Tag: burn-out

Purpuz 2020
De purpuz planner: Een planner om je doel te halen?

De purpuz planner: Een planner om je doel te halen?

By | | Comments 0 Comment

Ik was zo iemand die meende geen planner nodig te hebben. Alles sloeg ik op in mijn kopje. Een agenda bekeek ik zelden of nooit en toch lukte het me redelijk om alles bij te houden. Maar met kinderen, werk, bloggen, vrijwilligerswerk en meer werd dat op een keer toch wel een beetje chaos. Sinds ik vorig jaar november burnout ging, lukt het écht niet meer zonder agenda. Ik zag de Purpuz planner al een aantal keren verschijnen op sociale media. Dé planner die helpt je doel te halen… Maar ik was nog niet toe aan een gedetailleerde planning. Ik wilde vooral terug rust en uitzoeken welk doel ik eigenlijk belangrijk vond…

De Purpuz planner toch proberen

Maar uiteindelijk ben ik toch gezwicht voor de mooie tekst op de buitenzijde van de Purpuz Planner:

“Iedereen kent het wel… je hebt een goed voornemen, en mooi plan en doet het niet. Met Purpuz haal je wel je doelen.”

Eén plek voor al je ideeën, afspraken, lijstjes, do-do’s, quotes en reflectie… Ja, dat sprak me wel aan, want ik ben iemand die op tien plekken wel iets heeft liggen van lijstje. Het leek me dus wel ideaal om een planner te hebben waar alles in één boek kon.

Een grote planner!

De Purpuz planner is geen agendaatje, het is écht véél meer dan dat. Voor mij is het dus ook geen ‘meeneem planner’. Deze hoort op je bureau en je moet er tijd voor maken. Het vraagt ook even tijd om het systeem te leren kennen, maar plannen brengt wel rust. Hij helpt je in ieder geval wel inzien wat je belangrijk vindt en wat minder. Want ik heb nog veel doelen, maar sinds ik ze in de planner op een rijtje zette, bleek héél duidelijk waar juist mijn prioriteiten op dit moment liggen en ook dat brengt me wel rust. Het is oké om een paar dingen gewoon even te laten liggen. 😉

De opdeling van Purpuz Planner

  • Waarom deze planner: Vertelt over hoe Clen Verkleij, de uitvinder van Purpuz tot het idee kwam en waar hij kan helpen. (Clen ging zelf ook burnout, dat vond ik ook intrigerend!)
  • Van wie is de planner: Je gegevens en welke beloning je geeft aan de eerlijke vinder 😉
  • Jaaroverzicht van twee jaren
  • 365 redenen voor feest: alle feestdagen op een rijtje
  • Hoe de planner werkt met de tools en voorbeelden erbij.
  • Werkboek: stappenplan naar jouw doel om in te vullen
  • Tips om te plannen
  • Agenda met maandplanning, weken van de maand en reflectie pagina’s
  • Creatieve ruimte
  • Negatieve gedachten omzetten
  • Dingen die me energie kosten (voor mij kunnen dat ook écht mensen zijn!)

Werkt die Purpuz Planner écht?

Deze planner is erg overzichtelijk, heeft alles wat je nodig hebt om te plannen op één plaats en geeft je inzicht in je doelen zodat je er gericht aan kan werken.
Ik test hem nu nog maar een paar weken, dus helemaal zeker zijn kan ik niet, ook geef ik mezelf nog de tijd om het systeem goed te leren kennen. Ik was erg blij met de 2019 Purpuz die je bij Bol even goedkoper kon krijgen. Op die manier kon ik zien of het echt iets voor mij was of niet en het systeem leren kennen.
Ik heb nu de Purpuz 2020 in het roze klaar liggen om volgend jaar helemaal doelgericht te kunnen werken met veel overzicht.

Purpuz planner 2020

 

Lees ook: een weekplanning voor structuur in je gezin. 

 

Een planner blijft voor mij iets wat voor iedereen anders is. Of hij dus voor jou kan werken is iets wat je écht zelf moet beslissen. Ik las bij sommige reviews dat de planner te groot is en het is inderdaad geen klein ding. Het is een kwalitatieve planner uit degelijk materiaal. Zoals ik al zei, ligt hij bij mij op mij bureau en maak ik er effectief tijd voor om aan te gaan zitten.
Purpuz is overzichtelijk en helpt je doelen te visualiseren en er in stappen naartoe te werken.
Sinds ik hem invulde en prioriteiten van minder belangrijke doelen kon uitfilteren, heb ik wel een beter zicht op waar ik naartoe wil.
Ik ga in 2020 dus nog even verder met Purpuz om te zien of hij me echt zo goed kan helpen als ik denk dat hij kan.

Nog een leuk weetje?
In 2018 en 2019 was deze planner de best verkochte via Bol.com

Als je nog vragen hebt, mag je ze me altijd stellen in de reacties of via een mailtje!

Take care en tot snel

Ilse

 

reden van crash
De reden van mijn crash uitzoeken.

De reden van mijn crash uitzoeken.

By | | Comments 5 comments

In november 2018 ben ik gecrasht! Hard en diep! Ondertussen zijn we ongeveer negen maand verder en ben ik al een stuk uit mijn put gekropen. Maar om te voorkomen dat ik nog eens terug die kant op ga, moest ik wel op zoek naar het waarom van mijn crash. Dat klinkt misschien gek, want de meeste mensen rondom mij zeiden: “Dat was toch logisch, jij had gewoon te veel hooi op je vork genomen, natuurlijk ging je plat.!” In het begin ging ik daar nog enigszins in mee, maar later in mijn proces besefte ik dat het dieper zat dan dat. Ik moest de reden van mijn crash uitzoeken, want daar zat een stuk zelfkennis die ik blijkbaar had gemist.

Naar de psycholoog voor mijn crash

De beste man deed zijn best, maar na drie keer stuurde hij me wandelen omdat, zo zei hij zelf, hij zich onnuttig voelde. Ik maakte op drie weken enorme sprongen in inzicht en wist eigenlijk al vrij snel waar ik naartoe moest en wilde en kon perfect benoemen waar het fout gegaan was. Hij vertelde me dat ik ‘gewoon’ moest leren knopen door te hakken.

Het echte inzicht

Maar het echte inzicht kwam bij mij tijdens de opleiding tot expert hoogbegaafdheid. Eén van de laatste opleidingsdagen was het thema motivatie. En toen ik daar zat kwamen er enkele dingen kei hard binnen! Want daar, in de zelfdeterminatietheorie van Ryan and Deci, daar kon ik zo de linkjes leggen naar mijn diepe dal…

Automomie

In mijn job had ik totaal nul inspraak over de richting waar ik naartoe wilde. Directie worden, daar had ik geen ambitie voor, want dan zou ik, naar mijn gevoel, te ver van de leerlingen komen te staan. Maar ik deed al 15 jaar hetzelfde! En hoewel ik echt wel probeerde om daar zelf variatie in te brengen (Ik paste bijvoorbeeld elk jaar mijn jaarplan voor 75 procent aan met nieuwe ideeën), was ik leerkracht PO en dat zou ik blijven tot ik 65 (67, 68,…) was. Ik had al langer het gevoel van ‘Is het dit nu?’
En toen vond ik iets waarvan ik zag dat er nog veel werk was in het onderwijs: Zorg voor hoogbegaafden. Vol enthousiasme gooide ik me daarop! Dit kon ik! Dit wilde ik! Hier kon ik een verschil maken. Helaas ging dat niet op! Er was geen tijd, geen budget, er waren afspraken binnen de scholengemeenschap over opleidingen,… wat de redenen ook waren, het doet er eigenlijk niet toe. Ik kon de weg die ik op wilde gaan niet doen, het mocht/kon niet. En terugkijkend, is dat het punt waarop ik ben geknakt.
Ik was leerkracht PO en ik zou dat altijd moeten blijven! De benoeming voelde als mijn gouden kooi. Want wie, met zijn volle verstand, gooit dat nu weg? Een mooie job in het onderwijs, goed loon, veel vakantie en een goed pensioen? Zo reageerde mijn omgeving in het algemeen, tenminste. Ik voelde me gevangen.

Belonging

Je ergens thuis voelen. Tja, wat moet ik daarop zeggen?! Thuis voelde ik me thuis! 😉

Ik begrijp mensen vaak niet… Waarom zien mensen het grote geheel niet als het over milieu of klimaat gaat? Hoe kunnen volwassenen zich soms zo als kleine kinderen gedragen? Waarom gunnen ze elkaar vaak niets? Hoe kunnen volwassenen soms zo de pestkop uithangen? Waarom maken mensen zich vaak druk om dingen die in mijn ogen belachelijk zijn, maar trekken ze zich niets aan van de echt belangrijke zaken. Ik veralgemeen hier uiteraard…

Er werd me gezegd om ‘gewoon’ mijn job te doen. Eén oor in, ander oor uit principe, weet je wel. Maar met de beste wil van de wereld kan ik me niet voorstellen hoe je dat doet. Ik ben altijd zéér betrokken geweest met mijn job. Ik ken gaan werken ‘voor het geld’ niet.

Ik voelde me teleurgesteld en ik was vooral op mijn dieptepunt heel erg boos op alles en iedereen. Depressief? Absoluut niet! Gewoon enorm boos en teleurgesteld in mezelf, want op dat moment voelde de hele crash als een falen!

Competentie

Een mens moet zich competent voelen. En ook daar voelde ik het knellen. Want ik zat thuis met een hoogbegaafd kind en ik had geen clue hoe ik hem het best kon helpen! Ik zat met hoogbegaafden in mijn klassen en ik wist dat ze méér nodig hadden en wist niet hoe ik daar dan aan moest beginnen. Ik zag kinderen voorbij komen in mijn hoofd die ik nu wel onder ‘vermoedelijk hoogbegaafd’ zou aanduiden, maar die ik de voorbije 15 jaar had gemist. De kennis die ik al wel had wilde ik doodgraag doorgeven aan collega’s, maar dat werd niet altijd in dank afgenomen… Was ik dan ook niet bekwaam om die kennis over te brengen?

Ik voelde me dus niet competent en had geen beslissingsrecht om daar wat dan ook maar aan te veranderen in mijn gouden kooi.
DAT is de reden waarom ik plat ben gegaan – het had totaal niets te maken met mijn 101 projecten, planlast in het onderwijs of mijn man die de jaren daarvoor veel had gereisd voor zijn werk.

 

https://www.instagram.com/p/B2LiED_IAPJ/

Hoe zit het nu met mij?

Wel ik heb terug mijn eigen (beroeps)leven in handen genomen. Ik verdien er momenteel (bijna) niks mee, ik bouw (nog) geen pensioen op en ik heb zeker niet meer vakantie! 😉
Maar… IK beslis wat ik wel en niet doe en of dat 101 projecten zijn of maar 1.  Ik luister goed naar mezelf en mijn lijf, want een tweede keer zo’n crash zie ik niet zitten. Bovendien ben ik er ook nog niet helemaal uit, ik moet blijven opletten. De crash is dan ook nog geen jaar geleden.

Ik heb mijn opleiding ‘expert hoogbegaafdheid’ afgewerkt en examen afgelegd en ik ben met glans geslaagd. Mijn netwerk werd breder en ik leerde nieuwe mensen kennen, mensen die op dezelfde golflengte zitten.
Mensen met dezelfde frustraties.

En de toekomst…

Ik heb dus werkelijk geen idee! Het onderwijs laat me niet los en graag zou ik mijn nieuwe kennis en mijn 15 jaar onderwijs ervaring ergens samen kunnen inzetten. Maar tot ik een opportuniteit kan vinden waar ik dat kan doen, zet ik zelf kleine stapjes in de juiste richting van mijn grote doel.
In mijn droom is de zorg voor hoogbegaafden geen werkpunt meer voor scholen, maar een goed onderbouwd onderdeel van het dagelijkse schoolleven. Elk kind, hoogbegaafd of niet, zou zich in mijn droom goed voelen op school. Een utopie, maar elke kleine stap in de juiste richting is er één!

Diep vanbinnen voel ik me nog steeds een leerkracht. Eéntje die onbewust al jaren werkt aan een groeimindset, nog voor ik ooit van fixie en growie had gehoord. Nooit strevend naar perfectie in het product, maar altijd naar kinderen zelf laten ontdekken, proberen, falen en leren. En ik denk dat ik me hoe dan ook altijd diep vanbinnen een beetje leerkracht zal blijven voelen.
De crash zie ik niet meer als falen. Het was mijn wake-up call dat ik iets anders nodig had, iets anders wilde doen.

 

Take care

Ilse

 

Het zal mij niet overkomen
“Het zal mij niet overkomen” is een gevaarlijke gedachte.

“Het zal mij niet overkomen” is een gevaarlijke gedachte.

By | | Comments 0 Comment

Mensen die me persoonlijk kennen zeiden het vaker: “Ik begrijp niet hoe jij het allemaal draait!”. En als ik nu terugkijk, begrijp ik dat zelf nog maar amper, zeker op dit moment, herstellende van die burn-out. Nooit heb ik mezelf als zwak gezien en eerlijk, dat doe ik (gelukkig) nog niet. Ik ben teleurgesteld in mezelf geweest, maar daar ben ik nu wel voorbij, geloof ik. Iedereen kan dit overkomen, ja, ook jou! Je denkt vast “Het zal mij niet overkomen!”, maar echt dat hebben alle mensen met een burn-out ooit gedacht, denk ik! Dus wees voorzichtig met die uitspraak!

Burn-out op komst.

Zo een burn-out overkomt je niet ‘plots’, het is iets wat langzaam begint. Ik kan nog steeds niet precies het moment ‘pinnen’ waarop het allemaal begon. Toch had ik het wel kunnen weten. Ik had namelijk heel wat tekenen dat het eraan zat te komen. Maar natuurlijk negeer je dat in het begin. Waar had ik het aan kunnen merken?

  • Bewegen lukte niet meer. Ik was 18 kilo afgevallen en bewoog echt vaker. Maar ik had er gewoon geen energie meer voor – het lukte écht niet meer. Daar kwam natuurlijk frustratie van…
  • Stress eten. Die 18 kilo (en meer) is er terug aan. Gewoon omdat ik ging stress eten. En wat ben ik boos op mezelf geweest daarvoor. Ik wilde toch niet meer zo dik worden, ik voelde me goed met die kilo’s minder en meer energie. Maar het lukte niet en ik kwam in die cirkel waar ik niet meer uit geraakte. (Anderen kunnen net niet meer eten, gaan drinken of aan de drugs, mijn zwakte is ongezond eten en te veel snoepen, dus dat werd het voor mij…)
  • Zondagavond was hel, want dan moest ik weer gaan werken de dag erna. Sunday night blues noemen ze dat blijkbaar. Hetzelfde deed zich voor aan het einde van een schoolvakantie.
  • Concentreren werd moeilijk. Ik miste belangrijke stukken van gesprekken, vergat enorm veel (nog steeds trouwens).
  • Ik stelde mezelf geen doelen meer. Niet op vlak van gezond eten, niet op vlak van bewegen, niet op vlak van wat ik wilde bereiken op mijn werk, niet op vlak van mijn huishouden,…
  • Uitstellen, uitstellen, uitstellen…. Ik deed niets anders. En dan kwam er extra stress, want dan had ik te veel uitgesteld en dan kwam een deadline in de buurt. En ook daar lukte het me niet om dat gedrag om te keren.
  • Sociaal contact werd beperkt. Het liefst kroop ik in een hoekje weg in het weekend. Peace and quiet! Dat wilde ik.
  • Ik was héél snel boos om belachelijke dingen. En ik voelde vanbinnen echt een knoop zitten. Die is er trouwens nog steeds als ik niet oplet. Deze week nog schreeuwde ik in de ochtend tegen onze zoon, ook weer om iets belachelijk. Ik heb daarna mijn verontschuldigingen ook aangeboden en het uitgelegd.
  • En het zinnetje ‘Het zal mij niet overkomen’ – dat was ook een teken aan de wand! 😉

Luister naar de mensen die je graag zien.

Mensen die je echt graag zien, zullen je zeggen dat het niet oké is. Mijn man was er klaar mee en stuurde me uit bezorgdheid naar de dokter. Mijn nichtje, zelf herstellende van een zware burn-out, had het gezien.

Ze bedoelen het goed en willen je helpen. Luister naar hen als ze ongerust zijn. Ze uiten die bezorgdheid niet zomaar!

Ik heb heel hard geroepen en gehuild: “Ik kan toch geen burn-out hebben zeker!” – Tja, wat zat ik fout!

Hoe kom je er vanaf?

  • geduld (niet mijn sterkste kant en dat maakt het moeilijk)
  • rust
  • afstand van datgene wat je stress bezorgt.
  • gezond eten en meer bewegen – maar dit kan pas als je wat rust gevonden hebt
  • energie gevende activiteiten (creatief bezig zijn voor mij)
  • beseffen dat het 2 stappen vooruit en één stap terug is
  • met familie en goede vrienden als steun (onbetaalbaar dit!)

Hoe gaat het nu met mij?

Don’t ask! 😉
Deze week was verschrikkelijk. Mijn man was een week in Brugge voor zijn werk. Ik stond er dus alleen voor. Ik begrijp niet dat ik dat jaren aan een stuk gedaan heb met daarbij nog te werken, vrijwilligerswerk te doen en een blog te onderhouden. Mijn batterij is weer compleet leeg!

Mensen vragen me nog te vaak of ik terug ga lesgeven. En dat weet ik écht nog niet! Hou op met me dat te vragen, want het bezorgt me stress en ik wéét het niet! En ik moet dat nu ook nog niet weten.
Ik heb me wel ingeschreven voor een paar opleidingen omdat ik ze interessant vind. Geen idee wat ik daar dan mee kan en wil doen en ook dat is niet belangrijk.
Voor mij is het nu even niets, tot ik weer kan!

Beware!

Het zal mij niet overkomen! Het is een gevaarlijke gedachte, want het kan wel. Let op jezelf, zie de tekenen bij jezelf, je partner of je vrienden en zeg het hen. Ze gaan je er voor bedanken, écht waar!

Take care en tot snel

Liefs Ilse

Ilse Klimt eruit – de eerder verschenen artikelen:

Ilse klimt eruit deel 1: De dag dat ik ben gecrasht
Ilse klimt eruit deel 2: De dag dat ik met antidepressiva begon.
Ilse klimt eruit deel 3: Wat ik bij de psycholoog te horen kreeg
Ilse klimt eruit deel 4: Als je er niet ziek uitziet.

burnout
Burn-out – Ziek zijn en er zo niet uitzien.

Burn-out – Ziek zijn en er zo niet uitzien.

By | | Comments 7 comments

Het is zo’n vreemd gevoel! Ik zie er niet ziek uit en soms denk ik ook dat ik het helemaal niet (meer) ben. Maar dan zegt mijn lichaam: “BAF” en dan weet ik het weer!  Dat geen mens dit kan begrijpen, die het zelf niet heeft meegemaakt, daar ben ik echt vast van overtuigd…. Mensen menen ook alles te weten over een burn-out, omdat ze ook iemand kennen die dat heeft gehad. En mensen praten en hebben een mening… Heel kwetsend soms, trouwens! Maar je weet het NIET, niet als je het niet hebt meegemaakt of van heel dichtbij hebt gezien wat het met een mens kan doen.
Ik was ‘op tijd’ – Als mijn man me niet naar de dokter had gestuurd, was ik doorgegaan tot ik neergevallen zou zijn. En ja, dat zou echt gebeurd geweest zijn. Ik denk dat ik er niet zo heel ver meer vanaf zat. Langzaamaan is mijn batterij aan het opladen, maar ‘genezen’ ben ik nog niet.

Hoe ik weet dat die burn-out nog niet voorbij is?

  • De vermoeidheid is er nog steeds. Ik neem een goede nachtrust en ik doe dutjes. (Deze keer zonder dat er een baby slaapt ;)). Als het weekend druk is, lukt het me zelfs in het begin van de week niet om wat actief te zijn. Als ik in het weekend wel kan rusten, dan lukt het me een paar dagen goed en ben ik tegen het einde van de week kapot.
  • Drukte = hoofdpijn. Standaard… een druk feestje, (extreme) drukte aan de schoolpoort (door regen of sneeuw) geven me stress en bezorgen me hoofdpijn.
  • Ik twijfel aan mezelf als ik in de auto zit. Het gevoel dat ik iets niet gezien ga hebben bekruipt me op een rotonde of als ik achteruit moet rijden. Kleine afstanden lukt me, ergens vreemd naartoe rijden kan ik  (nog) niet.
  • Mijn lontje is nog kort. En dan zit er echt een slecht gevoel in mijn maag. Gelukkig heb ik een begripvolle man en kinderen die weten dat het hoort bij de ziekte die mama heeft.
    Ik denk echt, dat als ik voor de klas moest staan op dit moment, en er een kind vervelend zou zijn, ik in staat zou zijn om te vegen…. Ik lijk er geen controle over te hebben. Als de kinderen dus ruzie maken of er is iets aan de hand en ik voel de knoop, dan ga ik naar een andere kamer om eerst kalm te worden. Want God weet dat ik nu boos word om belachelijke dingen!
  • Eén ding tegelijk…. vroeger kon ik haken en TV kijken en een gesprek volgen, terwijl ik tussendoor voor mijn blog op social media zat. Gedaan! Dat lukt gewoon NIET! Als ik TV kijk en mijn man komt iets vertellen over de zaak of vragen voor de volgende dag… dan moet de TV stil worden gezet. Ik kan me niet meer op twee dingen tegelijk concentreren.
  • Als ik over werk praat, lees of hoor, dan kost me dat bakken energie! Ik probeer dat dus ook echt te beperken tot het minimum.
  • Ik heb geen idee welke weg ik op wil, of ik naar het onderwijs terug wil of kan en wat ik dan ga doen als dat niet zo is. De twijfel is er nog enorm.
  • Vergeetachtig ben ik op een ander niveau. Ik was iemand die zonder agenda niets vergat… Nu heb ik echt een overzicht van de dag, met uren en dingen die ik moet doen. Zowel persoonlijk als daarbuiten. Dingen die ik niet mag vergeten, uren die ik niet mag verwisselen…
    Ik vergat bijvoorbeeld onze dochter naar een verjaardagsfeestje te brengen. Alles was geregeld, tot de babysit toe, want wij hadden tickets voor een voorstelling. Twee dagen ervoor dacht ik er nog aan, en de dag zelf was het weg. Ik wist het zelfs niet toen mijn schoonmoeder zei: “Hé, moest zij niet naar een feestje?”… Zelfs toen viel mijn Frank niet.
    Als ik naar de winkel ga zonder lijstje, vergeet ik dingen. Zo ging ik naar de apotheek voor pijnstillers, maar kwam met flamigel thuis…
    Mijn man moet dingen 20 keer herhalen.
    De code van de bankkaart van de zaak was ik ook vergeten. Gewoon weg. En dan komt er paniek naar boven. Gelukkig had mijn man dit al zien aankomen en had het verwacht. Dus hij had mijn code ook onthouden en kon ze via WhatApp doorgeven.

Wat heb ik al gedaan voor mezelf?

  • Ik doe maar één ding tegelijk.
  • Een dagelijks overzicht per uur per dag ligt naast mij op mijn bureau.
  • Ik slaap meer en doe dutjes. Een burn-out slaap je eruit volgens mij.
  • Soms doe ik gewoon echt waar ik zin in heb en laat ik de boel de boel.
  • Opruimen doe ik in extremis. Er is hier al wat buiten gevlogen en ik ben er nog lang niet. (Schijnt meer voor te komen bij een burn-out, die opruimdrang)
  • Ik heb mezelf ingeschreven op de cursus Expert Hoogbegaafdheid en een studiedag voor uitzonderlijke hoogbegaafdheid
  • Mijn blog zet ik nu meer professioneel in.
  • Ik probeer weer beter voor mezelf te zorgen in de brede zin van het woord. Weer eens een lijntje onder mijn ogen. Eens een oorbelletje in en een jurkje aan…
  • Tijd voor mijn hobby’s en energie gevende dingen wordt ingebouwd. Want hoe moe ik ook ben, daar krijg ik dus wel energie van.
  • Ik ga niet als moe ben. Een feestje, maar ik ben echt te moe? Jammer, dan zeg ik af en gaat mijn man alleen of alleen met de kinderen of we gaan gewoon niet.
  • De kinderen blijven af en toe eten, ook al ben ik thuis. Toen ik pas was gecrasht gingen ze ook naar de opvang. Op die manier kon ik de drukte aan de poort vermijden.
  • Hoe gek het ook klinkt, want ik ben nog veel online, ik beperk social media. ’s avonds gaat mijn telefoon vaak aan de lader en gewoon WEG.

Ben je al wat beter?

Ja!
Ik geloof in mezelf en ik vind mezelf ook totaal geen slappeling. Ik zie mijn burn-out niet als falen. Alles heeft een reden en daar geloof ik echt in.  De psycholoog liet me ook inzien dat ik al erg veel weet over het hoe en waarom, maar dat ik dus keuzes zal moeten maken.
De eerste, om een half jaar loopbaandonderbreking te nemen, is er daar één van. Ik heb deze tijd nodig om te bezinnen en te bekijken wat ik écht wil.
Ik heb geen uitkering en mijn anciënniteit loopt niet verder. Geen idee of ik nog ooit voor de klas terug ga staan. Maar voorlopig is dat zeker niet aan de orde. Ik voel de energie uit me weglopen als ik er nog maar aan denk en erover lees…

Wat na je burn-out?

Geen idee – echt niet – en eerlijk, ik vind het ook niet belangrijk op dit moment.
Er zal wel iets op mijn pad komen dat mijn weg duidelijk zal maken.
Eén ding is wel zeker: Ik wil niet meer over die grens.
Ze zeggen ooit: “Jezelf kwijt zijn!”
Wel, ik weet nu hoe dat voelt en dat is echt akelig. Naar jezelf kijken en jezelf  niet meer herkennen. De brok energie die je was, herleid zien naar een vermoeide vrouw vol verdriet.
Heel goed weten wat ik belangrijk vind, maar het niet tot uiting zien komen…

Wat heb ik al geleerd van mijn burn-out?

Ik heb gezien wat echte vriendschap is en wie de collega’s zijn die oprecht zijn.
Mijn man is mijn held en mijn rots! Mijn kinderen zijn toppers (maar dat wist ik al!).
Door mijn overprikkeling, kan ik ook beter indenken hoe het voor mijn hooggevoelige kinderen moet zijn bij die overprikkeling. Mijn man zei me, toen we van een feestje terug kwamen waar ik bijna gek geworden was: “Zo is dat voor mij bijna altijd!” – binnenkomertje hoor!

Herken je dingen?

Als je dingen herkent die ik in mijn lijstje heb gezet, neem dan je voorzorgen. Crashen is echt niet aangenaam! Wees het voor!

Take care en tot snel

Liefs Ilse

Ilse Klimt eruit – de eerder verschenen artikelen:

Ilse klimt eruit deel 1: De dag dat ik ben gecrasht
Ilse klimt eruit deel 2: De dag dat ik met antidepressiva begon. 
Ilse klimt eruit deel 3: Wat ik bij de psycholoog te horen kreeg

Ilse klimt eruit deel 5: “Het zal mij niet overkomen”