Oostende, ik weet niet meer precies wanneer ik er verliefd op ben geworden…
Maar in de loop der jaren werd het mijn favoriete badplaats aan de Belgische kust en niet alleen omdat het aan de zee ligt.

Oostende bruist van cultuur

Toen mijn man en ik net waren afgestudeerd en ook waren gaan samen wonen, waren de centjes op.
Toch wilde we graag ‘op vakantie’.
We boekten in de jeugdherberg in Oostende tijdens het Theaterfestival “Theater aan zee”.
Oostende bruist altijd wel, maar rond die tijd nog wat extra.  Ik heb er toen echt genoten!  Vooral ook omdat  heel wat voorstellingen gratis zijn en door straatartiesten worden gedaan.  De vrije bijdrage was iets beter te dragen, dan inkomgelden voor ons in die tijd. 😉

Het was nog wel een heel geregel om op één kamer te mogen slapen daar in de jeugdherberg.  Want dat mocht toen niet, we waren niet getrouwd. En zo lang is het nog niet geleden! Hahahaha.
Voor een paar nachten kreeg de kerel aan de balie het wel geregeld, maar een aantal nachten sliepen we ook op aparte kamers.

Oostende is de stad van James Ensor

James Ensor heb ik altijd een geweldige Belgische kunstenaar gevonden.  Als leerkracht plastische opvoeding (handvaardigheid), moest ik gewoon het huis van Ensor bezoeken.
Het is een ware trip met de teletijdmachine.  Als je een liefhebber ben, moet je zeker eens binnen gaan in het Ensor huis.
Je stapt er echt zijn wereld binnen en zijn werkt.  Ensor was de man die de dood durfde schilderen.  Hij schilderde de dood van zijn eigen moeder op een zeer eerbiedige manier.  Hij heeft altijd wel indruk op mij gemaakt.
Als ik lesgeef over de dag van de doden in Mexico, dan link ik ook altijd even naar de Belgische kunstenaar die ook doodshoofden in zijn werk verwerkte.

Met mijn nichtje naar Oostende

Een paar jaar later was ik samen met mijn nichtje in Oostende.  Ook in diezelfde jeugdherberg!
Ik herinner me nog een slappe lach incident met de douche/WC.  Het toilet stond zo wat IN de douche … of zat de douche in de WC?
Ook dan hebben we veel cultuur bezocht en gewoon genoten op het strand.
En natuurlijk bezochten we ook de winkelstraten, want ook shoppen kan je in Oostende goed!

De vismarkt

Ik kan niet naar Oostende gaan zonder bij de vismarkt te stoppen.
De kraampjes verkopen de lekkerste, verse vis.
Toen we van Plopsaland terug kwamen, zijn we zelfs eerst nog naar Oostende gereden om daar vis te gaan eten…

De afstand is nihil voor mijn man

Omdat mijn man voor zijn werk zo’n grote afstanden doet, is een ritje van een paar uur in zijn ogen niets.
Voor we kinderen hadden zijn we eens ‘zomaar’ naar Oostende gereden om daar mosselen te gaan eten, want aan zee zijn ze altijd lekkerder!
Nu zou ik dat toch niet meer doen, dan maak ik mijn mosselen wel zelf klaar!

Maar Oostende is toch wel mijn favoriete plaats aan de Belgische kust.  Ik vind er mijn weg ondertussen ook en als ik ergens mijn weg kan vinden, voel ik er me thuis.

Anders loop ik sowieso verloren! 😉

Volgen kan  op Bloglovin – Facebook – Twitter–Instagram –Pinterest –Youtube

Wat is jullie favoriete stad aan de Belgische kust?

Deze week vertel ik al voor de 41ste keer een verhaal over een foto voor de reisfotochallenge van Thomas Pannenkoek.

We gaan even naar de tijd ‘voor dat er kinderen waren.’

In het jaar 2008 ging ik met mijn nichtje een paar dagen naar zee. We sliepen in de jeugdherberg in Oostende.
Een jeugdherberg heeft echt wel iets, in ons geval een lachwekkende douche, maar daar wilde ik het niet over hebben.

Als kinderen gingen we altijd naar Bredene, naar een camping.
Nostalgie bracht ons in 2008 terug naar Bredene, op zoek naar herkenningspunten en verhalen van vroeger.

Sassafras, de poort naar Anderlandt

Plots stonden we voor Sassafras, de poort naar Anderlandt. Een huis dat omgetoverd was naar een sprookjeswereld.
Het hele gebouw was ingedeeld als een verhaal om te volgen.
Prachtige beeldjes in keramiek stonden overal in het huis en in de tuin verspreid in de mooiste decors!
Het was echt adembenemend.

Ook het atelier waar de kunstenaars hun beelden maakten kon je bezoeken.

Weinig waardering

We geraakten met de vrouw die het hele sprookjesland had gebouwd aan de praat.
Ze zag het allemaal wat somber in.
Ik weet niet meer precies hoe en wat, maar ik weet dat ze van het gemeentebestuur niet echt veel ondersteuning kreeg.
Ze had niet het gevoel dat ze haar wilde helpen.  Ze had zo’n grote plannen voor haar sprookjeswereld.

In mijn ogen was Sassafras een verstopt pareltje.  Ik had nog geen kinderen, maar ik zag mezelf wel met de kinderen terugkeren.
Ik schreef me in op hun nieuwsbrief.

Het afscheid van België

Via de nieuwsbrief kwam ik in de loop van de jaren te weten dat Sassafras niet meer kon/mocht blijven in Bredene.
Dat de sprookjeswereld zou worden afgebroken.
Ik had zo’n spijt dat ik niet meer foto’s had gemaakt.
Zelfs op het internet is er héél weinig van terug te vinden.
De sprookjeswereld, waar met zoveel zorg aan gewerkt was, die zo uniek was en echt een pareltje was in mijn ogen, is verdwenen.
De meer dan 200 beelden en 1200 vierkante meter decors … waar zijn ze naar toe?

Is Sassafras in Frankrijk herboren?

De kunstenares is in ieder geval in Frankrijk te vinden.
Google wist me dat te vertellen.  Op de toeristische website van Aveyron is er een linkje naar het keramiek atelier, met fotootjes (één daarvan staat hierboven in het artikel.)
Ik kan niet vinden of enkel het atelier daar ligt.  Zou de Sassafras wereld daar misschien terug worden opgebouwd?
In iedere geval, als je daar in de buurt bent, vraag het eens na bij de toeristische dienst!  Want als Sassafras nu gewoon ergens anders is herrezen, dan is het zeker de moeite!

Jammer!

Het is zo jammer dat Bredene het potentieel hiervan niet heeft ingezien.
Sassafras had een prachtige toeristische trekpleister kunnen worden.
Het was allemaal zo mooi gemaakt, met oog voor detail!
Ik geloofde er echt in…

Volgen kan  op Bloglovin – Facebook – Twitter –Instagram –Pinterest –Youtube