Burn-out – Ziek zijn en er zo niet uitzien.

Het is zo’n vreemd gevoel! Ik zie er niet ziek uit en soms denk ik ook dat ik het helemaal niet (meer) ben. Maar dan zegt mijn lichaam: “BAF” en dan weet ik het weer!  Dat geen mens dit kan begrijpen, die het zelf niet heeft meegemaakt, daar ben ik echt vast van overtuigd…. Mensen menen ook alles te weten over een burn-out, omdat ze ook iemand kennen die dat heeft gehad. En mensen praten en hebben een mening… Heel kwetsend soms, trouwens! Maar je weet het NIET, niet als je het niet hebt meegemaakt of van heel dichtbij hebt gezien wat het met een mens kan doen.
Ik was ‘op tijd’ – Als mijn man me niet naar de dokter had gestuurd, was ik doorgegaan tot ik neergevallen zou zijn. En ja, dat zou echt gebeurd geweest zijn. Ik denk dat ik er niet zo heel ver meer vanaf zat. Langzaamaan is mijn batterij aan het opladen, maar ‘genezen’ ben ik nog niet.

Hoe ik weet dat die burn-out nog niet voorbij is?

• De vermoeidheid is er nog steeds. Ik neem een goede nachtrust en ik doe dutjes. (Deze keer zonder dat er een baby slaapt ;)). Als het weekend druk is, lukt het me zelfs in het begin van de week niet om wat actief te zijn. Als ik in het weekend wel kan rusten, dan lukt het me een paar dagen goed en ben ik tegen het einde van de week kapot.
• Drukte = hoofdpijn. Standaard… een druk feestje, (extreme) drukte aan de schoolpoort (door regen of sneeuw) geven me stress en bezorgen me hoofdpijn.
• Ik twijfel aan mezelf als ik in de auto zit. Het gevoel dat ik iets niet gezien ga hebben bekruipt me op een rotonde of als ik achteruit moet rijden. Kleine afstanden lukt me, ergens vreemd naartoe rijden kan ik  (nog) niet.
• Mijn lontje is nog kort. En dan zit er echt een slecht gevoel in mijn maag. Gelukkig heb ik een begripvolle man en kinderen die weten dat het hoort bij de ziekte die mama heeft.
  Ik denk echt, dat als ik voor de klas moest staan op dit moment, en er een kind vervelend zou zijn, ik in staat zou zijn om te vegen…. Ik lijk er geen controle over te hebben. Als de kinderen dus ruzie maken of er is iets aan de hand en ik voel de knoop, dan ga ik naar een andere kamer om eerst kalm te worden. Want God weet dat ik nu boos word om belachelijke dingen!
• Eén ding tegelijk…. vroeger kon ik haken en TV kijken en een gesprek volgen, terwijl ik tussendoor voor mijn blog op social media zat. Gedaan! Dat lukt gewoon NIET! Als ik TV kijk en mijn man komt iets vertellen over de zaak of vragen voor de volgende dag… dan moet de TV stil worden gezet. Ik kan me niet meer op twee dingen tegelijk concentreren.
• Als ik over werk praat, lees of hoor, dan kost me dat bakken energie! Ik probeer dat dus ook echt te beperken tot het minimum.
• Ik heb geen idee welke weg ik op wil, of ik naar het onderwijs terug wil of kan en wat ik dan ga doen als dat niet zo is. De twijfel is er nog enorm.
• Vergeetachtig ben ik op een ander niveau. Ik was iemand die zonder agenda niets vergat… Nu heb ik echt een overzicht van de dag, met uren en dingen die ik moet doen. Zowel persoonlijk als daarbuiten. Dingen die ik niet mag vergeten, uren die ik niet mag verwisselen…
  Ik vergat bijvoorbeeld onze dochter naar een verjaardagsfeestje te brengen. Alles was geregeld, tot de babysit toe, want wij hadden tickets voor een voorstelling. Twee dagen ervoor dacht ik er nog aan, en de dag zelf was het weg. Ik wist het zelfs niet toen mijn schoonmoeder zei: “Hé, moest zij niet naar een feestje?”… Zelfs toen viel mijn Frank niet.
  Als ik naar de winkel ga zonder lijstje, vergeet ik dingen. Zo ging ik naar de apotheek voor pijnstillers, maar kwam met flamigel thuis…
  Mijn man moet dingen 20 keer herhalen.
  De code van de bankkaart van de zaak was ik ook vergeten. Gewoon weg. En dan komt er paniek naar boven. Gelukkig had mijn man dit al zien aankomen en had het verwacht. Dus hij had mijn code ook onthouden en kon ze via WhatApp doorgeven.

Wat heb ik al gedaan voor mezelf?

• Ik doe maar één ding tegelijk.
• Een dagelijks overzicht per uur per dag ligt naast mij op mijn bureau.
• Ik slaap meer en doe dutjes. Een burn-out slaap je eruit volgens mij.
• Soms doe ik gewoon echt waar ik zin in heb en laat ik de boel de boel.
• Opruimen doe ik in extremis. Er is hier al wat buiten gevlogen en ik ben er nog lang niet. (Schijnt meer voor te komen bij een burn-out, die opruimdrang)
• Ik heb mezelf ingeschreven op de cursus Expert Hoogbegaafdheid en een studiedag voor uitzonderlijke hoogbegaafdheid
• Mijn blog zet ik nu meer professioneel in.
• Ik probeer weer beter voor mezelf te zorgen in de brede zin van het woord. Weer eens een lijntje onder mijn ogen. Eens een oorbelletje in en een jurkje aan…
• Tijd voor mijn hobby’s en energie gevende dingen wordt ingebouwd. Want hoe moe ik ook ben, daar krijg ik dus wel energie van.
• Ik ga niet als moe ben. Een feestje, maar ik ben echt te moe? Jammer, dan zeg ik af en gaat mijn man alleen of alleen met de kinderen of we gaan gewoon niet.
• De kinderen blijven af en toe eten, ook al ben ik thuis. Toen ik pas was gecrasht gingen ze ook naar de opvang. Op die manier kon ik de drukte aan de poort vermijden.
• Hoe gek het ook klinkt, want ik ben nog veel online, ik beperk social media. ’s avonds gaat mijn telefoon vaak aan de lader en gewoon WEG.

Ben je al wat beter?

Ja!
Ik geloof in mezelf en ik vind mezelf ook totaal geen slappeling. Ik zie mijn burn-out niet als falen. Alles heeft een reden en daar geloof ik echt in.  De psycholoog liet me ook inzien dat ik al erg veel weet over het hoe en waarom, maar dat ik dus keuzes zal moeten maken.
De eerste, om een half jaar loopbaandonderbreking te nemen, is er daar één van. Ik heb deze tijd nodig om te bezinnen en te bekijken wat ik écht wil.
Ik heb geen uitkering en mijn anciënniteit loopt niet verder. Geen idee of ik nog ooit voor de klas terug ga staan. Maar voorlopig is dat zeker niet aan de orde. Ik voel de energie uit me weglopen als ik er nog maar aan denk en erover lees…

Wat na je burn-out?

Geen idee – echt niet – en eerlijk, ik vind het ook niet belangrijk op dit moment.
Er zal wel iets op mijn pad komen dat mijn weg duidelijk zal maken.
Eén ding is wel zeker: Ik wil niet meer over die grens.
Ze zeggen ooit: “Jezelf kwijt zijn!”
Wel, ik weet nu hoe dat voelt en dat is echt akelig. Naar jezelf kijken en jezelf  niet meer herkennen. De brok energie die je was, herleid zien naar een vermoeide vrouw vol verdriet.
Heel goed weten wat ik belangrijk vind, maar het niet tot uiting zien komen…

Wat heb ik al geleerd van mijn burn-out?

Ik heb gezien wat echte vriendschap is en wie de collega’s zijn die oprecht zijn.
Mijn man is mijn held en mijn rots! Mijn kinderen zijn toppers (maar dat wist ik al!).
Door mijn overprikkeling, kan ik ook beter indenken hoe het voor mijn hooggevoelige kinderen moet zijn bij die overprikkeling. Mijn man zei me, toen we van een feestje terug kwamen waar ik bijna gek geworden was: “Zo is dat voor mij bijna altijd!” – binnenkomertje hoor!

Herken je dingen?

Als je dingen herkent die ik in mijn lijstje heb gezet, neem dan je voorzorgen. Crashen is echt niet aangenaam! Wees het voor!

Take care en tot snel

Liefs Ilse

Ilse Klimt eruit – de eerder verschenen artikelen:

Ilse klimt eruit deel 1: De dag dat ik ben gecrasht
Ilse klimt eruit deel 2: De dag dat ik met antidepressiva begon. 
Ilse klimt eruit deel 3: Wat ik bij de psycholoog te horen kreeg

Ilse klimt eruit deel 5: “Het zal mij niet overkomen”