Als je kind zijn sterke kant verliest op de schoolbanken
Verbaasd zat ik te kijken naar wat er voor mijn ogen gebeurde tijdens de lateralisatie therapie sessie van onze zoon.
Ik werd er even helemaal stil van. Daar, voor mijn ogen, zag ik iets gebeuren wat ik héél erg griezelig vond. De therapeute had het aan mijn gezicht gezien. Wat was dat in hemelsnaam?!
Visueel ruimtelijk sterk
Toen onze zoon een paar jaar geleden een IQ test heeft afgelegd, kwam daar uit dat hij een visueel ruimtelijke leerstijl heeft. Hij houdt van beelden, hij maakt voorstellingen in zijn hoofd. Hij leert vooral door dingen te zien. Tijdens de test moest hij vijf seconden naar een reeks afbeeldingen kijken en dan naar het volgende kaartje kijken en zeggen welk prentje weg was of anders. Hij was daar super sterk in en had die vijf seconden zelfs niet nodig. Hij gaf meteen aan als hij het beeld had opgeslagen: “Volgende!”
Mijn hoofd kan dat dus echt niet, maar voor hem is het zijn grootste kracht. Het verklaart zijn liefde voor bouwen, musea bezoeken en informatie vergaren via beelden. Zo leert hij gewoon het meest.
Als hij zijn sterke kant niet meer benut
Tijdens de sessie bouwde de therapeute met enkele blokken een constructie achter een scherm. Dan deed ze vijf seconden het scherm weg en moest hij nabouwen wat hij had gezien.
Ik dacht: “Appeltje – eitje”. Maar toen liep het mis. Hij begon van links naar rechts te bouwen in plaats van in op de middenlijn voor zich en hij kreeg het langs geen kanten klaar. Het lukte hem gewoonweg niet om dezelfde constructie te bouwen. Hoe kon dat nu toch? Hij is visueel ruimtelijk sterk, dit was toch gelijkend aan dat deel van de IQ-test?
Hij denkt schools
De therapeute kent ondertussen onze zoon ook al wat langer. We gaan er bijna negen maanden langs nu. Ze zei tegen me dat hij op de schoolse manier aan het denken was. Aangeleerd gedrag dus. Want ja, op school breng je nu eenmaal veel tijd door. En we leren er allemaal van links naar rechts denken hier in België.
Dus ze zei tegen onze zoon: “Ik wil dat je probeert om er voorwerpen in te zien als je mag kijken, benoem ze ook en ga dan bouwen.” Met andere woorden zei ze tegen hem dat hij zijn visueel ruimtelijke kracht moest aanspreken.
En jawel! Hij bouwde in het midden en foutloos de moeilijkste constructies na.
Het bewijs dat je op school ook kan afleren
Daar voor mijn ogen had ik het bewijs dat onze zoon op school gewoon zijn sterke kant aan het afleren is. Hoe griezelig is zoiets als leerkracht en als mama om te zien? En hoe geweldig is de therapeute, die meteen gezien had dat dit niet normaal was voor zijn doen?
Hij kreeg dan ook de tip mee dat als iets moeilijk was om op te slaan, hij gewoon moest proberen om het op een visuele manier mee om te gaan.
Oproep voor de aandacht voor de leerstijlen
En lieve leerkrachten, we kennen ze allemaal, de leerstijlen van Kolb. Maar de kritische bril die ik nu al een paar jaar opzet als ik naar het onderwijs kijk, zegt me toch dat er vaak nog veel te weinig mee wordt gedaan.
Kinderen leren niet allemaal op dezelfde manier, we wéten dit… en toch.
Hoe kan het zijn dan een kind de grote kracht die het bezit om een beelddenker te zijn verliest door in de klas te zitten? Het stemt me droef.
Wij weten dit nu en wij kunnen er weer mee aan de slag met onze zoon. Maar wat met al die anderen die op de schoolbanken afleren?
Mijn onderwijshart heeft het al een aantal jaren moeilijk. In mijn eigen bescheiden manier probeer ik aan de boom te schudden… (Maar niet te hard, want dan vallen er mensen uit, zei iemand me op een vergadering een paar weken geleden.)
Lees ook: graphic novel voor beelddenkers
Q: Wat zie jij als ouder of als leerkracht fout gaan en zou je anders willen zien?
