Zes jaar geleden was ik al eens in Stratford Upon Avon, het geboortedorpje van William Shakespeare.
Manlief was toen al aan het werk in het theater van ‘Royal Shakespeare Company’.
Het was best grappig om vorige dinsdag dezelfde weg te lopen.  Deze keer echter hand in hand met het kindje dat toen nog in mijn buik zat en met de twee meisjes.

Het theater heet niet voor niets ‘The Swan Theatre”

We wandelden langs the Avon naar ‘Trinity Church”, waar Shakespeare begraven ligt.
Ik vind Stratford zo een héérlijk authentiek Engels dorpje.  Het leuke was ook dat nu, buiten het seizoen, het niet zo overvol zat met toeristen. Fijn!

In Trinity church was het ook leuk voor de kindjes. Er lagen prenten om te kleuren, leuke boekjes en kleding om je te verkleden zoals in de tijd van ‘The Tudors’

Manlief had een afspraak om 16.00 uur en we waren net iets te vroeg dus stopten we nog even bij ‘The Dirty Duck” waar allemaal gehandtekende foto’s van sterren aan de muur hingen.
Mijn nichtje verkondigde ook meteen te willen verhuizen naar Engeland, al was het maar omdat ze daar bijna nergens moeilijk doen over de hondjes die er bij waren.

We kregen een rondleiding doorheen het theater.  “Behind the scènes”.
Zo vreemd dat ik de plaatsing van de stoeltjes herkende van toen ik zes jaar geleden Romeo en Julliet had gezien, maar dat het gewoon een ander theater was dan toen.   “The Courtyard” is een kopie die ze een beetje verderop gebouwd hebben terwijl ze het oude gebouw “Swan Theatre” hebben gerenoveerd.
Op dit moment zijn ze “Wendy and Peter Pan” aan het opbouwen en we hebben dus een paar knappe stukjes van het decor gezien.
Warre was helemaal gelukkig met de “machines”
Inthe was dan weer overgelukkig dat ze echte elfjes had gezien.  Ze hadden in een oude kast projecties in glazen potten gemaakt.  Het was net echt!
En natuurlijk hebben we allemaal een beetje geholpen om de magie bewaard te laten blijven.

De kindjes kozen nog iets uit de shop.  Warre een houten zwaard en Inthe elfenvleugeltjes.

Daarna ging het gezelschap naar ‘The One Elm’.
Als je er ooit in de buurt komt: daar gaan eten!
Super lekker, super vriendelijk, super verwelkomend voor de kindjes, nog wel ’te betalen’ en héél gezellig.

Bloggen in ons huisje bleek een geweldige ramp… het was zeker wel de bedoeling, maar ik ergerde me dood en me ergens dood aan ergeren op vakantie, daar had ik geen zin in, dus zijn de blogberichtjes uitgesteld.  Ze zullen dus nu allemaal in een snel tempo achter elkaar worden geplaatst… 🙂

Zondagmorgen om half zes liep de wekker af voor mij.
Eitjes bakken voor de sandwichen en dan de kindjes wekken voor het ontbijt.
De laatste spulletjes nog in de auto gooien en op weg…

Mijn zus, schoonbroer en nichtje met de twee hondjes zijn ook mee.
Er was nog plaats in het huisje en mijn schoonbroer zijn kennis kon nuttig zijn bij het werk van manlief.
Het nuttige aan het aangename koppelen en voor mij ook wat gezelschap op de momenten dat het ventje moet werken en ik alleen zit met de kindjes.

Warre is al de hele week op school aan het vertellen geweest dat hij met de ferry naar Engeland ging.
Een hele belevenis om dan ook echt, zoals in het boekje van ‘Musti en de veerpont’
I know, een oud geval, maar het is nu eenmaal één van zijn favoriete boekjes.

Het was aangenaam weer om te varen, rustig en zonnig.

Warre vond het een echt avontuur.
Inthe kwam me zelfs zeggen: “Mama, Warre heeft een eiland gevonden!”

Bij het uitrijden van de boot zijn we wel ons gezelschap kwijt geraakt.  Die stonden namelijk op een ander dek en bij het uitrijden hadden de gps-toestellen ons beiden over een andere route gestuurd.  Als je dan afgesproken hebt op het eerste tankstation op de autostrade, dan loopt dat mis natuurlijk.

We moesten eerst nog even stoppen bij The Barbican Centre, waar manlief even wat spulletjes moest gaan brengen en kijken hoe ver ze waren.
Centrum London met de auto… pfffffffff.

Terwijl de mannen dan aan het werk gingen, konden wij enkele inkopen doen en naar een klein speeltuintje.
Fortune street Park, super dicht bij Barbican Centre. Fruit eten en spelen in hartje London was wel leuk.

Uiteindelijk duurde het de kindjes toch wat lang en zijn we eten gaan zoeken.

Leuk dat manlief er zo bekend is, want dan weet je natuurlijk wel waar je lekker kan gaan eten.
Het werd het mediterraans restaurant ‘Iskelele’.  Prijs kwaliteit zeker de moeite, speciale porties voor kindjes en erg kindvriendelijk.

Dan op weg naar Church Lench.
Niet te geloven, maar voor de tweede keer raakte we ons gezelschap kwijt.  Mega-file uit London, nog grotere file naar Londen toe door een groot ongeval.

En dan de mist… Op een gegeven moment zag je geen meter (!) meer voor je uit.  Ik vond het echt niet meer gezellig.  Gelukkig sliepen de kindjes wel in de auto.
Het was echt griezelig met momenten.  Vooral ook omdat je gewoon geen idee hebt waar je heen moet.  We waren blij met de gps, dan hadden we tenminste een indicatie welke richting we uit moesten.

Uiteindelijk zijn we dan aangekomen, ook bij de cottages hebben we nog moeten zoeken – met de zaklamp in de mist!
Maar we waren er, het huisje was lekker warm en uitnodigend en de bedjes riepen.

Voor manlief en schoonbroer zou het al héél vroeg terug dag zijn, want er was iets tegen gevallen op het werk, wat echt wel af moest.
Dat wilde dus zeggen dat ze om 4.30 al zouden terug gaan (Auto-spoor-taxi) naar London…
Gelukkig konden alle dames en Warre zich toen nog een keertje omdraaien…

Wordt vervolgd…