Mijn kinderen zijn op zijn zachtst gezegd pittig. Ze hebben sterke karakters, zijn super gevoelig en weten wat ze willen. Onze oudste dochter kon zich als tweejarige krijsend op de vloer gooien, vaak wisten we dan totaal niet waarom ze dat deed. Als onze zoon denkt te weten dat hij gelijk heeft, geeft hij niet af en blijft hij doordrammen… Al héél erg snel leerden we dat bij hem roepen of boos worden gewoon niet werkt. Hij werd dan héél erg verdrietig, hij was écht gekwetst. Je leert als ouder je kinderen beter kennen en je zoekt naar manieren die werken en roepen werkt écht niet. Bij onze oudste dochter trouwens ook niet, zij wordt dan enorm kwaad en met haar kan je dan echt niets meer aanvangen, tot ze terug kalm is. Andere mensen geloven dat amper als ik deze dingen vertel, want ‘Jullie hebben toch zo’n flinke kinderen!’ Vorig weekend was ik op een studiedag rond hoogbegaafdheid en daar werd de opvoedstijl ‘Positive discipline’ naar voor gebracht. Het was een korte introductie, maar de ouders die het al aan het gebruiken waren stroomden over van enthousiasme. Opvoeden zonder straffen en belonen… kan dat dan? Is dat dan geen utopie?

De flap van het boek maakte indruk.

Ik sloeg de flap van het boek van Jane Nelson open. Deze Amerikaanse psychologe had zelf zeven kinderen en was op zoek gegaan naar een ‘andere’ manier om het in huis vlotter te laten lopen. Zo ontstond Positive discipline: de opvoedstijl zonder straffen en belonen. Op de flap staat een prachtige quote:

“Waar halen we het rare idee vandaan dat om kinderen het beter te laten doen, ze zich eerst slechter moeten voelen.”

En dat zinnetje deed me wel wat. Want dat is iets waar ik als leerkracht ook van overtuigd ben. Je komt met kinderen veel verder als ze zich goed voelen…

En het ging verder: fouten zijn een mogelijkheid om te leren. Hallo groei mindset! Heb vertrouwen in je kinderen, richt je op verbetering en niet op perfectie. Wees vriendelijk en vastberaden. En nog een hele mooie: “Never do for a child what a child can do for himself”.

En grappig genoeg herkende ik daar wel een aantal dingetjes in. Onze kinderen ‘mogen’ echt heel veel zelf doen, uiteraard in de mate van het mogelijke en met de veiligheid in acht genomen. Maar we hadden hier in huis al door dat die autonomie enorm belangrijk was, dus hebben we dat al aangepast in onze opvoeding.

Schuldig gevoel

Met mama die herstellende is van een burn-out en echt te veel geroepen heeft, is het niet altijd makkelijk! Vorige week nog had ik slaande ruzie met mijn oudste dochter. Het was een echte machtsstrijd geworden en ik herkende weer bijna die tweejarige die zich op de grond ging smijten. Deze keer werd het echter krijsen, heel boos kijken, huilen, slaan met de deuren en stampvoetend weglopen. Pffff – wat een gevoel van falen zeg. Het was dubbel, want uiteraard door die burn-out is mijn lontje korter. Maar dat was zo hard niet hoe ik het had willen doen!

Toen ik vrijdag naar mijn bureau ging, lag er op mijn tafel een hele mooie tekening: ‘Ik heb spijt van alles, mama’ – *slik*
Op donderdag, toen ik de hele dag weg was, had ze die gemaakt en op mijn bureau gelegd.

En weer kwam het besef dat dit anders moet kunnen. Zij voelt zich er niet goed bij en ik ook niet! Dus dit moet anders. Misschien is positive discipline dan wel de uitweg voor ons.

Opvoeden zonder straffen en belonen uitproberen.

Ik heb alvast de boek gekocht en heb er eens door gescand. Maar ik denk dat een oudercursus bijna een must is om dit goed aan te pakken. De andere ouders op de studiedag waren zo enthousiast dat het me overtuigde om dit ook eens te proberen. We zullen zien!

In ieder geval pasten we, zonder dat we het wisten, al wel wat dingetjes toen die passen bij positive discipline… Eerst die boek maar eens uitlezen!

Het boek kan je hier bestellen.

Ken jij positive discipline als ouder of leekracht? (Ja, het werkt dus ook in de klas!)
Laat me zeker weten wat jij denkt over deze opvoedstijl.

Take care en tot snel.

Liefs Ilse

Gisteren nam onze oudste voor het eerst deel aan een kata wedstrijd van zijn karateclub. Het was een enorme stap, want hij wist dat hij nooit kon winnen.
Dat klinkt sneu als je het zo leest en misschien denk je wel: “Hoe weet je dat nu? Dat kan toch dat hij wint!”. Helaas weten wij en hij dat zijn niveau echt te laag is om te winnen. En natuurlijk is het dan erg moeilijk om die stap te zetten. Daarom was dit een mijlpaal die we hebben bereikt.

Motorisch

Zo ver voor onze oudste dochter is op vlak van motoriek, zo moeilijk is het voor onze zoon. Fietsen was een ramp geweest, ballen vangen is een hel. Hinkelen ging jaren niet. Zijn zussen staken hem voorbij…
Ook op karatetraining was het duidelijk zichtbaar dat hij daar achter stond op zijn leeftijdsgenootjes. Niet dat hem dat ook maar enigszins aan zijn motivatie knabbelde. Als er één ding is dat je van onze zoon kan zeggen, dan is het dat hij enorme doorzetter is! Honderd keer vallen, honderd keer opstaan. Echt wat ik hem al heb zien doen, ik had het soms al duizend keer opgegeven. Hij bijt zich echt! Andere ouders in de club zeggen dat ook: “Hij geeft niet op, hè!” Neen, hij geeft niet op! Dat woord staat echt niet in zijn woordenboek.

Hij ziet trouwens zelf heel goed het verschil met de anderen en dat maakt het niet gemakkelijker om een wedstrijd te gaan doen.

Lateralisatie therapie

Ondertussen hebben we een aantal weken geleden ontdekt dat hij lateralisatie problemen heeft. Daarvoor start hij met Mesker therapie bij een kinesist. Ik hoorde een aantal straffe verhalen over die therapie. ‘Van AVI 1 naar AVI 9 op vier weken tijd’ bijvoorbeeld. Het lezen gaat ondertussen redelijk op niveau, maar het kan nog beter. Het schrijven gaat, maar het is niet snel genoeg. We hopen dus echt dat de therapie hem zal helpen om een hoop frustratie kwijt te geraken.

En als die therapie helpt, dan zal ook zijn motoriek verbeteren. Misschien dat hij volgend jaar dan wel kans maakt om een keer te winnen! 😉

De club zet in op aanwezigheid

Gelukkig zit hij in een hele fijne club. Ze vinden deelnemen aan wedstrijden belangrijk en blijven hem motiveren! Ik vind dat echt mooi om te zien. En zelfs al verloor hij heel erg tijdens zijn eerste wedstrijd, hij krijgt punten die meetellen voor zijn volgende gordel.

Geen wedstrijden willen doen

Het heeft echt lang geduurd om hem zover te krijgen om toch mee te doen! Hij zei letterlijk: “Maar ik ga toch nooit winnen! Ik wil niet meedoen!”
Maar geen wedstrijden, dan ook geen punten voor zijn gordel! Dus geen wedstrijden doen was eigenlijk niet echt een optie. Hem tegen zijn zin een wedstrijd laten doen en hem dus gaan dwingen, nog veel minder! We zijn nu al jaren bezig met het voor te bereiden op die eerste keer.
We zijn al naar wedstrijden gaan kijken, zodat hij wist hoe het eraan toe zou gaan. We hebben met hem gebabbeld over het feit dat hij nooit opgaf en dat het een hele mooie eigenschap is om dat te hebben. We vertelden hem dat hij zoveel had bijgeleerd (en dat is echt zo, want vorig jaar kon hij die kata geen enkele keer foutloos doen – hij spiegelde of liep de verkeerde kant op!) en dat hij hem nu volledig kon uitvoeren.
De club doet dat echt  heel goed, ik ben ze enorm dankbaar, want bij hoeveel clubs zijn de mindere kinderen bankzitters of mogen ze niet meedoen?!

Trotse mama

Dus toen ik gisteren een filmpje kreeg toegestuurd van de papa was ik bijzonder trots. (Ik kon trouwens zelf  niet omdat ik op studiedag was voor die lateralisatie problemen van hem.) Hij heeft meegedaan, hij heeft de kata volledig in de juiste volgorde en de juiste richting gedaan en hij was maar een beetje teleurgesteld toen er 5 juryleden voor het andere kindje kozen.
Met een dikke knuffel vertelde ik hem deze morgen dat ik bijzonder trots was. Want als je weet dat je niet gaat winnen en je gaat er toch 100 procent voor, dan heb je een echte winnaarsmentaliteit en dat is veel belangrijker!

Hoe gaat jouw kind om met wedstrijden? Ik hoor het graag in de reacties.

Take care en tot snel

Liefs Ilse

“Zelluf doen”! Ik hoor het ze nog zeggen! Veel te vroeg naar het gevoel van mama, want ja dat loslaten, dat blijft een ding! Dat zelf doen, die behoefte aan autonomie hier in huis is altijd groot geweest. Tot mijn ergernis in het begin, want: “Daar ben jij nog te klein voor!” en “Dat moet jij nog niet beslissen!” en nog van die uitspraken. Wist ik veel dat die grote behoefte gewoon een deel van hen was! Dat het iets zou worden wat nog veel energie zal vragen van ons, als ouders en van hun leerkrachten! Zelf doen, zelf beslissen en zelf de consequenties dragen! 

Ziek in bed

Het heeft drie jaar geduurd eer ik onze oudste zo ver had dat hij moest komen zeggen als hij ziek was en had overgegeven in zijn bed! Hij haalde de lakens eraf (hij was 4 hè), zocht een andere pyjama en ging onder op de zetel liggen onder een fleece als hij niet alles opgepoetst kreeg! En dat gebeurde niet één keer, maar verschillende keren. In het begin was ik daar best boos over. “Kom dat dan zeggen hè!”. Maar uiteindelijk werkte: “Jongen, ik ben je mama. En mama’s willen graag zorgen voor hun kinderen. Ik weet graag dat je ziek bent. Heel knap dat je het al zelf wil doen, daar ben ik blij om, maar kom het alsjeblieft ook zeggen tegen mij!” werkte veel beter!

Gevecht voor het outfit

Bij de oudste dochter was de keuze van het outfit als kleuter echt een probleem. En dan heb ik het over krijsen, gillen, stampen hè. Als zij in haar hoofd had dat het vandaag een Elsa jurkje zou worden met dun stof en korte mouwen, dan zou het dat worden! Punt! En ook al had het gesneeuwd of ging ze op boswandeling, ze zou dat NIET veranderen! Uren hebben we ervoor in de clinch gelegen!

Ik begon dan maar met ’s avonds, met haar in overleg, kleding klaar te leggen met het weerbericht er naast. 
Ondertussen is hier iedereen zover dat ze zelf hun kleding kiezen. (Ze zijn acht, zes en vier). Er zijn wel een paar voorwaarden. Als het bijvoorbeeld turnen of zwemmen is, dan vind ik het beter dat ze een broek aandoen. Dat is gewoon handiger om aan en uit te kleden! Ook daar liet ik het één keer gewoon toe,  een kousenbroek op de dag van de zwemles… je doet maar! En toen kwam ze ’s avonds terug met de verklaring dat het toch echt geen goed idee was geweest! 
Ook het weerbericht moet gerespecteerd worden! Maar dat los ik nu op door de kleding van het verkeerde seizoen uit de kasten te halen.
Behalve bij onze zoon. Die draagt winter en zomer, net als de papa, T-shirten. Bij de voorschoolse opvang spraken ze hem erover aan: “Heb jij geen kou?” – “Nee!”, en weg was hij!
Ik denk nu: “Als hij kou heeft, zal hij wel iets anders kiezen om aan te doen!” 

Zelf beslissen of iets wel of niet kan

In het tweede leerjaar had onze zoon zich tijdens de turnles gekwetst. Hij had ook nog naschoolse sportactiviteit en hij had dan maar beslist dat hij daar niets kon gaan doen. En hij vertrok naar buiten. Gelukkig had een andere mama hem zien staan, want ik was er niet om hem op te halen. Ergens had hij gelijk, maar hij moet natuurlijk niet ‘zomaar’ vertrekken. 

Zelf lunch maken en koekendozen vullen

Ik doe dat dus niet meer! Ze vullen zelf hun brooddoos, zorgen zelf voor hun fruit en koek. Ik zet de koekendoos en de fruitmand op tafel en al de rest doen ze zelf! Héél handig! 😉

Alle kinderen hebben behoefte aan autonomie

Elk kind heeft behoefte aan dingen zelf te beslissen en te doen. Dat is helemaal oké. Dat hoort bij het mens zijn. Hoogbegaafde kinderen hebben die behoefte veel meer uitgesproken. Communicatie is daarin echt essentieel! Ook autoritair doen, kan net in het verkeerde keelgat schieten. Duidelijke argumenten waarom iets wel of niet kan, werken veel beter dan ‘omdat ik het zeg!’ – Ook dat is zo voor alle kinderen, trouwens! 😉 

Lees ook: Is mijn kind hoogbegaafd? Onze afgelegde weg.

Maar…

Daar heb je hem hè! die “maar”. 
Autonomie wil ook zeggen een grote verantwoordelijkheid! Neem jij geen koek mee naar school? Dat is dan jammer! Ben je jouw zwemgerief vergeten? Ik kom het niet brengen. En ooooooh, dat klinkt lekker hard hè. Maar op die manier leren ze echt het best dat acties ook gevolgen hebben. 

Op school

Ik zie mijn collega’s nog foeteren: “Waarom schrijft hij die berekening nu niet op?!”
En ja, dat is natuurlijk héél belangrijk. Want als je de berekening niet ziet, dan kan je ook niet zien waar het fout liep, dan kan je niet bijsturen en dan kan je geen punten geven op wat wel juist was.
Maar een hoogbegaafd kind denkt anders, komt vaak ook gewoon anders tot een oplossing en het heeft die grote behoefte aan autonomie. Dus komen we terug op dat stukje communicatie:

“We gaan iets afspreken. Je hoeft de berekening niet op de schrijven. Je krijgt alle punten als de uitkomst goed is. Maar, is ze fout, dan heb je ook gewoon een nul, want dan kan ik je voor de berekening geen punten geven. Jij kiest: schrijf je de berekening op of niet, maar weet dat jouw beslissing ook gevolgen heeft voor je score als het niet juist is!”
Leg de verantwoordelijkheid bij het kind, geef de autonomie, maar hang er ook de consequenties aan vast! Het kind heeft zelf in handen wat er zal gebeuren en weet dit ook op voorhand! 

Zelf doen – het blijft een zoeken

We hebben hier al enorm veel geleerd als het aankomt op die autonomie. Gelukkig maar! Toch blijft het zoeken … hoeveel vrijheid geef je een kind al? 
Zelf brooddoos maken, zelf kleding kiezen, …
Maar straks komt: ‘Zelf beslissen of ik mijn huiswerk wel of niet maak’ waarschijnlijk ook nog. En wat doe je dan? ‘Moeten’ ze dan toch of ga ik ook daar zover zijn dat ik durf  te zeggen: “Jouw keuze, jouw consequenties: geen huiswerk gemaakt, dan verdien je een 0!”

We blijven groeien, samen met hen.

Lees ook: een planbord zorgt voor structuur

Hebben jouw kinderen veel behoefte aan ‘zelf doen’ (gehad)? Laat het me weten in de reacties!

Take care en tot snel

Liefs Ilse