Vanaf het moment dat onze oudste, de zoon in het gezin, naar het eerste leerjaar ging begon hij te veranderen. Hij was altijd enthousiast geweest over school, vertelde honderduit, was leergierig en wilde dat je sommige boeken twintig keer voor zou lezen, zodat hij maar alles zou onthouden wat erin stond. Ik stak het toen op de verandering… van de kleuterklas naar het leerjaar is voor zo’n ventje toch echt wel een hele overgang! Daarbij komt nog dat hij van oktober is. De meeste kinderen van zijn klas waren dus al 6, hij was nog maar vijf. Hij sakkerde over de speeltijd die te kort was en dat hij het spelen miste. Tja, … weinig aan te doen natuurlijk! Ondertussen gingen zijn zussen beiden naar de kleuterklas en ook zij gingen/gaan wel graag naar daar!

Het was veel erger dan ‘gewoon’ overgangsperikelen

In november, toen hij in het tweede leerjaar zat, werd ik uitgenodigd op zorgcontact. Onze zoon was ongelukkig in de klas en daar begonnen mijn tranen te stromen! Dat doet pijn als ze je dat zeggen over jouw kind!
Uiteindelijk, na een hele lange weg afgelegd te hebben, blijkt dat Warre hoogbegaafd is. Dat brengt heel wat problemen met zich mee en ik weet dat het een hele lange weg zal blijven om ervoor te zorgen dat hij zich goed voelt op school en thuis! Want het is echt allemaal geen rozengeur en maneschijn als je kind hoogbegaafd is, geloof me vrij!

Lees ook: Misverstanden over hoogbegaafdheid

Toen we de nabespreking van zijn IQ test hadden bij de psychologe kwamen de dingen die ze vertelde soms echt hard binnen!
“Hij denkt als een 14-jarige op sommige vlakken.”
“Hij heeft een visueel ruimtelijke leerstijl die het lezen moeilijker maakt.”
Alles viel op zijn plaats…

Maar toen zei ze nog iets, de psychologe:

“Hou zijn zussen goed in het oog”

*slik*

“Bij zijn type van hoogbegaafdheid zien we vaak dat er meerdere of allemaal de broertjes en zusjes ook hoogbegaafd zijn. Hou zijn zussen dus goed in het oog om problemen voor te zijn! De erfelijkheidsfactor speelt hier echt wel een rol.”

En daar begon mijn grijze massa te werken.
Bij Warre waren me na verloop van tijd echt wel dingen beginnen opvallen. Maar was dat bij zijn zussen dan ook zo? Het zijn drie totaal andere kinderen, dus als ze alle drie of misschien één van de twee zussen ook hoogbegaafd zijn, dan zullen ze er ook anders mee omgaan.

Zijn er dan kenmerken bij Inthe?

Inthe is zo totaal anders dan Warre, maar ze is een echte auto-didact! Ze liep op 10 maand, heeft zichzelf leren fietsen en ook zichzelf voor een groot stuk leren zwemmen. Toen we vorig jaar naar Macau vertrokken had ze net een paar lesjes gehad en door vijf weken aan een zwembad te leven, leerde ze zichzelf zwemmen. Inthe is ook iemand die leeft in extremen. Ze kan enorm boos zijn, is super gevoelig en ook super verdrietig. Als peuter had ze enorme uitbarstingen, vaak om ‘domme’ dingen die hadden kunnen voorkomen worden. Ze is heel handig en staat op motorisch vlak zo ver voor. (Wat bij Warre dan weer totaal niet is). Ze lost ingewikkelde puzzels op en kan zich ook super concentreren.
Op de nieuwe school meldde de juf bij het oudercontact dat Inthe al een paar keer uit de klas is gehaald met de meer intelligente kinderen om wat meer uitdaging te bieden.

En hoe zit het dan met Leni

Leni is ook super taalvaardig en zelfstandig voor haar leeftijd. Ze puzzelt graag en op een vreemde manier, ze bedenkt originele oplossingen voor problemen. Concentreren kan ze ook goed!
Ze weet perfect de situatie zo te manipuleren naar haar voordeel, ze is nog maar drie,…
Leni is, net als Warre, super gevoelig voor geluid en staat dus ook vaak haar oren te bedekken bij luide geluiden.

En weer kom ik op het punt… ik WEET het niet… ik heb geen vergelijking. Ik ken mijn kinderen al altijd zoals ze zijn.

In de winkel vroeg een mevrouw me een paar weken geleden hoe oud Leni was. Toen ik haar de leeftijd vertelde zei ze: “Amai, ik heb jaren lesgegeven aan die leeftijd als kleuterjuf, maar zij is echt wel heel welbespraakt voor die leeftijd!”

Zijn zussen hou ik dus ook in het oog.

Er zijn dus wel kenmerken, al zijn ze niet zo uitgesproken als bij hun broer naar mijn gevoel.
En laat me één ding duidelijk zeggen: Ik heb het liever niet! Als ik zie wat een ‘miserie’ we al met Warre hebben gehad, hoop ik op een IQ zoals het mijne, een pak makkelijker hoor!

Maar omdat ik weet wat er kan gebeuren, ben ik extra waakzaam! Als een waakhond hou ik mijn dochters in het oog! Zeker als Inthe volgend jaar naar het eerste leerjaar gaat!

Want de weg van Warre willen we koste wat het kost vermijden!

De enige juf die mijn kinderen alle drie in de klas heeft gehad zei me wel in november: “Ik ben eens benieuwd naar zijn zussen, want die drie zijn intellectueel aan elkaar gewaagd!”
Maar nogmaals, ik weet het niet en als ik kon kiezen, dan koos ik voor een ‘gewoon gemiddeld IQ’.

Ook ik ben dus benieuwd wat de toekomst brengt, ik hou je zeker op de hoogte!

Take care en tot snel

liefs Ilse

Ja, ik weet het wel, hij zit in het tweede leerjaar, gaat volgend jaar naar het derde leerjaar en toch denk ik al héél vaak na over hoe het met hem in het secundair onderwijs zal vergaan, die zoon van ons… Nadenken is zelfs niet echt het juiste woord, ik ben gewoon bang voor als het zover is. Dat heeft verschillende redenen, maar het komt vooral omdat ik zelf in het secundair lesgeef en omdat ik weet hoe collega’s zullen reageren op wat er voorvalt. En als hij dan gaat puberen en dat slaat verkeerd uit? Ik ben echt bang voor de gevolgen voor zijn schoolloopbaan.

Problemen op school.

Ons zoontje heeft al een paar jaar problemen op school. In november van dit schooljaar begon het zo erg te worden dat hij niet meer naar school wilde. We waren onze gelukkige weetjesvreter kwijt en we hadden een dood ongelukkig ventje vol frustratie thuis zitten.

Lees ook: Ik wil niet naar school, mama. (Maar je moet, kleine vriend)

Uiteindelijk bleek, na een IQ test bij een gespecialiseerde psychologe dat hij niet dom was, zoals hij zichzelf had wijsgemaakt, maar dat hij net hoogbegaafd was. Iets wat ik al erg lang dacht in de kleuterklas, maar ik schoof het idee van de baan omdat hij middelmaat presteerde en niet vlot leerde lezen in het eerste leerjaar.

Lees ook: Last van hoogbegaafdheid.

Hij zit nu, na een erg moeilijke periode, op een nieuwe school. Het gaat daar redelijk goed met hem. Hij voelt zich ondertussen thuis en heeft nieuwe vriendjes. Ze doen enorm hun best op school om hem uit te dagen en ze luisteren echt naar de tips en de raadgevingen die wij doorgeven via onze coach hoogbegaafdheid, waar Warre in begeleiding is. Toch loopt het soms nog wel eens mis, maar daar wil ik het nu even niet over hebben. Dit artikel gaan over mijn angst voor het middelbaar voor onze kleine vriend.

Bang voor de chaos in zijn hoofd.

Warre heeft altijd chaos in zijn hoofd! Altijd! En dat zal nooit veranderen. Hij denkt gewoon altijd en overal te ver over na en denkt aan verschillende dingen tegelijk! Voor zijn ’type hoogbegaafheid’ – als ik dat zo mag noemen, want het is gewoon zijn vorm van leerstijl – is het typisch dat hij héél chaotisch is.
Daarbij komt dat hij een perfectionistisch kantje heeft en dan kan je jezelf al voorstellen dat zoiets niet goed samen gaat. Hoe kan je nu perfectionistisch zijn EN chaotisch? Ja, dat geeft dus wel problemen ja!
Hij wist bijvoorbeeld een paar weken geleden niet meer dat hij zijn huistaak voor rekenen al had afgegeven. Ik had gezien dat hij ze gemaakt had en ik had gezien dat hij ze in zijn tas had gestoken, maar hij kon met de beste wil van de wereld niet meer herinneren dat hij dat blad huiswerk had afgegeven.

En dan word ik bang… want ik weet hoe collega’s kunnen doen over leerlingen die ‘alweer’ iets niet bijhebben en waar ze voor de derde keer al in de agenda hebben geschreven dat ze hun taak nog niet hebben afgegeven. Ik hoor op klassenraden hoe irritant ze dat vinden en hoe ze oplossingen proberen te zoeken en de leerling naar de studiemethode willen sturen. Daar zouden ze dan moeten leren om hun schooltas juist te maken, hun agenda te gebruiken en wat weet ik nog allemaal…. En God weet dat ik het allemaal wel begrijp, want ze willen die kinderen helpen, ze willen dat die kinderen dat leren! En nu heb ik hier in huis een exemplaartje dat het gewoon NOOIT zal leren! De chaos in zijn hoofd zal nooit verbeteren, hij zal altijd diegene zijn die dingen vergeet, kwijt doet en als hij 80 wordt zal hij nog steeds een chaoot zijn!

Lees ook – Waarom een hoogbegaafd kind geen Latijn moet kiezen in het secundair. 

Ik haat dat mama, want ik ben zo! Ik kan daar niets aan doen!

Ze zeggen ooit dat zelfkennis het begin is van alle wijsheid, wel dan heb ik echt een héél wijs mannetje in huis.

Op school hebben ze een hele tijd terug gewerkt rond ‘Pietje precies’. Het moet kinderen helpen om bij wijze van spreken de puntjes op de i te zetten. Ze mogen geen hoofdletters en punten vergeten en vooral ook, ze mogen niets ‘vergeten’ in te vullen. En laat dat laatste nu net iets zijn wat Warre echt wel vaak voor heeft. Laat me duidelijk zijn, hij vindt dat super erg als hij iets ‘fout’ doet of iets ‘vergeet’… Maar toen hij erop werd aangesproken, zakte de grond onder zijn voeten letterlijk weg.
Hij werd hier (onbewust en niet met die bedoeling) aangevallen in zijn ‘zijnsluik’, daarom werd hij er ook zo ongelukkig van.

“Ik haat het mama, want ik ben zo! Ik kan daar echt niets aan doen!” en hij heeft gelijk! Hij kan daar niet echt iets aan doen. Hoe hard hij er ook aan zal werken, die chaos in zijn hoofd is deel van hem, van zijn hoogbegaafdheid, van wie hij is.

Dus ik ben bang voor als hij straks in het secundair zit en één van die kinderen zal zijn waar sommige leerkrachten zich blauw aan gaan ergeren.
En ik ben bang dat de wil die hij nu nog heeft om het allemaal nog goed te doen als puber zal omslaan in pure onverschilligheid en waar staan we dan?
Nog veel verder van huis dan dat we tot nu toe al hebben gestaan, dat is zeker!

Uiteraard gaan we hem structuur proberen aan te bieden en gaan we hem er zo goed als het gaat mee leren omgaan, want het zal toch echt wel nodig zijn, maar het zal een issue blijven!

Die chaos is niet het enige wat me bang maakt overigens, maar ik zie dat ik alweer tegen de duizend woorden aanloop! Waar het hart van vol is enzo… Dus voor nu laat ik het hierbij.

Take care en tot morgen!

Liefs Ilse