Ik vertelde al over alle tekenen van hoogbegaafdheid die ik bij onze zoon had gezien. Maar omdat hij helemaal niet snel leest en gemiddelde punten haalt, veegde ik zelf dat idee van tafel. Eigenlijk was ik best blij, want als hij toch hoogbegaafd zou zijn, dan zou dat heel wat problemen met zich kunnen meebrengen… Veel mensen denken, ten onrechte, dat hoogbegaafdheid geen problemen oplevert en dat alles gemakkelijk gaat! Niets is minder waar!
En dat werd al snel duidelijk toen Warre dan eindelijk naar het eerste leerjaar ging.

Het begon met hoofdpijn, altijd maar hoofdpijn.

Tijdens het eerste leerjaar begon hij te klagen van hoofdpijn… Ik moest in december op controle bij de oogarts en liet alles controleren. Maar zijn zicht was in orde. Hij had/heeft alle schooldagen hoofdpijn…

Ongelukkig in de klas

In november, toen hij in het tweede leerjaar zat, moest ik op zorgcontact komen en daar was ik blij om. Want de dag voor dat de herfstvakantie begon werd Warre ’s nacht ziek. Letterlijk! Ik hield hem dus thuis, want mijn echtgenoot had net een thuiswerkdagje. Vanaf het moment dat Warre echter wist dat hij niet naar school hoefde, klaarde het ziek zijn miraculeus op en heeft hij de hele dag met de Lego gespeeld. Dat is vluchtgedrag en dat wilde ik dus wel even melden op school. En daar, op het zorgcontact, kreeg ik te horen dat onze kleine vriend ongelukkig was in de klas. Dat hij nooit lachte en dat hij dingen niet leek te begrijpen. Dat zijn punten nog wel oké zijn, maar dat ze wilde werken aan het welbevinden. Daar zat ik te wenen.

Google is your friend

Ik weet het wel, het internet heeft niet altijd de juiste informatie als je jezelf niet zo goed voelt, maar ik tikte toch op Google in ‘kind ongelukkig in de klas’ en wat kwam er meer dan eens naar boven?! Inderdaad! Was hij dan toch hoogbegaafd? Ook het stukje hoofdpijn vond ik op verschillende plaatsen terug. Uiteindelijk mailde ik, een beetje radeloos, naar een specialiste hoogsensitiviteit en hoogbegaafdheid met een ‘cry for help’. Een mail vol twijfel en verdriet…
In het antwoord stonden een paar mensen op die me zouden kunnen helpen. Hoogbloeier stond ertussen en ik mailde, na weer een hoop getwijfel, naar hen.

Het intake gesprek

We kwamen bij Bjorn, een coach bij hoogbloeier en die deed met ons een gesprek van 2,5 uur. Hij stelde heel gerichte vragen en we zagen hem heel vaak knikken van herkenning. Op het einde van het gesprek zei hij: “Ik kan het natuurlijk niet bevestigen, daar is een IQ test bij een psychologe voor nodig, maar op basis van wat jullie vertellen zijn er heel veel tekenen van hoogbegaafdheid. De school kan beginnen met verrijking aan te bieden om te zien of dat helpt!”
Maar ik sta zelf in het onderwijs en ik weet hoe dat werkt… Zonder een zwart op wit bewijs gaat een school niets doen. Zeker niet omdat ik wist dat zij dit nooit zouden denken. Er werd op school een ongelukkig ventje gezien dat niet goed kon lezen en gemiddelde scores haalde. Ik vertelde dus ook meteen dat ik verwachtte dat er een IQ test zou worden gevraagd.

Leesvoer

Ik kreeg van Bjorn een paar boeken aangeraden. Voor ons als ouder en ook één voor Warre zelf. Thuisgekomen bestelde ik deze boeken onmiddellijk en een paar dagen later zat ik met tranen in mijn ogen te lezen. Ik had een tekstboek kind. Overal kon ik voorbeelden naast schrijven.

Deze is een echte aanrader. Warre heeft er al heel veel aan gehad. [bol_product_links block_id=”bol_5a59c847469f9_selected-products” products=”1001004002380754″ name=”nou en” sub_id=”nou en” link_color=”54D688″ subtitle_color=”000000″ pricetype_color=”000000″ price_color=”CC95C5″ deliverytime_color=”8F8F8F” background_color=”FFFFFF” border_color=”D2D2D2″ width=”250″ cols=”1″ show_bol_logo=”0″ show_price=”1″ show_rating=”0″ show_deliverytime=”1″ link_target=”1″ image_size=”1″ admin_preview=”1″]

Is hij dan toch hoogbegaafd? Wat ik ontdekte tijdens het gesprek en in de boeken.

Autonomie

Een hoogbegaafd persoon heeft een grote behoefte om zelf dingen te kunnen beslissen en zelf dingen te doen. Wij benoemde dat bij Warre als ‘een plantrekker’.

Toen hij vier jaar was, werd hij ziek in zijn bed. In plaats van ons wakker te maken had hij zijn lakens van zijn bed gehaald, een andere pyjama aangedaan en zijn vuile pyjama in de wasmachine gestopt. Hij was dan op de bank beneden onder een fleece gaan slapen… Het heeft jaren geduurd voor ik hem zo ver had om het me te komen zeggen.
“Warre, als je ziek bent ’s nachts, dan heb ik graag dat je me dat komt zeggen. Je mag best je lakens en je pyjama zelf doen. Je mag zelfs op de bank gaan liggen als je dat wil, maar een mama weet graag als haar kindje ziek is!”
Nu komt hij het wel vertellen.

Dit schooljaar had hij zich tijdens de turnles bezeerd. Na de school had hij nog ‘sportsnack’. Een sport na school activiteit. Maar hij had zich bezeerd en had dan maar beslist dat hij niets kon gaan doen bij die activiteit en was naar buiten gewandeld. De kleuters hebben echter vroeger gedaan, dus ik was al vertrokken met de meisjes. Gelukkig had een juf hem gezien…

Aanpassen

Bij het allereerste oudercontact in de eerste kleuterklas vertelde de juf me dat alles goed ging met kleine Warre. Alleen zijn pen-greep was verkeerd!? Ik viel zowat van mijn stoel. Zijn pen-greep verkeerd? Ik ben zelf een juf tekenen, als er iets is waar ik op let, dan is het wel de pen-greep. Hij had dat thuis nog nooit verkeerd gedaan! Ik begreep er echt niets van. Een paar weken later zag ik het hem thuis echter ook verkeerd doen en heb ik echt mijn best moeten doen om het hem terug af te leren!

Frustratie en ongewone oplossingen bij het tekenen

Dat hij héél gefrustreerd kon geraken bij het tekenen, dat hadden we al vaker gezien. Het heeft ook lang geduurd voor hij plezier vond in het tekenen. Hoe rustig onze kleine vriend ook is/was, soms vlogen de papieren gewoon in de lucht. En toen las ik in een boek over een hoogbegaafd kind en hoe die een blanke persoon probeerde te tekenen… en meteen schoot me deze tekening in mijn hoofd:

Dit is een tekening van Warre toen hij 5 was. Het is een witte stormtrooper op een wit blad… Want hoe doe je dat? Wit op wit? Dan teken je alleen de zwarte onderdelen…

Verantwoordelijk

Toen hij een tijdje terug naar een verjaardagsfeestje in een speeltuin was geweest, kwam de mama vertellen dat hij op een gegeven moment was komen zeggen dat de andere kinderen iets gevaarlijks aan het doen waren.
Er ligt een bos achter de speeltuin en daar waren ze terecht gekomen. In dat bos ligt ook een gevaarlijke, ietwat verdoken, waterplas.
“Ik denk dat je eens moet komen kijken, want de andere kindjes zijn wel ver in het bos nu en er is daar een waterplas. Dat zou wel eens gevaarlijk kunnen zijn.”

Hij houdt zijn kleine nichtjes in het oog als ze aan het spelen zijn. Hij gaat zijn zusje helpen in het zwembad… Hij is verantwoordelijk in de breedste zin van het woord.

Hij komt zichzelf zo vaak tegen…

Vorig weekend nog stond hij heel verdrietig naast me bij een familiefeestje.
“Wat is er jongen?”
“Niemand wil mijn spelletje meespelen!”
– nee – want ze begrijpen zijn verzonnen spelletje niet.

“D was heel boos omdat ik zijn vriendenboek was vergeten en vorige week stond S te wenen omdat ik zijn vriendenboek nog niet had ingvuld! Waarom?! Het is toch maar een vriendenboek!”

Vorig jaar veranderde een klasgenootje van school omwille van leerproblemen. Voor hem was N een vriend, dus hij vroeg hem ook nog op zijn verjaardagsfeestje.
Dit jaar wilde hij N weer vragen. Ik zeg: “Jongen, N is al jarig geweest en hij heeft je ook niet gevraagd op zijn feestje. Hij heeft nu andere klasvriendjes.”
Zijn ogen stonden zo vol verdriet! Want hij is N na twee jaar niet vergeten, maar N denkt niet meer aan Warre als vriend. Hij was zo gekwetst.

Dus toch hoogbegaafd?

We beslisten dan om bij een expertisecentrum, met een gespecialiseerde psychologe, een WISC V IQ test te laten afnemen.
Mijn man zou meegaan, want ik ben een stresskip en dat zou Warre met zijn twee voelsprieten hebben geweten!
Niet dat het iets zou veranderen! Of hij was hoogbegaafd of hij was het niet… En dat bleef heel dubbel! Want hoe graag ik ook de reden voor zijn ongelukkig zijn wilde weten, ik wist ook dat hoogbegaafdheid niet altijd een zege is… Het kan leerproblemen met zich meebrengen en een ongelukkig kind! (En dat ondervinden we dus helemaal!)
Ik zei wel tegen mijn man die ochtend: “Als het dit niet is, dan weet ik echt niet meer waar ik de oorzaak nog wel moet gaan zoeken. Er zijn zoveel kenmerken, zoveel voorbeelden….”

Inderdaad – toch hoogbegaafd

Tijdens de test-dag kreeg ik rond de middag een appje van mijn man dat Warre het leuk vond. Dat vond ik al een hele opluchting! En toen de test klaar was kreeg ik weer een appje: “De psychologe zei dat het overduidelijk was, we zijn terecht bij het expertisecentrum hoogbegaafdheid.”
En weer zat ik te huilen… Van opluchting omdat we het nu eindelijk wisten! Maar ook omdat ik wist dat dit nog maar het begin was!

Het verslag

In februari komt de bespreking van het verslag op school met het CLB en het expertisecentrum erbij. Maar deze week kreeg ik het verslag al… Weer zat ik te huilen. De leeftijdsequivalenten bij de verschillende onderdelen stonden bij de test. Als je dan ziet dan je zevenjarige kan redeneren als een 13,5 jarige op sommige onderdelen…
Wat doet zoiets met een kind? Zoveel leeftijden tegelijk zijn? Met je lijf je hoofd niet kunnen volgen.
In één van de boeken stond een zinnetje van kind dat het zo uitlegde: “In mijn hoofd zit een race-auto en in mijn handen en mijn lippen zit een oud mannetje. Die kunnen die auto in mijn hoofd niet volgen.”
Toen ik Warre dat zinnetje voorlas begon hij te lachen… Ik vroeg hem: “Waarom lach je zo?”
“Dat is wel zo in mijn hoofd, mama!”

Niet de oplossing – wel basis van het probleem!

Dat hij toch hoogbegaafd is, is natuurlijk niet de oplossing! Dit is de basis van het probleem. We weten nu waarom hij ongelukkig is, waar zijn frustratie vandaan komt. (Loop maar eens achter op motoriek en denk tegelijk maar eens als een 13-jarige).

Maar ik vind dat er een soort rust over Warre is gekomen… Hij weet nu waarom hij anders is, waarom mensen hem niet begrijpen. De psychologe zei hem dit: “Ik ben heel blij dat ik je heb leren kennen en dat ik met je heb mogen werken. Je bent een hele slimme jongen, Warre! Blijf geloven in jezelf!”

De juf vertelde dat ze hem ondertussen al eens had zien lachen in de klas. En Warre vertelde zelfs dat hij bij de zorgjuf geweest was en had mogen vertellen wat hij leuk vond in de klas. Daarop had hij geantwoord dat de Lego en de knex leuk waren. Al de rest niet. Tja… 😉

De weg is nog lang, of beter – de berg is nog hoog – maar straks gaan we samen van het uitzicht genieten!

We weten nu dat onze zoontje hoogbegaafd is. Al jaren zag ik dingen bij hem en al jaren versterkte alles mijn vermoeden. Maar het bleef een vermoeden. Nu weten we het wel zeker en hopen we dat we de juiste aanpak, samen met de school, zullen kunnen vinden. Veel mensen vroegen me waarom ik dacht dat mijn kind hoogbegaafd was. Waaraan ik dat dan had gezien? Het is niet één ding, maar honderden kleine dingen bij elkaar… En ik heb achter heel veel dingen zelf ook nooit hoogbegaafdheid gezien. Dat kwam pas na het gesprek met hoogbloeier en het lezen van heel wat boeken. Ik wil jullie dus vertellen wat ik allemaal had gezien. Welke puzzelstukjes ik zelf had ontdekt en welke puzzelstukjes langzaam aan, na meer informatie,op zijn plaats vielen… Ik wil er wel duidelijk bij vertellen dat dit dingen zijn die ik bij onze zoon heb gezien. Ze zijn niet bij alle mensen of kinderen die hoogbegaafd zijn van toepassing.

Welke kenmerken van hoogbegaafd zijn had ik al gezien:

Als baby en peuter

Prikkels

Warre is altijd een alerte baby geweest die erg gevoelig was voor prikkels. Al vroeg had ik door dat hij bijvoorbeeld na een feestje, zelfs al had hij er als baby doorheen geslapen, overprikkeld was. Daar komt ook mijn behoefte aan structuur uit voort. Ik zat namelijk gewoon met een ontregeld kind als ik niet op tijd naar huis ging en het te veel en te vermoeiend voor hem was geweest.
Harde geluiden konden hem vreselijk hard laten verschrikken. Maar daar zocht ik helemaal niets achter, want welke baby verschrikt er niet van een hard geluid?

Concentratie

Toen ik hoogzwanger was van zijn eerste zusje, ging ik met hem naar de speeltuin. Hij had een schepje en een emmertje bij. Ik heb me op een bankje gezet en hij zat voor me in de zandbak. Bijna twee uur heb ik daar gezeten en zat hij gewoon rustig te scheppen. Er kwam een papa voorbij, die achter zijn peuter aanliep: “Zit je hier nu nog? Amai, die kan al flink spelen!”. Maar ik wist niet beter. Hij was toen 20 maanden oud, maar hij was mijn eerste kindje, voor mij was het normaal dat hij zo lang en zo geconcentreerd met iets bezig kon zijn.

Behoefte aan rust

Zelfs bij de onthaalmoeder zonderde hij zich soms af. Hij glipte naar de woonkamer vanuit de speelhoek en ging helemaal alleen met zijn tutje in de zetel zitten.
Nog steeds heeft hij behoefte aan rust, net als zijn papa ‘moet’ hij zich dan even afzonderen.
Hij weet perfect wanneer het hem te veel wordt, toch begrijpen sommige mensen dat niet.

Kleuter

Taal

Al vroeg sprak hij volledige zinnen en kende hij héél veel woordjes. Hoe klein in gestalte hij ook was, als hij zijn mondje open deed, konden mensen verbaasd staan staren.

Alles willen weten

Honderdduizend vragen kon hij stellen, alles wilde hij weten. Vooral over dieren, planten, planeten en dinosaurussen. Het was een echte spons.
Toen hij 3,5 was stelde hij zich al vragen rond de dood en was hij daar echt mee bezig. “Wat als mama en papa doodgaan? Ik kan nog niet voor mezelf zorgen! En ik wil ’s morgens nog allemaal samen knuffelen in het grote bed!”
Ook vragen als: “Mama, hoe komt het eigenlijk dat we op aarde kunnen ademen en op de maan niet?!
Hij was nog steeds een kleuter. Hij zat toen in de tweede kleuterklas.

Details onthouden

Toen hij 2,5 was, gingen we op vakantie op een camping in Toscane. toen hij daar 2 jaar later terugkwam wist hij nog precies waar de vorige keer de tent had gestaan en liep hij recht naar de sanitaire blok.
Als je niet mee weet wie er juist mee is geweest op uitstap een jaar geleden, dan kan je dat aan Warre vragen. Hij faalt nooit!
Toen we in de Efteling waren en we naar een attractie wandelden vroeg hij: “Mama is dat die attractie waarbij…. (een hele gedetailleerde beschrijving van de omgeving en de styling van de attractie met kleuren en nauwkeurige beschrijving van de beelden die er stonden, volgde.)
Ik zei eerlijk: “Jongen, DAT weet ik echt niet!” om dan de hoek om te lopen en verbaasd zijn hele beschrijving te zien verschijnen.

Als leerling

Te ver doordenken

Als ik fouten zag op toetsen en ik vroeg hem waarom hij iets had ingevuld, dan kon ik daar altijd uit afleiden dat hij soms gewoon veel te ver nadacht.

Berekeningen overslaan

Bij het optellen van grotere getallen moeten ze in het tweede leerjaar vaak getallen opsplitsen. Die splitsingen doet hij meer dan eens fout. De uitkomst zonder de splitsingen doet hij wel juist, als hij de berekening kan overslaan. Ook bij Bingel, het online oefenprogramma, slaat hij berekeningen over. Tijd brengt hem daar enorm veel stress.
Hoogbegaafden maken berekeningen namelijk met een omweg. Ze tellen sommige stukken van het getal er bij op, die ze er daarna terug af trekken. Voor hen houden die getalsplitsingen, zoals die in de klas worden aangeboden, geen steek, ze begrijpen niet wat dat daar staat te doen, het is iets wat voor hen onnodig is en niet logisch in hun denkpatroon.
Door de omweg in hun denken, hebben ze meer tijd nodig. Dit resulteert in stress als er een tijdsbalkje of een klokje aan te pas komt.

Tafels niet automatiseren

Tafels blijft hij uitrekenen. Automatiseren doet hij gewoonweg niet. Mijn man zei daarop: “Ja, en? Ik bereken dat ook nog altijd! Dat gaat nu sneller dan toen ik in het tweede leerjaar zat, maar ik heb die nooit uit het hoofd geleerd. Dat is toch niet nodig. Het systeem is toch duidelijk.

Omgevingsgeluiden zijn enorm storend

Vaak kunnen omgevingsgeluiden hem vreselijk uit zijn concentratie brengen. Toen ik hem vroeg waarom hij tijdens het knutselen in de klas zijn hoofdtelefoon wilde opzetten zei hij: “Ik hoor wat iedereen zegt, ik hoor scharen knippen en stoelen schuiven, ik hoor potloden vallen…”
En mijn man vulde aan: “Dat is inderdaad zo, in een ruimte waar veel mensen babbelen, ook al is dat ‘stil’, hoor ik alle gesprekken tegelijk in mijn hoofd. Ik hoor alle printers en het koffieapparaat op kantoor. Alle geluiden komen tegelijk binnen.”
Ik kan me dus wel voorstellen dat het Warre in de klas, tijdens het knutselen kan storen.

Niet leuk…

“Rekenen kan ik goed, het is niet leuk! ” – daar kwam hij mee aanzetten toen we het hadden over een beroep kiezen dat je graag doet. Ik wilde hem duidelijk maken dat het belangrijk is dat je later een job vindt die je later graag doet. Daarbij zei ik dat hij dan iets met rekenen moest zoeken en niet met lezen, want rekenen is leuk en lezen niet.
Maar dat was voor hem dus geen goede vergelijking, want rekenen is ook niet leuk.
Niets in de klas is nog leuk. Spelling en tafels zeker niet. Een hoogbegaafd kind heeft vaak een hekel aan stampwerk en het blijven herhalen van dezelfde leerstof…

Plannetjes en de weg vinden is leuk

In de dierentuin of de Efteling vind hij het plan vaak leuker dan de attracties zelf. Hij is diegene die rondloopt met de wegenkaart! Op het plan van Macau kon hij zonder moeite aanwijzen welke dingen we al waren gaan bezichtigen. Locaties waar ik het moeilijk mee had om te plaatsen op de kaart, vond hij op 1-2-3.
Tijdens de voorbije kerstvakantie zijn we naar Brugge geweest. We bezochten de ijssculpturen om dan iets te gaan eten in het centrum en dan terug naar het station te wandelen en daar de auto naar Gent te nemen om de musical ‘De kleine zeemeermin’ te gaan kijken.
Op weg terug van het centrum hield hij plots halt. “Euhm, we moeten wel hierlangs, daar zijn we op de heenweg ook langsgekomen.”
In Brugge – waar alles op elkaar lijkt, waar hij nooit eerder was geweest – had hij de gewandelde weg opgeslagen.
Ik keek omhoog en begon me te oriënteren, want ik liep eigenlijk blind achter mijn man aan die met Google Maps door de stad liep. Meteen kwam het besef dat hij ook hier helemaal gelijk in had.

Algemeen

Asynchrone ontwikkeling

Warre ontwikkelt ook opvallend asynchroon. Dit is een typisch kenmerk van een hoogbegaafd kind. Asynchroon wil zoveel zeggen dat hij veel leeftijden in één lichaam is op vlak van ontwikkeling. Fietsen moest hij op basis van zijn leeftijd al lang kunnen, maar het lukte hem gewoon niet!
Zijn twee jaar jongere zusje stak hem voorbij met hinkelen.
Als kleuter kon tekeningen maken hem héél erg frustreren. Hij wilde iets tekenen, maar hij kreeg het niet op papier zoals in zijn hoofd had en dat maakte hem zo vreselijk boos!
Nog steeds loopt hij op vlak van (fijne) motoriek achter op zijn leeftijdsgenoten. Dat resulteert in een erg laag schrijftempo en ook wederom frustratie.

Rechtvaardigheidsgevoel

‘Dat is niet eerlijk!’ – Hoe vaak ik dat heb moeten horen, dat kan ik echt niet meer tellen!
Altijd en overal moet alles rechtvaardig worden verdeeld. En o wee als je een belofte niet nakomt! Dan kan je maar zorgen dat je een héél gegronde reden hebt om dat te verklaren!
Ook dit is een typisch kenmerk voor iemand die hoogbegaafd is.

Maar

Hij leerde zichzelf niet lezen, dat ging/gaat zelfs nog steeds heel moeizaam en dat frustreert hem enorm.
En zijn punten waren gemiddeld. (Laat ik even de hoge score van WO buiten beschouwing), dus ik dacht zelf ook dat ik spoken had gezien, dat het toch niet zo zou zijn dat hij hoogbegaafd was en ik schoof het idee aan de kant. Tot op het moment dat hij ongelukkig werd in de klas en ik toch de noodzaak voelde om mijn originele idee terug op te pikken….

Wordt (morgen) vervolgd

Vandaag was D-day voor onze kleine man. Hij werd in Leuven verwacht voor zijn test bij de psychologe. Vanaf vandaag hebben we dus zekerheid. Het vermoeden dat al jaren bij mij sluimerde werd bevestigd. Een opluchting langs de ene kant, want nu weten we het ten minste zeker. Maar tegelijk weten we dat dit nog maar het begin is. Heel lang bleef ik erg onduidelijk op de blog en in de omgeving over de problematiek waar ons kind mee te maken heeft. De grootste reden daarvoor was angst voor het “Daar heb je weer zo’n mama – gevoel.”

Welk probleem je kind ook heeft… het maakt niet uit!

Ik voelde al snel dat er ‘iets’ aan de hand was met onze kleine vriend. Maar je vinger erop leggen, het is niet zo simpel. WAT dan precies? Dat was de vraag. En ik nam jullie mee in onze zoektocht. Heel veel van jullie herkende erg veel in de dingen die ik schreef. De onzekerheid, het piekeren, het willen weten, het geen label willen, het willen weten welke handvatten je nodig hebt om je kind te kunnen helpen, de gekmakende onzekerheid, …

Het mooie aan al jullie reacties en berichten was ook dat ik bijval kreeg van alle verschillende mensen met allemaal andere ‘labeltjes’.

“Had ik vroeger eerder geweten dat ik dyscalculie had, dan had me dat een hoop miserie bespaard!”

“Het label kan je alleen maar helpen om je kind beter te helpen.” (Mama van twee kinderen met ASS)

“Een label heb je, je bent het niet!” (Mevrouw met Asperger)

“Heeft hij dyslexie? Wij weten wat dat is, we hebben er drie in de familie! Met een school met een degelijk handelingsplan kan er veel! Succes!”

“Dat is een HSP-kind zeker? Dat is niet gemakkelijk!” – Andere mama bij de bodystyling.

“Je moet niet bang zijn voor dat label waar ik denk dat je bang voor bent!” (mama met drie kinderen met ASS)

Dus de problematiek maakt helemaal niets uit! Want alle mama’s van labeltjes hebben met hetzelfde gevoel gezeten! Lieve mama’s en papa’s, ik voelde het – zelfs al waren die labeltjes waar jullie het over hadden vaak anders als het labeltje waar wij aan dachten… Er was herkenning en er was steun! Waarvoor ik jullie enorm wil bedanken!

Een mama wil gewoon altijd het beste voor haar kind!

En als je dan in een bepaalde richting denkt, welke dat ook mag zijn, dan wil je niet dat: “Daar heb je weer zo’n mama-gevoel” krijgen.
Helaas pindakaas werd ik wel met dat gevoel geconfronteerd. Er waren mensen die kwamen vertellen dat er echt wel meer ‘gewone kinderen’ deden wat ons zoontje deed.
En ja natuurlijk zullen er overeenkomsten zijn tussen kinderen onderling! Het zijn kinderen!

Maar vanaf het moment dat ouders een problematiek naar buiten brengen, dan doet ze dat echt alleen om één reden: ze vragen hulp! Ze doet dat omdat ze dingen zien, boeken hebben gelezen ….

Ze zoeken naar hulp van de school, herkenning van de omgeving, bijval van mensen die misschien tips kunnen geven!

Er is geen één ouder die een problematiek naar buiten brengt hopend dat ze “gelijk” hebben. Je wil als ouder liefst dat je kind ‘normaal’ (wat is normaal hè?!) is en gewoon mee kan met de gemiddelde stroom. Maar als dat niet zo is, dan moet er hulp komen! En dan moeten er mensen zijn die ECHT naar je luisteren en je niet zomaar aanstaren. Mensen die denken: “Oh jee, daar heb je weer zo’n mama!” daar heeft niemand iets aan. Het kind niet, de mama of papa niet …

Vandaag roep ik dus op om mama’s en papa’s die zich in dezelfde situatie bevinden als velen van ons hebben gezeten te blijven ondersteunen. Geen enkele mama verdient het: “Daar heb je weer zo’n mama – gevoel”. En ik kan het je zeggen: “It sucks!”

Mama’s en papa’s die roepen dat er iets mis is met hun kind, die oprecht de moedige stap hebben gezet om het naar buiten te brengen verdienen meer dan dat!

Het verdict

Ik telefoneerde daarnet met de psychologe en kreeg een heleboel cijfertjes, maar vooral ook: “Er is geen twijfel mogelijk! U bent terecht naar me toegekomen!”
Over twee weken krijgen we een uitgebreid verslag voor ons, maar vooral ook voor school.

Ik blijf met een dubbel gevoel zitten, want we zijn er nog lang niet!
Maar we weten wel wat er aan de hand is en vooral, onze kleine vriend weet nu zelf waarom hij anders is dan de rest. Dat voelde hij al erg lang zelf aan, maar net als wij, kon hij het niet plaatsen. Dat kan vanaf nu dus wel.

Vanaf nu weten we zeker dat onze kleine vriend hoogbegaafd is. Ik hoor sommigen denken: “Ohhhhhh, is het dat maar!”
Wel je kan je niet erger vergissen als je dat denkt. Hij is zeven en is nu al ongelukkig in de klas, Op sommige vlakken zit hij al zover voor op zijn leeftijdsgenoten dat hij zich is gaan aanpassen. Hij is aan het onderpresteren. Zichzelf zijn is onmogelijk geworden in de klas, hij loopt daar met een masker op.
Hoogbegaafden halen vaak geen diploma. Ze worden vaak depressief en de zelfdodingscijfers onder hen liggen ook erg hoog.
Je ziet, niet echt een reden om een gat in de lucht te springen…
Langs de andere kant is hij ook nog maar zeven, zijn we er nog redelijk snel bij en kunnen we hem beter laten begeleiden. We gaan er samen voor!

Geven we allemaal het “Daar heb je weer zo’n mama – gevoel” een schop?

Bedankt allemaal voor jullie lieve berichten en woorden, voor jullie steun en begrip!
En nogmaals – het label of de problematiek maakt helemaal niet uit – zolang we als ouders elkaar maar blijven ondersteunen en nooit iemand het gevoel geven van: “Daar heb je weer zo’n mama” – Of papa, uiteraard! 😉

Take care en tot snel

Liefs

Ilse