“Het zal mij niet overkomen” is een gevaarlijke gedachte.

Mensen die me persoonlijk kennen zeiden het vaker: “Ik begrijp niet hoe jij het allemaal draait!”. En als ik nu terugkijk, begrijp ik dat zelf nog maar amper, zeker op dit moment, herstellende van die burn-out. Nooit heb ik mezelf als zwak gezien en eerlijk, dat doe ik (gelukkig) nog niet. Ik ben teleurgesteld in mezelf geweest, maar daar ben ik nu wel voorbij, geloof ik. Iedereen kan dit overkomen, ja, ook jou! Je denkt vast “Het zal mij niet overkomen!”, maar echt dat hebben alle mensen met een burn-out ooit gedacht, denk ik! Dus wees voorzichtig met die uitspraak!

Burn-out op komst.

Zo een burn-out overkomt je niet ‘plots’, het is iets wat langzaam begint. Ik kan nog steeds niet precies het moment ‘pinnen’ waarop het allemaal begon. Toch had ik het wel kunnen weten. Ik had namelijk heel wat tekenen dat het eraan zat te komen. Maar natuurlijk negeer je dat in het begin. Waar had ik het aan kunnen merken?

• Bewegen lukte niet meer. Ik was 18 kilo afgevallen en bewoog echt vaker. Maar ik had er gewoon geen energie meer voor – het lukte écht niet meer. Daar kwam natuurlijk frustratie van…
• Stress eten. Die 18 kilo (en meer) is er terug aan. Gewoon omdat ik ging stress eten. En wat ben ik boos op mezelf geweest daarvoor. Ik wilde toch niet meer zo dik worden, ik voelde me goed met die kilo’s minder en meer energie. Maar het lukte niet en ik kwam in die cirkel waar ik niet meer uit geraakte. (Anderen kunnen net niet meer eten, gaan drinken of aan de drugs, mijn zwakte is ongezond eten en te veel snoepen, dus dat werd het voor mij…)
• Zondagavond was hel, want dan moest ik weer gaan werken de dag erna. Sunday night blues noemen ze dat blijkbaar. Hetzelfde deed zich voor aan het einde van een schoolvakantie.
• Concentreren werd moeilijk. Ik miste belangrijke stukken van gesprekken, vergat enorm veel (nog steeds trouwens).
• Ik stelde mezelf geen doelen meer. Niet op vlak van gezond eten, niet op vlak van bewegen, niet op vlak van wat ik wilde bereiken op mijn werk, niet op vlak van mijn huishouden,…
• Uitstellen, uitstellen, uitstellen…. Ik deed niets anders. En dan kwam er extra stress, want dan had ik te veel uitgesteld en dan kwam een deadline in de buurt. En ook daar lukte het me niet om dat gedrag om te keren.
• Sociaal contact werd beperkt. Het liefst kroop ik in een hoekje weg in het weekend. Peace and quiet! Dat wilde ik.
• Ik was héél snel boos om belachelijke dingen. En ik voelde vanbinnen echt een knoop zitten. Die is er trouwens nog steeds als ik niet oplet. Deze week nog schreeuwde ik in de ochtend tegen onze zoon, ook weer om iets belachelijk. Ik heb daarna mijn verontschuldigingen ook aangeboden en het uitgelegd.
• En het zinnetje ‘Het zal mij niet overkomen’ – dat was ook een teken aan de wand! 😉

Luister naar de mensen die je graag zien.

Mensen die je echt graag zien, zullen je zeggen dat het niet oké is. Mijn man was er klaar mee en stuurde me uit bezorgdheid naar de dokter. Mijn nichtje, zelf herstellende van een zware burn-out, had het gezien.

Ze bedoelen het goed en willen je helpen. Luister naar hen als ze ongerust zijn. Ze uiten die bezorgdheid niet zomaar!

Ik heb heel hard geroepen en gehuild: “Ik kan toch geen burn-out hebben zeker!” – Tja, wat zat ik fout!

Hoe kom je er vanaf?

• geduld (niet mijn sterkste kant en dat maakt het moeilijk)
• rust
• afstand van datgene wat je stress bezorgt.
• gezond eten en meer bewegen – maar dit kan pas als je wat rust gevonden hebt
• energie gevende activiteiten (creatief bezig zijn voor mij)
• beseffen dat het 2 stappen vooruit en één stap terug is
• met familie en goede vrienden als steun (onbetaalbaar dit!)

Hoe gaat het nu met mij?

Don’t ask! 😉
Deze week was verschrikkelijk. Mijn man was een week in Brugge voor zijn werk. Ik stond er dus alleen voor. Ik begrijp niet dat ik dat jaren aan een stuk gedaan heb met daarbij nog te werken, vrijwilligerswerk te doen en een blog te onderhouden. Mijn batterij is weer compleet leeg!

Mensen vragen me nog te vaak of ik terug ga lesgeven. En dat weet ik écht nog niet! Hou op met me dat te vragen, want het bezorgt me stress en ik wéét het niet! En ik moet dat nu ook nog niet weten.
Ik heb me wel ingeschreven voor een paar opleidingen omdat ik ze interessant vind. Geen idee wat ik daar dan mee kan en wil doen en ook dat is niet belangrijk.
Voor mij is het nu even niets, tot ik weer kan!

Beware!

Het zal mij niet overkomen! Het is een gevaarlijke gedachte, want het kan wel. Let op jezelf, zie de tekenen bij jezelf, je partner of je vrienden en zeg het hen. Ze gaan je er voor bedanken, écht waar!

Take care en tot snel

Liefs Ilse

Ilse Klimt eruit – de eerder verschenen artikelen:

Ilse klimt eruit deel 1: De dag dat ik ben gecrasht
Ilse klimt eruit deel 2: De dag dat ik met antidepressiva begon.
Ilse klimt eruit deel 3: Wat ik bij de psycholoog te horen kreeg
Ilse klimt eruit deel 4: Als je er niet ziek uitziet.