De zieke kleuter die niet ziek was … of toch wel?!
De geschiedenis lijkt zich hier te herhalen. Levendig herinner ik me dat onze oudste ergens in de tweede kleuterklas niet meer wilde blijven eten op school. “Er is te veel lawaai, mama!”. Maar helaas kan dat soms niet anders… Het resulteerde vlak voor de herfstvakantie zieke kleuter die niet ziek was … of toch wel?!
Aan de ontbijttafel
“Ik wil niet blijven eten!”
“Ja, schatteke, dat kan vandaag niet anders. Papa moet werken, mama moet werken. Je moet echt blijven eten.”
Ze sputterde nog wel wat, maar vulde toch haar yumbox. (Ja, onze vierjarige maakte zelf haar brooddoos!).
Aan de schoolpoort.
“Ik heb buikpijn”
“Oei, dan zal je even naar het toilet moeten!”
De juf liet haar binnen, ze gaf nog snel een knuffel en een ‘neuzie neuzie” en weg was ze.
Ik ging naar huis en begon aan wat schoolwerk.
Telefoon over een zieke kleuter
De juf belde me op. Blijkbaar had de jongste echt gehuild in de klas en klaagde ze van buikpijn. Of ik haar misschien kon ophalen. Ik belde mijn man, die terug naar huis kwam. Bij mij op school moest ik nog rapporten uitdelen. Dat kon dus even niet anders.
Ik ging haar halen. Ze zag er helemaal niet ziek uit. Niet wit weggetrokken, geen koorts,… en ze vertelde vrolijk dat er een kindje jarig was en wees op het Halloween cakeje aan het tafeltje dat ze mee naar huis mocht nemen.
Niets aan de hand
Ik appte mijn man in de namiddag om te vragen hoe het ermee was. Kreeg ik terug: “Die is niet ziek!”
Ze had vrolijk gespeeld, gegeten,… Haar cakeje had ze ook willen opeten. Toen papa dan had gezegd dat zieke kindjes die buikpijn hebben geen cakejes eten, wilde zelfs terug naar school gaan…
Dat klopte dus langs geen kanten. Tijd voor een mama dochter gesprekje.
Ik krijg buikpijn in de eetzaal
En daar kwam het eruit. De kinderen in de eetzaal luisteren niet. (Nee, daar kan ze niet tegen! Je hoort te doen wat de juf zegt!). En daardoor zijn ze ook gewoon te luid en gebeurt er te veel. (Ze is hoogsensitief op het auditieve, net als haar grote broer). Daar kreeg ze buikpijn van!
Met andere woorden: Geen rustmoment tijdens het eten, maar te veel prikkels, te veel lawaai en stress. Gewoon omdat ze al bang was om naar die eetzaal te moeten!
Groter broer had het opgevangen: “Ja, mama, dat is ook zo in de eetzaal hè! Ik heb dat ook!”
(Hij heeft er ondertussen al veel beter mee om leren gaan!)
Met grote ogen keek mijn kleuter me aan. Een beetje schuldig precies.
Ik zeg: “Schatteke als er zo van die dingen zijn, dan moet je dat mama en de juf vertellen. Wat we niet weten, kunnen we ook niet oplossen. Wij zijn er om jou te helpen bij van die dingen hè. Zal ik aan de juf vragen of je hoofdtelefoon mee naar de eetzaal mag?”
En twee grote opgeluchte ogen zuchtte: “Jaaaaaaa!”
Contact met de juf
Ondertussen is er al contact met de juffen geweest. Ze gaat na de herfstvakantie met haar hoofdtelefoon proberen. Lukt dat niet, dan zullen we het dan verder moeten bekijken. Uiteraard heeft ze ‘echt’ wel buikpijn gehad.
Ook grote broer zeurde als kleuter over te veel lawaai, over kindjes die niet deden wat de juf vroeg,…
Hij klaagde van hoofdpijn en ja, ook hij heeft het gepresteerd om eens ‘nep’ ziek te zijn…
Het is de mini-versie van haar broer! Helemaal! Maar zij heeft het geluk dat we nu wel weten waar het van komt! Gelukkig maar!
Een kleuter of kind dat niet naar school wil, dat uitvluchten zoekt of niet echt ziek is… dat is niet oké. Uiteraard is dat niet oké!
Het is niet simpel om tot mijn kinderen door te dringen dat ze niet alles zelf moeten oplossen. Onze zoon kwam bijvoorbeeld voordat hij zes was niet vertellen als hij ziek was geweest. Hij haalde zijn beddengoed met overgeefsel van zijn bed, deed een andere pyjama aan en ging op de zetel slapen. Het heeft echt jaren geduurd voor ik hem overtuigd had dat hij ECHT moest komen zeggen dat hij ziek was. “Schatteke, mama’s weten gewoon graag dat hun kindjes ziek zijn! Je hoeft dat niet allemaal alleen te doen!”
Ze moeten echt leren dat het oké is om hulp te vragen. Mijn zoon heeft daar bij de HB coach enorm veel over geleerd. En ik, als mama, heb ook enorm veel geleerd… al doende, met vallen en opstaan!
Take care en tot snel
Liefs Ilse
5 Replies to “De zieke kleuter die niet ziek was … of toch wel?!”
Heel herkenbaar. Mijn oudste heeft ook een periode gehad dat ik hem bijna niet naar school kreeg (best moeilijk want ik ben afhankelijk van de fiets en had geen auto waar ik hem in kon zetten. Hij fietste dan weleens gewoon weg en je snapt dat ik dan best in paniek was. Hij was toen net 7) Zijn klas was ook erg druk met een aantal die altijd de aandacht vroegen. Inmiddels zit hij nog steeds in dezelfde klas en nu gaat het prima maar ze moesten allemaal even aan elkaar wennen toen denk ik. Hij is normaal heel stabiel dus het zal echt wel heftig geweest zijn.
Hopelijk werkt de hoofdtelefoon voor je dochter.
Hoh, zeg, zomaar wegfietsen! Brrrrr!
Ik hoop ook dat het verbetering zal brengen!
Ah joh, niet alleen kleine kindjes. Soms is een 13 jarige ook wel eens beu om naar school te gaan, omdat het of te saai is, of omdat je veel meer leert van die bibliotheekboeken die je had meegenomen, over onderwerpen die nog lang niet op school behandeld worden … ehhh.
Hoofdpijn, buikpijn, van die vage klachten: wel altijd serieus nemen (zoals jullie ook deden) en doorvragen (zoals jullie al deden). Maak er geen groter drama van dan het hoeft te zijn 🙂 Dan komt het wel goed. Aan veel dingen wennen ze uiteindelijk ook wel.
Waauw, misschien moet ik daar dan toch meer achter zoeken. Mijn mama-gevoel zegt ook soms dat er iets niet klopt, maar iedereen zegt dat het bij kleuters hoort. Het zijn dan geen lawaaiprikkels, waar hij overigens ook last van heeft volgens de juffen, want als er lawaai is, dan zet hij hem vooral langs de kant om te observeren eerder dan mee te doen. Mijn kleuter wil absoluut niet in de belangstelling staan:
Op kamp (in de zomer) krijgt zoonlief een lunchbox mee (op school eet hij warm). Ik geef hem een gevarieerde yumbox mee met tomaatjes, fruit, andere groentjes … omdat hij dit erg lekker vind. Alleen, na een paar keer kwam hij thuis en weigerde hij zijn yumbox, ik wil een ‘gewone’ brooddoos met enkel boterhammen. Ik ga dan maar akkoord en geef hem die mee (zolang hij maar eet, hij mag best een eigen keuze hebben) uiteindelijk vraagt hij wel tomaatjes en zo mee … Als ik erop doorga, zegt hij dat iedereen naar hem kijkt en hij dat niet leuk vind. Of met zijn bril die hij moet dragen, hij wil die niet op, want andere mensen zullen dat zien.
Dezelfde analogie wanneer gevraagd werd aan de kindjes om de eerste schooldag verkleed naar school te gaan. Hij weigerde, nadat ik probeerde uit te leggen dat niemand hem zal ‘bekijken’, toch zonder verkleedkleren naar school gegaan (hij was de enige en werd daardoor dus bekekeken). Met Halloween had hij dan ook ‘buikpijn’ en wou hij niet naar school. Hoewel hij niet erg ziek leek, ging ik hem zijn zin geven, want ja ik ben zo’n mama die dat niet zo erg vind, maar plots wou hij dan wel naar school en dan nog verkleed … (ik snap er niets meer van)
Zou het dan ook zo iets zijn of zie ik spoken?
Misschien ook hoogsensitief?!
Een hooggevoelig kind is niet altijd hoogbegaafd.
Andersom, een hoogbegaafd kind heeft (bijnna?!) altijd een hoogsensitief kantje. De HB expert zei dat het voor haar altijd wel zo was, maar dat er geen wetenschappelijk onderzoek naar werd gedaan tot nu toe. Dat kan nog komen.
Uiteraard zijn kinderen ook ‘gewoon’ kinderen. Erbij horen is voor elk mens van belang he. Volg je gevoel, dat klopt echt altijd!