mama Archieven - Pagina 9 van 10

Nachtelijke angst en waar hij vandaan kwam!

By Ilse Verhoeven | 2017-09-17 | Comments 21 comments

Een paar dagen geleden vertelde ik over de buien van onze dochter. Het naar bed gaan was na maanden van flink gewoon doen wat er werd gevraagd, weer een probleem geworden!
En net toen ik dacht dat we het terug op orde hadden stond ze midden in de nacht naast mijn bed. Ik had in het artikel nog weggelaten dat ik gewoon nachtelijke angst in haar ogen had gezien! Grote pupillen, niet willen gaan liggen, het licht op haar kamer moest aanblijven !
Mijn buikgevoel laat me zelden in de steek als het op zoiets aankomt! Ze gaf duidelijk aan dat er ‘iets’ was!

Goede raad over nachtelijke angst en ons slaapritueel

De goede raad stroomde op me af via reacties, telefoontjes en berichtjes! Tips en ideetjes. Van hooggevoeligheid (toch weer, ook al gaf ik aan in het artikel dat onze oudste dochter echt niet hoogsensitief is, als er iemand hier in huis dat zou zijn, is het niet zij!), Kinderpsychologen als het bleef aanhouden, structuur aanbieden (maar geloof me, hier is echt structuur op dat gebied, vraag mijn familie maar hoe wij ons houden aan regelmaat en structuur voor de kinderen), van kamer wisselen, het bed verhuizen, ….

Alles wilde ik wel proberen, uiteraard! Want als je vijfjarige terug naast je bed staat een paar keer per nacht, dan wil je gewoon dat het terug stopt! Ik heb echt mijn nachtrust nodig!

Vragen

Ik bleef haar vragen stellen over het gegeven, hopende dat er toch ergens iets zou uitkomen wat bij mij dan het spreekwoordelijke lampje zou laten branden!
Maar ze loste niet echt iets! Ook op school had ze er niets over gezegd!

Kasten en bedden

Mijn zoontje zijn kleerkast was alles behalve handig! Vandaar dat we gisteren een tripje naar de Ikea hebben gemaakt om een andere, meer praktische kast te halen! Samen met de nieuwe kleerkast kwamen er ook twee speelgoedrekken mee. Eén voor op de kamer van ons zoontje en één voor op de kamer van de jongste.
Onze oudste dochter gaf al een hele tijd aan dat ze een aantal dingen op haar kamertje anders wilde. Het ging dan vooral over posters en verplaatsen van een aantal voorwerpen.
Omdat we toch aan het verhuizen en aan het opruimen waren op de kamers van de kinderen, besliste ik om het bed ook effectief te verhuizen zoals ons werd aangeraden.
Haar bed staat nu echt beter, gezelliger, knusser – maar vooral op een andere plaats! Toen ik haar ging roepen en liet zien hoe ik alles gezet had, begon ze enthousiast te stuiteren. “Jaaaaa, dat is veel beter, mama!” So far – so good!

Met mama alleen op stap

Ik had nog een boodschap voor school te doen en ik nam onze oudste dochter mee naar de winkel. Als altijd praat ze de hele tijd! Blabla bla bla bla bla – Ik moet soms opletten dat ik niet gewoon ‘Ja hoor’ zeg en ‘uhu’ en niet ‘echt’ luister. Gewoon omdat ze zo een tater-gat is! Haar mondje staat geen vijf seconden stil als ze in de auto zit.
Ook nu babbelde ze vrijuit! Maar er kwam ook iets belangrijks uit ‘Die elf was bevroren hè mama!’ en ook “Dat beest kon niet tegen licht hè mama!”.
En daar was mijn spreekwoordelijke lamp! Ik wist vrijwel onmiddellijk waar ze het over had en waar haar nachtelijke angst vandaan gekomen was!
“Heb jij gedroomd over die elf en dat beest?”
“Ja, mama! Ik denk dat ik dat Warre dat beter niet meer kijkt op TV!”

De nachtwacht

Die avond, voor de nacht met de nachtelijke angst, was onze zoon aan het kijken naar ‘De nachtwacht‘ op Ketnet. Dat programma gaat over een elf, een weerwolf en een vampier die de wereld beschermen tegen het kwaad door samen te werken. Deze aflevering ging over een monster dat niet tegen licht kon.
Nu is dat natuurlijk niets voor de meisjes, daar zijn ze nog te klein voor! Maar ze waren het ook niet echt aan het kijken! Ze zaten een stukje verder te spelen met de poppen, dus ik had er niet echt graten in gezien!
Ons zoontje vond het ook spannend, maar hij is met zijn (bijna) zeven jaar een kei in relativeren! Altijd geweest! Ik weet dus ook dat er geen probleem is als hij het gewoon kijkt.
Maar blijkbaar had onze oudste dochter er toch net iets te veel van meegekregen! Ik zag haar nachtelijke angst weer voor me, haar grote pupillen en begreep helemaal waarom die verdomde lamp niet uit mocht (het monster kon niet tegen licht!)

De voorbije nacht

Zowel het gaan slapen als de nacht verliepen vlot gisteren.
Ik weet zeker dat de nachtelijke angst nu van de nachtwacht kwam!
Maar het niet willen gaan slapen en het uitvluchten zoeken komt en gaat met vlagen en dat is al veel langer zo! Als dus dat ook helemaal stopt, dan ligt dat wel degelijk aan het verhuizen van het bed!
We zullen zien!

Ik ben in ieder geval wel blij dat ik weet waar die nachtelijke angst vandaan kwam! Als de TV opstaat zal ik dus echt wel meer alert moeten zijn!
Nu ben ik ook benieuwd of haar af en toe opkomende gevecht tegen ‘gaan slapen’ ook gewoon stopt!

Wordt ongetwijfeld vervolgd, laat ons hopen in positieve zin!

Lees ook: Als je kind niet meer wil gaan slapen

Take care en tot snel

Ilse

Schijn bedriegt – als kinderen thuis anders zijn dan buitenhuis

By Ilse Verhoeven | 2017-09-15 | Comments 20 comments

“Proficiat, mevrouw!” zei de dame in het restaurant toen ik met mijn drie kinderen vertrok. “Zo alleen met drie kleine kinderen gaan eten! Wat zijn ze flink! Dat doet niet iedereen u na!”
“Mijn complimenten over uw kinderen, mevrouw! Op die leeftijd zie je echt wel dat ze een opvoeding krijgen thuis!”, zei de stewardess op de terugvlucht van Macau!
Voor diegenen die nu denken: “Pfffff, weer zo één die komt opscheppen over haar kinderen!”. Lees de titel nog een keer, want schijn bedriegt!
Deze complimentjes doen goed, dat ga ik niet ontkennen – maar …. (yep, er is een “maar”!)

Meestal

Nu ga ik hier niet staan roepen dat ik ‘stoute kinderen’ heb of dat er geen huis mee te houden is! Meestal loopt het best oké!
Maar er zijn zo van die momenten!
Op dit moment (sinds een week of drie) gaan we door een helse fase met één van onze drie!

Een half jaar geleden

Een hele tijd geleden vertelde ik al eens over onze kleine koppigaard! Onze oudste dochter, met het sterke karakter.
En nog steeds ben ik trots op haar en haar karakter! Maar op dit moment weet ik me er even geen raad mee! Ik vertel mezelf dat het een fase is, doe mijn best en hoop dat deze fase weer snel voorbij gaat!

We hadden al een hele tijd dat het erg vlot ging met de oudste dochter. Ze had geen schreeuwbuien meer, ze deed flink wat er werd gevraagd.
In China liep het ook allemaal oké, geen koppig gedoe! Het liep op rolletjes! Ik zie me nog denken: “Ze is erdoor, ze weet nu dat wat we vragen om te doen niet onredelijk is en voor haar eigen goed!”

Een week voor de school terug begon

En toen kwamen we terug thuis van onze reis naar Kroatië. Papa vertrok twee dagen later terug naar Macau en het nieuwe schooljaar stond voor de deur.
Samen met het nieuwe schooljaar begonnen ook een paar heel stressvolle weken voor mij! Het nieuwe schooljaar is standaard choas! Geen ritme door de voorlopige lesrooster, ouderavonden, startvergaderingen van mijn andere activiteiten! Het was gewoon DRUK!

Uitvluchten

En daar kwamen zinnetjes: “Ik lig niet lekker!”, “Ik heb dorst!”, “Ik moet plassen”, “Ik wil toch andere kleren morgen!”, “Ik mis papa”, “Ik wil de raam open.”, “Ik wil de raam dicht!”, “Ik ben niet moe”, “Ik wil de olifant!”, “Ik wil de muis.”, “Mijn mat ligt niet goed!”, “Schud je mijn dekbed eens goed, mama!”….
Lief vragen, boos worden, knuffels geven, het hielp dan allemaal niets! Ze werd weer boos, begon weer te krijsen! Er was geen huis mee te houden!

Voor het eerst ging het mis bij een ander

Zo kwam ‘de aanval’ bij de babysit!
Ik had weer een ouderavond en ik kwam terug bij een babysit die vertelde dat ze twee uur gevecht had geleverd met haar! “Ik begrijp dat sommige mensen hun kind eens slaan hoor!” zei ze! En ja, ik begrijp dat ook! Het is echt uit pure onmacht hier ook al voorgevallen… een tik op de billen! Uiteraard had ik daar verschrikkelijk spijt van, uiteraard voel je jezelf dan een slechte mama en uiteraard weet ik ook dat het echt uit onmacht was!
Uiteindelijk had ze zich bij de babysit in slaap gehuild!
Zo stond ze ’s morgens ook op, met van die ‘ween-ogen!’
Ik schreef een briefje naar de juf, want ze zag er echt niet uit! Ik vertelde over de slechte nacht!

Afspraken

We maakten met onze dochter afspraken voor de volgende avond! Wat haar straf zou zijn als ze weer een scène zou maken. Want ze heeft natuurlijk zelf haar nachtrust nodig, maar haar zusje in de kamer ernaast en haar broer in de kamer tegenover haar ook! Haar Barbie-poppen zouden naar de zolder verhuizen en ze zou ze moeten terugverdienen.
Nog één keer was er geen huis mee te houden en gingen haar Barbie poppen op vakantie naar de zolder.
Maar ze had ze snel weer terugverdiend! Gelukkig! Het ging weer beter!
Het was ‘voorbij’ – ze deed weer flink wat er van haar werd verwacht bij het bed-ritueel!
Geen scène, geen geroep en geen getier!

Schijn bedriegt!

Maar om half één deze voorbije nacht stond er wéér een ‘Ik lig niet zo lekker’ gevalletje langs mijn bed. Ze was weer met geen stokken in haar bed te krijgen!
Ik probeerde haar te kalmeren, want ik wilde de rest van de huisgenoten niet wakker maken!
Op de één of andere manier is me dat slaapdronken gelukt! (Geen idee meer hoe!)
Om half vier deze nacht hoorde ik echter weer voetstapjes en was ze weer daar! Weer wilde ze absoluut niet weten van bed, ze was gewoon niet moe volgens haar! Wederom was niets goed en geen enkele oplossing aan te nemen… Het duurde weer een half uur en toen… heb ik haar omgekocht – Ik weet zelfs niet meer hoe.- Ik was moe en ik wilde gewoon slapen!

Onderbroken nachten!

Onderbroken nachten! Pfffffff! Ik was bijna vergeten hoe zwaar ze konden zijn als je gaat werken!
Ik ben dan ook doodmoe!
Mijn man, die een hele lange dag had gehad, had niets gemerkt van het hele nachtelijke avontuur!
Weer hebben we afspraken gemaakt! Weer proberen we iets anders uit! Dit zuigt gewoon de energie uit mijn lijf!

Waar komt dit vandaan?

Als ik nu zou weten wat er aan de hand is! Maar ze kan het zelf niet benoemen! Ze kan geen slechte dromen vertellen of wat dan ook!
In het begin dacht ik dat het weer ‘papa missen’ was en dat had gekund! Maar dan zou het deze week, nu dat papa een week terug thuis is, toch echt wel over moeten zijn!

Ligt het aan de klas?

Ik ging de juf dan maar eens navragen of ze iets aan haar had gemerkt! Maar nee, ze werkt super goed mee, doet heel goed haar best, ze vertelt flarden over China…
Nee, niks aan de hand!

Maar er is dus wel iets aan de hand. Er is ‘iets’ wat haar ongemakkelijk maakt, ‘iets’ wat haar aandacht doet vragen, ‘iets’ wat haar midden in de nacht klaarwakker maakt en ‘iets’ wat haar om aandacht doet schreeuwen (letterlijk!).
Ze kan de schijn daar in de klas precies toch hoog houden! Al weet ik dat er haar echt wel iets dwars zit.

Labeltjes

Mensen kwamen al met: “Heb je al eens een lezing over hoogsensitieve kinderen gevolgd.” en nog meer andere ideeën werden me te pas en te onpas aangebracht!
Lieve mensen… Een hoogsensitief kind lijkt mij een kind dat ‘altijd’ hoogsensitief is en niet één waarbij dat met fases naar boven komt…
Dit is iets anders… Ik weet ook niet wat juist… Ik weet alleen dat het komt en gaat…
Misschien maakt ze gewoon een sprong of heeft ze last van groeipijnen, want ze is op korte tijd wel erg veel aan het groeien geweest… Ik wéét het niet! Wist ik het maar!

Wel of niet schrijven

Ik heb getwijfeld of ik dit neer zou schrijven! Ik ben selectiever geworden in wat ik wel en wat ik niet op het net gooi! Maar het leven is niet perfect en opvoeden is soms een helse strijd! Elke mama twijfelt wel eens of ze goed bezig is! De schijn hoog houden is voor niets of niemand goed!
Vandaar vond ik dat ik dit wel even moest benoemen! Al is het maar voor die ene mama die er herkenning in leest… en die dan even weet dat het bij anderen ook voorvalt…
En ik wil niet de schijn opwekken dat het hier allemaal altijd op rolletjes loopt, want dat is gewoonweg nergens zo.

Het is bijna tijd om aan het bed-ritueel te beginnen!
Ik duim dat het vlot gaat! Ik duim voor een ononderbroken nacht…

Duimen jullie mee?

Liefs Ilse

Verdrinken? Het overkwam onze jongste ook bijna.

By Ilse Verhoeven | 2017-08-30 | Comments 30 comments

De laatste maanden kwam het weer een paar keer in het nieuws dat er kinderen zijn verdronken. Je haren gaan recht omhoog staan als je de berichten leest en je kijkt naar je kinderen. Vaak zijn de slachtoffertjes rond dezelfde leeftijd als hen en dat maakt het bijna tastbaar…
Soms hoor je dan stemmen dat mensen niet begrijpen dat een kind kan verdrinken … Maar het kan echt iedereen overkomen – Het overkwam ons bijna.

Verdrinken… ik deed zelf ook een mini poging!

Ik was vijf. Mijn ouders zijn echte staycation mensen. Ze gaan niet vaak weg en al zeker niet ver weg. Mijn geluk in het opdoen van de reismicrobe was dat mijn zus zestien jaar ouder was. Ze nam mij gewoon mee op vakantie! Zo ook naar een camping in Frankrijk! Ik kon nog niet zwemmen.
Mijn schoonbroer speelde vaak met me en op een gegeven moment ging hij naar het diepe zwembad en was ik hem achterna gelopen. Hij had het echter niet gezien. Zo kwam het dat ik als vijfjarige de luchtbellen voor mijn ogen zag en mezelf voelde dieper zakken. Ik kan het beeld nog steeds voor ogen halen en ik voelde echt paniek. Gelukkig draaide mijn schoonbroer zich op tijd om. Ik herinner me de reddende armen die op me afkwamen en de grote hap lucht die ik kon pakken…

Zwemles

Meteen terug van vakantie werd ik op zwemles gestuurd, maar dat bleek nog niet zo simpel. Ik had een panische angst om onder water te gaan opgedaan. Voor het 25 meter diploma moest je echter in het zwembad springen en dan ga je natuurlijk onder water. En dat durfde ik niet. Ik hoor de zwemmeester nog zeggen: “Ze kan het perfect, maar ze durft niet springen!”

Lang geduurd

Het heeft echt veel tijd nodig gehad om daarover te komen. Die angst heb ik echt héél lang gevoeld, maar het is wel gelukt om er uiteindelijk overheen te komen!

Zwemmen als mama alleen met drie kleintjes

In Macau zaten we (bijna) dagelijks in het zwembad. Er was daar geen redder en er stond een groot bord waarop stond dat je bij je kinderen moest blijven en erop moest letten. Dat klinkt zo idioot dat ze dat als regel moeten geven als je het zwembad binnengaat, maar het bleek echt wel nodig!
Ik zat er dan met drie kleintjes alleen en dat was niet altijd even makkelijk. De oudste kan zwemmen, maar er kan nog wel iets misgaan of er kan iemand bovenop hem springen, dus ‘echt’ alleen liet ik hem natuurlijk niet. Hij moest in de buurt blijven. De meisjes konden in het begin beiden niet zwemmen. De oudste van de twee kan het ondertussen wel een beetje, maar ze is niet zeker genoeg en dat is ook wel belangrijk. We bleven dus altijd bij elkaar. Dik tegen de goesting van soms mijn oudste dochter en soms mijn zoon, want ze ‘hadden geen zin in het ondiepe badje’. Het was evenwicht zoeken in ‘voor elk wat wils’.

Als er één naar het toilet moest

Daar stond ik. “Mama, ik moet plassen!” en twee kinderen die geen zin hadden om uit het zwembad te komen. Ik gaf dan instructies zoals: “Je blijft op het ligbed liggen of je blijft op de trap zitten tot ik terug ben!”. Als we dan naar het toilet wandelden, dan zei ik ook tegen de security dat we even gingen en dat die andere twee van mij instructies hadden gekregen. De man kende de routine ondertussen en hield altijd een oog je in het zeil!

Vertrouwen

Macau gaf de kinderen vertrouwen in het zwembad. Langs de ene kant is dat natuurlijk super, maar het bleek ook een probleem te geven, een dikke week later in Kroatië.

Het zwembad van de camping.

Het mooie zwembad van de camping had twee lage peuter/kleuterbadjes en een diep zwembad. Dat diepe lag tussen de twee peuterbadjes in.
Op een gegeven moment zat ik op de rand van het peuterbadje te kijken toen ik de jongste knal in het grote zwembad zag springen, wel met zwemband, maar toch.
Ik kon niet snel genoeg daar zijn: “Meisje, dat mag je niet doen! Mama of papa moet er bij zijn”. Het was op 10 seconden gebeurd! Ze was op de glijbaan en tien seconden later sprong ze gewoon als driejarige in het grote, diepe zwembad. “Ik wil wemmen in grote zwembad”. En ja, in China zat ze altijd in het grote zwembad, op een trapje en zat ik er altijd naast! Ze had héél veel vertrouwen gekregen, te veel!

Glijbaan en waterkanonnen

Op een keer hadden ze het peuterbad met waterkanonnen en grote glijbaan ontdekt. De twee oudste hielden een watergevecht en de jongste deed voor de tweehonderdste keer de glijbaan. De glijbaan kwam uit in een bodempje water van 18 centimeter. Ik plaatste me zo dat ik kon zien waar ze in het water kwam, dat leek me de meest ‘gevaarlijke plek’. Ze gleed, stapte eruit, wandelde langs de blok met de glijbaan heen (daar was ze heel even uit mijn zicht), en kwam dan naar de trap waar ik ze weer zag en het hele proces begon weer opnieuw. Soms ging ze wel een beetje onder, het was een glijbaan hè, maar het ging super.

“Mama ik ging onder water”

Het hele glijbaan ritueel ging nog ene keer door en toen kwam ze naast me zitten: “Mama, ik ging onder!” en ik zeg doodleuk: “Ja, dat kan als je van de glijbaan afgaat, hè”. “Ja” zei ze!
Maar toen kwam er een mevrouw achter de blok met de glijbaan uit! “Your baby went under in the big pool.”
“Huh, wat?”
Ze was dus om de blok met de glijbaan gewandeld en in plaats van terug naar de trap te lopen is ze gewoon in het grote zwembad gesprongen. Net op het stukje waar ik haar misschien 5 seconden niet zag! Gelukkig was er wel een redder en oplettende ouders in de buurt!
Ik kijk mijn jongste aan en zeg: “Ben jij in het grote zwembad geweest en onder gegaan? Dat is héél gevaarlijk dan kan je verdrinken!”
Blijkbaar kwam haar besef in één keer boven – ze begon hartverscheurend te huilen en te schokken!
We drukten haar op het hart dat ze echt niet alleen in het grote zwembad mocht springen, dat het zo gevaarlijk was… maar ze heeft het gevoel van verdrinken duidelijk gevoeld, ik kan het me zelf ook nog zo goed voorstellen… die luchtbellen zien ontsnappen en jezelf voelen zakken naar de bodem!

Héél gevaa-lijk eh mama

Ze zegt nu wel honderd keer dat het grote zwembad gevaa-lijk is en dat ze niet alleen in het grote zwembad mag springen en dat mama of papa erbij moet zijn! Ze heeft ‘een schrik’ gepakt en ergens maar goed. Te veel vertrouwen is dus ook niet goed!

Hoe snel het kan gebeuren dat verdrinken…

Dit had héél anders kunnen lopen en dat besef ik maar al te goed. Ze was echt maar héél even uit mijn zicht en ik hield mijn andere twee aapjes ook nog in het oog. Ik ben dankbaar voor die mama die op heeft gelet aan het zwembad en haar eruit heeft gehaald en ik besef… Het kan echt bij elk kind gebeuren, veel is er echt niet voor nodig!

Meer over dit onderwerp?

De voorbije zomer was er wel wat te doen over verdrinken… Saskia schreef ook een mooi artikel over de verwijten die sommige mensen maken aan ouders die een kind hebben dat verdronk. Marguerita had een jongetje in haar dorp dat verdronk.… van vijf – net als mijn oudste dochter.

De val op het hoofd van de oudste dochter – slechte start in Macau!

By Ilse Verhoeven | 2017-07-07 | Comments 25 comments

Na onze reis naar Macau, die dus meer dan 24 uur lang had geduurd, waren we eindelijk in het hotel.
Mijn man had nog een zakelijke bespreking over het project en dus was hij beneden iets gaan drinken met zijn collega’s. De kinderen gingen er op ontdekking. Een van de drie maakte een val en dat viel niet mee!

Op verkenning

Grote palmbomen, een speeltuintje. Prachtige bloemen in het haar…. Het was ondanks het feit dat ze moe waren, best leuk om op verkenning te gaan.
Af en toe kwamen ze terug naar ons om hun nieuwe ontdekking te komen vertellen!
We waren aan het aanpassen aan de omgeving en de warmte en ik postte deze mooie foto op instagram:

De hoge krukken en de val

We zaten op hoge krukken aan een tafeltje. En ja, op zich was dat misschien niet de slimste zet, maar thuis hebben we ook hoge krukken en God weet dat de oudste dochter op alles en nog wat klimt zonder problemen….

Maar deze keer liep het fout en viel ze van de hoge kruk achterover op haar hoofd en het gaf een vies geluid. Mijn hart sloeg over en ik riep van het verschieten heel hard: “Wat doe je nu?”.
Gelukkig begon ze onmiddellijk héél hard te huilen en was ze niet bewusteloos. Maar die buil! Die val!

De judgemental asshole

Er kwam een meneer naar ons toe gelopen. Ik dacht dat hij kwam helpen of bezorgd was, maar hij was vooral boos op mijn man en mij: “You are neglectfull parents, you shouldn’t have put her on that stool, that’s way too high!”
Zijn vrouw stond erbij en keek er naar en schaamde zich aan haar gezicht te zien kapot!
Als ik niet zo in shock geweest was, had ik waarschijnlijk nog meer toe gebeten dan: “And smoking is bad for your health too.” toen hij een sigaret opstak. Eikel!

Andere zorgen

Maar we hadden dus andere zorgen aan ons hoofd! Onze oudste dochter was op haar achterhoofd gevallen, ze was moe en inschatten hoe erg het was, bleek niet zo simpel.
We vroegen ijs en alvast of er een dokter aanwezig was, moest het nodig zijn.

Wekken om het uur

We hebben haar uiteraard enkele keren wakker gemaakt gedurende de nacht. Het was een flinke buil ondertussen op haar achterhoofd! Zelf een wekker zetten als je zo moe bent, is niet evident, geloof me.
Ze reageerde gelukkig best alert en ze kon op alles antwoorden.

Het ontbijt

Ze at ’s morgens van het fruitontbijt, maar weinig en ze zag er nog steeds moe uit en erg bleek.
En jawel een uur na het ontbijt was ze aan het overgeven… dus een hersenschudding was het verdict! Ik appte naar mijn man, die zich super schuldig voelde dat hij aan de hoge krukken was gaan zitten.
En oké, het was inderdaad niet de beste keuze, maar het was een ongeval en dat had ook op een andere manier kunnen gebeuren.
Ik duwde haar met nog wat paracetamol (had ze de avond ervoor ook gehad, leek me wel zo verstandig) in een donkere kamer in bed en maakte haar weer om het uur wakker…

Oef

Ondertussen was het middag en moest ik met de andere twee wat gaan eten. Ik nam haar mee, al had ze echt geen zin! Maar ze sprong tussen de tegels op en neer en kon waarempel lachen. Aan de tafel bestelde ze terug fruit en ze at er bijna alles van op.
Ze dronk en kreeg kleur! Ik zag haar ‘genezen’.
Ze lachte en speelde terug. Het ‘oef’ gevoel kwam over me heen, het is dus allemaal nog wel meegevallen.

Papa kwam vroeger

Omdat papa nog wat vergaderingen had en dat makkelijker gaat op hotel, kwam hij al wat eerder terug. De oudste wilde héél graag gaan zwemmen en dus ging in informeren hoe het werkte… en waarempel de dochter wilde ook mee. Ze heeft genoten van het zwembad. Wat gepland was als een uurtje zwemmen, werden er drie. Quality time met de drie kindjes en mama in haar kersjes bikini!

De start was dus alles behalve leuk door de val die de dochter maakte en die eikel heeft het er niet makkelijker op gemaakt. Ik hoop voor hem dat ik hem niet meer tegenkom, want ondertussen heb ik een hele ‘rant’ bedacht die ik toen had moeten zeggen tegen hem… 😉
Nee, het maakt op zich allemaal niet meer uit! Het is nog meegevallen – gelukkig maar! Maar die hoge krukken gaan we overslaan deze komende maand, om nog een val te voorkomen.

Avontuur met het hele gezin naar Macau? Ja of Nee?

By Ilse Verhoeven | 2017-06-11 | Comments 46 comments

Trouwe volgers weten dat mijn man de laatste maanden af en toe voor een paar weken in Macau zit voor zijn werk. Een paar weken terug kregen we te horen dat hij ook in de zomervakantie terug zou moeten. Leuk is natuurlijk anders, want in de zomervakantie ben ik vrij en zijn de kinderen thuis en proberen we ten volle van het gezin te genieten. Als dan één deel van het gezin aan de andere kant van de wereld zit, is dat natuurlijk niet zo gemakkelijk.
Mijn man kreeg ineens een briljante ingeving: “Waarom gaan jullie niet gewoon mee? Dan moeten ze me ook niet op en neer vliegen, dan kunnen we gewoon daar blijven. Het zou toch een heel avontuur zijn!”

Grappend plannen voor het avontuur

Ik lachte: “Ja, waarom ook niet, lijkt me super!”
Maar mijn man lachte er niet echt mee. “Ik meen het serieus hè, zou je het zien zitten om met de kinderen mee te komen!”
Tja, daar moest ik dan toch wel even serieus over nadenken, want een maand met drie kleine kinderen op hotel gaan wonen in een ander werelddeel, dat is natuurlijk niet zomaar iets!

Wat zou me tegenhouden?

Een maand mijn huis alleen laten, mijn tuin aan zijn lot overlaten… dat kan natuurlijk niet! Als we zouden gaan, dan wilde ik bewoners in ons huis! Dan wilde ik iemand die voor de tuin komt zorgen, zodat de kinderen nog gras hebben als we terugkomen en dat mijn nieuwe plantjes in de nieuwe bloembakken nog leven en niet verstikt zijn door het onkruid.

Zie ik het wel zitten om met drie kinderen 13 uur in het vliegtuig te zitten en op hotel te gaan wonen?

Wie gaat er voor onze katten zorgen? Wie zorgt er voor de hond en de kat van mijn vriendin die ik had beloofd tijdens haar trip naar London op haar huisdieren te passen?

Is er iemand die het boekenhuisje in het oog kan houden terwijl ik weg ben?

Hoe zit het met mijn huishoudhulpen als wij een maand niet thuis zijn?

Wie houdt er de dringende rekeningen in het oog?

Al die gedachten!

Mijn hoofd tolde van alles waar ik aan dacht! En toen dacht ik: “Waar maak ik me druk over? Want er is een grote kans dat het bedrijf het helemaal niet oké vindt dat wij ook naar daar gaan! Laat het nog maar even zo!”
Toch vroeg ik al aan een bende van drie of ze het zouden zien zitten om eventueel een maand in ons huis te komen wonen en zocht ik al een ‘eventuele’ vervanger voor mijn meterschap van het lokale boekenhuisje!
Ik zei tegen mijn man: “Oké, als zij het goed vinden, dan doen we het wel! Maar ik wil het wel minstens drie weken op voorhand weten, zodat ik alle papieren rustig in orde kan maken en dat ik alles voor huis, tuin en andere dingen rustig kan regelen!”
Daarmee sloot ik het even af en ging verder met de orde van de dag!

They’re up for it!

Op het bedrijf werd er gepolst naar hoe groot onze wens was om effectief naar Macau te vliegen!
“Does your family really want to do this?”
“They’re up for it!” had mijn man geantwoord…

Is dit echt?

Het begon mij te dagen dat het wel eens ‘echt’ zou kunnen worden!
Omdat twee van de drie kids-id kaartjes bijna verlopen zijn, zou ik dit weekend nieuwe pasfoto’s gaan laten maken. Ik zei tegen mijn man: “Ik ga maandag voor de nieuwe kids ID kaartjes, het zou fijn zijn als ik dan wist of ik ook drie paspoorten moest aanvragen”.
Hij vertelde me meteen dat zijn baas weinig andere opties zag dan ons te laten meegaan. Want hij had aangegeven nooit zo lang daar te willen blijven in de zomervakantie als wij gewoon thuis waren! Dan wilde hij wel gaan, maar niet zo lang!

Dit is echt.

Mijn man was nog aan het werk toen ik een WhatsApp berichtje kreeg: “Mijn baas zegt: ‘GO’ voor de reisdocumenten van de kinderen! Wij gaan allemaal samen naar Macau op avontuur!”
Ik zat naar het berichtje te staren met een grijns op mijn gezicht en een raar gevoel in mijn buik! Dit was gewoon ECHT!

De housesitters

Ik stuurde de housesitters dat ze hun koffers mochten pakken tegen de zomervakantie en liet de persoon die het boekenhuisje wel in het oog wilde houden weten dat het doorging.
De huishoudhulpen mogen gewoon hun werk blijven doen, maar in plaats van voor ons, zullen ze het werk voor mijn housesitters doen!
Ik zoek nog wel iemand die de tuin wil bijhouden, want dat wil ik diegene de in ons huis komen wonen niet aandoen om ook dat nog te moeten doen. Ik ben al zo blij dat ze dit voor ons willen doen!

De kinderen inlichten

Onze zoon sprong een gat in de lucht toen hij hoorde dat hij ‘eindelijk’ ook eens mocht vliegen. De snotaap is zes, ik zal maar niet vertellen dat ik 18 was voor ik ooit met het vliegtuig weg ben geweest! 😉
De oudste dochter zei meteen: “Dan moeten we papa niet missen!” en de jongste dacht dat we naar het vliegtuig reden toen ik naar de fotograaf ging voor de pasfoto’s!
Ze zijn super content dat we samen op avontuur gaan.

En hoe voel ik me bij het avontuur?

Ik weet nog steeds niet of ik het helemaal besef wat er gaat gebeuren!
Een maand op hotel ‘wonen’ met drie kinderen en niets moeten doen dan genieten… het zal wel vreemd zijn. Geen was en geen plas, enkel met de kinderen bezig zijn…
Het hotel heeft een zwembad en ligt aan een kiezelstrand. Mijn man ziet het helemaal zitten om na een dag werk ’thuis’ te komen bij de mensen die hij het liefste ziet.
Als ik moet kiezen tussen mijn huis missen of mijn man missen, dan is de keuze snel gemaakt. Voor onze kinderen is dat net zo!
Toch voelt het vreemd om te weten dat we alles en iedereen voor zo’n lange tijd achter zullen laten! Maar zo’n avontuur kunnen we natuurlijk niet laten schieten.

De kans niet laten liggen

Dus… wij gaan met zijn allen naar Macau in de zomervakantie, wij gaan op avontuur naar een ver land … en ik heb alvast vier vorken klaarliggen die ik zeker niet mag vergeten in de koffer te steken!

Take care en tot snel
Ilse

Volgen kan op Facebook – Twitter–Instagram –Pinterest –Youtube

Zou jij het zien zitten om met drie kleine kinderen een maand in China op hotel te gaan ‘wonen’? Wat zouden jouw bekommernissen zijn?

Bangmakers: Staart, klokken luiden en horens van Piet

By Ilse Verhoeven | 2017-04-14 | Comments 6 comments

Bangmakers van vroeger, mijn moeder had er een hele reeks van haar ouders meegekregen.
En vandaag, op Goede Vrijdag moet ik er weer aan denken, want vlees is uit den boze vandaag als ik geen gaten in mijn broeken en rokken wil door mijn staart! 😉

Goede vrijdag

Vandaag eten Katholieken geen vlees! Oorspronkelijk komt dat omdat Jezus voor ons zijn vlees heeft geofferd aan het kruis. Mijn ouders maakte me wijs dat je een staat kreeg als je wel vlees at!
Het werd met een lach gezegd, dus ik wist wel dat het niet waar was! 😉
Maar toen mijn ouders klein waren, was de gemeenschap rondom hen nog erg gelovig. Eén van de bangmakers was dus dat je een staart zou krijgen als je op Goede Vrijdag vlees zou nuttigen.
Volgens mij zouden er heel wat mensen met een staart moeten rondlopen ondertussen. Zeker diegenen die niet Katholiek zijn! 😉
Hetzelfde ging trouwens op voor Aswoensdag, de dag van het begin van de vasten.
Ik vond op het internet niet direct iets terug over die staart… ik vraag me dus wel af of er andere varianten van bestaan.

Als je lelijk kijkt als de kerkklokken slaan, blijft je gezicht zo staan.

Net als mijn oudste dochter, was ik een koppig kind. Mijn bijbehorende koppige gezichtje kreeg vaak de opmerking: “Ben je boos? Pluk een roos,….”
Of: “Je bent veel mooier als je lacht!” (Ik krijg trouwens nog vaak de opmerking dat ik heel serieus kan kijken – hihi).
Maar als de koppigheid bleef aanhouden keek mijn moeder naar de klok en zei ze als bangmaker: “Kijk maar uit, als je zo lelijk kijkt en de klokken van de kerktoren slaan, dan blijft je gezicht voor altijd zo staan.”.
Ik weet zeker dat ze dit niet zelf heeft verzonnen. Ik ging dus op zoek en jawel het is wel degelijk een spreekwoord.

Als je stout bent neemt Zwarte Piet je mee

Goh wat hebben wij toch lieve Pieten tegenwoordig hè.
Ik moest mijn zoontje uitleggen wat een Roe was en de zak dient gewoon om snoep en pakjes in te doen.
Maar vroeger was Zwarte Piet ook één van de bangmakers. Mijn moeder zei zelfs dat hun zwarte Pieten horentjes hadden en kettingen waar ze meer rammelden. Ook hier kan ik historisch wel wat van terugvinden.
De andere kinderen fluisterden: “Ze nemen je niet echt mee hoor, op de hoek van de straat laten ze je wel weer los!”
Maar bang waren ze wel!
Geef mij onze vrolijke, goedlachse Pieten maar!

Bangmakers Vroeger en nu

Gelukkig zijn de tijden veranderd.
Ik heb nog steeds geen staart, mijn gezicht is nog wel oké en zwarte Piet heeft geen horens meer.

Maar mijn dochter kwam wel vertellen dat de juf had verteld dat ze op Pasen niet buiten mocht spieken omdat de Paashaas dan stenen legt in plaats van chocolade eieren. Dat was dan weer iets nieuws voor mij…
Papa zei er lachend op: “Zie maar dat je zeker niet buiten spiekt, want stenen (bouwpuin dus 😉 ) hebben we hier echt wel genoeg.

40 dagen bloggen – dag 45

Dag 45 van 40 dagen vasten… huh? Ah ja, want de vastentijd duurt eigenlijk 46 dagen en de zes zondagen hoeven we niet te vasten… Dus 46-6 … Ik heb gewoon te veel geblogd! :p
Ik heb tot nu toe 1 skipdag in gezet. Maar pittig was het wel zeg, zo alle dagen een stukje schrijven of inplannen!

Ken jij nog andere bangmakers van vroeger? Kende je die van de staart ook? Of is dat iets regionaal?

Hoe weet je of jouw kleuter een bril nodig heeft?

By Ilse Verhoeven | 2017-02-07 | Comments 19 comments

Dit weekend zijn we een nieuwe bril gaan kiezen voor mijn zoontje. Hij heeft al anderhalf jaar een brilletje. We kwamen er achter dat hij het nodig had in de kleuterklas door een medisch schooltoezicht.
Nu hij in het eerste leerjaar zit, klaagde hij erg vaak van hoofdpijn vorige periode.
Met zijn huidige bril is hij onder gecorrigeerd. Hij ziet er perfect mee, maar lange dagen op de schoolbanken om te leren lezen en schrijven maakte hem en zijn oogjes oververmoeid. Dat was te merken, want hij gaf duidelijk aan dat hij beter zag met de sterkere glazen…

Op tijd ontdekt!

Ik ben zo ontzettend blij dat er ‘op tijd’ werd ontdekt dat hij een brilletje nodig had!
Vreemd genoeg had ik dat zelf helemaal niet door dat hij zo slecht zag!
Toen hij de allereerste keer zijn brilletje opzette in de winkel, kreeg ik de tranen in mijn ogen!
De verwondering straalde van zijn gezichtje. De wereld ging toen pas voor hem open! Al die details!
Ik was echt een beetje boos op mezelf dat ik het niet had gezien!
Waren er dan geen tekenen? Achteraf gezien misschien wel, al had ik dat helemaal niet door!
Ik zet ze even voor jullie op een rijtje. Misschien is er voor sommigen onder jullie herkenning.
Ik zou dan zeker de trip naar de oogarts even maken!

Durven stappen

Onze zoon kon grotere afstanden zelfstandig stappen toen hij 15 maanden oud was.
Ik heb altijd de indruk gehad dat hij niet ‘durfde’ in de ruimte stappen.
Uiteraard stapt het ene kind al wat vroeger dan het andere en dat is perfect normaal. Er zijn ook kindjes die pas later beginnen stappen en dat is ook helemaal niet erg.
Maar mijn gevoel zei altijd dat hij het gewoon niet durfde.
Ons zoontje is verziend en heeft astigmatisme, dat wil dus zeggen dat alles nogal wazig is en dat dieptezicht moeilijker is!
Lijkt me logisch dat het akelig is om dan in de ruimte te stappen?!

Hoogtevrees

Ons zoontje had hoogtevrees. Op zich niet verwonderlijk, want het is mijn zoontje! 😉
Maar toen hij zijn brilletje had, verdween die hoogtevrees als sneeuw voor de zon:

Tekenen is niet leuk

Ik hoor het de juf nog zeggen: “Dat heeft hij niet van de mama, dat vind hij echt niet leuk!”
Onze zoon frustreerde zich dood als hij aan het tekenen sloeg.
Puntjes verbinden was een ramp.
Hij werd er echt boos van…
Nu kan hij echt geconcentreerd aan een tekening werken. Hij vindt tekenen wel leuk, hij kan er zijn fantasie in kwijt!
Hij schrijft al super mooie lettertjes!
Voor zijn bril zag hij het gewoon niet, maar ik dacht dat zijn interesse gewoon ergens anders lag!

Onhandig

Voordat hij zijn brilletje had, liep hij wel eens ergens tegen, maar ja, welk kind doet dat niet?
Ik dacht dat hij misschien een beetje onhandig was?!
Maar ook dat is weg met de bril! (Of ten minste, het is veel beter! 😉 )

Dicht bij de TV

Mensen vroegen me of ik niet gezien had dat hij dichter bij de tv ging zitten.
En neen, dat is me dus nooit opgevallen.

Mooie brillen

Er zijn tegenwoordig super mooie brillen voor kinderen. Het brilletje van mijn zoontje past gewoon bij hem!
Ik ben zo blij dat we het op tijd te weten kwamen! Op deze manier hebben we nog wat kunnen werken aan het wegwerken van zijn motorische achterstand, samen met de juffen en de kinesiste.
Zijn vorige bril was knal rood, deze keer koos hij voor een fel blauwe…
Ik hoop dat zijn hoofdpijn nu wat minder zal zijn, maar ik ben er vrij zeker van!

Mijn ervaring

Natuurlijk zijn dit tips uit mijn persoonlijke ervaring. Elk kind kan hoogtevrees hebben of wat later beginnen stappen.
Misschien gaat jouw kind wel dichter bij de TV zitten, terwijl die van ons dat nooit heeft gedaan!
Maar als je twijfelt, ga dan zeker even naar de oogarts. Zo ben je er op tijd bij als er echt iets aan de hand is!

Volgen kan op Bloglovin – Facebook – Twitter–Instagram –Pinterest

Hebben jouw kinderen een bril? Hoe kwam je erachter dat hij/zij er één nodig bleek te hebben? Welke tekenen waren er?

Zwembroek trauma! Waarom de Speedo overleeft!

By Ilse Verhoeven | 2017-01-17 | Comments 27 comments

Het onbegrip voor de lelijke zwembroek

Zo’n strakke zwembroek, zo’n Speedo…
Neen, fan ben ik er absoluut niet van. Geef mij maar de lossere modelletjes!
Bij de meeste mannen veel meer flatterend dan die strakke gevalletjes!
Toch zweren sommige mannen bij die lelijke dingen! Alsof hun leven er van af hangt…
Onbegrijpelijk was het voor mij! Tot ik deze zomervakantie dit verhaal tegenkwam van het zwembroek trauma:

Heerlijk in en uit het water aan het strand.

Voorbije zomer was de familie Van Den Zwembroek op vakantie aan de Adriatische kust in Italië.
Een prachtige camping, ~~een minder leuk accommodatie,~~ met een strand van een paar kilometer.
De kinderen vonden het er geweldig.
Schelpjes rapen, water halen, honderden keren gingen de voetstapjes naar het water toe.

De oudste zoon kon net zwemmen, dus hij mocht wel tot zijn middel in het water.
Hij had de tijd van zijn leven.

Vreemde houding

Op een gegeven moment merkte de moeder op dat haar zoontje wat vreemd begon te lopen als hij uit het water kwam.
Ze stak het op zand in de zwembroek. We weten allemaal hoe vreselijk irritant dit kan zijn!

Aan het einde van ons strandbezoekje liep het ventje nog steeds raar toen ze naar hun huisje liepen.
Hij klaagde wel wat, maar het was een vermoeiende dag aan het strand geweest. Mama Van den Zwembroek zag er dus geen graten in.

In het huisje aangekomen stuurde mama eerst de zoon in de douche en ze vroeg hem om daar zijn zwembroek uit te doen!
Héérlijk toch, zo zand en strand!

Paniek! De zwembroek ging niet uit!

Een paniekerig stemmetje klonk uit de veel te kleine badkamer: “Mama, dat gaat niet!”
“Wat gaat niet? Komaan vriend, gewoon je zwembroekje uit en het zand wegspoelen!”
Mama Van den Zwembroek trok aan de zwemshort van haar zoontje en ze trok best hard!
“Auwwwww, mamaaaaaaaa, ze zit vast!”, gilde hij echter uit!

Bleek zijn plassertje vast te zitten in het gaas van de zwembroek! Het was dan ook zo’n lossere zwemshort met gaas aan de binnenzijde.
En dat deed het mannetje vreselijk pijn, uiteraard!
De zwembroek ging er niet af! Het plassertje zat gekneld tussen het gaas!

De schaar!

Mama Van den Zwembroek wist het even niet meer en riep papa Van den Zwembroek erbij!
“Ah, ja, dat kan gebeuren! Koud water, warm op het strand…! Zijn plassertje moet eerst even ontzwellen!”
Het kereltje was echter in alle staten en het trekken aan de zwembroek had het allemaal nog wat erger gemaakt.
“Geef me eens een schaar,” zei papa Van Den Zwembroek.

Het zoontje van het gezin kreeg bijna een zenuwinzinking: “Neeeeeeee, niet knippen!” gilde hij uit!
“Niet in je plassertje, in het gaas hè, jongen!” stelde papa hem gerust!

Lees ook: Sweakers zwemsokken.

Eind goed al goed.

De zwembroek werd van het plassertje verwijderd en het kwam gelukkig allemaal nog wel goed!

Mama Van Den Zwembroek kocht echter de dag erna een lelijke, strakke zwembroek!
Om het toch wat stoerder te laten lijken, doet haar zoon wel de short nog over de broek.
Toch denk ik niet dat hij nog ooit de zee in gaat met enkel een zwembroek! Er zal vast een slipje of een lelijke strakke zwembroek onder te vinden zijn!

Niet de enige met een zwembroek trauma

Blijkbaar is de familie Van Den Zwembroek niet de enige die dit zwembroek trauma al heeft meegemaakt!
Ze zitten overal! 😉
Als je nog eens een keer zo’n lelijk zwembroekje ziet, denk dan aan dit verhaal.
Misschien kan je het dan beter aanschouwen.

Van Den Zwembroek is een fictieve naam (Duh!) voor een bestaand gezin. Om de identiteit van het jongetje te vrijwaren kozen we samen voor deze optie.
Hebben jullie al zo een soortgelijk zwembroek trauma meegemaakt?

Luizen in huis – ongelofelijk?!

By Ilse Verhoeven | 2016-07-06 | Comments 26 comments

“Arghhhh” wat is dat toch? Die jeuk wil niet ophouden!” dacht ik een tijdje geleden.
Ik had net nieuwe shampoo in huis en ik wil daar wel eens verkeerd op reageren.
Maar zelfs toen ik mijn oude shampoo terug in de badkamer had gezet en al drie keer mijn haar had gewassen, bleef die irritante jeuk.
Het voelde net alsof ik last had van roos, alleen was het erger!

Lang leve het internet op zo’n moment, want dan vind je me op Google. Wees gerust ik ben niet zo’n self-made internet dokter, maar ik ga wel vaker wat opzoeken.
Wat zijn de redenen voor een jeukende hoofdhuid? De belangrijkste was, je kan het al raden, luizen.
‘Ieeeeeeeeeeeuwwwwwww’ – Ik rende naar de spiegel, de lamp erop en inspectie.
“OEF” – geen gekruip te zien!
Mijn nichtje, die kwam babysitten moest ook controleren…. “Nope, geen luizen was het verdict!”

Ik ging dus maar naar de bio-winkel, want die jeuk – Arghhhh – ik werd GEK!
Ik kwam buiten met een mega dure bus shampoo om mijn huid terug te kalmeren en een preek over welke viezigheid aan chemische brol er allemaal in die andere shampoo’s zat. Ja, ik had er goed aan gedaan om naar hen toe te komen!
Maar mijn ‘en-toch-klopt-er-iets-niet-gevoel’ zat toch nog te borrelen en ik stapte toch ook maar even de apotheek binnen voor zo’n luizen kammetje.
Zo’n ding waarmee mijn moeder, elke keer als er een waarschuwingsbrief van de school mee naar huis kwam, me panisch begon te kammen en nooit iets vond!

Het kammetje ging de lade in.

En toen vertelde één van de kindjes toen ze terug naar huis kwam van school : “Mama, mij ‘kop’ jeukt!” – “Hoofd, schatteke, hoofd!”
*zucht*
No way dat twee jeukende ‘koppen’, die zich wassen met andere shampoo, dezelfde jeuk konden hebben!
Dus ik nam het kammetje en ging ermee door de haartjes van het klagende kind.
Ik zag niet direct iets, ik had me zo’n luis eerlijk gezegd veel groter voorgesteld!
Maar jawel, ik vond twee bewegende kleine scharminkels die eruit zagen als de fotootjes op Google. Héél klein, maar ze waren er!

SHIIIIIIIIIIT

Ik dus naar de apotheek, want ik wilde de behandeling zo snel mogelijk uitvoeren!

Drie kindjes langs elkaar in het bad en meteen dat spul op de haartjes! 20 minuten laten trekken. Dat duurt een eeuw!
Ik behandelde uiteraard ook mezelf! Die jeuk, dat kon niet anders dan dat ik er ook had.
Bah – de gedachte alleen al – bloodsuckers!

Ik knutselde nog een soort kapje voor de kleinste, want dat spul mocht absoluut niet in de ogen komen.
Met schaar en dik plastic zakje was dat gelukkig snel gefikst!
Haartjes uitspoelen, drogen, handdoeken meteen in de wasmachine en elk hoofdje strook voor strook uitkammen met de luizenkam.

Normaal gaan de kindjes hier om 19.00 uur naar bed op een schooldag. Deze keer was het 20.30 uur – het was erg arbeidsintensief.
Drie van de vier hoofdjes hier in huis hadden prijs, waaronder ikzelf!

Melding maken van de luizen!

Ik belde de onthaalmoeder, want ook bij de jongste kamde ik een aantal luizen uit de haartjes.
’s morgens ben ik naar de juf gegaan om het te vertellen. Twee dagen voor het einde van het schooljaar ging er dus nog een briefje mee naar huis dat de ouders moesten controleren bij hun kinderen.

Stop het taboe, alsjeblieft!

Wat me opviel is dat er nog steeds een taboe bestaat rond een besmetting met luizen.
Er worden pogingen gedaan om het ‘geheim’ te houden en ik betrapte mezelf er ook op. Ik had aan de oudste gevraagd om niet aan iedereen te vertellen dat we luizen bij de meisjes hadden gevonden.
Toen bedacht ik me. Waarom eigenlijk?

Iedereen kan luizen krijgen – ja, echt iedereen!

Op al die jaren dat ik naar school ben geweest en zelf lesgeef, heb ik niet één keer luizen gehad! Nu had ik prijs!
Laat het taboe verdwijnen zodat iedereen zonder schroom kan vertellen wat er aan de hand is.
De juf was oprecht dankbaar dat ik het kwam melden.
Wat voor mij een logische zaak was, blijkt dus niet voor alle ouders zo te zijn en daar zit het groot probleem!
Als er geen melding komt, worden de hoofdjes niet gecontroleerd en word die ene luis, waarmee alles begint, niet opgemerkt.
Zo blijven we met het probleem zitten, want één haard die niet snel genoeg wordt gezien blijft de anderen besmetten!

Wat ik heb geleerd over luizen.

* Luizen kunnen NIET springen! Ze lopen (echt lopen, want ze maken heel wat snelheid) van het ene haar naar het andere.
* Luizen kunnen niet overleven als ze niet op een hoofdje zitten. Het wassen van de lakens en de knuffels in zakken steken zou niet nodig moeten zijn… (maar euhm – no way dat ik dat wil uittesten! Beddengoed werd gewassen op 60° en knuffels en verkleedkleren gingen in een dichte plastic zak!)
* Wat er ook op de flesjes staat, niet alle luizen en neten gaan dood van de shampoo! De natte kam techniek moet je echt ook 14 dagen uitvoeren en na een week zeker niet vergeten om de shampoo nog een keer te gebruiken, moest er toch één ontsnapt zijn!
* Jeuk komt niet door de lopende luizen. (Dat heb ik dus altijd gedacht) Jeuk komt door de allergische reactie op de beten en kan tot twee weken na je behandeling blijven opzetten.
* Niet iedereen krijgt jeuk, maar wat ben ik blij dat mijn dochter die wel had!
* Meisjes zijn vatbaarder voor luizen, gewoon omdat ze anders spelen en omdat ze vaak langere haren hebben. Eén enkel contact is genoeg!
* Luizen zijn klein, veel kleiner dan ik had gedacht! Haal dus een luizenkam om te controleren, want je ziet ze anders niet meteen.
* Luizen zijn lichtschuw, als je dus gaat kijken tussen je haren, rennen ze héél snel weg…
* Luizen (dode wel, gelukkig) vormen een geweldig studie-object voor een liefhebber van kriebelbeestjes onder de microscoop!

Waar ik op hoop als het op luizen aankomt?

1) Dat het hier in huis bij deze ene ontmoeting mag blijven!
2) Dat het taboe mag verdwijnen. Een luis zoekt bloed en het maakt dat beest niet uit waar het dat kan halen: arm, rijk, elke dag onder de douche of net niet, jongen of meisje…

Dus alsjeblieft: praat! Vertel het aan de onthaalmoeder, vertel het tegen de juf en doe niet alsof het jou niet kan gebeuren! Eén luis is genoeg om je met de neus op de feiten te drukken!

En vertel eens, wie zat er tijdens het lezen in zijn haar te krabben? 😉
Ik alvast niet (meer) – OEF

Vier moederdag nederig en dankbaar! Over mijn miskraam.

By Ilse Verhoeven | 2016-05-08 | Comments 15 comments

Natuurlijk mogen we moederdag vieren, moeten we moederdag vieren.
Maar het is en blijft dubbel…

Vandaag even een héél persoonlijke blog…

Ik was er klaar voor.

Heel lang wilde ik geen kinderen! (Niet te begrijpen, nu?!)
Achteraf gezien was ik er gewoonweg niet klaar voor.
Maar opeens was het daar… een gevoel, een gekriebel, een droom, een wens…
Ik wilde wel kinderen en ik had ook echt het gevoel dat we er als koppel klaar voor waren.

Gelukkig was mijn man ook enthousiast en ik wist: Hij zou een geweldige papa worden.

Het liep helemaal mis.

Ik stopte na 10 jaar met de pil en de spannende periode brak aan: wachten tot het zover was.
Iedereen weet dat je het een jaar de tijd moet geven, dat je geduld moet hebben…
Dus toen ik na 10 maand een positieve zwangerschapstest in mijn handen had, was ik dolgelukkig.
Ik begon te tellen wanneer ik dan zou bevallen. Dat zou dan in september zijn…
Ik vertelde het al even aan mijn moeder en liet haar zweren het geheim te houden.

Ik was net geen zes weken toen ik op een zaterdag tegen mijn man zei: “Oei, dit komt niet goed!”
Ik weet niet juist waarom ik het zei, er was niet ‘echt’ een aanleiding, eerder een gevoel.
Manlief zei dat het vast hormonen waren en dat het wel goed zou komen.

Maar midden in de nacht liep het mis. Vreselijke krampen, pijn, bloedverlies, een vruchtje in het toilet … verdriet!
Weg droom, weg baby, weg mama worden….

Ik vertelde het aan mijn moeder en die zei meteen: “Maar, dat is toch niet zo erg!”
Ze bedoelde natuurlijk dat er iets mis was met het vruchtje en dat de natuur al liet weten dat dit kindje het niet zou gehaald hebben.
Rationeel gezien begreep ik die reactie. Maar emotioneel kon ik het even niet verwerken.
Ook manlief reageerde heel rationeel: “Dan heeft het zo moeten zijn!”
En ja, ook dat begreep mijn hoofd, maar mijn hart kon er niet mee om! Ik had een gebroken hart, hoe onnozel dat ook klinkt over een vruchtje van nog geen zes weken!

De vraag “Waarom” waar je nooit een antwoord op zal krijgen.

Je zoekt naar een ‘waarom’ die er nooit zal komen.
De tijd verstreek en ik werd niet terug zwanger…
Om je heen zie je overal zwangere vrouwen lopen.
Je collega gaat oma worden en brengt de echo’s mee om te showen, twee dagen nadat ik mijn ‘kindje’ door het toilet had gespoeld.
Een andere collega wordt zwanger van haar tweede.
Een familielid wordt ongepland zwanger van de derde, ze wilde er maar twee – Ik kon op dat moment alleen maar denken: “Waarom geven ze haar een derde en nemen ze mijn kindje af?”
De twijfel: “Zal ik ooit wel een zwangerschap tot een goed einde brengen?”
Diegenen die het wisten van de miskraam vroegen vaak: “En?” – Ik kroop het liefst tien meter in de grond bij die vraag.

Ik ben een stress eter en dus kwam ik héél wat kilo’s bij, wat sommige mensen de idee gaf dat ik zwanger was.
Niet wetende dat het juist het feit dat ik niet zwanger werd ervoor zorgde dat ik zoveel bij aan het komen was.

Ik kon het niet verwerken.

Ik kreeg het niet geplaatst, mijn hoofd was chaos, pijn, verdriet, angst,…
Op het einde van de zomervakantie beginnen we op school met een startvergadering.
Ik heb één collega die ook héél lang alles had geprobeerd om zwanger te worden en die dan uiteindelijk geadopteerd heeft.
Zij had het gezien, de wanhoop en het verdriet en ze sprak me aan op de parking toen ik alleen was.
Ik barstte in tranen uit – eindelijk, want huilen had ik al lange tijd niet meer gedaan.
Ze gaf me een knuffel en nodigde me uit bij haar thuis.
Ze gaf me een boekje dat haar had geholpen met het plaatsen van haar verloren kindjes.

Ik weet de titel niet meer, maar ik heb zoveel aan dat boek gehad.
Ik hield er een mooi beeld aan over dat er ergens zieltjes wachten op de ‘perfect match’ en dat het zieltje alleen blijft als die match er ook echt is.
En zieltjes die bij elkaar horen, vinden elkaar ook altijd terug.
Het klinkt zweverig, ik weet het, maar het heeft me geholpen en dat is wat telt.

De verjaardag van hel die zo mooi werd.

In januari werd ik 29 en mijn ideale beeld was altijd geweest dat ik voor mijn dertigste mama zou worden.
Helaas zat er dat niet direct in en weer was ik doodongelukkig, op mijn verjaardag.

Manlief wilde me verwennen en nam me mee naar een prachtig, romantisch (en duur!) restaurant voor een prachtige romantische avond.
We babbelden ook over het ‘niet lukken’ en we beslisten dat ik een afspraak zou maken bij de gynaecoloog om een check-up te laten doen.
Ik zou de afspraak maken als ik de volgende keer ongesteld zou worden,…

Maar ik werd niet ongesteld.
Ik durfde het amper te hopen, maar ging echt over tijd.
Op Valentijn 2010 deed ik super bang een test en jawel, ik was terug zwanger!
Mijn man was het plafond in de living aan het afwerken en stond op een ladder toen ik dolenthousiast de zwangerschapstest onder zijn neus duwde.

In oktober werd onze kleine prins geboren, in januari werd ik 30 (voor mijn deadline die ik nu zo belachelijk vind!)

Moederdag: vier hem, maar wees nederig.

Ik ben super dankbaar voor elke moederdag die ik mag vieren en besef héél goed dat het niet voor iedereen is weggelegd.
Vandaag wil ik denken aan alle ‘Ik wil zo graag mama worden’-vrouwen, aan ‘Ik mis mijn kindje’-mama’s en ‘Ik mis mijn mama’ -kinderen.
Vandaag wil ik vragen, vier moederdag nederig en dankbaar en besef dat je jezelf gelukkig mag prijzen als je deze dag kan en mag vieren!

Volg je al op Bloglovin – Facebook – Twitter – Instagram – Pinterest ?