Trouwe volgers weten dat wij een aantal weken geleden erg plots onze drie kinderen van hun vorige school hebben gehaald en en dan in een nieuws school hebben ingeschreven. De nieuwe school ligt ‘maar’ vijf minuutjes verder met de auto dan de oude school. De jongste had nog niet ‘echt’ vriendjes, want ze zit in de eerste kleuterklas. De oudste is al erg volwassen in zijn kijk op vriendschappen en sociale relaties. De oudste dochter had het het moeilijkste om haar vriendinnetjes achter te laten. Dat is natuurlijk ook niet gemakkelijk! Vriendschappen durven ook wel eens te verwateren als kinderen elkaar niet meer zien. Maar toch gaan we dat proberen te vermijden.
Vriendschappen zijn complex
De allereerste dag wilde iedereen in de klas van onze zoon zijn vriend/in zijn. Voor hem was dat een zéér vreemd gegeven. Vrienden word je niet op 1-2-3 – dat heeft tijd nodig. Bovendien heeft hij vrienden! Alleen zitten die nu even niet bij hem op school…
En jawel, die mist hij wel! Maar hij weet en voelt dat zijn nieuwe start hem goed heeft gedaan en kan dat dus al bijzonder goed relativeren.
Hij is al met zijn beste vriend naar de open dag op de tekenacademie geweest. Meteen begrepen we ook dat daar wel een mogelijkheid inzat! Misschien kan hij volgend jaar met zijn vriend gewoon een buitenschoolse activiteit gaan doen.
Ze hebben nu ook al een paar keer afgesproken om bij elkaar te gaan spelen en we zijn ook al samen naar een activiteit geweest!
Ouders hebben veel in de hand!
Een grote verantwoordelijkheid ligt wel bij ons als ouder! We hebben bijvoorbeeld al enkele vriendinnetjes meegenomen naar de K3 Love Cruise film. Inthe is ook al bij een paar vriendinnetjes uitgenodigd en ze kreeg ook al een super mooi kaartje met de boodschap “Friends Forever”.
Onze kinderen zijn niet van de aardbol verdwenen, ze wonen nog steeds in dezelfde buurt.
Het zal wat moeite vragen om die vriendschappen te onderhouden. Maar ik weet zeker dat als iedereen zoveel moeite blijft doen als nu, het helemaal goed zal komen.
Dankjewel
Bij deze dus nog eens een hele dikke dankjewel aan iedereen die de moeite neemt om onze kinderen een kaartje te sturen, uit te nodigen, bij ons wil komen spelen, …
Maar ook dankjewel aan al die mama’s en papa’s die me aan de (nieuwe) schoolpoort aanspreken en vragen hoe het nu met onze kinderen gaat.
En dankjewel aan de mama’s en papa’s van de kinderen van de oude school om te vragen hoe de overstap is geweest en begrip op te brengen voor de keuze die we hebben gemaakt!
Vriendschappen kosten moeite
Vriendschappen kosten altijd moeite! Nu ligt het vooral ook in onze handen als ouder om ervoor te zorgen dat ze de kans krijgen om die ‘oude’ vriendschappen te onderhouden en nieuwe de kans te geven!
Maar voor je kinderen kan je vaak nog niet iets meer moeite doen, denk ik ! 😉
Ben jij al ooit veranderd van school? Zijn je kinderen al ooit veranderd van school? Hoe is dat gelopen? Heb je er vrienden door verloren/gewonnen? Ik ben best nieuwsgierig!
Jaloezie! Bah, zoiets lelijk eigenlijk! Daarom misschien ook dat ik dit tot nu toe de moeilijkste van de ouderzonden vond om over te schrijven! Wat zou ik van een andere ouder willen overnemen? Nee, niet gemakkelijk deze.
Toen ik pas mama was
Ja, toen ik pas mama was geworden had ik misschien wel wat dingen willen overnemen van andere mama’s. Want als nieuwbakken mama ben je toch wel wat onzeker soms. Toen ik dat trouwens eens aan een vriendin vertelde zei ze pertinent: “Jij? Aleeeeeee – Jij leek mij altijd een mama die het vanaf het begin allemaal goed wist aan te pakken!” – NIET dus! 😉
Sleuren
Ook ik sleepte veel te veel mee bij de eerste kleine. Het lijkt wel, hoe meer baby’s je op de wereld hebt gezet, hoe minder je nodig blijkt te hebben. In het begin sleurde ik echt zoveel mee! Man man – ongelofelijk. Bij baby nummer drie frotte ik de meeste dingen gewoon in mijn handtas! Die luiertas was compleet overbodig geworden!
Mag ik hier borstvoeding geven
De eerste keer in de Ikea in Nederland dat mijn baby honger kreeg, ben ik gewoon gaan vragen of ik borstvoeding mocht geven! Whahahahahaha! Ongelofelijk. Die mevrouw waaraan ik het vroeg keek me trouwens aan met een bijzonder vreemd gezicht. Zo van: “Waarom in hemelsnaam kom je dat vragen?!”
Ook daar ben ik gaandeweg heel veel in gegroeid hoor! Geen haar in mijn hoofd dat bij baby nummer drie er nog maar aan dacht om te vragen of ik mijn kindje eten mocht geven als het honger had!
Oh nee, hij is ziek
Of de eerste keer dat de baby echt ziek was en de koorts niet wilde zakken! Argh! Doemscenario’s door de verhalen van wijlen mijn oma die een kindje verloor aan de koortsstuipen beslopen me! Ik weet niet meer hoeveel keer ik de thermometer heb gebruikt. Nu zijn mijn lippen en mijn handen ‘de eerste thermometer’ om te zien of het de moeite is om het echte ding boven te halen.
Er was dus jaloezie van mezelf op mezelf?!
Dus … als prille mama had ik wel wat meer zelfverzekerder willen zijn…
Maar ondertussen heb ik dat wel geleerd, dus laat me zeggen dat mijn prille mama-ik jaloers was op de doorwinterde mama van drie die ik nu ben! Maar dat wist ik toen nog niet! Hoe het kan verkeren hè!?
Jaloezie op mensen die hun hele huis in orde hebben…
Een hele tijd heb ik dat toch echt wel gehad, jaloezie op al die perfecte woningen! Wij wonen hier nu 12 jaar en nog steeds moet er zoveel gebeuren aan onze verbouwing! We hebben veel zelf gedaan en doordat mijn man zoveel reist, blijft er wel eens iets langer liggen.
Rondom me zag ik koppels die op een paar jaar tijd hun hele huis in orde hadden. Ik begreep/begrijp dat nog steeds niet helemaal… Hoe doen jullie dat toch?!
Beter kijken…
Maar door beter te kijken zag ik dat iedereen gewoon zijn prioriteiten anders legt. Hier gaat er veel geld naar uitstapjes en reizen. Maar ook naar degelijk technisch materiaal.
En als er iets aan de verbouwing wordt gedaan, dan gaan we ook wel voor kwaliteit…
Nadruk op materieel is vaak niet zo goed.
Deze zomer ging er een koppel uit elkaar dat wij goed kennen. Ik was er echt van ondersteboven en had het helemaal niet zien aankomen. Ze hadden echt alles om gelukkig te zijn en toch bleek het niet genoeg! Hun hele huis was bijvoorbeeld ‘af’ …
Toen ik dat tegen iemand vertelde zei deze persoon: “Ik heb al vaker gemerkt dat als koppels vooral veel energie steken in het materiële, zoals hun huis, dat die relaties vaak niet goed meer zijn.
Daar heb ik toen een hele lange tijd over nagedacht…
En ja – ik ken inderdaad meerdere koppels die alles perfect in orde leken te hebben en dan uit elkaar zijn gegaan. Het zal, zoals altijd, niet bij alle paartjes kloppen. Maar ergens zit er wel een zweem van waarheid in!
En ja, ik had mijn echtgenoot ook kunnen vragen om als hij dan eens thuis was, om verder te werken aan de verbouwing… maar ik vond dan dat hij tijd met de kinderen moest doorbrengen en dat we herinneringen moesten maken. Mijn badkamer op dat moment was klein, aftands en oud… maar we konden ons wassen. Dus stelden we de badkamerrenovatie uit! Samen reizen wilden we namelijk wel doen!
Ik heb dus tegen mezelf gezegd dat ik geen jaloezie meer mag hebben voor mensen die het perfect in orde lijken te hebben. Want je WEET je niet zeker! De buitenkant kan iets heel anders laten zien dan wat er werkelijk speelt!
Ik probeer in plaats van jaloezie voor anderen te kijken naar ons gezinnetje en dankbaar te zijn voor alles wat we wel hebben! En dat is zoveel!
Jaloezie is dus niet echt aan mij besteed…
Ouderzonden reeks.
Dit artikel werd geschreven als onderdeel van de reeks ouderzonden. Deze reeks werd bedacht door Romina en Annelore
De voorgaande artikelen in deze reeks kan je hier vinden:
Het ouderzonden project, waarbij de zeven hoofdzonden werden vertaald naar ouders/mama’s toe zit ondertussen al aan deel drie. En het is nogal een privé zonde ook, want het gaat over lust, wellust, onkuisheid. Pfoe! *bloos*
Maar ik ben nu eenmaal de uitdaging aangegaan! En we moeten niet flauw doen, want lezers die hier al langer komen weten dat ik zelfs cadeautjes krijg toegestuurd die met dit thema te maken hebben! Dus…. here we go! Lust!
Getrouwde vrouw!?
De vraag was eigenlijk: ‘Hoe blijf je jezelf graag zien als mama!”, maar eerlijk is eerlijk, nu ik mama ben heb ik daar precies minder problemen mee om mezelf graag te blijven zien dan toen ik pas getrouwd was…
Elk huwelijk komt wel eens in een dipje, maar bij ons was dat er vooral in het begin. Ik hoorde al eens dat het eerste huwelijksjaar het moeilijkste is, maar toen heb ik er niet zo heel veel van gemerkt. Iets later werd het wel zwaarder voor ons.
Toch is daar geen universele lijn in te trekken, want ik ging even op Google intypen en ik vond inderdaad dat het eerste huwelijksjaar het moeilijkst was!
Maar ik vond ook terug dat het derde huwelijksjaar het gelukkigste jaar was en dat was hier absoluut NIET waar. Ook jaar 10 blijkt een beproeving, maar als je daardoor bent, dan lukt het wel!
Wat dan met al die koppels die uit elkaar gaan als de kinderen het huis uit zijn?!
Nope, ik denk niet dat er een duidelijke lijn in zit! Maar wel weet ik zeker dat veel huwelijken door diepe dalen en hoge pieken gaan!
Toevallig schreef ik een paar dagen geleden over het diepe dal waar mijn manen ik zijn uit gekropen! Dat heeft bloed, zweet en tranen gekost, maar er waren nog geen kinderen.
Uit die vele gesprekken zijn ‘afspraken’ gekomen om ervoor te zorgen dat we open en eerlijk tegen elkaar zullen zijn en het altijd zullen vertellen als er iets zit te wringen. Want opkroppen kan echt helemaal verkeerd uitdraaien. We kwamen heelhuids uit een mega-crisis… en we beseffen heel goed dat dit helemaal anders had kunnen lopen!
En toen kwamen er kinderen – weg lust?
En ja, pas na die crisis kwamen er kinderen. En eigenlijk werd het toen makkelijker om aan onze relatie te werken. We hadden namelijk een diep dal achter de rug en er werden afspraken gemaakt waar we beiden heel veel energie in blijven steken. De lust zat zeker wel goed, want anders waren er geen drie gekomen hè! Hahahaha!
Veel reizen.
Mijn man reist veel voor zijn werk. Als hij dan wel in het land is, dan proberen we echt kwaliteit tijd in te lassen. We durven dan echt wel eens ‘over the top’ gaan. Die vele overuren kunnen maar ergens goed voor zijn, denk ik dan. 😉
We gaan dan bijvoorbeeld eens eten in een sterrenrestaurant. Of we boeken een VIP arrangement voor ons twee bij een voorstelling van Cirque Du Soleil.
Maar ook cinema dates in een cosy seat of een wellness avondje in de sauna, we doen het allemaal. Je leeft maar één keer en het is belangrijk dat je als koppel ook aan je relatie aandacht blijft schenken.
Dat hebben wij ’the hard way’ ondervonden en dus lijkt het ons nu veel beter te lukken om ook effectief tijd voor elkaar te maken als man en vrouw, buiten het mama en papa zijn! Lust, wellust, onkuisheid, het hoort wel voor een groot stuk bij een relatie. Als dat stukje niet goed zit, gaat het ook helemaal fout!
Jaloezie
De volgende zonde is jaloezie. Ik ben helemaal niet jaloers aangelegd, dus dat is er weer één waar ik nog eens over na wil denken!
Ouderzonden op een rijtje
Ik schreef ondertussen al een aantal andere artikels in deze reeks:
Als je de zeven hoofdzonden omzet naar de zeven ouderzonden, dan komen daar echt interessante vragen uit voort. Rominaen Annelore, twee collega bloggers, hebben me echt aan het denken gezet. De vorige zonde, hoogmoed, vond ik niet zo heel moeilijk, al was het neerschrijven waarom ik mezelf een goede mama vond wel een beetje ‘raar’ om te doen. Deze tweede zonde in het lijstje is hebzucht en de vraag daarbij was: “Wat wil je niet delen met je kinderen!”
Je deelt toch alles?!
Mijn eerste gedachte was: “Eigenlijk deel ik alles met mijn kinderen, toch?!”
Ik deel mijn man, mijn huis, mijn tijd, mijn vreugde en ook zeker verdriet. Ik geef het laatste yoghurtpotje in de koelkast af om een glimlach te zien en ik deel mijn bed als ze ziek zijn. Als mama zet je jezelf vaak toch op de tweede plaats…
Maar toch… neen, niet ALLES!
Sommige dingen zijn van mij – mij – mij – aaahhhhhhh ! Hebzucht! 😉
Doet me spontaan aan dit fragment van Finding Nemo denken ook:
Hebzucht boven! Wat deel ik niet!
Mijn Tony’s
Die is echt helemaal alleen voor mij, nah!
Te veel suiker in die oranje pakken ook, voor mijn kinderen.
Slecht voor de tanden en zo!
Tony is helemaal alleen van mij!
Mijn parfum
Toen ik op een gegeven moment op mijn slaapkamer kwam en de geur niet te harden was, begreep ik meteen wat er was gebeurd. De dames hadden mijn parfum allemaal uitgetest en door elkaar gebruikt. Ik heb wel wat flesjes van Dior en zo, dus die geurtjes zijn niet goedkoop. Ik ben toen best wel boos geworden. De flesjes zijn nu naar de badkamer verhuisd, want ondertussen was die gerenoveerd en was er een nieuwe kast met hoge schapjes. Schapjes, waar kinderhandjes niet bij kunnen! Mijn geurtjes staan nu daar. Inthe kreeg van mij wel een flesje ‘Elsa Parfum’. Ze vraag als ze naar een feestje gaat ondertussen standaard of ze ‘Parfuntje’ op mag! Mij allemaal goed, zo lang ik mijn dure geurtjes maar niet moet delen!
Mijn tekenmaterialen.
Ik heb veel (te veel 😉 ) tekenmaterialen. Aquarelpotloden, brush markers, ecoline markers, ecoline, dure kleurpotloden, degelijke stiften…. En daar mogen mijn kinderen NIET mee werken. Dat weten ze ook.
Niet dat ze zelf rommel hebben om mee te kleuren! Ik heb gezorgd voor degelijke viltstiften en kleurpotloden met meer pigment dan klei… Goedkope kleurpotloden hebben namelijk vaak weinig pigment en geven dus ook minder kleur af. Ik begrijp heus het verschil. Ergernis bij kleurpotloden die te weinig kleur afgeven herken ik zelf, dus ze hoeven echt niet met prul te kleuren. Maar mijn spullen zijn ook echt die van mij!
Ik breng vaak Washi tape mee voor mezelf, maar andere, vaak goedkopere, voor de kinderen. Want ze zijn net als mij wel graag creatief bezig!
Mijn pumps!
Klinkt misschien idioot, want vroeg klakte ik zelf op mijn mama haar trouwschoenen door het huis. Maar mijn pumps zijn hoger en vaak lak-pumps ook. Dat is gewoon gevaarlijk voor kinderen toch! 😉
Dus ik kocht in de H&M hakken schoentjes in de maat van de meisjes om thuis prinsesje te spelen. Veiliger voor hen EN veiliger voor MIJN schoenen!
Hebzucht zit er dus wel in.
En dus, na wat nadenken, kwam ik erachter dat er wel hebzucht in mij zit. Sommige dingen deel ik echte liever niet met mijn kinderen….
En weet je … dat mag ook gerust!
Meer lezen over ouderzonde nummer 2 – Hebzucht
Er zijn meerdere bloggers die dit thema hebben behandeld in het kader van de 7 ouderzonden.
Je kan hun blogs vinden door op deze link te klikken.
De volgende in de reeks ouderzonden is Luxuria – onkuisheid – lust. Goh, misschien moet ik maar een slotje zetten op dat artikel of zo! Hahaha
Take care en tot snel
Ilse
Maarten, Klaas of Claus en de verwarring voor de kinderen.
Deze week vroeg er een mama in één van de Whatsapp groepjes: “Zeg, hier stond net een Sint voor de deur, zomaar, zonder dat ik het wist. Is dat altijd zo hier in de buurt?”
En ik schrok. Ten eerste omdat de Sint hier ook wel aan de deur komt, maar dan wel even op voorhand iets laat weten. Ten tweede omdat het me wel erg vroeg leek om al een Sint aan de deur te hebben. Dus ik ging eens wat rondvragen en net als bij de kinderen voelde ik de verwarring ook bij de ouders. Was het nu Maarten, Klaas of Claus die ze vierden?
Het was vast Maarten!
“Dat was vast geen Sinterklaas, dat was Sint-Maarten!” werd er geopperd. Huh? Oké, vroeger werd er bij ons op school ook gesproken over Sint-Maarten en zijn mantel. Ook mijn oudste dochtertje was de voorbije week helemaal vol lof over deze heilige. Ze kwam ook super fier thuis met een lantaarn. Vandaag gaan er overal in de buurt ‘kampvuurtjes’ worden aangemaakt. Dat is hoe wij hier in Noord-Limburg in België Sint-Maarten vieren. Wist ik veel dat Maarten bij sommige kinderen de rol van de Sinterklaas op zich nam. Ik viel echt uit de lucht.
Maarten, Klaas of Claus?
Toch was het echt Sinterklaas die langs kwam en niet Sint-Maarten. Gewoon om te vragen wat de kindjes op hun verlanglijstje hadden staan hoor. Maar toch!
Blijkbaar zijn er al Sinten toegekomen hier en daar en worden ook de speelgoedwinkels al bezocht door hem en zijn hulp-Sinten.
Maar als straks de intocht op TV komt en die Sinten zijn al overal aan het rondgaan, dan snappen die kinderen toch ook dat er iets niet klopt.
Ach dan roepen we de hulp-Sint ten tonele.
Ach de ‘echte’ Sint dan niet overal zijn, dus komen de hulp-Sinten ten tonele. En als je dan zo’n pienter kereltje hebt als wij, dan kan je dus ook gaan uitleggen waarom de Kerstman hier geen pakjes onder de boom legt en dat in Amerika wel doet.
“Het zijn te veel kindjes jongen. De Sint en de Kerstman hebben gewoon afgesproken om het werk te verdelen!”
En we liegen de boel nog maar wat op. Of we nu Maarten, Klaas of Claus vieren. we liegen met zijn allen wat af. En we geven draaien aan de waarheid tot en met! Professionele leugenaars dat zijn wij! 😉
Dat liegen is trouwen ook een dingetje
Bij ons thuis, ‘vroeghur’ waren er twee dingen echt uit den boze: Een grote mond opzetten en liegen. Die konden echt niet door de beugel.
“Als je één keer tegen me liegt, geloof ik je nooit meer!” zei mijn mama altijd. En dat komt binnen hoor. Dan denk je wel twee keer na voor je gaat liegen!
Je kan je dus voorstellen hoe boos ik was toen ik er dan achter kwam dat mama en papa jarenlang gewoon tegen me hadden gelogen! Woedend was ik!
Hoe konden ze dat nu doen?
Een goedgelovig iemand als ik, die altijd overal de magie in probeerde te zien zo bedriegen. Het heeft echt een tijdje geduurd voor ik hen kon vergeven.
(Ik ben trouwens nog steeds naïef in sommige zaken en ik geloof nog in eenhoorns! 😉 )
Mee liegen
Toch, als ik de verwondering op de gezichtjes van de kinderen zie, dan weet ik weer waarom ik lieg. Onze oudste is zeven, nog even en dan begint ook voor hem ‘real life’. Dan weet hij ook het grote geheim… en ja ik vind dat jammer. Dat is dan weer een periode die voorbij zal zijn en waar het loslaten weer zal moeten gebeuren.
De verwarring in het grensgebied
Het feit dat we in een grensgebied wonen maakt de boel trouwens ook niet gemakkelijk. Er zijn namelijk nogal wat Nederlanders hier komen wonen. Dat is natuurlijk geen probleem! Dat zijn heel fijne mensen. Maar met hen kwamen ook hun tradities rond de Sint mee.
Ik heb namelijk vroeger nooit één pepernoot gezien. De Sint bracht die niet hoor, hier in België. Ondertussen zijn die kruidnoten al net zo ingeburgerd als de Nederlanders die ze meebrachten! 😉
Bij ons staan de cadeautjes ’s morgens uitgestald. Niet ingepakt, gewoon naast elkaar met snoepgoed ertussen. Je kan meteen zien wat je gekregen hebt. Geen rollen inpakpapier voor ons. Maar bij de buren twee straten verder, daar heeft de Sint wel alles ingepakt! Prachtige cadeautjes is wat de kinderen krijgen. Met mooi Sint en zwarte Piet papier en strikken!
Oh ja en hij heeft daar alles op ‘pakjesavond’ gebracht. Terwijl bij de Belgen de pakjes ’s morgens, als de kindjes opstaan, pas uitgestald staan. Bij ons is het dus pakjes ochtend. Of ja speelgoed dat al uitgestald staat – ochtend!
Had ik het al gehad over het paard? Volgens mij heeft die goede oude man er twee. Of ten minste, dat maakte ik mijn kinderen wijs. In Nederland heet het beest Amerigo en in Vlaanderen ‘Slecht weer vandaag!”
Bij mijn schoonouders ga ik niet meer naar de intocht in hun dorp kijken met de kinderen. Gewoon omdat al die verschillen verwarring zaaien bij de kinderen. Want ook dat is een grensgemeenten en daar proberen ze ook de Kerk in het midden te houden met dat paard en die pieten…
Vroeger en door elkaar
Het lijkt mij alsof de Sint alsmaar vroeger aankomt en zichzelf vertoond en gaat vragen wat de kinderen op hun lijstje hebben staan. Maar goed, ik verwar hem dan misschien soms met Sint-Maarten?!
Claus staat al in de winkel terwijl Sint-Maarten vandaag bij vele kinderen speelgoed en chocolade gaat brengen. Bij ons zal vanavond de geknutselde lantaarn aangaan en ik ga genieten van de trotse dochter die er even mee rond mag wandelen… want ze wordt zo snel groot en straks wil ze niet meer rondwandelen met een lantaarn!
Straks zijn het pubers en is de magie van het hele Sint (Maarten of Klaas) gebeuren verdwenen…
Tradities zijn wat ze zijn. Ieder geeft er toch op zijn manier invulling aan.
En of het nu Maarten, Klaas of Claus is die je kinderen laat glimlachen en laat braaf zijn, dat maakt op zich niet uit! Laten we vooral niet vergeten om te genieten van de magie en respect op te brengen voor elkaars tradities, want ze zijn toch allemaal even mooi – gewoon omdat het tradities zijn!
Take care en tot snel
Liefs Ilse
Ps: wij vieren vanavond Sint-Maarten gewoon door een lantaarn aan te doen en binnenkort tellen we af naar Sinterklaas, die brengt speelgoed en lekkers. Om af te tellen gebruiken we deze aftelkalender die jullie ook gewoon kunnen downloaden!
Een paar dagen geleden vertelde ik over de buien van onze dochter. Het naar bed gaan was na maanden van flink gewoon doen wat er werd gevraagd, weer een probleem geworden! En net toen ik dacht dat we het terug op orde hadden stond ze midden in de nacht naast mijn bed. Ik had in het artikel nog weggelaten dat ik gewoon nachtelijke angst in haar ogen had gezien! Grote pupillen, niet willen gaan liggen, het licht op haar kamer moest aanblijven ! Mijn buikgevoel laat me zelden in de steek als het op zoiets aankomt! Ze gaf duidelijk aan dat er ‘iets’ was!
Goede raad over nachtelijke angst en ons slaapritueel
De goede raad stroomde op me af via reacties, telefoontjes en berichtjes! Tips en ideetjes. Van hooggevoeligheid (toch weer, ook al gaf ik aan in het artikel dat onze oudste dochter echt niet hoogsensitief is, als er iemand hier in huis dat zou zijn, is het niet zij!), Kinderpsychologen als het bleef aanhouden, structuur aanbieden (maar geloof me, hier is echt structuur op dat gebied, vraag mijn familie maar hoe wij ons houden aan regelmaat en structuur voor de kinderen), van kamer wisselen, het bed verhuizen, ….
Alles wilde ik wel proberen, uiteraard! Want als je vijfjarige terug naast je bed staat een paar keer per nacht, dan wil je gewoon dat het terug stopt! Ik heb echt mijn nachtrust nodig!
Vragen
Ik bleef haar vragen stellen over het gegeven, hopende dat er toch ergens iets zou uitkomen wat bij mij dan het spreekwoordelijke lampje zou laten branden! Maar ze loste niet echt iets! Ook op school had ze er niets over gezegd!
Kasten en bedden
Mijn zoontje zijn kleerkast was alles behalve handig! Vandaar dat we gisteren een tripje naar de Ikea hebben gemaakt om een andere, meer praktische kast te halen! Samen met de nieuwe kleerkast kwamen er ook twee speelgoedrekken mee. Eén voor op de kamer van ons zoontje en één voor op de kamer van de jongste. Onze oudste dochter gaf al een hele tijd aan dat ze een aantal dingen op haar kamertje anders wilde. Het ging dan vooral over posters en verplaatsen van een aantal voorwerpen. Omdat we toch aan het verhuizen en aan het opruimen waren op de kamers van de kinderen, besliste ik om het bed ook effectief te verhuizen zoals ons werd aangeraden. Haar bed staat nu echt beter, gezelliger, knusser – maar vooral op een andere plaats! Toen ik haar ging roepen en liet zien hoe ik alles gezet had, begon ze enthousiast te stuiteren. “Jaaaaa, dat is veel beter, mama!” So far – so good!
Met mama alleen op stap
Ik had nog een boodschap voor school te doen en ik nam onze oudste dochter mee naar de winkel. Als altijd praat ze de hele tijd! Blabla bla bla bla bla – Ik moet soms opletten dat ik niet gewoon ‘Ja hoor’ zeg en ‘uhu’ en niet ‘echt’ luister. Gewoon omdat ze zo een tater-gat is! Haar mondje staat geen vijf seconden stil als ze in de auto zit. Ook nu babbelde ze vrijuit! Maar er kwam ook iets belangrijks uit ‘Die elf was bevroren hè mama!’ en ook “Dat beest kon niet tegen licht hè mama!”. En daar was mijn spreekwoordelijke lamp! Ik wist vrijwel onmiddellijk waar ze het over had en waar haar nachtelijke angst vandaan gekomen was! “Heb jij gedroomd over die elf en dat beest?” “Ja, mama! Ik denk dat ik dat Warre dat beter niet meer kijkt op TV!”
De nachtwacht
Die avond, voor de nacht met de nachtelijke angst, was onze zoon aan het kijken naar ‘De nachtwacht‘ op Ketnet. Dat programma gaat over een elf, een weerwolf en een vampier die de wereld beschermen tegen het kwaad door samen te werken. Deze aflevering ging over een monster dat niet tegen licht kon. Nu is dat natuurlijk niets voor de meisjes, daar zijn ze nog te klein voor! Maar ze waren het ook niet echt aan het kijken! Ze zaten een stukje verder te spelen met de poppen, dus ik had er niet echt graten in gezien! Ons zoontje vond het ook spannend, maar hij is met zijn (bijna) zeven jaar een kei in relativeren! Altijd geweest! Ik weet dus ook dat er geen probleem is als hij het gewoon kijkt. Maar blijkbaar had onze oudste dochter er toch net iets te veel van meegekregen! Ik zag haar nachtelijke angst weer voor me, haar grote pupillen en begreep helemaal waarom die verdomde lamp niet uit mocht (het monster kon niet tegen licht!)
De voorbije nacht
Zowel het gaan slapen als de nacht verliepen vlot gisteren. Ik weet zeker dat de nachtelijke angst nu van de nachtwacht kwam! Maar het niet willen gaan slapen en het uitvluchten zoeken komt en gaat met vlagen en dat is al veel langer zo! Als dus dat ook helemaal stopt, dan ligt dat wel degelijk aan het verhuizen van het bed! We zullen zien!
Ik ben in ieder geval wel blij dat ik weet waar die nachtelijke angst vandaan kwam! Als de TV opstaat zal ik dus echt wel meer alert moeten zijn! Nu ben ik ook benieuwd of haar af en toe opkomende gevecht tegen ‘gaan slapen’ ook gewoon stopt!
Wordt ongetwijfeld vervolgd, laat ons hopen in positieve zin!
“Proficiat, mevrouw!” zei de dame in het restaurant toen ik met mijn drie kinderen vertrok. “Zo alleen met drie kleine kinderen gaan eten! Wat zijn ze flink! Dat doet niet iedereen u na!”
“Mijn complimenten over uw kinderen, mevrouw! Op die leeftijd zie je echt wel dat ze een opvoeding krijgen thuis!”, zei de stewardess op de terugvlucht van Macau!
Voor diegenen die nu denken: “Pfffff, weer zo één die komt opscheppen over haar kinderen!”. Lees de titel nog een keer, want schijn bedriegt!
Deze complimentjes doen goed, dat ga ik niet ontkennen – maar …. (yep, er is een “maar”!)
Meestal
Nu ga ik hier niet staan roepen dat ik ‘stoute kinderen’ heb of dat er geen huis mee te houden is! Meestal loopt het best oké!
Maar er zijn zo van die momenten!
Op dit moment (sinds een week of drie) gaan we door een helse fase met één van onze drie!
Een half jaar geleden
Een hele tijd geleden vertelde ik al eens over onze kleine koppigaard! Onze oudste dochter, met het sterke karakter.
En nog steeds ben ik trots op haar en haar karakter! Maar op dit moment weet ik me er even geen raad mee! Ik vertel mezelf dat het een fase is, doe mijn best en hoop dat deze fase weer snel voorbij gaat!
We hadden al een hele tijd dat het erg vlot ging met de oudste dochter. Ze had geen schreeuwbuien meer, ze deed flink wat er werd gevraagd.
In China liep het ook allemaal oké, geen koppig gedoe! Het liep op rolletjes! Ik zie me nog denken: “Ze is erdoor, ze weet nu dat wat we vragen om te doen niet onredelijk is en voor haar eigen goed!”
Een week voor de school terug begon
En toen kwamen we terug thuis van onze reis naar Kroatië. Papa vertrok twee dagen later terug naar Macau en het nieuwe schooljaar stond voor de deur.
Samen met het nieuwe schooljaar begonnen ook een paar heel stressvolle weken voor mij! Het nieuwe schooljaar is standaard choas! Geen ritme door de voorlopige lesrooster, ouderavonden, startvergaderingen van mijn andere activiteiten! Het was gewoon DRUK!
Uitvluchten
En daar kwamen zinnetjes: “Ik lig niet lekker!”, “Ik heb dorst!”, “Ik moet plassen”, “Ik wil toch andere kleren morgen!”, “Ik mis papa”, “Ik wil de raam open.”, “Ik wil de raam dicht!”, “Ik ben niet moe”, “Ik wil de olifant!”, “Ik wil de muis.”, “Mijn mat ligt niet goed!”, “Schud je mijn dekbed eens goed, mama!”….
Lief vragen, boos worden, knuffels geven, het hielp dan allemaal niets! Ze werd weer boos, begon weer te krijsen! Er was geen huis mee te houden!
Voor het eerst ging het mis bij een ander
Zo kwam ‘de aanval’ bij de babysit!
Ik had weer een ouderavond en ik kwam terug bij een babysit die vertelde dat ze twee uur gevecht had geleverd met haar! “Ik begrijp dat sommige mensen hun kind eens slaan hoor!” zei ze! En ja, ik begrijp dat ook! Het is echt uit pure onmacht hier ook al voorgevallen… een tik op de billen! Uiteraard had ik daar verschrikkelijk spijt van, uiteraard voel je jezelf dan een slechte mama en uiteraard weet ik ook dat het echt uit onmacht was!
Uiteindelijk had ze zich bij de babysit in slaap gehuild!
Zo stond ze ’s morgens ook op, met van die ‘ween-ogen!’
Ik schreef een briefje naar de juf, want ze zag er echt niet uit! Ik vertelde over de slechte nacht!
Afspraken
We maakten met onze dochter afspraken voor de volgende avond! Wat haar straf zou zijn als ze weer een scène zou maken. Want ze heeft natuurlijk zelf haar nachtrust nodig, maar haar zusje in de kamer ernaast en haar broer in de kamer tegenover haar ook! Haar Barbie-poppen zouden naar de zolder verhuizen en ze zou ze moeten terugverdienen.
Nog één keer was er geen huis mee te houden en gingen haar Barbie poppen op vakantie naar de zolder.
Maar ze had ze snel weer terugverdiend! Gelukkig! Het ging weer beter!
Het was ‘voorbij’ – ze deed weer flink wat er van haar werd verwacht bij het bed-ritueel!
Geen scène, geen geroep en geen getier!
Schijn bedriegt!
Maar om half één deze voorbije nacht stond er wéér een ‘Ik lig niet zo lekker’ gevalletje langs mijn bed. Ze was weer met geen stokken in haar bed te krijgen!
Ik probeerde haar te kalmeren, want ik wilde de rest van de huisgenoten niet wakker maken!
Op de één of andere manier is me dat slaapdronken gelukt! (Geen idee meer hoe!)
Om half vier deze nacht hoorde ik echter weer voetstapjes en was ze weer daar! Weer wilde ze absoluut niet weten van bed, ze was gewoon niet moe volgens haar! Wederom was niets goed en geen enkele oplossing aan te nemen… Het duurde weer een half uur en toen… heb ik haar omgekocht – Ik weet zelfs niet meer hoe.- Ik was moe en ik wilde gewoon slapen!
Onderbroken nachten!
Onderbroken nachten! Pfffffff! Ik was bijna vergeten hoe zwaar ze konden zijn als je gaat werken!
Ik ben dan ook doodmoe!
Mijn man, die een hele lange dag had gehad, had niets gemerkt van het hele nachtelijke avontuur!
Weer hebben we afspraken gemaakt! Weer proberen we iets anders uit! Dit zuigt gewoon de energie uit mijn lijf!
Waar komt dit vandaan?
Als ik nu zou weten wat er aan de hand is! Maar ze kan het zelf niet benoemen! Ze kan geen slechte dromen vertellen of wat dan ook!
In het begin dacht ik dat het weer ‘papa missen’ was en dat had gekund! Maar dan zou het deze week, nu dat papa een week terug thuis is, toch echt wel over moeten zijn!
Ligt het aan de klas?
Ik ging de juf dan maar eens navragen of ze iets aan haar had gemerkt! Maar nee, ze werkt super goed mee, doet heel goed haar best, ze vertelt flarden over China…
Nee, niks aan de hand!
Maar er is dus wel iets aan de hand. Er is ‘iets’ wat haar ongemakkelijk maakt, ‘iets’ wat haar aandacht doet vragen, ‘iets’ wat haar midden in de nacht klaarwakker maakt en ‘iets’ wat haar om aandacht doet schreeuwen (letterlijk!).
Ze kan de schijn daar in de klas precies toch hoog houden! Al weet ik dat er haar echt wel iets dwars zit.
Labeltjes
Mensen kwamen al met: “Heb je al eens een lezing over hoogsensitieve kinderen gevolgd.” en nog meer andere ideeën werden me te pas en te onpas aangebracht!
Lieve mensen… Een hoogsensitief kind lijkt mij een kind dat ‘altijd’ hoogsensitief is en niet één waarbij dat met fases naar boven komt…
Dit is iets anders… Ik weet ook niet wat juist… Ik weet alleen dat het komt en gaat…
Misschien maakt ze gewoon een sprong of heeft ze last van groeipijnen, want ze is op korte tijd wel erg veel aan het groeien geweest… Ik wéét het niet! Wist ik het maar!
Wel of niet schrijven
Ik heb getwijfeld of ik dit neer zou schrijven! Ik ben selectiever geworden in wat ik wel en wat ik niet op het net gooi! Maar het leven is niet perfect en opvoeden is soms een helse strijd! Elke mama twijfelt wel eens of ze goed bezig is! De schijn hoog houden is voor niets of niemand goed!
Vandaar vond ik dat ik dit wel even moest benoemen! Al is het maar voor die ene mama die er herkenning in leest… en die dan even weet dat het bij anderen ook voorvalt…
En ik wil niet de schijn opwekken dat het hier allemaal altijd op rolletjes loopt, want dat is gewoonweg nergens zo.
Het is bijna tijd om aan het bed-ritueel te beginnen!
Ik duim dat het vlot gaat! Ik duim voor een ononderbroken nacht…
De laatste maanden kwam het weer een paar keer in het nieuws dat er kinderen zijn verdronken. Je haren gaan recht omhoog staan als je de berichten leest en je kijkt naar je kinderen. Vaak zijn de slachtoffertjes rond dezelfde leeftijd als hen en dat maakt het bijna tastbaar…
Soms hoor je dan stemmen dat mensen niet begrijpen dat een kind kan verdrinken … Maar het kan echt iedereen overkomen – Het overkwam ons bijna.
Verdrinken… ik deed zelf ook een mini poging!
Ik was vijf. Mijn ouders zijn echte staycation mensen. Ze gaan niet vaak weg en al zeker niet ver weg. Mijn geluk in het opdoen van de reismicrobe was dat mijn zus zestien jaar ouder was. Ze nam mij gewoon mee op vakantie! Zo ook naar een camping in Frankrijk! Ik kon nog niet zwemmen.
Mijn schoonbroer speelde vaak met me en op een gegeven moment ging hij naar het diepe zwembad en was ik hem achterna gelopen. Hij had het echter niet gezien. Zo kwam het dat ik als vijfjarige de luchtbellen voor mijn ogen zag en mezelf voelde dieper zakken. Ik kan het beeld nog steeds voor ogen halen en ik voelde echt paniek. Gelukkig draaide mijn schoonbroer zich op tijd om. Ik herinner me de reddende armen die op me afkwamen en de grote hap lucht die ik kon pakken…
Zwemles
Meteen terug van vakantie werd ik op zwemles gestuurd, maar dat bleek nog niet zo simpel. Ik had een panische angst om onder water te gaan opgedaan. Voor het 25 meter diploma moest je echter in het zwembad springen en dan ga je natuurlijk onder water. En dat durfde ik niet. Ik hoor de zwemmeester nog zeggen: “Ze kan het perfect, maar ze durft niet springen!”
Lang geduurd
Het heeft echt veel tijd nodig gehad om daarover te komen. Die angst heb ik echt héél lang gevoeld, maar het is wel gelukt om er uiteindelijk overheen te komen!
Zwemmen als mama alleen met drie kleintjes
In Macau zaten we (bijna) dagelijks in het zwembad. Er was daar geen redder en er stond een groot bord waarop stond dat je bij je kinderen moest blijven en erop moest letten. Dat klinkt zo idioot dat ze dat als regel moeten geven als je het zwembad binnengaat, maar het bleek echt wel nodig!
Ik zat er dan met drie kleintjes alleen en dat was niet altijd even makkelijk. De oudste kan zwemmen, maar er kan nog wel iets misgaan of er kan iemand bovenop hem springen, dus ‘echt’ alleen liet ik hem natuurlijk niet. Hij moest in de buurt blijven. De meisjes konden in het begin beiden niet zwemmen. De oudste van de twee kan het ondertussen wel een beetje, maar ze is niet zeker genoeg en dat is ook wel belangrijk. We bleven dus altijd bij elkaar. Dik tegen de goesting van soms mijn oudste dochter en soms mijn zoon, want ze ‘hadden geen zin in het ondiepe badje’. Het was evenwicht zoeken in ‘voor elk wat wils’.
Als er één naar het toilet moest
Daar stond ik. “Mama, ik moet plassen!” en twee kinderen die geen zin hadden om uit het zwembad te komen. Ik gaf dan instructies zoals: “Je blijft op het ligbed liggen of je blijft op de trap zitten tot ik terug ben!”. Als we dan naar het toilet wandelden, dan zei ik ook tegen de security dat we even gingen en dat die andere twee van mij instructies hadden gekregen. De man kende de routine ondertussen en hield altijd een oog je in het zeil!
Vertrouwen
Macau gaf de kinderen vertrouwen in het zwembad. Langs de ene kant is dat natuurlijk super, maar het bleek ook een probleem te geven, een dikke week later in Kroatië.
Het zwembad van de camping.
Het mooie zwembad van de camping had twee lage peuter/kleuterbadjes en een diep zwembad. Dat diepe lag tussen de twee peuterbadjes in.
Op een gegeven moment zat ik op de rand van het peuterbadje te kijken toen ik de jongste knal in het grote zwembad zag springen, wel met zwemband, maar toch.
Ik kon niet snel genoeg daar zijn: “Meisje, dat mag je niet doen! Mama of papa moet er bij zijn”. Het was op 10 seconden gebeurd! Ze was op de glijbaan en tien seconden later sprong ze gewoon als driejarige in het grote, diepe zwembad. “Ik wil wemmen in grote zwembad”. En ja, in China zat ze altijd in het grote zwembad, op een trapje en zat ik er altijd naast! Ze had héél veel vertrouwen gekregen, te veel!
Glijbaan en waterkanonnen
Op een keer hadden ze het peuterbad met waterkanonnen en grote glijbaan ontdekt. De twee oudste hielden een watergevecht en de jongste deed voor de tweehonderdste keer de glijbaan. De glijbaan kwam uit in een bodempje water van 18 centimeter. Ik plaatste me zo dat ik kon zien waar ze in het water kwam, dat leek me de meest ‘gevaarlijke plek’. Ze gleed, stapte eruit, wandelde langs de blok met de glijbaan heen (daar was ze heel even uit mijn zicht), en kwam dan naar de trap waar ik ze weer zag en het hele proces begon weer opnieuw. Soms ging ze wel een beetje onder, het was een glijbaan hè, maar het ging super.
“Mama ik ging onder water”
Het hele glijbaan ritueel ging nog ene keer door en toen kwam ze naast me zitten: “Mama, ik ging onder!” en ik zeg doodleuk: “Ja, dat kan als je van de glijbaan afgaat, hè”. “Ja” zei ze!
Maar toen kwam er een mevrouw achter de blok met de glijbaan uit! “Your baby went under in the big pool.”
“Huh, wat?”
Ze was dus om de blok met de glijbaan gewandeld en in plaats van terug naar de trap te lopen is ze gewoon in het grote zwembad gesprongen. Net op het stukje waar ik haar misschien 5 seconden niet zag! Gelukkig was er wel een redder en oplettende ouders in de buurt!
Ik kijk mijn jongste aan en zeg: “Ben jij in het grote zwembad geweest en onder gegaan? Dat is héél gevaarlijk dan kan je verdrinken!”
Blijkbaar kwam haar besef in één keer boven – ze begon hartverscheurend te huilen en te schokken!
We drukten haar op het hart dat ze echt niet alleen in het grote zwembad mocht springen, dat het zo gevaarlijk was… maar ze heeft het gevoel van verdrinken duidelijk gevoeld, ik kan het me zelf ook nog zo goed voorstellen… die luchtbellen zien ontsnappen en jezelf voelen zakken naar de bodem!
Héél gevaa-lijk eh mama
Ze zegt nu wel honderd keer dat het grote zwembad gevaa-lijk is en dat ze niet alleen in het grote zwembad mag springen en dat mama of papa erbij moet zijn! Ze heeft ‘een schrik’ gepakt en ergens maar goed. Te veel vertrouwen is dus ook niet goed!
Hoe snel het kan gebeuren dat verdrinken…
Dit had héél anders kunnen lopen en dat besef ik maar al te goed. Ze was echt maar héél even uit mijn zicht en ik hield mijn andere twee aapjes ook nog in het oog. Ik ben dankbaar voor die mama die op heeft gelet aan het zwembad en haar eruit heeft gehaald en ik besef… Het kan echt bij elk kind gebeuren, veel is er echt niet voor nodig!
Meer over dit onderwerp?
De voorbije zomer was er wel wat te doen over verdrinken… Saskia schreef ook een mooi artikel over de verwijten die sommige mensen maken aan ouders die een kind hebben dat verdronk. Marguerita had een jongetje in haar dorp dat verdronk.… van vijf – net als mijn oudste dochter.
Bangmakers: Staart, klokken luiden en horens van Piet
Bangmakers van vroeger, mijn moeder had er een hele reeks van haar ouders meegekregen. En vandaag, op Goede Vrijdag moet ik er weer aan denken, want vlees is uit den boze vandaag als ik geen gaten in mijn broeken en rokken wil door mijn staart! 😉
Goede vrijdag
Vandaag eten Katholieken geen vlees! Oorspronkelijk komt dat omdat Jezus voor ons zijn vlees heeft geofferd aan het kruis. Mijn ouders maakte me wijs dat je een staat kreeg als je wel vlees at! Het werd met een lach gezegd, dus ik wist wel dat het niet waar was! 😉 Maar toen mijn ouders klein waren, was de gemeenschap rondom hen nog erg gelovig. Eén van de bangmakers was dus dat je een staart zou krijgen als je op Goede Vrijdag vlees zou nuttigen. Volgens mij zouden er heel wat mensen met een staart moeten rondlopen ondertussen. Zeker diegenen die niet Katholiek zijn! 😉 Hetzelfde ging trouwens op voor Aswoensdag, de dag van het begin van de vasten. Ik vond op het internet niet direct iets terug over die staart… ik vraag me dus wel af of er andere varianten van bestaan.
Als je lelijk kijkt als de kerkklokken slaan, blijft je gezicht zo staan.
Net als mijn oudste dochter, was ik een koppig kind. Mijn bijbehorende koppige gezichtje kreeg vaak de opmerking: “Ben je boos? Pluk een roos,….” Of: “Je bent veel mooier als je lacht!” (Ik krijg trouwens nog vaak de opmerking dat ik heel serieus kan kijken – hihi). Maar als de koppigheid bleef aanhouden keek mijn moeder naar de klok en zei ze als bangmaker: “Kijk maar uit, als je zo lelijk kijkt en de klokken van de kerktoren slaan, dan blijft je gezicht voor altijd zo staan.”. Ik weet zeker dat ze dit niet zelf heeft verzonnen. Ik ging dus op zoek en jawel het is wel degelijk een spreekwoord.
Als je stout bent neemt Zwarte Piet je mee
Goh wat hebben wij toch lieve Pieten tegenwoordig hè. Ik moest mijn zoontje uitleggen wat een Roe was en de zak dient gewoon om snoep en pakjes in te doen. Maar vroeger was Zwarte Piet ook één van de bangmakers. Mijn moeder zei zelfs dat hun zwarte Pieten horentjes hadden en kettingen waar ze meer rammelden. Ook hier kan ik historisch wel wat van terugvinden. De andere kinderen fluisterden: “Ze nemen je niet echt mee hoor, op de hoek van de straat laten ze je wel weer los!” Maar bang waren ze wel! Geef mij onze vrolijke, goedlachse Pieten maar!
Bangmakers Vroeger en nu
Gelukkig zijn de tijden veranderd. Ik heb nog steeds geen staart, mijn gezicht is nog wel oké en zwarte Piet heeft geen horens meer.
Maar mijn dochter kwam wel vertellen dat de juf had verteld dat ze op Pasen niet buiten mocht spieken omdat de Paashaas dan stenen legt in plaats van chocolade eieren. Dat was dan weer iets nieuws voor mij… Papa zei er lachend op: “Zie maar dat je zeker niet buiten spiekt, want stenen (bouwpuin dus 😉 ) hebben we hier echt wel genoeg.
40 dagen bloggen – dag 45
Dag 45 van 40 dagen vasten… huh? Ah ja, want de vastentijd duurt eigenlijk 46 dagen en de zes zondagen hoeven we niet te vasten… Dus 46-6 … Ik heb gewoon te veel geblogd! :p Ik heb tot nu toe 1 skipdag in gezet. Maar pittig was het wel zeg, zo alle dagen een stukje schrijven of inplannen!
Ken jij nog andere bangmakers van vroeger? Kende je die van de staart ook? Of is dat iets regionaal?
Wat als… er in de klas een hakenkruis je aanstaart.
Elke leerkracht met een creatieve inslag in sommige delen van zijn vakgebied komt er wel eens één tegen…
een hakenkruis.
Plots, als je het niet verwacht, staart het je in één keer aan.
Vanop een tekening, vanop een kaft, een agenda, in sommige scholen gekrast in een bank (dat is natuurlijk dubbel zo erg, maar dat is weer een ander verhaal).
Als leerkracht ben je dan ook maar mens en het pakt je soms zo onverwacht. Sommigen worden boos, anderen worden verdrietig, … En elke leerkracht reageert ook anders. Zeker als je niet had verwacht dat het je zo ineens ‘in your face’ zou aangapen.
Ik was enkele jaren geleden oprecht verschrokken toen ik dat ding een keer op een zelfportret zag verschijnen.
Grijze massa aan het werk.
Meteen begonnen mijn hersenen de draaien… Zou ik boos worden? Zeggen dat dit ‘echt niet kan’? Zou ik een notitie in de agenda maken voor de ouders? Wat moet ik hiermee?
Kalmte kan u redden.
“Wat heb je hier getekend?” “Cool hè, mevrouw?” “Euhm, tja, ik vind dat niet zo ‘cool’ eigenlijk… Weet je eigenlijk wel wat je daar getekend hebt?” “Euhm, is dat niet zoiets als een Yin-Yang teken dan? De buur wierp een nieuwsgierige blik op de tekening, kreeg grote ogen en zei: “Jooooong, je hebt een hitler teken op je tekening gezet!” De rode kleur van de artiest in kwestie verried duidelijk dat hij geen idee had waar die hakenkruis voor stond of wat hij op zijn tekening had gezet.
Tijd om de les even stil te leggen
De andere leerlingen merken de commotie uiteraard op. Ze waren allemaal even nieuwsgierig wat er dan wel op dat blad getekend was door hun klasgenoot. Ik tekende dus het hakenkruis op het bord.
Er klonken aantal verontwaardigde kreetjes, maar er waren ook héél wat gezichten die geen idee hadden wat het probleem was met dat ‘grappige’ teken.
En dan nog… de negatieve betekenis hier in de westerse wereld is er pas van na de tweede wereldoorlog.
Het hakenkruis, afgeleid van een swastika heeft hier in onze leefwereld uiteraard een slechte naam gekregen. Toch is die swastika er al veel langer dan het hakenkruis en heeft hij zeker niet overal en altijd een negatieve betekenis (gehad). Er zijn zelfs familiewapens die een swastika dragen, al zijn er velen, na de tweede wereldoorlog, vervangen door iets anders.
Decoratieve swastika van het hindoeïsme – bron WikipediaHet hakenkruis van Nazi Duitsland – bron wikipedia
In het Hindoeïsme is de swastika een heilig teken… Dus een totaal andere betekenis dan hier bij ons!
Een beetje geschiedenis
Dus kwam er Hindoeïsme in de les aan bod, het nazisme, bespraken we de verschillen tussen het hakenkruis en de swastika. Werd er uitleg gegeven waarom het hakenkruis in mijn ogen niet zo cool was.
De les was zo om, er was geen potloodstreep meer op het papier gekomen, maar ze hadden wel degelijk iets geleerd!
Lees ook: energiedrankjes en jongeren.
Wat met het hakenkruis op de tekening?
Uitgummen als het nog kan… maar een mooier beeld is misschien wel dit:
Vraag en luister naar je leerlingen en je kinderen, want soms is het echt niet wat het lijkt te zijn!
This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may affect your browsing experience.
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
Any cookies that may not be particularly necessary for the website to function and is used specifically to collect user personal data via analytics, ads, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is mandatory to procure user consent prior to running these cookies on your website.
