Waarom ik de ‘stoefende mama’ stempel riskeer
Toen een half jaar geleden bleek dat onze zoon problemen had, schreef ik er open over op mijn blog, maar eerder verdoken. Ik benoemde niets en liet lezers een beetje in het ongewisse. Ik deed dit heel bewust! Ik wist namelijk dat als zou uitkomen wat ik dacht ik al snel de stoefende mama stempel zou riskeren en daar had ik helemaal geen zin in! Na het ‘verdict’ heb ik toch bewust gekozen om wel over hoogbegaafdheid te schrijven. Héél bewust en met een doel!
Mijn zoon blijft mijn zoon
Die stempel hoogbegaafd klinkt bij veel mensen zo hautain en natuurlijk zullen er vast wel mensen zijn die me de ‘stoefende mama’ stempel geven. Maar eerlijk gezegd kunnen die mensen me wat!
Een eerlijke en open beeld schetsen van wat hoogbegaafdheid is naar de buitenwereld kan volgens mij veel mensen helpen en daarom dat ik toch de registers open heb getrokken! Open en eerlijk naar buiten, niet om te de stoefende mama de spelen, maar om anderen in dezelfde situatie een hart onder de riem te steken en de juiste richting uit te wijzen!
Warre blijft Warre, hij blijft ons zoontje, ik zie hem niet liever of minder graag omdat hij hoogbegaafd is. Feit is dat hij er wel heel wat problemen van ondervond en nog steeds ondervindt en dat het opvoeden van een kind dat hoogbegaafd is niet altijd even simpel is. Zeker als je zelf maar een normaal IQ hebt! 😉
Lees ook: Ik wil niet naar school mama.
Het verkeerde beeld van hoogbegaafdheid
Helaas is het nog altijd zo dat héél veel mensen een verkeerd beeld hebben van wat hoogbegaafdheid eigenlijk juist is. Vaak denkt men dat ze alles al kunnen en niets moeten leren. Het is toch zo fijn om hoogbegaafd te zijn, volgens sommige mensen, want dan gaat alles vanzelf…
Maar in een onderwijssysteem dat gemaakt is voor de gemiddelde leerlingen, vallen er veel kinderen gewoon uit de boot!
- De kinderen met een lager IQ of een zware leerstoornis
- De kinderen met een hoger IQ (en soms nog een leerstoornis erbovenop)
Lees ook: Misverstanden over hoogbegaafdheid
Stel nu dat hij aan de andere kant was uitgekomen van de Gauss-curve?
“Ja, ja”, hoor ik mensen denken, “jij hebt makkelijk praten, want jouw zoontje heeft een hoog IQ, maar wat als dat nu net niet zo was geweest? Was je er dan ook zo mee naar buiten gekomen?”
En het antwoord is :”Ja!”
Ik geef namelijk al jaren met hart en ziel les aan leerlingen in de B-stroom van het Belgisch Onderwijs. Dat zijn kinderen die het moeilijker hebben op school. Uit mijn jarenlange ervaring (goh, nu klink ik weer oud!) weet ik dat kinderen het best presteren als ze onderwijs krijgen op hun niveau.
Kinderen die bij ons in het secundair instromen en die een bijzonder lager onderwijs hebben gevolgd, doen het over het algemeen veel beter dan leerlingen die in het gewone onderwijs zijn gebleven, terwijl ze daar niet thuis hoorden.
Als dus Warre naar het BLO had moeten gaan, als dat het was geweest wat hem gelukkiger had gemaakt, dan was dat de weg geweest die we zouden hebben gekozen. Zonder pardon, omdat ik weet dat het voor kinderen waar het voor nodig is, gewoon de beste oplossing is.
M-decreet
Daarom word ik ook zo boos over dat hele M-decreet, want ik geloof er niet in! In mijn ogen is het gewoon een verdoken inkrimping van middelen die door de regering verpakt wordt als een mooi woord ‘inclusief onderwijs’. Ik zie op de werkvloer wat het met de leerkrachten doet en ik geloof niet dat dit voor de kinderen beter is. Maar we moeten roeien met de riemen die we hebben en daar hoort dat decreet gewoon bij, helaas!
Het risico ‘stoefende mama’
Ik nam dus een dikke drie maand geleden bewust een keuze om open en eerlijk over de problematiek van onze zoon te schrijven. Want hoe je het ook draait of keert, hij heeft er last van, wij ondervinden er moeilijkheden mee en voor de leerkracht is het ook echt geen peulschil!
Twijfel verdween
De twijfel over het opentrekken van de registers verdween héél erg snel. Want telkens ik iets schreef over hoogbegaafdheid, kreeg ik privé berichtjes van mama’s of papa’s die met hetzelfde probleem worstelden of hadden geworsteld. Mensen vroegen raad, wilden hun ei kwijt en ze waren met een aantal.
Aan de schoolpoort werd ik aangeklampt en ik kreeg e-mailtjes… en ook dankwoordjes!
2,5 kind op 100 is hoogbegaafd en ze worden echt niet altijd opgemerkt en God weet dat het problemen met zich kan meebrengen.
Een mama vertelde me in vertrouwen dat haar zoon van 7 was komen vertellen dat hij dood wilde, dat hij zich ‘ne niks’ voelde! En dat kind is niet de enige die die woorden over zijn lippen heeft laten komen!
Warre was echt heel ongelukkig en een schim van het ventje dat hij ooit was geweest…
De bezorgde mama
Voelt dit als een stoefende mama? Ik was en ben een ongeruste mama die graag haar kind gelukkig ziet. En ik hoop echt dat met open te schrijven over dit onderwerp, dat ik mensen kan helpen om zich niet zo alleen te voelen.
Als je dus nog eens een ouder hoort vertellen over hun hoogbegaafde kind, ga dan niet meteen oordelen. Misschien, heel misschien heeft die ouder gewoon nood aan een luisterend oor…
Misschien is het geen stoefende mama of papa, maar één die even niet goed meer weet hoe of wat en die even een verhaal kwijt moet.
Take care en tot snel
liefs Ilse
Hou jij je ooit stil naar de buitenwereld toe over iets waar je best wel over zou willen vertellen?
7 Replies to “Waarom ik de ‘stoefende mama’ stempel riskeer”
Tja, er zullen er vast zijn die het ‘stoefen’ vinden (voor de NL-lezers: opscheppen ;-)). Het is goed dat je er zo open over schrijft en daarmee ook probeert om die vele vooroordelen de wereld uit te helpen. Want die zijn er nogal wat. Net zoveel als de problemen die hoogbegaafden zelf ondervinden. En ook vooral daar moet meer begrip voor komen. Ik heb grote bwondering voor je. En wederom prachtig geschreven.
Volgens mij heb ik het al eens eerder gezegd, maar ik vind het heel mooi hoe jij het hier op je blog hebt aangepakt. Je hebt ‘m niet zelf een diagnose gegeven voordat alles helder was. En juist jullie ervaringen hierover kan heel helpend zijn voor andere ouders.
In Nederland hebben we passend onderwijs, wat waarschijnlijk net zoiets is als dat m-decreet? Heb er ook al eens over geschreven dat passend onderwijs niet voor iedereen past, maar dan meer vanuit mijn oogpunt als docent met fysieke beperkingen.
Ik kan makkelijk zeggen dat je je er niks van aan moet trekken, dat je blogs andere ouders juist kunnen helpen om ook door te blijven zoeken tot ze weten wat er met hun kind aan de hand is. Maar dat is dus inderdaad makkelijk gezegd. Hoogbegaafde kinderen hebben nou eenmaal ook problemen, net zoals andere kinderen. Zo anders is dat niet. ‘Hoog’ of ‘Laag’ begaafd, het feit dat je van de ‘norm’ afwijkt is voor een kind bijna niet te begrijpen. En volwassenen zouden beter moeten weten. Dat het namelijk niet uitmaakt of iemand de ene kant uitschiet of de andere kant. We moeten gewoon zorgen dat alle kinderen op school uitgedaagd worden op hun niveau.
Ik denk zelf wel heel intensief na over wat ik deel via mijn blog. Niet om wat andere er op aan te merken hebben, maar over wat ik echt wil delen. Ik heb bijvoorbeeld nooit over mijn (oud)pleegdochter geschreven, omdat dat haar privacy aantast. Maar dat is een specifieke situatie, in mijn geval, en is niet te vergelijken met jouw goed onderbouwde artikelen over jullie zoektocht. Doe wat goed voelt voor jou. Anderen zullen altijd wel hun mening klaarhebben, wat je ook doet.
Volwassenen zouden beter moeten weten… inderdaad.
Bedankt voor jouw reactie.
Ok, ik heb geen idee wat ‘stoefende mama’ in houdt. Daardoor vind ik het lastig om het stuk te begrijpen zoals je het bedoelt, omdat ik een link naar het stoefende mis.
Maar ik vind het geweldig dat je open schrijft over jouw kinderen en het proces waar jullie in zitten. Het moedig dat alleen maar aan. Zo doorbreek je een taboe en je laat mensen kennis maken met een onderwerp waar nog veel vooroordelen over zijn. Daarbij merk ik dat je altijd eerlijk en authentiek schrijft. Over de strubbelingen, de successen, de onzekerheid, etc. Dat moeten meer ouders doen. Over welk onderwerp dan ook, om elkaar in de waarde te laten en mensen begrip bij te brengen. Daarbij ben jij een moeder die over elk onderwerp zou schrijven. Of het nou dit is of bijvoorbeeld vliegangst, bedplassen, wat dan ook. Je schrijft gewoon als een mama over je kind, met liefde. Keep it up 🙂
Een opschepper eigenlijk 😉
En inderdaad ik zou over alles schrijven.
Ah…. ok. Nou, zo kom je absoluut niet op mij over. En ik zou het echt heel vreemd vinden als mensen je zo zouden bestempelen! Dat heeft gewoon te maken met jaloezie. Anders zal je er niet eens van wakker liggen 🙂