Soms heb je zo van die weken waarin het besef weer eens tiendubbel zo groot is dat jouw zorgen geen echte zorgen zijn. Dat geld maar geld is, dat leerproblemen relatief zijn en dat je huis maar een blok met stenen is… Want dan komt er weer een vingerknip van boven in je omgeving en dan weet je weer hoe nietig je eigenlijk bent!
Vingerknip – dag nonkel.
Mijn man kreeg een berichtje dat zijn oom was overleden vorige week. Zijn gezondheid was niet optimaal, maar dat het zo slecht was ineens, dat hadden we niet door. Er werd nog een operatie gepland, hij zei nog: “Tot straks!”, maar ‘straks’ kwam niet meer en vandaag zitten we met de hele familie aan de koffietafel. Knip en gedaan. De ’tot straks’ werd een ‘vaarwel’.
Vingerknip – dag neef
Mijn nicht, aan de andere kant van de familie, kreeg ook slecht nieuws. Haar gezonde man kreeg een hartaanval. Zomaar, uit het niks, daar was de vingerknip weer! Hij heeft nooit een echte kans gehad, ook al heeft hij nog een tijdje in het ziekenhuis gelegen. Dit weekend is hij ingeslapen. Hij laat een verstomde familie achter. Zijn schat van een vrouw en dochter moeten alleen verder. Het was mijn nicht ook die zei: “Met een vingerknip kan het gedaan zijn!”.
Vingerknip voor de mevrouw.
Een paar weken geleden reed een mevrouw op de rotonde hier in het centrum en werd omver gereden door een bestelbusje. De chauffeur had haar niet gezien. Een kennis van mij was er bij en heeft de vrouw zien sterven. “Haar gezicht vergeet ik nooit, doodsangst was het!”.
Pluk de dag
Je weet niet wanneer je tijd van gaan is gekomen! Het kan zo onnoemelijk snel gaan. Als jouw tijd gekomen is, knippen ze je touwtje door en is het gewoon gedaan!
Dus leef vandaag, geniet vandaag, knuffel vandaag, heb lief vandaag, maak het goed vandaag, zeg sorry vandaag…
Vandaag ga ik huilen, want ik kan er niet tegen dat anderen verdriet hebben.
Ik ben ‘gene goeie’ om naar begrafenissen of herdenkingen te gaan, want zelfs al ken ik de persoon niet zo goed, dan nog zit ik te janken. Gewoon omdat ik me altijd zo inleef in de situatie van de mensen die achter blijven.
De dood, het is een deel van het leven. Je weet niet wanneer de vingerknip in jouw leven weer zal klinken, dus LEEF!
Take care en tot morgen
liefs Ilse Dit is artikel 15/40 van 40 dagen bloggen.
Trouwe volgers weten dat wij een aantal weken geleden erg plots onze drie kinderen van hun vorige school hebben gehaald en en dan in een nieuws school hebben ingeschreven. De nieuwe school ligt ‘maar’ vijf minuutjes verder met de auto dan de oude school. De jongste had nog niet ‘echt’ vriendjes, want ze zit in de eerste kleuterklas. De oudste is al erg volwassen in zijn kijk op vriendschappen en sociale relaties. De oudste dochter had het het moeilijkste om haar vriendinnetjes achter te laten. Dat is natuurlijk ook niet gemakkelijk! Vriendschappen durven ook wel eens te verwateren als kinderen elkaar niet meer zien. Maar toch gaan we dat proberen te vermijden.
Vriendschappen zijn complex
De allereerste dag wilde iedereen in de klas van onze zoon zijn vriend/in zijn. Voor hem was dat een zéér vreemd gegeven. Vrienden word je niet op 1-2-3 – dat heeft tijd nodig. Bovendien heeft hij vrienden! Alleen zitten die nu even niet bij hem op school…
En jawel, die mist hij wel! Maar hij weet en voelt dat zijn nieuwe start hem goed heeft gedaan en kan dat dus al bijzonder goed relativeren.
Hij is al met zijn beste vriend naar de open dag op de tekenacademie geweest. Meteen begrepen we ook dat daar wel een mogelijkheid inzat! Misschien kan hij volgend jaar met zijn vriend gewoon een buitenschoolse activiteit gaan doen.
Ze hebben nu ook al een paar keer afgesproken om bij elkaar te gaan spelen en we zijn ook al samen naar een activiteit geweest!
Ouders hebben veel in de hand!
Een grote verantwoordelijkheid ligt wel bij ons als ouder! We hebben bijvoorbeeld al enkele vriendinnetjes meegenomen naar de K3 Love Cruise film. Inthe is ook al bij een paar vriendinnetjes uitgenodigd en ze kreeg ook al een super mooi kaartje met de boodschap “Friends Forever”.
Onze kinderen zijn niet van de aardbol verdwenen, ze wonen nog steeds in dezelfde buurt.
Het zal wat moeite vragen om die vriendschappen te onderhouden. Maar ik weet zeker dat als iedereen zoveel moeite blijft doen als nu, het helemaal goed zal komen.
Dankjewel
Bij deze dus nog eens een hele dikke dankjewel aan iedereen die de moeite neemt om onze kinderen een kaartje te sturen, uit te nodigen, bij ons wil komen spelen, …
Maar ook dankjewel aan al die mama’s en papa’s die me aan de (nieuwe) schoolpoort aanspreken en vragen hoe het nu met onze kinderen gaat.
En dankjewel aan de mama’s en papa’s van de kinderen van de oude school om te vragen hoe de overstap is geweest en begrip op te brengen voor de keuze die we hebben gemaakt!
Vriendschappen kosten moeite
Vriendschappen kosten altijd moeite! Nu ligt het vooral ook in onze handen als ouder om ervoor te zorgen dat ze de kans krijgen om die ‘oude’ vriendschappen te onderhouden en nieuwe de kans te geven!
Maar voor je kinderen kan je vaak nog niet iets meer moeite doen, denk ik ! 😉
Ben jij al ooit veranderd van school? Zijn je kinderen al ooit veranderd van school? Hoe is dat gelopen? Heb je er vrienden door verloren/gewonnen? Ik ben best nieuwsgierig!
Jaloezie! Bah, zoiets lelijk eigenlijk! Daarom misschien ook dat ik dit tot nu toe de moeilijkste van de ouderzonden vond om over te schrijven! Wat zou ik van een andere ouder willen overnemen? Nee, niet gemakkelijk deze.
Toen ik pas mama was
Ja, toen ik pas mama was geworden had ik misschien wel wat dingen willen overnemen van andere mama’s. Want als nieuwbakken mama ben je toch wel wat onzeker soms. Toen ik dat trouwens eens aan een vriendin vertelde zei ze pertinent: “Jij? Aleeeeeee – Jij leek mij altijd een mama die het vanaf het begin allemaal goed wist aan te pakken!” – NIET dus! 😉
Sleuren
Ook ik sleepte veel te veel mee bij de eerste kleine. Het lijkt wel, hoe meer baby’s je op de wereld hebt gezet, hoe minder je nodig blijkt te hebben. In het begin sleurde ik echt zoveel mee! Man man – ongelofelijk. Bij baby nummer drie frotte ik de meeste dingen gewoon in mijn handtas! Die luiertas was compleet overbodig geworden!
Mag ik hier borstvoeding geven
De eerste keer in de Ikea in Nederland dat mijn baby honger kreeg, ben ik gewoon gaan vragen of ik borstvoeding mocht geven! Whahahahahaha! Ongelofelijk. Die mevrouw waaraan ik het vroeg keek me trouwens aan met een bijzonder vreemd gezicht. Zo van: “Waarom in hemelsnaam kom je dat vragen?!”
Ook daar ben ik gaandeweg heel veel in gegroeid hoor! Geen haar in mijn hoofd dat bij baby nummer drie er nog maar aan dacht om te vragen of ik mijn kindje eten mocht geven als het honger had!
Oh nee, hij is ziek
Of de eerste keer dat de baby echt ziek was en de koorts niet wilde zakken! Argh! Doemscenario’s door de verhalen van wijlen mijn oma die een kindje verloor aan de koortsstuipen beslopen me! Ik weet niet meer hoeveel keer ik de thermometer heb gebruikt. Nu zijn mijn lippen en mijn handen ‘de eerste thermometer’ om te zien of het de moeite is om het echte ding boven te halen.
Er was dus jaloezie van mezelf op mezelf?!
Dus … als prille mama had ik wel wat meer zelfverzekerder willen zijn…
Maar ondertussen heb ik dat wel geleerd, dus laat me zeggen dat mijn prille mama-ik jaloers was op de doorwinterde mama van drie die ik nu ben! Maar dat wist ik toen nog niet! Hoe het kan verkeren hè!?
Jaloezie op mensen die hun hele huis in orde hebben…
Een hele tijd heb ik dat toch echt wel gehad, jaloezie op al die perfecte woningen! Wij wonen hier nu 12 jaar en nog steeds moet er zoveel gebeuren aan onze verbouwing! We hebben veel zelf gedaan en doordat mijn man zoveel reist, blijft er wel eens iets langer liggen.
Rondom me zag ik koppels die op een paar jaar tijd hun hele huis in orde hadden. Ik begreep/begrijp dat nog steeds niet helemaal… Hoe doen jullie dat toch?!
Beter kijken…
Maar door beter te kijken zag ik dat iedereen gewoon zijn prioriteiten anders legt. Hier gaat er veel geld naar uitstapjes en reizen. Maar ook naar degelijk technisch materiaal.
En als er iets aan de verbouwing wordt gedaan, dan gaan we ook wel voor kwaliteit…
Nadruk op materieel is vaak niet zo goed.
Deze zomer ging er een koppel uit elkaar dat wij goed kennen. Ik was er echt van ondersteboven en had het helemaal niet zien aankomen. Ze hadden echt alles om gelukkig te zijn en toch bleek het niet genoeg! Hun hele huis was bijvoorbeeld ‘af’ …
Toen ik dat tegen iemand vertelde zei deze persoon: “Ik heb al vaker gemerkt dat als koppels vooral veel energie steken in het materiële, zoals hun huis, dat die relaties vaak niet goed meer zijn.
Daar heb ik toen een hele lange tijd over nagedacht…
En ja – ik ken inderdaad meerdere koppels die alles perfect in orde leken te hebben en dan uit elkaar zijn gegaan. Het zal, zoals altijd, niet bij alle paartjes kloppen. Maar ergens zit er wel een zweem van waarheid in!
En ja, ik had mijn echtgenoot ook kunnen vragen om als hij dan eens thuis was, om verder te werken aan de verbouwing… maar ik vond dan dat hij tijd met de kinderen moest doorbrengen en dat we herinneringen moesten maken. Mijn badkamer op dat moment was klein, aftands en oud… maar we konden ons wassen. Dus stelden we de badkamerrenovatie uit! Samen reizen wilden we namelijk wel doen!
Ik heb dus tegen mezelf gezegd dat ik geen jaloezie meer mag hebben voor mensen die het perfect in orde lijken te hebben. Want je WEET je niet zeker! De buitenkant kan iets heel anders laten zien dan wat er werkelijk speelt!
Ik probeer in plaats van jaloezie voor anderen te kijken naar ons gezinnetje en dankbaar te zijn voor alles wat we wel hebben! En dat is zoveel!
Jaloezie is dus niet echt aan mij besteed…
Ouderzonden reeks.
Dit artikel werd geschreven als onderdeel van de reeks ouderzonden. Deze reeks werd bedacht door Romina en Annelore
De voorgaande artikelen in deze reeks kan je hier vinden:
Vandaag laat vertel ik meer over de uil in gips… of ja beter, ik laat iemand anders vertellen over de uil in gips! hahahaha!
Uitbreiding van het team
Mijn blog groeit! En een blog die groeit, dat wil ook zeggen dat er meer tijd in gaat kruipen. Je krijgt meer aanvragen tot samenwerking, je krijgt meer producten toegestuurd,… Het kwam zelfs op een punt dat ik heb gedacht om gewoon te stoppen. Er kwamen ineens zoveel mailtjes binnen! Pfoe zeg!
Ik wijs nog steeds meer samenwerkingen af dan dat ik aanneem. Selectief zijn is wel belangrijk, want niet alles past hier op mijn blog. Het moet wel ‘Kreanimo Content’ zijn. Die content is best breed, maar ook weer niet zo breed dat er reclame voor waterpijpen op moet verschijnen! 😉
Er zijn nog bloggers die een team rond zich hebben opgebouwd. Een team van mensen die voor hen dingen uittesten en voor hun blog evenementen gaan bezoeken. Meteen dacht ik aan de onthaalmoeder van mijn drie kinderen.
Mag ik jullie voorstellen: Cindy
Cindy is van hetzelfde geboortejaar als ik! Ik ken haar al van in de kleuterklas en ze in de onthaalmoeder geweest van onze drie kinderen. Ze is altijd héél creatief met die kleine gastjes geweest en kan dus de producten voor de hele kleintjes (0 tot 3 jaar) uittesten!
Pluspunt is dat ze ook (plus)kinderen heeft van heel wat verschillende leeftijden. Ideaal dus om van alles en nog wat uit te testen!
Ik vroeg Cindy of ze het zou zitten om af en toe eens wat spulletjes uit te proberen voor de blog en haar bevindingen te noteren. Ze vond dat een geweldig voorstel.
Een tijdje terug heb ik haar dus wat producten bezorgd om eens uit te proberen. Vandaag deel ik met jullie haar eerste review! Dat van de uil in gips van SES Creative!
Een uil in gips van SES creative
Cindy vertelt:
Het was heel leuk om te doen met een meid die super graag knutselt. Vol enthousiasme werd de doos dan ook open gedaan.
Helaas zat er in onze doos geen gebruiksaanwijzing hoe je het gips moest maken maar we lieten ons niet ontmoedigen en gingen toch aan de slag ( Dankjewel YouTube )
Aanvulling Ilse: Het zou kunnen dat die handleiding er oorspronkelijk wel in zat hoor, maar hier zijn nieuwsgierige kinderen aan het rondneuzen geweest in de doosjes voor ik ze naar Cindy ging brengen! 😉
Het gips moest 24 (voor Nora lange ) uren drogen. Dag nadien was het dus al vanaf het opstaan afwachten tot ze aan het schilderen mocht beginnen. Heel precies ging ze aan het werk en het resultaat mag er toch wel wezen. Het uiltje pronkt op onze kast
Op het verlanglijstje staat alvast een dino setje om te maken
Pakketten om gips te gieten:
SES creative heeft een hele reeks leuke pakketten om gisp te gieten en te beschilderen.
Er zijn dino’s, paarden, katten en honden en nog veel meer! Goed voor uren speelplezier!
Ik wil alvast Cindy bedanken om te willen meedoen aan het team! Ze heeft dat super gedaan, vind ik! 😉
Het ouderzonden project, waarbij de zeven hoofdzonden werden vertaald naar ouders/mama’s toe zit ondertussen al aan deel drie. En het is nogal een privé zonde ook, want het gaat over lust, wellust, onkuisheid. Pfoe! *bloos*
Maar ik ben nu eenmaal de uitdaging aangegaan! En we moeten niet flauw doen, want lezers die hier al langer komen weten dat ik zelfs cadeautjes krijg toegestuurd die met dit thema te maken hebben! Dus…. here we go! Lust!
Getrouwde vrouw!?
De vraag was eigenlijk: ‘Hoe blijf je jezelf graag zien als mama!”, maar eerlijk is eerlijk, nu ik mama ben heb ik daar precies minder problemen mee om mezelf graag te blijven zien dan toen ik pas getrouwd was…
Elk huwelijk komt wel eens in een dipje, maar bij ons was dat er vooral in het begin. Ik hoorde al eens dat het eerste huwelijksjaar het moeilijkste is, maar toen heb ik er niet zo heel veel van gemerkt. Iets later werd het wel zwaarder voor ons.
Toch is daar geen universele lijn in te trekken, want ik ging even op Google intypen en ik vond inderdaad dat het eerste huwelijksjaar het moeilijkst was!
Maar ik vond ook terug dat het derde huwelijksjaar het gelukkigste jaar was en dat was hier absoluut NIET waar. Ook jaar 10 blijkt een beproeving, maar als je daardoor bent, dan lukt het wel!
Wat dan met al die koppels die uit elkaar gaan als de kinderen het huis uit zijn?!
Nope, ik denk niet dat er een duidelijke lijn in zit! Maar wel weet ik zeker dat veel huwelijken door diepe dalen en hoge pieken gaan!
Toevallig schreef ik een paar dagen geleden over het diepe dal waar mijn manen ik zijn uit gekropen! Dat heeft bloed, zweet en tranen gekost, maar er waren nog geen kinderen.
Uit die vele gesprekken zijn ‘afspraken’ gekomen om ervoor te zorgen dat we open en eerlijk tegen elkaar zullen zijn en het altijd zullen vertellen als er iets zit te wringen. Want opkroppen kan echt helemaal verkeerd uitdraaien. We kwamen heelhuids uit een mega-crisis… en we beseffen heel goed dat dit helemaal anders had kunnen lopen!
En toen kwamen er kinderen – weg lust?
En ja, pas na die crisis kwamen er kinderen. En eigenlijk werd het toen makkelijker om aan onze relatie te werken. We hadden namelijk een diep dal achter de rug en er werden afspraken gemaakt waar we beiden heel veel energie in blijven steken. De lust zat zeker wel goed, want anders waren er geen drie gekomen hè! Hahahaha!
Veel reizen.
Mijn man reist veel voor zijn werk. Als hij dan wel in het land is, dan proberen we echt kwaliteit tijd in te lassen. We durven dan echt wel eens ‘over the top’ gaan. Die vele overuren kunnen maar ergens goed voor zijn, denk ik dan. 😉
We gaan dan bijvoorbeeld eens eten in een sterrenrestaurant. Of we boeken een VIP arrangement voor ons twee bij een voorstelling van Cirque Du Soleil.
Maar ook cinema dates in een cosy seat of een wellness avondje in de sauna, we doen het allemaal. Je leeft maar één keer en het is belangrijk dat je als koppel ook aan je relatie aandacht blijft schenken.
Dat hebben wij ’the hard way’ ondervonden en dus lijkt het ons nu veel beter te lukken om ook effectief tijd voor elkaar te maken als man en vrouw, buiten het mama en papa zijn! Lust, wellust, onkuisheid, het hoort wel voor een groot stuk bij een relatie. Als dat stukje niet goed zit, gaat het ook helemaal fout!
Jaloezie
De volgende zonde is jaloezie. Ik ben helemaal niet jaloers aangelegd, dus dat is er weer één waar ik nog eens over na wil denken!
Ouderzonden op een rijtje
Ik schreef ondertussen al een aantal andere artikels in deze reeks:
Vandaag zijn mijn man en ik 12,5 jaar getrouwd. Dat is de helft van 25 jaar en dat noemen ze blijkbaar een koperen huwelijk. Dat dit niet iets vanzelfsprekend is “tegenwoordig” zal iedereen wel weten. Want vele huwelijken/relaties worden beëindigd, vaak met kinderen in het midden. Dat liefde een werkwoord is, dat weten wij maar al te goed. Ons huwelijk ging ongemerkt voor de buitenwereld door een heel slechte periode.
Het diepe dal
Sommigen weten al dat mijn man en ik in een heel diep dal hebben gezeten. We waren toen al lang samen, maar nog niet zo heel lang getrouwd. En toch zat er iets grondig fout in onze relatie. Ikzelf zat in een héél diep dal, maar volgens mij heeft niemand dat ooit aan mij gemerkt. Want naar de buitenwereld toe zette ik een “happy face” op en ging ik maar door. Ik had toch alles om gelukkig te zijn… waarom was ik dat dan niet?
Mijn man en ik leefden een tijdje naast elkaar in plaats van met elkaar, maar ook wijzelf hadden dat niet echt helemaal door…
Alles was zo ‘vanzelfsprekend’ geworden.
Het besef
Op een gegeven moment kregen we echter wel door hoe diep onze relatie eigenlijk wel niet zat. Dat we inderdaad naast elkaar leefden en dat vooral ik heel diep zat! Ik was ongelukkig!
We hadden het toen kunnen opgeven, echt het had gekund! Er waren ook nog geen kinderen, dus het had in 1-2-3 geflikt kunnen zijn. En ook dat is iets wat we beiden nu nog héél goed beseffen.
Een streep eronder?!
Maar ondanks onze problemen beseften we ook dat we wel bewust voor elkaar hadden gekozen, dat we getrouwd waren. Er was ook het besef dat we elkaar doodgraag zagen en dat we het gewoon nog niet wilden opgeven. Het was een héél moeilijke periode! Praten, praten, praten! Huilen, huilen, huilen (ik dan toch, maar het werkte helend!) Afspraken maken! Praten, dat is voor vele mannen, ook voor die van mij, niet zo vanzelfsprekend! Trekken, sleuren,… maar blijven praten. Soms tot een kot in de nacht.
Het heeft een hele lange tijd geduurd en weer denk ik niet dat iemand in de kennissenkring het door had, hoe zwaar wij het hadden.
Samen uit het dal.
Maar we kwamen wel uit dat diepe dal, samen en veel sterker dan ooit! De laatste jaren, waarbij mijn man voor zijn werk héél erg vaak in het buitenland zat, waren ook zwaar voor ons als gezin! Maar die diepe put, waar wij 9 jaar geleden inzaten, heeft er wel voor gezorgd dat wij als koppel veel sterker zijn komen te staan. En ook ikzelf ben er veel sterker uitgekomen. Wij hebben er enorm veel van geleerd. Alles heeft een reden en ons diepe dal was nodig om de voorbije moeilijke periode beter te kunnen dragen, denk ik.
Liefde is een werkwoord
En dat is echt geen leugen. Geluk in een relatie komt niet zomaar, daar mag en moet je héél hard voor werken.
Vroeger was ik heel zwart-wit in het denken over relaties! Dat heb ik helemaal afgeleerd. Als een koppel, ondanks een hele hoop problemen, er toch voor kiest om samen te blijven, dan is dat een heel moedige en zware beslissing. Want opgeven is nog steeds gemakkelijker dan eraan werken. Het is ‘The easy way out’.
Toch veroordeel ik ook de koppels niet die wel uit elkaar gaan. Soms is het echt gewoon de betere oplossing. Trek de streep en ga ieder apart verder met je leven!
Als ik naar mijn drie kinderen kijk en naar mijn soulmate aan de andere kant van de ontbijttafel, dan weet ik dat wij een goede beslissing hebben gemaakt om wel voor onze relatie en ons huwelijk te vechten. En geloof me vrij, het is een gevecht geweest! Zelfs al heeft (bijna) niemand daar ooit iets van gemerkt! Dat koperen huwelijk is er niet ‘zomaar’ gekomen!
De mok met de bezegelingen van onze liefde voor ons koperen huwelijk
Vandaag gaf ik mijn man een magische mok cadeau. Hij staat vol met foto’s van ons en van onze kinderen. Het feit dat we dat koperen huwelijk kunnen vieren vandaag, daar ben ik enorm dankbaar voor. Het besef dat we dit ook gewoon nooit hadden kunnen halen en dat die mok met schattige kinderen er nooit zou geweest zijn is er ook nog altijd. Maar dat we die 25 jaar (en meer) zullen halen, als we er zelf iets over te zeggen hebben, dat staat wel als een paal boven water.
De Magische mok
Een lange tijd geleden deed ik mijn man al eens een magische mok cadeau. Maar de oude mok is echt oud. Wij zijn veranderd en er is een derde kindje op de wereld dat nog niet op de vorige versie stond. Het ding was zowat zijn favoriete tas om uit te drinken. Tijd voor vernieuwing. Ik koos dit modelletje uit:
Ik kon er namelijk lekker veel foto’s op kwijt! En ik kon hem ook personaliseren! Wat er nu zo magisch aan is? De fotootjes komen pas tevoorschijn als er een warme vloeistof in de tas wordt gedaan! De kinderen vonden het een heerlijke ontdekking om te zien dat ze er zelf opstonden!
Persoonlijk op onze koperen huwelijksverjaardag.
Dit is een heel persoonlijk artikel, maar wie weet zit er iemand van mijn volgers ook ongemerkt voor de buitenwereld, in een diep dal… Weet dat het wel kan dat je eruit komt samen! Ik weet zeker dat er ‘verdoken’ nog heel koppels zijn die samen uit een diep dal zijn gekropen, zonder dat iemand het heeft gemerkt! Toegeven dat het slecht gaat is namelijk niet zo makkelijk in een maatschappij die streeft naar perfectie en goedkeuren van anderen.
Koppels die toch vechten voor hun relatie en erin slagen er sterker uit te komen. Ze bestaan! Wie zijn ze? Wat drijft hen? (Het zou zomaar een reality reeks kunnen worden!) 😉
Maar ik weet de uitkomst van die vraag al zelf:
De liefde drijft hen en de liefde wordt nooit saai!
Take care en tot snel!
liefs Ilse
Het product van deze blogpost werd ons aangeboden door Smartphoto. Zoek je trouwens nog een leuk valentijnscadeautje? De Valentijnskorting bij Smartphoto is nog geldig tot 28 februari! Je krijgt 15% korting op alle producten als je de volgende code gebruikt: VALENTIJN18.
Als je de zeven hoofdzonden omzet naar de zeven ouderzonden, dan komen daar echt interessante vragen uit voort. Rominaen Annelore, twee collega bloggers, hebben me echt aan het denken gezet. De vorige zonde, hoogmoed, vond ik niet zo heel moeilijk, al was het neerschrijven waarom ik mezelf een goede mama vond wel een beetje ‘raar’ om te doen. Deze tweede zonde in het lijstje is hebzucht en de vraag daarbij was: “Wat wil je niet delen met je kinderen!”
Je deelt toch alles?!
Mijn eerste gedachte was: “Eigenlijk deel ik alles met mijn kinderen, toch?!”
Ik deel mijn man, mijn huis, mijn tijd, mijn vreugde en ook zeker verdriet. Ik geef het laatste yoghurtpotje in de koelkast af om een glimlach te zien en ik deel mijn bed als ze ziek zijn. Als mama zet je jezelf vaak toch op de tweede plaats…
Maar toch… neen, niet ALLES!
Sommige dingen zijn van mij – mij – mij – aaahhhhhhh ! Hebzucht! 😉
Doet me spontaan aan dit fragment van Finding Nemo denken ook:
Hebzucht boven! Wat deel ik niet!
Mijn Tony’s
Die is echt helemaal alleen voor mij, nah!
Te veel suiker in die oranje pakken ook, voor mijn kinderen.
Slecht voor de tanden en zo!
Tony is helemaal alleen van mij!
Mijn parfum
Toen ik op een gegeven moment op mijn slaapkamer kwam en de geur niet te harden was, begreep ik meteen wat er was gebeurd. De dames hadden mijn parfum allemaal uitgetest en door elkaar gebruikt. Ik heb wel wat flesjes van Dior en zo, dus die geurtjes zijn niet goedkoop. Ik ben toen best wel boos geworden. De flesjes zijn nu naar de badkamer verhuisd, want ondertussen was die gerenoveerd en was er een nieuwe kast met hoge schapjes. Schapjes, waar kinderhandjes niet bij kunnen! Mijn geurtjes staan nu daar. Inthe kreeg van mij wel een flesje ‘Elsa Parfum’. Ze vraag als ze naar een feestje gaat ondertussen standaard of ze ‘Parfuntje’ op mag! Mij allemaal goed, zo lang ik mijn dure geurtjes maar niet moet delen!
Mijn tekenmaterialen.
Ik heb veel (te veel 😉 ) tekenmaterialen. Aquarelpotloden, brush markers, ecoline markers, ecoline, dure kleurpotloden, degelijke stiften…. En daar mogen mijn kinderen NIET mee werken. Dat weten ze ook.
Niet dat ze zelf rommel hebben om mee te kleuren! Ik heb gezorgd voor degelijke viltstiften en kleurpotloden met meer pigment dan klei… Goedkope kleurpotloden hebben namelijk vaak weinig pigment en geven dus ook minder kleur af. Ik begrijp heus het verschil. Ergernis bij kleurpotloden die te weinig kleur afgeven herken ik zelf, dus ze hoeven echt niet met prul te kleuren. Maar mijn spullen zijn ook echt die van mij!
Ik breng vaak Washi tape mee voor mezelf, maar andere, vaak goedkopere, voor de kinderen. Want ze zijn net als mij wel graag creatief bezig!
Mijn pumps!
Klinkt misschien idioot, want vroeg klakte ik zelf op mijn mama haar trouwschoenen door het huis. Maar mijn pumps zijn hoger en vaak lak-pumps ook. Dat is gewoon gevaarlijk voor kinderen toch! 😉
Dus ik kocht in de H&M hakken schoentjes in de maat van de meisjes om thuis prinsesje te spelen. Veiliger voor hen EN veiliger voor MIJN schoenen!
Hebzucht zit er dus wel in.
En dus, na wat nadenken, kwam ik erachter dat er wel hebzucht in mij zit. Sommige dingen deel ik echte liever niet met mijn kinderen….
En weet je … dat mag ook gerust!
Meer lezen over ouderzonde nummer 2 – Hebzucht
Er zijn meerdere bloggers die dit thema hebben behandeld in het kader van de 7 ouderzonden.
Je kan hun blogs vinden door op deze link te klikken.
De volgende in de reeks ouderzonden is Luxuria – onkuisheid – lust. Goh, misschien moet ik maar een slotje zetten op dat artikel of zo! Hahaha
Take care en tot snel
Ilse
Bucketlist 40 voor 40 – Wat ik nog wil zien en doen.
Een dik jaar geleden stootte ik op de blog van Gerhilde en zij had een bucketlist op haar blog gezet met dertig dingen die ze graag voor haar dertigste wilde doen. Ik schoot in de lach, want voor mij was dat natuurlijk schromelijk te laat! De dertig ben ik al lang gepasseerd, ik ga naar de veertig toe! Hahahaha! En toen begon ik te tellen hoeveel maanden voor ik 40 word? Dat bleek dan nog 40 maanden te zijn rond die tijd. Ik wilde er toen een artikel over schrijven, maar het was druk en mijn man was zo veel weg en toen werd ons zoontje zo ongelukkig in de klas,…. Het kwam er maar niet van! Vorige week maandag werd ik 37! Nog 36 maand en ik mag 40 kaarsjes uitblazen en weer dacht ik terug aan mijn 40 voor 40 bucketlijst en aan S die vorig jaar haar plaats tussen de wolken ging zoeken. Ze was een voorbeeld van positiviteit. Voor zichezelf kocht ze het boekje ‘bucketlist’, want, zei ze zelf: “Dat gaat niemand meer voor mij kopen…”
Ze liet me weer beseffen dat het zo belangrijk is om te kiezen voor het leven, voor dingen die je echt wil en om negatieve dingen uit je leven te bannen. Vandaag deel ik dus mijn 40 voor 40 bucketlist. Kleine en grote dromen die ik graag zou zien gebeuren voor ik 40 word. Niet als een ‘ik moet lijstje’. Wel als een ‘Ik hoop en droom over lijstje’. En euhm – na mijn 40ste mogen ze ook nog hoor! 😉
Maar ik ga zien hoe ver we ermee komen…
Bucketlist – reizen en tripjes
Reizen naar Canada.
Vorig jaar werden mijn man en ik uitgenodigd op een huwelijk in Canada. Helaas kon ik door mijn job er niet naar toe. Maar de droom om naar Canada te reizen is er wel heel groot door geworden. Graag zou ik dus naar Canada reizen (in de zomer 😉 )
Met de kinderen naar Parijs.
Vorige zomer waren wij met het hele gezin in Macau, het Las Vegas van China. Heel tof om eens te doen. Er stond ook een Parisien – met een mini Eiffeltoren aan de voorkant. Sinds onze zoon die toren heeft gezien en weet dat er een nog grotere ‘echte’ toren bestaan, wil hij absoluut naar Parijs. Graag wil ik dan ook samen met de kinderen een Citytrip naar Parijs maken.
Italië-reis met school.
Eén van de landen die echt mij hart heeft gestolen is Italië. Elk jaar reist onze school met de zesdejaars een tien dagen rond daar. Ze zoeken altijd begeleiders. Helaas vond ik de kinderen altijd net iets te klein, maar nu komt stilaan de tijd dat het wel zou kunnen. Ik heb altijd gezegd ‘ooit’. En misschien moet ik dat dus maar doen voor ik 40 ben geworden!
Met het gezin naar ergens in Scandinavië, want het lijkt me daar zo vreselijk mooi!
City-trip naar Barcelona.
Het Noorderlicht zien.
De Niagara watervallen zien.
Met het hele gezin naar Rhodos gaan om onze huwelijksreis over te doen.
Dublin bezoeken.
Legoland bezoeken met de kinderen, vooral de zoon – want dat moet indruk maken op onze kleine lego fan!
Terug naar Nantes, maar deze keer met de kinderen!
Bucketlist huis en tuin
Genoeg geduld opbrengen om een Orchidee ook effectief terug bloemen te laten krijgen.
Mensen die mij kennen weten dat ik absoluut geen groene vingers heb. Ik heb vooral plantjes die low maintenance zijn! Anders overleven ze het niet. Ik vind orchideeën prachtige bloemen, maar om de één of andere reden bloeien ze uit en krijgen ze nooit nog een bloem. Op den duur gooi in het ding gewoon in het compostvat! Ik doe iets fout of heb er echt geen geduld voor!
Een huis dat enkel energie haalt uit hernieuwbare energiebronnen. Ons dak ligt al vol met zonnepanelen, maar we dromen van nog meer panelen en een zonneboiler.
Een fatsoenlijke oprit zonder één enkele conifeer en zonder één enkele modderpoel of plas.
De garage achter in de tuin omgebouwd hebben tot loungeruimte. (Mag met sauna en bubbelbad, maar hoeft niet! 😉 )
Een groendak aangelegd hebben op ons dakterras boven.
Het hele huis terug van boven tot onder geschilderd hebben, inclusief de deuren.
Een nieuw werkblad voor mijn keuken.
Een nieuwe zetel, want na drie kinderen heeft hij echt zijn beste dagen gehad.
De gang helemaal afgewerkt hebben met eye-catcher lamp!
De bureau helemaal herinrichten.
Het ateliertje eindelijk helemaal afwerken en in gebruik nemen.
Een buitenkeuken installeren bij de loungeruimte van punt 14.
De planten in mijn Urban Jungle levend houden… en liefst ook die daarbuiten! 🙂
Inschrijven voor een cursus voor volwassenen schilderen. Gewoon omdat ik dat zo graag doe en er meer tijd in wil gaan steken.
Leren naaien met de naaimachine
Minstens drie grote haakprojecten die hier liggen afwerken!
Een patroontje ontwerpen om te koop aan te bieden. (Tegen een héél lage prijs! Daar ga ik echt niet rijk van worden!)
De tatoeage laten zetten die ik al zooooooo lang wil hebben!
In een sterrenrestaurant gaan eten.
Meer fotograferen – en dan liefst niet de kinderen of op reis, maar bewust een onderwerp gaan fotograferen.
Minder kleding kopen. Want sinds onze reis naar Macau vorige zomer ben ik tot het besef gekomen dat met veel minder kleren je ook al een heel eind weg komt!
Meer foto’s laten printen en/of gebruiken in de woning om herinneringen te herbeleven.
Bucketlist/doelen Blog
De blog laten groeien tot 10 000 unieke bezoekers per maand. (Binnen drie jaar zou ik dat toch mogen halen, misschien kan ik het nog wel bijstellen, dat doel. – Naar boven hopen we dan hè)
Mijn you-tube carrière starten. Nee, ik word geen Enzo Knol! Ik wil gewoon wat filmpjes maken over ‘how to’ – die ik dan ook in de klas kan gebruiken! Ik verwacht daar niet veel van, maar ze zullen mij wel enorm helpen in mijn lessen.
De webshop die al zo lang in mijn hoofd zit eindelijk uitwerken/opzetten.
Een tarievenlijst uitwerken, want ‘men’ vraagt ernaar en ik heb hem nog steeds niet!
Zoals jullie zien een hele lijst met veel reisjes en plaatsjes en ook veel wensen voor ons huisje.
We zullen zien wat er nog op staat op 29 januari 2021 😉
Anneloreen Romina, twee collega bloggers bedachten het ouderzonden project waarbij ze de zeven hoofdzonden uit de Bijbel vertaalden naar zeven ouderzonden. Ik schreef me enthousiast in voor het project, maar omdat ik even zo druk was met effectief ouder te zijn, was ik het even uit het oog verloren! Tijd dus om van belofte schuld te maken en jullie te vertellen over mijn zeven hoofdzonden. Ik was een beetje later omdat ik druk bezig was met hoofdzonde nummer 1 live uit te voeren: Hoogmoed! – Ik ben een goede mama! Hier is ouderzonde nummer 1!
Ik ben een goede mama! Hoogmoed
Pfoe! Gek hoor om dat zo neer te schrijven! En ja, ergens klinkt het wel een beetje uit de hoogte hè. Hoogmoed boven! 😉
En eerlijk is eerlijk ik twijfel soms echt wel aan het feit of ik een goede mama ben en ik denk echt dat elke mama dat wel heeft! Maar diep van binnen weet ik dat ik een goede mama ben! (En jij ook!)
In het prille begin als mama
Ik heb het moeten leren hoor! Afgaan op mijn gevoel en soms gewoon grofweg mensen negeren die met goedbedoelde raad me helemaal van de wijs brachten! Op een gegeven moment was het zo ver dat ik in het consultatiebureau gewoon loog over het feit dat onze zoon nog niet doorsliep.
“Hij is nu toch echt groot genoeg, geef hem een tutje in plaats van hem te laten drinken!” had ik als raad meegekregen tijdens het voorgaande bezoek.
Ik heb dat ook echt geprobeerd en dat resulteerde in anderhalf uur gehuil en pogingen van mij om hem toch maar te laten inslapen met een tutje! Eén nacht heb ik dat dus geprobeerd en daarna heb ik hem gewoon elke nacht als hij wakker werd wel vijf minuten laten drinken.
Bij de tweede baby was ik al een stuk zekerder van mezelf! Toen de vroedvrouw me vroeg waarom ik haar ‘alweer’ liet drinken ben ik uit mijn kram geschoten. Ik steek het op de hormonen van het pas bevallen zijn! 😉
Ik bulderde: “Borstvoeding is op vraag en het zijn mijn borsten!” Oeps! Het was een beetje onbeleefd, maar ik was één brok emotioneel en pas bevallen hoopje!
En ik loog ook niet meer over de onderbroken nachten op het consultatiebureau. Ik heb zelfs eens letterlijk gezegd: “Neen, ze slaapt nog niet door. Ik heb er geen problemen mee om haar te laten drinken, waarom zou u daar dan een probleem van moeten maken?”.
Al doende leert men
Natuurlijk weet je als mama niet altijd alles en maak je fouten, dat is ook helemaal niet erg! Je leert van de ‘fouten’ die je maakt! Je merkt ook dat elk kind een andere aanpak nodig heeft. Wat voor de één werkt, kan voor het andere kind net helemaal ‘fout’ zijn!
Nu we weten dat onze zoon hoogbegaafd is en daar boeken overgingen lezen hebben we gemerkt dat onze opvoedingsstijl onbewust al wat was aangepast op zijn manier van denken.
Hij moet namelijk altijd weten “waarom”. Het zinnetje ‘Daarom!’ of ‘Omdat mama en papa het zeggen!’ heeft totaal het verkeerde effect bij hem. Dat hadden we al afgeleerd om te gebruiken bij hem!
De leeuwin
Toen ik twee kinderen met een stok op mijn kinderen zag aflopen in de speeltuin had ik ze letterlijk bij hun kraag vast! Soms komt er echt een leeuwin in me boven die zich voor haar jongen in de ravijn zou gooien als het nodig blijkt te zijn!
Dat eeuwige mama gevoel
Hoe meer ik ermee te maken krijg, hoe vaker ik merk dat het mama gevoel het zowat altijd bij het rechte eind heeft. Of het nu gaat over merken dat je kind ziek gaan worden of al jaren afvragen of je zoontje toch niet hoogbegaafd is.
Ik leer om telkens meer en meer te vertrouwen op het buikgevoel…
Bewijzen
De reacties van de kinderen zijn trouwens het grootste bewijs dat ik het gewoon super doe! 😉
Een paar maanden geleden zat ik met een rapport van onze zoon in mijn handen. Ik bekeek het wel, maar klapte het dicht en zei: “Best oké toch!? En ach die punten dat is ook niet het belangrijkste!”
“Neen? Wat dan wel?”
“Dat jij gelukkig bent hè vriend!”
De knuffel die ik toen kreeg sprak boekdelen!
Of de spontane liefdesverklaringen:
“Mama, ik hou van jou!”
“Ik ook van jou!”
“Ik hou ook van papa en van Warre en Inthe hoor!”
Dan smelt je toch!
En als het ik in de toekomst toch nog eens twijfel of ik wel een goede mama ben… dan kan ik hier even komen lezen om mezelf eraan te herinneren dat ik niet meer kan doen dan mijn best en dat ik echt wel goed bezig ben! Nah!
Take care en tot snel
Liefs Ilse
PS: Dit artikel over hoogmoed werd geschreven voor de reeks ouderzonden. Andere deelnemende bloggers hun artikelen kan je lezen door te klikken op de link. Het volgende is hebzucht/gierigheid!
Vandaag namen mijn man en ik een grote beslissing! Eén waar we niet licht over heen zijn gegaan en die ook echt niet zo plots is als sommigen lijken te denken. Onze kinderen maken een nieuwe start op een andere school…
Uit de vertrouwde omgeving weg, doe je daar goed aan?
Deze voormiddag hadden we een gesprek op de nieuwe school en ik had mezelf beloofd om met deze belachelijk belangrijke beslissing mijn buikgevoel te volgen. Daaruit kwam dat we de overstap moesten maken, naar mijn gevoel, maar doe je dat dan ook ‘echt’?
Hoe pak je dat aan? Drie kinderen midden in een schooljaar uit hun vertrouwde omgeving wegplukken? De moed zakte me letterlijk in mijn schoenen… Maar mijn man trok me over de streep en zei: “Doen dus!” en zo werd het hele proces op gang gezet…
Inschrijven, ophalen,…
We schreven de kinderen in op de nieuwe school vlak voor de middag. We hadden al wel thuis een aantal keer met de kinderen gesproken over het feit dat een verandering van school er in zou kunnen zitten in de toekomst. Maar erover praten en het effectief doen… dat is natuurlijk wel iets anders hè! En dan zo plots, zo onmiddellijk!
Deze namiddag hadden mijn man en ik een afspraak ingepland met de psychologe in Leuven, dus moesten de kinderen eigenlijk blijven eten. Maar omdat ze ingeschreven waren in de nieuwe school, mochten ze in de namiddag niet meer terug naar de oude…
Hoe reageren de kinderen?
Heftig dus… want we moesten ze letterlijk uit de eetzaal plukken. De jongste wilde niet mee, want ze vindt het leuk om te blijven eten en de oudste dochter begon heel hard te huilen toen ze besefte dat ze niet meer terug mocht komen in de namiddag! Daar ging mijn moederhartje weer.
Maar Warre? Die rende zowat het gebouw uit! Hij trok nog snel zijn sjaal en sporttas van de kapstok en weg was hij….
Hij vroeg me: “Ga ik dan naar de nieuwe school?”
“Ja, een beetje sneller dan de bedoeling was, vriend.”
“Oké! Kunnen we dan mijn vrienden nog wel thuis uitnodigen?”
En dat was dat!
De jongste is te klein, ze beseft het niet zo goed. We reden net voorbij de nieuwe school en voor haar is het ook al helemaal oké. “Is daar mijn nieuwe school mama? Ohhhhh!”
Alleen de oudste dochter heeft wel wat verdriet. Ze gaat haar vriendinnetjes missen. Gelukkig zijn kinderen flexibel op dat gebied en weet ik ook dat ze heel snel vrienden maakt. Ze is zo’n persoontje dat in de speeltuin al nieuwe vrienden maakt, weet je wel. Dus dat komt ook wel goed. Maar je kind zo een verdriet zien hebben om een beslissing die je maakt, is niet simpel.
Waarom dan de verandering? Omdat het een nieuwe start is.
We willen er eerlijk gezegd niet meer over kwijt dan dat we echt denken dat dit voor Warre in het bijzonder, de beste beslissing was. Tijd zal uitwijzen of dat ook effectief zo is, want ik heb geen glazen bol. Ik kan alleen maar zeggen dat onze kinderen bovenaan staan en dat we deze beslissing echt nemen in de hoop dat dit beter gaat zijn in the long run.
Ik kreeg van velen te horen dat het een dappere beslissing was. Ook kreeg ik al te horen: “Dit heeft zo moeten zijn!”
Goh, ik weet het soms ook allemaal niet, maar mijn buikgevoel laat me zelden in de steek!
Dus komt er een nieuwe start, een nieuw avontuur, nieuwe vrienden voor de kinderen en wie weet ook voor mij… En heel misschien moet ik wel geloven dat er iemand in de wolken een handje toe heeft gestoken. Want sommige toevalligheden zijn wel heel toevallig! (Hè Inge?!)
Maar in ieder geval beginnen wij aan een nieuw hoofdstuk in ons boek!
This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may affect your browsing experience.
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
Any cookies that may not be particularly necessary for the website to function and is used specifically to collect user personal data via analytics, ads, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is mandatory to procure user consent prior to running these cookies on your website.
maar we lieten ons niet ontmoedigen en gingen toch aan de slag ( Dankjewel YouTube 
)
