Natuurlijk mogen we moederdag vieren, moeten we moederdag vieren.
Maar het is en blijft dubbel…

Vandaag even een héél persoonlijke blog…

Ik was er klaar voor.

Heel lang wilde ik geen kinderen!  (Niet te begrijpen, nu?!)
Achteraf gezien was ik er gewoonweg niet klaar voor.
Maar opeens was het daar… een gevoel, een gekriebel, een droom, een wens…
Ik wilde wel kinderen en ik had ook echt het gevoel dat we er als koppel klaar voor waren.

Gelukkig was mijn man ook enthousiast en ik wist: Hij zou een geweldige papa worden.

Het liep helemaal mis.

Ik stopte na 10 jaar met de pil en de spannende periode brak aan: wachten tot het zover was.
Iedereen weet dat je het een jaar de tijd moet geven, dat je geduld moet hebben…
Dus toen ik na 10 maand een positieve zwangerschapstest in mijn handen had, was ik dolgelukkig.
Ik begon te tellen wanneer ik dan zou bevallen.  Dat zou dan in september zijn…
Ik vertelde het al even aan mijn moeder en liet haar zweren het geheim te houden.

Ik was net geen zes weken toen ik op een zaterdag tegen mijn man zei: “Oei, dit komt niet goed!”
Ik weet niet juist waarom ik het zei, er was niet ‘echt’ een aanleiding, eerder een gevoel.
Manlief zei dat het vast hormonen waren en dat het wel goed zou komen.

Maar midden in de nacht liep het mis.  Vreselijke krampen, pijn, bloedverlies, een vruchtje in het toilet … verdriet!
Weg droom, weg baby, weg mama worden….

Ik vertelde het aan mijn moeder en die zei meteen: “Maar, dat is toch niet zo erg!”
Ze bedoelde natuurlijk dat er iets mis was met het vruchtje en dat de natuur al liet weten dat dit kindje het niet zou gehaald hebben.
Rationeel gezien begreep ik die reactie.  Maar emotioneel kon ik het even niet verwerken.
Ook manlief reageerde heel rationeel: “Dan heeft het zo moeten zijn!”
En ja, ook dat begreep mijn hoofd, maar mijn hart kon er niet mee om!  Ik had een gebroken hart, hoe onnozel dat ook klinkt over een vruchtje van nog geen zes weken!

De vraag “Waarom” waar je nooit een antwoord op zal krijgen.

Je zoekt naar een ‘waarom’ die er nooit zal komen.
De tijd verstreek en ik werd niet terug zwanger…
Om je heen zie je overal zwangere vrouwen lopen.
Je collega gaat oma worden en brengt de echo’s mee om te showen, twee dagen nadat ik mijn ‘kindje’ door het toilet had gespoeld.
Een andere collega wordt zwanger van haar tweede.
Een familielid wordt ongepland zwanger van de derde, ze wilde er maar twee – Ik kon op dat moment alleen maar denken: “Waarom geven ze haar een derde en nemen ze mijn kindje af?”
De twijfel: “Zal ik ooit wel een zwangerschap tot een goed einde brengen?”
Diegenen die het wisten van de miskraam vroegen vaak: “En?” – Ik kroop het liefst tien meter in de grond bij die vraag.

Ik ben een stress eter en dus kwam ik héél wat kilo’s bij, wat sommige mensen de idee gaf dat ik zwanger was.
Niet wetende dat het juist het feit dat ik niet zwanger werd ervoor zorgde dat ik zoveel bij aan het komen was.

Ik kon het niet verwerken.

Ik kreeg het niet geplaatst, mijn hoofd was chaos, pijn, verdriet, angst,…
Op het einde van de zomervakantie beginnen we op school met een startvergadering.
Ik heb één collega die ook héél lang alles had geprobeerd om zwanger te worden en die dan uiteindelijk geadopteerd heeft.
Zij had het gezien, de wanhoop en het verdriet en ze sprak me aan op de parking toen ik alleen was.
Ik barstte in tranen uit – eindelijk, want huilen had ik al lange tijd niet meer gedaan.
Ze gaf me een knuffel en nodigde me uit bij haar thuis.
Ze gaf me een boekje dat haar had geholpen met het plaatsen van haar verloren kindjes.

Ik weet de titel niet meer, maar ik heb zoveel aan dat boek gehad.
Ik hield er een mooi beeld aan over dat er ergens zieltjes wachten op de ‘perfect match’ en dat het zieltje alleen blijft als die match er ook echt is.
En zieltjes die bij elkaar horen, vinden elkaar ook altijd terug.
Het klinkt zweverig, ik weet het, maar het heeft me geholpen en dat is wat telt.

De verjaardag van hel die zo mooi werd.

In januari werd ik 29 en mijn ideale beeld was altijd geweest dat ik voor mijn dertigste mama zou worden.
Helaas zat er dat niet direct in en weer was ik doodongelukkig, op mijn verjaardag.

Manlief wilde me verwennen en nam me mee naar een prachtig, romantisch (en duur!) restaurant voor een prachtige romantische avond.
We babbelden ook over het ‘niet lukken’ en we beslisten dat ik een afspraak zou maken bij de gynaecoloog om een check-up te laten doen.
Ik zou de afspraak maken als ik de volgende keer ongesteld zou worden,…

Maar ik werd niet ongesteld.  
Ik durfde het amper te hopen, maar ging echt over tijd.
Op Valentijn 2010 deed ik super bang een test en jawel, ik was terug zwanger!
Mijn man was het plafond in de living aan het afwerken en stond op een ladder toen ik dolenthousiast de zwangerschapstest onder zijn neus duwde.

In oktober werd onze kleine prins geboren, in januari werd ik 30 (voor mijn deadline die ik nu zo belachelijk vind!)

Moederdag: vier hem, maar wees nederig.

Ik ben super dankbaar voor elke moederdag die ik mag vieren en besef héél goed dat het niet voor iedereen is weggelegd.
Vandaag wil ik denken aan alle ‘Ik wil zo graag mama worden’-vrouwen, aan ‘Ik mis mijn kindje’-mama’s en ‘Ik mis mijn mama’ -kinderen.
Vandaag wil ik vragen, vier moederdag nederig en dankbaar en besef dat je jezelf gelukkig mag prijzen als je deze dag kan en mag vieren!

Volg je al op Bloglovin – Facebook – Twitter – Instagram – Pinterest ?

De dood

Hoe leg je het uit aan een kind, dat begip ‘nooit meer’?
Wat betekent dat “echt” dood gaan?
Ons zoontje vroeg met de tranen in zijn ogen of we geen ‘nieuwe Oma Mien’ konden kopen, alsof je naar de winkel gaat en een nieuwe overgrootmoeder in je karretje kan leggen.
Onze oudste dochter begon over Jezus, want het woord ‘gestorven’ hoorde ze alleen nog maar in de klas, toen ze het over Pasen hadden en Jezus aan het kruis was gestorven. Ze heeft geen idee wat het echt wil zeggen.
We wisten het allemaal in januari, dit was het laatste nieuwjaarsfeest met jou erbij.
Wat heb je genoten van al die kleine momenten.
Wat was je trots en kranig.

Ik ga je herinneren als die vrouw die altijd klaar stond voor een feestje en die dankbaar kon genieten van de kleine dingen.

We gaan je allemaal missen!
De kindjes kunnen niet meer ‘even naar oma Mien’ als ze bij oma en opa zijn, maar het was goed geweest, je hebt je rust verdiend.

Het gaat zo vreemd zijn dat je er niet meer bent op de verjaardagsfeestjes.  Het gaat zo vreemd zijn, dat als je er niet bent! Het gaat zo gek zijn dat we je geen stukje taart meer gaan kunnen brengen!
Slaap zacht!

 

 

“Aan de kaaaaaaaant,

AAN DE KA-HAAANT” roept de ongeveer vierjarige kleuter naar me toe.
Ik zit aan de rand van het peuterhoekje van de binnenspeeltuin, De Neut, mijn jongste in het oog te houden. Ze baant zich voor de tweehonderdste keer een weg naar het trapje van de mini-glijbaan.
Ik voel mijn gezicht in ‘leerkrachten-pose’ vertrekken, je weet wel, zo met één wenkbrauw omhoog?
Uit mijn mond komen automatisch de woorden: “Als je dat op die manier aan me vraagt heb ik eerlijk gezegd niet zoveel zin om op te staan.  Als je nu ‘alsjeblieft’ had gezegd, of ‘Zou je even opzij willen gaan, alsjeblieft?”, dan was ik waarschijnlijk al lang opgestaan hoor.” (Sorry, beroepsmisvorming!)
Het jongetje kijkt me aan en jawel: “Zou je alsjeblieft even aan de kant kunnen gaan?”, vraagt hij nu netjes en ik laat hem passeren.

Voed je kind op!

Ik kijk naar het peuterhoekje, waar het plaatje: ‘Niet voor kinderen boven de drie jaar’ op hangt!  Ik tel de kindjes die hun derde verjaardag nog niet hebben gevierd.
Het zijn er denk ik vier van de tien die aan de juiste leeftijd voldoen.
Begrijp me niet verkeerd, mijn oudste van vijf zat er ook!  Hij was zijn glansrol als grote broer weer eens met verve aan het vertolken.
Helaas was dat gewoon nodig, dat hij op zijn kleinste zusje paste en haar wat afschermde.  Vooral voor de kinderen die gemakkelijk (3 x 3) jaar oud waren.
De grote zachte blokken werden gesmeten (ik noem het zelfs niet meer gegooid) om elkaar te raken.  Ze rolden de grote, zware rol, waar de kleintjes door kunnen kruipen, wild op en neer.  Ze sloegen geen acht op de allerkleinsten.
De bediening kwam een enkele keer zeggen: “Volgens mij zitten hier kindjes die ouder zijn dan drie”  en dan vertrokken er weer een paar om vijf minuten later gewoon terug te keren.

In de speelzaal staat er een schattig, klein, knalrood, oud en opgemaakt autootje, eentje waar de kindjes in mogen gaan zitten en aan het stuur mogen draaien.
Ze “Vroemen” en  “Tuut-en” er op los.
Enkele kinderen vonden echter dat het autootje eerder op een trampoline leek en stonden met een aantal bovenop de motorkap te springen….

Als een kinderopvang.

En dan zucht ik eens diep.
Sommige ouders gaan naar zo’n binnenspeeltuin, droppen hun kinderen in de speelhoek en kijken er voor geen meter meer naar om.
Dat de groten in de peuterspeelhoek het super gevaarlijk maken voor net diegenen waar het speelhoekje voor bedoeld is, dat er zijn die onbeleefd (ouders van) andere kindjes afsnauwen en dat er een autootje als trampoline wordt gebruikt is niet de schuld van het de bediening van de binnenspeeltuin.
Lieve ouders, het is jullie verantwoordelijkheid om je kinderen in het oog te houden!  Het is geen dagopvang daar, hè.  De mensen die daar werken hebben allemaal een eigen taak en die is niet ‘let op de kinderen.’
Dat wil heus niet zeggen dat je daar als een politie-agent moet staan roepen en tieren.
Opvoeding begint al net iets eerder dan daar op dat moment dat je kind het voor de andere kinderen onveilig maakt, of de spullen van anderen respectloos behandeld.

Klein apen, apen andere apen na…

Als ouder heb je een voorbeeldfunctie, je kinderen doen jou na!
Aan het begin van onze namiddag in de binnenspeeltuin stonden we aan de ingang netjes te wachten.
Het was er super druk en het meisje dat instond voor de tafeltjes, zocht een tafeltje dat vrij was voor ons.
Ondertussen kwam er een oud vrouwtje met een rollator aangewandeld naar de deur.
Wat doet mijn man, hoffelijk als hij is, opent hij de deur voor het vrouwtje met de rollator en krijgt onmiddellijk een boze sneer: “Moet ik naar buiten of wat?”
“Neen, ik dacht dat u naar buiten wilde en ik open even de deur voor u.”
“Ik ga niet naar buiten, ik wacht hier!”
En toen kon ik het niet laten om die mevrouw van antwoord te dienen: “Goh, wat reageren mensen toch vriendelijk op hoffelijkheid tegenwoordig!”
De mevrouw die naast me, ook op een tafeltjes stond te wachten, verborg haar lach achter haar hand.

Hoe kunnen we van onze kinderen nu gaan verwachten dat ze beleefd en respectvol zijn als zelfs een oma in een binnenspeeltuin het niet kan opbrengen om gewoon vriendelijk te antwoorden: “Oh wat vriendelijk van u meneer, dat u de deur voor me opent, ik wil hier nog even wachten op de rest van mijn gezelschap voordat ik naar buiten ga, maar toch bedankt.”

Lees ook: momenten dat een klant zijn koningskroon verliest.

Hoe wij opvoeden

Het spijt me, mevrouw met de rollator, dat wij onze kinderen nog proberen op te voeden tot hoffelijke, respectvolle mensen, door het goede voorbeeld te geven.
Ik hoop dat ze later, ondanks u onbeleefde antwoord, toch de deur zullen openen voor mensen die slecht te been zijn.
Ik hoop dat ze door het leven gaan met alsjeblief en dankjewel.
Ik hoop dat ze respect zullen opbrengen voor alles en iedereen en dat mag ik alleen hopen, als ik zelf elke dag aan hen laat zien hoe het moet.
En ik hoop dat ze, net als ik, net dat tikje relativeringsvermogen gaan hebben om tegen mensen met zo’n reactie zoals die van u, een lekker sarcastisch antwoord te formuleren.

Lees ook: bereid je kind voor op het verwijderen van een gispverband. 

 

Mijn trouwe lezers weten dat mijn man vaak in het buitenland vertoeft en dat ik dan even alleenstaande mama ben van drie kleine kinderen.
Op dit moment zit hij in China, als hij terugkomt is hij 17 dagen van huis geweest.

Gisteren had ik een gesprek met een mevrouw waarvan de man vroeger veel in het buitenland heeft gezeten voor zijn werk.
Ze kon echt gerichte vragen stellen en ik verschrok een beetje over hoe goed ze wist hoe ik me voelde.  Er werd gesproken over wat ‘andere mensen’ soms kunnen zeggen wat pijnlijk is, me boos maakt of net héél verdrietig.
Ze legde de vinger op de wonde…
Ja, ze begreep het ‘echt’.
Uit ons gesprek komt deze blogpost gerold.  Misschien kan het een inzicht geven.
Dit zijn dingen die mensen tegen me zeggen als ze horen dat manlief (vaak) in het buitenland zit:

Het went wel!

Dat is niet erg, ze zijn dat gewoon, dat went. Euhm, het spijt me je te moeten teleurstellen, maar dat went dus nooit.
Elke keer als hij vertrekt weet ik dat zowel de kindjes als ik hem héél erg gaan missen.

Ik weet dat ik de dagen ga aftellen en dat ik mezelf ga uitnodigen bij mijn ouders om daar te gaan eten om minder te moeten koken en om eens ‘andere praat’ te hebben.
Als het went en je vindt het niet meer erg, dan schort er iets aan je relatie.
Ik kan hem nog steeds niet missen en liefst mis ik hem zo weinig mogelijk.
Je past je natuurlijk wel aan, maar wennen doet dat nooit.

Mijn man zou dat niet mogen

Ik vind dat zinnetje één van de vreemdste opmerkingen die ik krijg. Wij hebben daar als koppel over gebabbeld, babbelen daar nog vaak over. Naar mijn mening heeft mijn man een uitzonderlijk talent.  Dat bleek al tijdens zijn ingenieursstudie toen hij vlotjes surfte door de opleiding. Hij haalde vaak perfecte scores, soms ook omdat de docent niet meer de moeite nam om het te controleren: “Als Wouter het geprogrammeerd had, dan zou het wel werken.”Hij heeft die studies niet gedaan om dan dat talent niet te gebruiken.

Dat terzijde doet hij zijn job super graag.  Hij vindt de theaterwereld geweldig en heeft super collega’s. Natuurlijk zijn er overal mindere kantjes aan, maar die neemt hij er bij. Het is een uitdaging, hij kan er zo in opleven. Bij zijn vorige job was hij doodongelukkig.  Geef mij dan maar af en toe een reisje naar het buitenland en een gelukkige man. Dit is een beslissing die je samen maakt en waar je samen achter moet staan.

Ik vind het binnen een relatie niet verstandig om de andere dingen op te leggen, iemand te beperken.
Of dat nu zijn vrijheid is om een pintje te gaan drinken of om zijn werk in het buitenland te gaan doen.
Je zit met twee in een relatie.  Je zoekt en overlegt samen tot je een compromis hebt gevonden waar beiden partners zich in kunnen vinden.

Ik weet dat als het er echt op aan komt, (Bijvoorbeeld als je geen kant op kunt omdat je een ontsteking in je rug hebt) dat hij er zal zijn.
Dan zal alles aan de kant zal worden geschoven en er bergen zullen worden verzet om te zorgen dat hij er is.

Ik zie het niet als “Mogen”.
Ik voel het als “Vertrouwen”.

Mijn man altijd in het buitenland? Dat zou ik niet leuk vinden!

Ja, en wij wel dan?
Nee, dat is niet leuk.  Ik vind dat niet leuk, hij vindt dat niet leuk en de kinderen nog veel minder.
Voor hem is het dubbel: hij is een uitdaging aan het aangaan, hij is aan het werk.
Maar hij mist de familiemomenten en dat is soms echt wel pijnlijk.
In het leven zijn er nu eenmaal dingen die minder leuk zijn.
Wij compenseren door bij de grootouders te gaan eten, door demo-avonden te doen, door nog een netflix reeks erdoor te jagen.
We eten een keer in de zetel boterhammen en een keertje meer corn-flakes.  De menu is vaak wat meer pannenkoek en macaroni met ham en kaas gericht.
We maken er het beste van, maar nee wij vinden dat ook niet leuk en zoals hierboven staat: “Het went nooit.”

Wat zeg je dan wel? Waar hebben wij ’thuisblijvers’ wel wat aan?

Bijvoorbeeld aan mensen die hun telefoonnummer doorgeven en zeggen: “Bellen hè”
Mensen die naar de demonstratie avond kwamen die ik organiseerde om een avondje niet alleen te zijn.
Mensen die als noodlijn klaarstonden toen ik het ‘net niet’ haalde om de kindjes op te halen bij de naschoolse opvang.
Een super onthaalmoeder die kleine Leni even langer kon bijhouden toen ik rapporten moest uitdelen.
De vriendin die klaarstond om te luisteren toen ik hoorde dat manlief langer zou moeten blijven.
De juffen met de extra zorgen voor de kinderen.

De mensen die er ‘echt’ zijn, zonder oordeel, met hulp en luisterend oor!

Zondag = zwemdag.

Warre volgt sinds september zwemles op zondag.
Papa gaat elke zondag met hem naar het zwembad, maar deze zondag was er natuurlijk geen papa om mee te gaan, dus mama haar beurt.

Papa had met Warre afgesproken dat hij alles ging uitleggen aan mij, want mama wist niet hoe het werkte:

wachten tot het zwembad open gaat – kaartje laten stempelen – helpen omkleden (vooral kleding terug goed trekken, zodat hij het zelf makkelijker aan kan doen achteraf) – ik moet centjes aan de juf geven (we betalen per les), je moet je broek oprollen, want je moet door een klein zwembad –

Warre vertelde al erg veel, maar vergat één klein detail te vermelden of hij heeft het gewoon niet geweten.

“Hier mama, wij moeten in kleedkamer drie!”
Hij stormde de kleedkamer binnen en ik erachter aan … om dan te zien dat het de mannenkleedkamer was.  Niet alleen de kinderen, ook de mannen waren hun zwembroekjes aan het aandoen!
Ik keek naar beneden, handdoeken werden omgeslagen.
Ik voelde het schaamrood op mijn wangen komen…

De zwemjuf vertelde me achteraf dat de mama’s in kleedkamer vier gaan met de kinderen en de papa’s in kleedkamer drie.
Dat overkomt me dus niet meer.

Op mijn twaalf dagen zonder man, heb ik dan toch wat mannelijk naakt mogen aanschouwen (of het ook schoon was, ga ik even in het midden laten) 😉

Mijn man lag uiteraard dubbel van het lachen!  Ik  zei hem dat hij me wel eens had mogen vertellen over het verschil tussen kleedkamer drie en  vier…
Ik zei lachend dat ik nu toch wat ‘mannelijk schoon’ had kunnen bewonderen als ‘alleenstaande mama’.