Erop uit Archieven - Pagina 10 van 11

Jules Vernes in Nantes –

By Ilse Verhoeven | 2016-02-19 | Comments 6 comments

In 2009 gingen manlief en ik met zijn tweetjes (één van de laatste keren zonder kinderen) op vakantie naar Frankrijk.
We reden met de auto naar Nantes.

Nantes op zich is een héél mooie stad, we hebben er lekker gegeten en gewandeld.

Maar wat er het meest indruk heeft gemaakt was de gigantische mechanische olifant van twaalf meter die voorbij gelopen kwam met een puffend geluid.
De straal water uit de slurf kon op een warme dag voor verfrissing zorgen.
Boven in de olifant zaten allemaal mensen die meereden met de olifant.
Wonderbaarlijk was het.
Ik vraag me af wat mijn kinderen ervan zouden vinden. Warre vindt het vast geweldig, misschien is het tijd om nog eens naar Nantes te gaan?

De machines, geïnspireerd op Jules Vernes worden gemaakt en vertrekken vanuit een verlaten scheepswerf.
Je kan zien hoe ze van ontwerp groeien tot attracties, waar mensen ook echt op kunnen meereizen door de stad.

Als ik nu op zoek ga op internet, kom ik uit op de website van Les Machine de Nantes
Er is ondertussen een mega carrousel met zeewezens uit de boeken van Vernes bijgekomen.
Hoe meer ik rondklik op de site, hoe meer ik zin krijg om mijn koffer te pakken en terug te gaan naar Nantes, deze keer met de kinderen….

In de buurt ligt ook een prachtig dierenpark, waar je met je auto door mag rijden: Planète sauvages
Daar herinner ik me nog een slappe lach moment met een zebra van, die ergens was waar ik hem niet had verwacht, maar dat is weer een andere verhaal…

Deze serie ‘verhalen’ rond foto’s die gemaakt werden op uitstapjes en reizen is een deelname aan de reisfotochallenge van de blog van Thomas Pannenkoek.
Ik heb er al erg van genoten om in de foto’s te duiken naar herinneringen. Als je mee wil doen, voel je vrij en laat Thomas even weten dat je ook meedoet.

Vakantie ‘buiten het seizoen’ – reisfoto challenge deel 6

By Ilse Verhoeven | 2016-02-07 | Comments 12 comments

Ik ben, zoals trouwe lezers weten, leerkracht in het secundair onderwijs.
Ik ben geen klager, ik weet dat ik het daar goed heb, het heeft veel voordelen en ik doe mijn job ook erg graag.
De meeste mensen buiten het onderwijs vinden dat er één voordeel met kop en schouder bovenuit steekt:

Jullie hebben toch veel vakantie.

En ik ga daar niet onnozel overdoen: Inderdaad, wij mensen van het onderwijs hebben veel vakantie.
En ja, dat is een groot voordeel, maar aan dat grote voordeel hang een groot financieel nadeel:

Wij moeten altijd in het hoogseizoen op vakantie.

En ik heb eigenlijk nooit echt geweten dat het op vlak van prijs zoveel verschil uitmaakte.
Ik wist wel dat het duurder was, natuurlijk, maar ik had nooit echt de prijzen vergeleken, want dat was niet aan de orde.

Tot in september 2012, de zomer dat Inthe geboren werd.
We boekten een huisje bij Sunparks De Haan aan zee voor 600 Euro minder dan dat het in juli of augustus gekost zou hebben.

We hadden geluk. We hadden prachtig weer, om ijsjes te eten en pootje te baden aan het strand. (Zwemmen kon ook, maar de kindjes waren iets te klein toen.)
Warre zijn eerste echte ontmoeting met de zee staat hier op de foto vastgelegd.

Alle toeristische attracties waren zo rustig. Geen lange rijen of aanschuiven. Wat een enorm verschil met het volle hoogseizoen!

Dit was écht vakantie, mooi weer, in eigen land, niet te duur en écht de nodige rust. Het was heerlijk.

Vorig jaar heb ik een sabbatjaar als thuisblijfmama gehad. In juni gingen we dus, weer buiten het hoogseizoen, op vakantie naar Toscane. Van het prijsverschil hebben we al ons eten van de volledige 12 dagen kunnen betalen. We hebben dus ook iets minder gekookt en zijn iets meer uit gaan eten.

Dit grote financiële nadeel is er niet alleen voor leerkrachten.
Gezinnen met schoolplichtige kinderen, hebben dat natuurlijk ook.

Ik raad je dus aan om als student of als gezin zonder kinderen zoveel mogelijk buiten het seizoen op vakantie te gaan…. maar dat wisten jullie zelf al wel zeker? 😉

Het duiveneiland.

By Ilse Verhoeven | 2016-01-23 | Comments 4 comments

Turkije: duiveneiland

In 2004 ging ik voor de tweede keer met het vliegtuig op reis naar Turkije, samen met vriendlief (nu manlief).

We gingen naar Kusadasi, het duiveneiland en zaten er in een prachtig hotel, gelegen in een hele mooie baai.

Ik durfde nog een mini-rokje dragen en zat volop in mijn lenzenperiode.

In het hotel hebben we menige dag in de hangmat doorgebracht, al lezend.
Zo vaak en zo lang dat ik ’s avonds in mijn bed nog heen en weer leek te wiegen.

Daar hebben we geleerd om niet alle centjes van je vakantie in het verblijf en de all-in formule te steken.
Er waren zoveel leuke excursies, maar helaas konden we die niet betalen. (Na een jaartje werken was er niet zoveel overschot 😉 )
Ik vind dat de all-in formule je ook kluistert aan je hotel en wij zijn cultuurmensen.
We willen, waar we ook zijn, rond gaan kijken, tripjes doen,… en dan is het niet zo verstandig om een all-in te boeken.
Dat doen we dus ook niet meer.
Toen was dat wel de beste oplossing. Zo wisten we precies wat onze vakantie ging kosten.

Wil je meedoen met de reisfoto challenge van Thomas Pannenkoek? Neem eens een kijkje op zijn blog.

Land’s End – reisfotochallenge 3

By Ilse Verhoeven | 2016-01-17 | Comments 5 comments

We zijn november 2011 op deze foto en we staan bij Land’s End.
Warre zijn eerste echte reis; met de ferry naar Groot-Brittannië, richting Cornwall.
Met een tussenstop bij Stonehenge, want dat wilden zowel mama, papa als reis-compagnon Lotte toch écht eens een keer gezien hebben.
Op deze foto straaaaaaaaaalen we! Het was mooi, droog weer en Land’s End is prachtig. Zeker als je buiten het seizoen gaat en het er erg rustig vertoeven is.

Maar hoe mooi het weer ook was en hoe fenomenaal mooi Land’s end wel niet is, DAT was niet de reden dat we zo straalden.
Ik wist op die foto net een week of drie dat ik terug zwanger was. Ik wilde het nog verbergen, want ik was nog geen twaalf weken ver, maar doordat ik zo onnoemelijk ziek was en de hele tijd moest overgeven, kon ik het niet meer voor Lotte verstoppen. Ze werd wel tot geheimhouding gedwongen.
En hoe misselijk ik me ook voelde, ik was zo gelukkig!

Op die reis heb ik wel een degout gekregen van het Engelse eten. Met grote dank aan ‘little chef’ – geloof me, blijf daar ver van weg.
Natuurlijk, door het zwanger zijn en de misselijkheid was het ook niet makkelijk om iets te vinden dat ik wel kon smaken.
Ik had een lasagne besteld. BAH – ik heb echt bijna een jaar geen lasagne durven eten. Als ik nog maar dacht aan die ‘vettige nest’ draaide mijn maag om en kon ik naar de toiletpot spurten.
Ik haalde gewoon de vetbolletjes zo uit mijn mond. Echt walgelijk…
Ondertussen, sinds onze laatste reis richting Engeland, heb ik die eet-angst samen met mijn smaakpapillen terug overwonnen. Je kan in Engeland echt wel lekker eten, je moet gewoon weten waar.

Er lag ook een ‘berenfabriek‘ in de buurt.
Kindjes kunnen daar een beer kiezen en laten vullen. Ze zien dan hun beer ‘geboren worden.’
Warre koos Cornie. Een bruine beer met een wit shirtje met de Engelse vlag erop.
Hij moest ook een ‘hartje of een sterretje kiezen’ dat als ‘hartje’ zou dienen voor de beer.
Hij grabbelde met zijn peuterhandje in de bak met verschillende kleuren van sterren en hartjes.
Hij viste er een zachtroze sterretje uit…

En hoe belachelijk dit in sommige mensen hun oren ook zal klinken… daar op dat moment, toen Warre een roze hartje grabbelde voor zijn ongeboren broer of zus, wist ik: “Dit wordt een meisje”
En een dikke zeven maand later, werd Inthe geboren.
Zin om mee te doen aan de reisfotochallenge? Meer informatie kan je vinden op de blog van Thomas Pannenkoek.

De China ervaring – 2 – over de taal (problemen)

By Wouter Paesen | 2016-01-05 | Comments 2 comments

China ervaring deel 2

Poultry and pets

De taal … verbazingwekkend.

Meestal kan ik wel uit de voeten met Engels (of wat Duits). En als dat niet lukt is er altijd de smartphone, ik kan me zelfs een rondleiding achter de schermen in Teatro Real in Madrid herinneren waarbij alle communicatie met de gids via google translate passeerde. Je zou denken, in een land waar handel, vooral export een ontzettend

china ervaring — Alternatieve communicatie met plakband en papier.

groot deel van de economie uitmaakt moet dat ook wel lukken.

Maar in Beijing, was dat een no-go. De gemiddelde Chinees reageert net zoals de gemiddelde baksteen als je hem in het Engels aanspreekt. En andersom kon ik ook ook niet veel meer leren van die gemiddelde baksteen als ik in het Chinees aangesproken werd.

In onze fabriek wordt dat opgelost door een aantal tolken die permanent in dienst zijn, want ja een fabriek vol bakstenen is natuurlijk alleen maar handig als je in bakstenen doet. Je kan natuurlijk ook eens inventief zijn met papier en plakband om toch maar duidelijk te maken welk draadje op welke aansluiting gaat (zoals in de foto).

Ik mocht dan toch nog van geluk spreken dat de supermarkt de moeite had genomen om de huisregels van de lockers in het Engels te vertalen. Zo wist ik tenminste dat ik mijn kip en mijn kat niet samen in de lockers mocht achterlaten.

Het was vooral minder leuk op het moment dat je van kamer moet wisselen omdat je verblijf verlengd wordt en aan de medewerker aan de balie moet gaan uitleggen dat het bed in je nieuwe kamer beslapen is.

Winteravonden

By Ilse Verhoeven | 2015-12-30 | Comments 4 comments

Er liep weer eens van alles mis, wat zijn wij toch goed in uitstapjes maken met grandioze blunders.

Even mijn missers op een rij:

Maandag gingen we naar “De kermis in het donker” oftewel de winteravonden in Bokrijk.
Warre noemt ze sinds vorig jaar zo.
Prachtige verlichte nostalgische kermis in het openluchtmuseum, het heeft een prachtige sfeer.

Vorig jaar was het koud – ijskoud.
We zijn er toen vertrokken omdat Inthe blauw begon te zien van de kou.

Dit jaar was het zo’n 10 graden warmer, dus was het niet echt nodig om zoveel mutsen en sjalen mee te sleuren.
Toch had ik voor de zekerheid Inthe haar poncho en een mutsje voor Leni in de auto gelegd.
En hoewel het niet zo heel koud was, waren handschoenen voor Inthe toch wenselijk geweest.

We vergaten de zaklampjes. En juist dat is wat onze kindjes zo leuk vinden. Zelf de weg voor zich verlichten met een zaklampje.
Gelukkig was daar mijn schoonbroer, die altijd wel lampjes bij heeft. Inthe kreeg een kop-lampje en Warre een groen verlichte armband.
Crisis vermeden, al hadden we beter ook een lampje voor onszelf meegebracht.
Leni zat op de schouders van manlief en op een gegeven moment gleed die in de diepe berm langs het pad (op een niet verlicht stukje).
Hij had Leni nog wel omhoog kunnen houden, die begon twee minuten later pas te huilen van het verschrikken.
Gelukkig geen kwetsuren, maar toch weer een ‘note to self’: vergeet volgende keer die zaklampen niet!

Ik had ook (bewust) geen hapjes meegebracht voor de kinderen. Normaal heb ik rozijntjes, gezonde koekjes en/of fruit in mijn tas zitten, maar aangezien er zoveel eet-standjes zijn had ik dat maar thuis gelaten. (Geen gesleur, weet je wel)
Bij aankomst had ik twee pannenkoeken gekocht en die hadden we verdeeld onder de kindjes. Het was toen nog te vroeg om al echt te eten.
Op een gegeven moment, na heel wat attracties en dus ook een paar uur later, begon Leni hartverscheurend te huilen.
‘De honger huil’ – zo herkende ik hem.
Natuurlijk was op de plaats waar we op dat moment waren geen enkel eet-kraampje te bespeuren en moesten we de hele weg terug wandelen op zoek naar wat te eten met een hysterisch brullende bijna peuter.
Aangekomen bij de eet-standjes waren de rijen super lang.
Oh hoe ik gewenst heb dat ik toch mijn gebruikelijk knabbeltjes in mijn tas had gegooid.
De snoepwinkel was wel open en daar vond mijn zus gelukkig ook een speculaas koek – oef – daar was ze wel even stil mee.

Gelukkig maakte de gezichtjes van de kleuters op de pony’s, met een suikerspin en nippend van de chocolademelk weer alles goed.
Ik moest lachen met Inthe die in het fun-house te snel ging voor de begeleider en bij elke hindernis die ze goed deed een dansje deed.
De gezelligheid van de lampjes, de warmte van de vuurkorven.
Warme appelsap en choco.

Volgend jaar gaan we vast en zeker nog een keer naar ‘De kermis in het donker’.
Maar ik kom dan wel even mijn eigen lijstje checken:

* Warme kledij, zeker handschoenen ook al vriest het niet.
* Noodvoorraad kleine hapjes voor de kindjes.
* Zaklampjes voor klein en groot.

De China ervaring – Wouter blogt over werken in China

By Wouter Paesen | 2015-12-29 | Comments 2 comments

China – de ervaring part 1

Zoals jullie als trouwe lezers van deze blog wel weten heb ik de voorbije weken in China doorgebracht. Het bedrijf waarvoor ik werk is sinds geruime tijd onderdeel van de show canada groep. Binnen die groep hebben wij een zusterbedrijf dat gevestigd is in Beijing. Op dit moment voeren we met de groep een project uit voor Disney in het kader van het nieuwe Disney Resort in Shanghai. Dat is dan meteen ook alles wat ik over de reden van mijn reisje kwijt kan.

Voor ik vertok kreeg ik het advies van een collega : “Maak je klaar voor één van de ruigste steden ter wereld”.

Ik heb natuurlijk, buiten een aantal steden op het Europese vasteland, weinig om te vergelijken, maar het was zeker de ruigste stad die ik al heb meegemaakt. Hier volgen wat indrukken van deze ruige stad en waarschijnlijk bij uitbreiding de Chinese maatschappij. We beginnen bij het verkeer.

You have been ripped off, my friend !

Wegens omstandigheden was mijn gepland vervoer niet komen opdagen en moest ik maar op eigen houtje op locatie proberen te geraken. Ik had daarvoor op geen ongelukkiger moment kunnen aankomen, midden in de ochtendspits. Maar goed, na wat cash geld uit de muur getrokken te hebben op zoek naar een taxi dus.

De 3 uur durende taxi rit was een eerste onderdompeling in het verkeer van Beijing, China ….

Wegmarkering lijkt enkel als decoratie te fungeren. Enige andere bedoeling die de overheid had met het aanbrengen ervan is blijkbaar niet duidelijk overgebracht naar de bevolking. Idem voor verkeerslichten.

Invoegen, een druk kruispunt oversteken of een U-turn maken ? Gewoon doen, anderen moeten maar stoppen. Gelukkig is de maximale snelheid in de gehele stad beperkt tot 60 km/h. En als je even geen zin meer hebt om te rijden, dan blijft je toch gewoon staan. Alle anderen rijden wel om je heen. Met menig claxonconcert als gevolg.

Aangekomen op de vermeende eindbestemming betaalde ik 600 Yuan. Ik moest gelukkig niet extra betalen voor het tweede ritje want de chauffeur had zich vergist. Later vertelde iemand dat een dergelijke taxirit maar 200 Yuan zou moeten kosten met een vrolijk “You have been ripped off, my friend !” erachter. Maar dan moet je wel een officiele taxi nemen dus.

De expat bus

De meeste expats verblijven in hetzelfde hotel daar in China. Het hotel bevindt zich op een half uurtje rijden van de fabriek. Omdat het er zoveel zijn kan het bedrijf daarvoor dus een eigen busdienst inleggen. Het deed me een beetje denken aan de verhalen over werken bij Philips Eindhoven vele jaren geleden.

De belangrijkste ontdekking bij deze busrit : voertuigverlichting blijkt optioneel. Menig auto, scooter en persoon dook op uit het niets. Geen verlichting, ontbrekende of vuile reflectoren. Respect voor de chauffeur die dit steeds kundig opmerkte en tijdig ontwijkende maneuvers kon uitvoeren, zelfs op dagen dat de smog hoogtij vierde.

Wordt vervolgd …

Hooray’s British Gelato Kitchen – eten met de kinderen

By Ilse Verhoeven | 2015-11-08 | Comments 0 Comment

Na de vlindertuin op vrijdag konden we nog niet binnen in het hotel waar we de laatste nacht gingen doorbrengen.
Dus gingen we op zoek naar iets te eten.
Ik vond de taverne ‘Hooray’s Birtish Gelato Kitchen’ – Manlief had eigenlijk geen zin in pannenkoeken, maar het zag er kindvriendelijk uit, dus kon ik hem toch overhalen om hier binnen te gaan.

We konden er naar hartenlust zondigen. Pannenkoek, ijs, chocolade, slagroom,….
Inthe haar gezichtje was goud waard bij het zien van de berg lekkers:

Maar dat was nog niet het leukste. Er was een grote speelhoek, met een prachtig poppenhuis, peuter speelgoed, telramen, een winkeltje,….
We zijn er dus gewoon meer dan een uur blijven zitten. De kindjes konden rustig spelen en mama en papa konden toekijken bij een kop koffie (papa) en iets fris (mama).

Hooray’s gelato Kitchen bleek een super goede keuze te zijn. De kwaliteit was ook goed en ok, gezond was het niet echt, maar af en toe serieus zondigen mag – zeker op vakantie.

Vlindertuin in Stratford-upon-avon – Butterflyfarm

By Ilse Verhoeven | 2015-11-08 | Comments 0 Comment

Stratford-upon-Avon, het geboortedorp van William Shakespeare hebben wij al een paar keer bezocht. Dat kwam omdat mijn man daar moest werken in ‘The Swan Theatre’ van The Royal Shakespeare Company. Veel van de leuke plaatsen in het dropje hebben trouwens een naam met ‘Swan’. Swan fountain, Swan theatre, The Swan Pub,… Ik begreep er niets van in het begin, tot ik alle zwanen ontdekte die op de Avon, de rivier daar, zwommen. Het dorpje straalt sowieso prachtige Engelse charme uit! Héérlijk! Maar er is ook echt wel wat te doen voor kinderen. Onder andere de vlindertuin wordt vaak bezocht met ouders en kinderen! Terecht, want het is een prachtige stukje tropen in een Engels dorp!

De vlindertuin in Stratford

Aan de ingang kon je jassen en sjaals weghangen. Dat is echt een aanrader, want binnen is het uiteraard tropisch warm. Het is de grootste tropische tuin in Groot-Brittannië.
Het heet misschien wel de vlindertuin, maar er wonen ook parkieten, leguanen en spinnen. Die laatste veilig en wel in terraria, want anders was ik met mijn spinnenfobie heel snel de andere kant op gerend!

Kinderen en vlinders

Het blijft een beetje een magisch wezen zo een vlinder, toch. Kinderen zijn er meestal fan van. Ze vliegen en hebben prachtige kleuren! Er waren echt hele mooie, grote exemplaren. Er zijn ook een aantal voedingsplaatsen in de vlindertuin aanwezig. Daar ligt dan fruit en daar kan je de vlinders zien eten met hun uitgerolde roltong. Heel mooi om dat eens een keer van dichtbij te bekijken!

Paniek ik de keet

Maar de middelste schrok zich wel bijna te pletter toen er een grote fladderaar besliste om op haar schouder te landen! Ze schreeuwde de hele boel bij elkaar. En daarna keek ze, vooral naar de grotere exemplaren héél erg oplettend. Ze wilde liever niet dat er nog één op haar kwam zitten.

Best dat je dus je kinderen even een waarschuwing geeft dat het zo maar zou kunnen dat er een vlinder op hen komt zitten. Dat ze vriendjes willen worden en kennis willen maken en niets kwaad van zin zijn. Het had misschien bij ons wel een beetje kunnen helpen op die manier!

Een ticket is de heel dag geldig

Als je een ingangsticketje voor de tuin met vlinders koopt, ben je er ook de hele verdere dag nog welkom! Dat wil dus zeggen dat je nog wel een keer kan gaan kijken op dezelfde dag, nadat je bent gaan lunchen of zo.
Onze zoon wilde absoluut nog een keer! Want het was ook heel leerrijk om de kweekbakken te bestuderen en de poppen te zien hangen!
De zus ging, stoer als ze is, ook nog wel een keertje mee, maar ze bleef met argwaan kijken naar alle fladdervlinders die in haar richting kwamen.

Oh ja, niet aanraken

Uiteraard is het niet slim om de vlinders aan te raken. Dat zeg je ook best even op voorhand tegen je kinderen. De delicate vleugeltjes kunnen daar namelijk niet zo héél goed tegen. Als je rustig blijft zitten, heb je grote kans dat de vlinders gewoon op je komen zitten zonder dat je er zelf actief achter gaan vangen.

Een impressie van de butterfly farm

Meer informatie voor een bezoek aan de vlindertuin:

Uiteraard vind je op de website van de butterfly farm alle nodige informatie als je er graag naartoe zou willen gaan.

Butterfly farm pinnen voor later?

Je bent ongeveer een uurtje aan het bekijken als je het rustig aan doet en ook de terraria en de voederplaatsen bekijkt. Het winkeltje heeft allerlei grappig vlinder prullaria.
Een aanrader om met kinderen te doen! Sowiewo!

Take care en tot snel

Ilse

Warwick Castle maakte indruk –

By Ilse Verhoeven | 2015-11-07 | Comments 0 Comment

We bezochten ook het impressionante Warwick Castle. Het is precies of je in één of andere Britse serie binnen wandelt. Je verwacht op elk moment dat er een ridder te paard voorbij zal komen. Het kasteel ligt ook langs de Avon, net als Stratford-Upon-Avon. De naam van het kasteel verwijst naar de graven van Warwick.
Ons zoontje was danig onder de indruk en vroeg alles van de gids te vertalen.
Er was ook een vogelshow, maar die was voor onze kinderen, die al wat vermoeid waren, wat laat op de dag. Toch was ook dat zeker de moeite.
De figuranten die er rond lopen maken het plaatje helemaal compleet.

Het is zeker niet het goedkoopste uitstapje geweest dat we hebben gemaakt, maar het was echt wel de moeite! Volgens mij is het rond Halloween ook zeker de moeite. We hebben nog wat restanten gezien.

Soms zeggen beelden meer dan woorden, dus wel een aantal fotootjes.
Ons zoontje was geweldig onder de indruk en eerlijk gezegd: so were we:

Warwick2 — Warwick Castle – view from the wall

Warwick3 — Walking with the family just outside castle walls.

De tentjes en de opgestelde ridder kostuums maakten het allemaal nog net een beetje echter!