Oh ja, hij is anders! Ik was het even vergeten.
Er bestaan labeltjes of combinatie etiketjes genoeg om er een heel voetbalveld mee te beleggen. Ik ben geen voorstander van labels om te labelen, maar de handvaten die je krijgt met het etiketje zijn soms echt wel goud waard. Ze helpen je met begrijpen, plaatsen en opvoeden. Ze zorgen ervoor dat je jezelf niet zo alleen voelt op de wereld als het misloop en je andere ouders aan kan spreken met een dikke vette: “Help!” te schreeuwen. De kinderen hier in huis zijn anders dan de meeste kinderen. Ik wéét dat, ik gedraag me ernaar en ik ben zelfs nu zover dat ik andere ouders en de kinderen van anderen kan ondersteunen. En toch dacht ik deze week op een gegeven moment: “Oh ja, hij is anders!” en besefte ik weer dat wat voor ons héél normaal is en waar ik al vaak niet meer bij nadenk, voor anderen niet zo is. Het blijft soms confronterend.
Hij kwam ‘niet oké’ uit de klas door een filmpje
Op dinsdag rijden mijn oudste zoon en ik al bijna een jaar naar de kinesist (fysiotherapeut voor de Nederlandse volgers) om aan zijn lateralisatieproblemen te werken. Dat is dus de dag dat zijn zusjes nog naar de naschoolse opvang gaan en ik alleen hem ophaal aan de schoolpoort. Deze dinsdag was dat niet anders. Hij weet dat hij moet doordoen, want anders geraken we niet op tijd weg uit het centrum van ons dorp en zijn we te laat. Meestal lukt hem dat erg goed. Deze dinsdag zag ik echter dat hij starend naar de grond naar buiten kwam. Mijn “Alles goed vriend?” kreeg een mompelend antwoord en hij keek niet eens omhoog. “Goh, dat was ook niet overtuigend!’ knipoogde een andere mama me toe.
Even doorvragen
Ik ging in de auto even door op wat ik had gezien. Nee, hij was niet oké, dat was duidelijk! Er was in de klas een filmpje getoond over een kikker. “Dat soort filmpjes wil ik niet zien. Ik ga weer de halve nacht wakker liggen of dromen!” zei hij een beetje boos en er stond ook verdriet in zijn ogen.
Welk filmpje was het dan?
Onder het filmpje staat: ‘Emotional thriller’ – en nee, een gezellig filmpje is het niet. Het is ook geen wetenschappelijk filmpje over een dissectie, dat had hij niet zo erg gevonden. Dit filmpje gaat echt over emoties.
Oh ja, hij is anders
Ik vroeg in de whatsApp groep van klasgenootjes of er andere kinderen iets van het filmpje gezegd hadden. Maar nee, er was niemand die het ‘zo erg’ vond. Er was dus duidelijk geen probleem voor de rest van de klas of voor de ouders. Maar ik zat wel met een knoop in mijn maag. Want ons kind zat er wel mee en hij gaf dat ook duidelijk aan in heel zijn houding en door wat hij vertelde.
Tijd om even met de juf contact te nemen
Ik mailde de juf dat ik thuis met een kind zat dat echt helemaal ondersteboven was van het emotioneel filmpje dat in de klas werd getoond en dat ik het toch even wilde melden.
Blijkbaar had onze zoon het in de klas niet laten merken dat hij er zo mee zat, maar ja dat is natuurlijk ook niet iets wat je aan iedereen wil laten zien, als je door hebt dat niemand anders problemen heeft met het getoonde filmpje. De juf begreep wel dat onze zoon het niet in de klas had durven tonen en ook dat hij er echt wel problemen mee had. Ze was blij dat ik het even liet weten, want ze wilde uiteraard niet dat er één van haar leerlingen slecht zou slapen door iets wat in de klas werd getoond. Juffen doen zo hun best, maar ze zijn niet alwetend en hebben zoveel verschillende kinderen in de klas (al dan niet met (meer dan) één) label.
Hoogsensitiviteit en hoogbegaafdheid
Onze zoon is hoogbegaafd en hoogsensitief. Emotioneel is hij daardoor echt heel kwetsbaar. Doordat hij snel denkt en een enorme fantasie heeft, gaat hij doordenken op dit soort situaties. Hij weet dat het allemaal niet echt is. Maar zijn hoofd het zwijgen opleggen ligt op zo’n momenten enorm moeilijk.
Grote bezorgde ogen keken me aan toen ik hem ging instoppen. Met een diepe zucht zei hij: “Ik ga weer de halve nacht wakker liggen of ik ga dromen dat mijn armen en benen eraf zijn hè mama.”
We hebben nog even gebabbeld, ik heb hem ‘verplicht’ om nog een stuk uit een grappig boek te lezen.
De ochtend erna gaf hij aan dat hij oké geslapen had.
Praat over het anders zijn
Hier blijkt maar weer eens duidelijk dat praten over je kinderen en hun labels erg belangrijk is. Een juf kan er niet bij stilstaan als ze niet wéét wat er aan de hand is. De andere ouders kunnen niet begrijpen hoe erg het is voor onze zoon, ze hebben zijn ogen niet gezien toen ik naast zijn bed stond. En toch voelde ik me heel even persoonlijk geraakt. Want niemand leek te begrijpen hoe het voor onze zoon was…
En dat is ook gewoon écht zo. Mensen die niet met een hoogsensitief hoogbegaafd kind thuis zitten, kunnen zich daar ook geen voorstelling maken van wat een impact een ‘onnozel filmpje’ op zo een kind kan hebben. Dat kan ik hen dus niet kwalijk nemen. Hij is anders… en dat zal altijd zo blijven en dat is ook helemaal oké.
Wat het allerbelangrijkste is voor mij persoonlijk in heel dit verhaal? Hij kwam naar ons toe! Hij voelde dat het oké was om te vertellen over hoe hij zich voelde, hij voelde dat we hem zouden helpen. En dat is toch wel een extra knuffel waard!
Storm in een glas water?
Sommigen zullen denken dat ik het over een storm in een glas water heb nu. Maar terwijl ik dit artikel schreef en ik op YouTube de insluitcode voor het filmpje ging kopiëren, speelde er drie tonen van het muziekje en zag ik een kind van negen met de armen over zijn oren roepen: “Neeeeeee, niet weer dat filmpje mama!”
Ook DAT is de realiteit van een hoogsensitief hoogbegaafd kind.
Liefs Ilse
