Waarom ik bang ben voor de schoolloopbaan van onze zoon.
Ja, ik weet het wel, hij zit in het tweede leerjaar, gaat volgend jaar naar het derde leerjaar en toch denk ik al héél vaak na over hoe het met hem in het secundair onderwijs zal vergaan, die zoon van ons… Nadenken is zelfs niet echt het juiste woord, ik ben gewoon bang voor als het zover is. Dat heeft verschillende redenen, maar het komt vooral omdat ik zelf in het secundair lesgeef en omdat ik weet hoe collega’s zullen reageren op wat er voorvalt. En als hij dan gaat puberen en dat slaat verkeerd uit? Ik ben echt bang voor de gevolgen voor zijn schoolloopbaan.
Problemen op school.
Ons zoontje heeft al een paar jaar problemen op school. In november van dit schooljaar begon het zo erg te worden dat hij niet meer naar school wilde. We waren onze gelukkige weetjesvreter kwijt en we hadden een dood ongelukkig ventje vol frustratie thuis zitten.
Lees ook: Ik wil niet naar school, mama. (Maar je moet, kleine vriend)
Uiteindelijk bleek, na een IQ test bij een gespecialiseerde psychologe dat hij niet dom was, zoals hij zichzelf had wijsgemaakt, maar dat hij net hoogbegaafd was. Iets wat ik al erg lang dacht in de kleuterklas, maar ik schoof het idee van de baan omdat hij middelmaat presteerde en niet vlot leerde lezen in het eerste leerjaar.
Lees ook: Last van hoogbegaafdheid.
Hij zit nu, na een erg moeilijke periode, op een nieuwe school. Het gaat daar redelijk goed met hem. Hij voelt zich ondertussen thuis en heeft nieuwe vriendjes. Ze doen enorm hun best op school om hem uit te dagen en ze luisteren echt naar de tips en de raadgevingen die wij doorgeven via onze coach hoogbegaafdheid, waar Warre in begeleiding is. Toch loopt het soms nog wel eens mis, maar daar wil ik het nu even niet over hebben. Dit artikel gaan over mijn angst voor het middelbaar voor onze kleine vriend.
Bang voor de chaos in zijn hoofd.
Warre heeft altijd chaos in zijn hoofd! Altijd! En dat zal nooit veranderen. Hij denkt gewoon altijd en overal te ver over na en denkt aan verschillende dingen tegelijk! Voor zijn ’type hoogbegaafheid’ – als ik dat zo mag noemen, want het is gewoon zijn vorm van leerstijl – is het typisch dat hij héél chaotisch is.
Daarbij komt dat hij een perfectionistisch kantje heeft en dan kan je jezelf al voorstellen dat zoiets niet goed samen gaat. Hoe kan je nu perfectionistisch zijn EN chaotisch? Ja, dat geeft dus wel problemen ja!
Hij wist bijvoorbeeld een paar weken geleden niet meer dat hij zijn huistaak voor rekenen al had afgegeven. Ik had gezien dat hij ze gemaakt had en ik had gezien dat hij ze in zijn tas had gestoken, maar hij kon met de beste wil van de wereld niet meer herinneren dat hij dat blad huiswerk had afgegeven.
En dan word ik bang… want ik weet hoe collega’s kunnen doen over leerlingen die ‘alweer’ iets niet bijhebben en waar ze voor de derde keer al in de agenda hebben geschreven dat ze hun taak nog niet hebben afgegeven. Ik hoor op klassenraden hoe irritant ze dat vinden en hoe ze oplossingen proberen te zoeken en de leerling naar de studiemethode willen sturen. Daar zouden ze dan moeten leren om hun schooltas juist te maken, hun agenda te gebruiken en wat weet ik nog allemaal…. En God weet dat ik het allemaal wel begrijp, want ze willen die kinderen helpen, ze willen dat die kinderen dat leren! En nu heb ik hier in huis een exemplaartje dat het gewoon NOOIT zal leren! De chaos in zijn hoofd zal nooit verbeteren, hij zal altijd diegene zijn die dingen vergeet, kwijt doet en als hij 80 wordt zal hij nog steeds een chaoot zijn!
Lees ook – Waarom een hoogbegaafd kind geen Latijn moet kiezen in het secundair.
Ik haat dat mama, want ik ben zo! Ik kan daar niets aan doen!
Ze zeggen ooit dat zelfkennis het begin is van alle wijsheid, wel dan heb ik echt een héél wijs mannetje in huis.
Op school hebben ze een hele tijd terug gewerkt rond ‘Pietje precies’. Het moet kinderen helpen om bij wijze van spreken de puntjes op de i te zetten. Ze mogen geen hoofdletters en punten vergeten en vooral ook, ze mogen niets ‘vergeten’ in te vullen. En laat dat laatste nu net iets zijn wat Warre echt wel vaak voor heeft. Laat me duidelijk zijn, hij vindt dat super erg als hij iets ‘fout’ doet of iets ‘vergeet’… Maar toen hij erop werd aangesproken, zakte de grond onder zijn voeten letterlijk weg.
Hij werd hier (onbewust en niet met die bedoeling) aangevallen in zijn ‘zijnsluik’, daarom werd hij er ook zo ongelukkig van.
“Ik haat het mama, want ik ben zo! Ik kan daar echt niets aan doen!” en hij heeft gelijk! Hij kan daar niet echt iets aan doen. Hoe hard hij er ook aan zal werken, die chaos in zijn hoofd is deel van hem, van zijn hoogbegaafdheid, van wie hij is.
Dus ik ben bang voor als hij straks in het secundair zit en één van die kinderen zal zijn waar sommige leerkrachten zich blauw aan gaan ergeren.
En ik ben bang dat de wil die hij nu nog heeft om het allemaal nog goed te doen als puber zal omslaan in pure onverschilligheid en waar staan we dan?
Nog veel verder van huis dan dat we tot nu toe al hebben gestaan, dat is zeker!
Uiteraard gaan we hem structuur proberen aan te bieden en gaan we hem er zo goed als het gaat mee leren omgaan, want het zal toch echt wel nodig zijn, maar het zal een issue blijven!
Die chaos is niet het enige wat me bang maakt overigens, maar ik zie dat ik alweer tegen de duizend woorden aanloop! Waar het hart van vol is enzo… Dus voor nu laat ik het hierbij.
Take care en tot morgen!
Liefs Ilse
10 Replies to “Waarom ik bang ben voor de schoolloopbaan van onze zoon.”
Ik ben ook perfectionistisch en chaotisch tegelijk. Ik vond het vroeger ook stom dat school zo “schools”was. Men was zo bezig met regeltjes dat ze vergaten dat dat juist voor sommige mensen niet werkte. Ik kan je helaas geen advies geven, maar ik ben blij dat ik niet meer op school zit.
Ik weet niet of je het nu al als definitief “hoe hij is” moet bestempelen. Ook hoogbegaafde chaoten kunnen routines aanleren. Waarom niet eens kijken of er hulpmiddelen zijn die hem helpen daarin zonder hem het idee te geven dat hij faalt?
Ik heb jaren met hoogbegaafde (en soms zeer chaotische) volwassenen gewerkt en alhoewel sommige dingen lastig bleven, heb geleerd dat ook zij zich op dit punt wel kunnen ontwikkelen. Lijstjes, knikkers in je ene zak die je omlegt naar de andere, dat soort dingen.
Het boek “The Power of Habit” (zie mijn blog van vandaag toevallig) helpt daar vast bij, heel verhelderend!
Ik denk echt dat ik hem al wel zo mag ‘bestempelen’… Ik ben er me echt bewust van dat hij dingen zal kunnen leren en dat hij ermee zal moeten leren omgaan, dat structuur belangrijk is en dat we hem tot op een bepaalde hoogte echt wel zullen kunnen helpen!
Toch weet ik dat het er nooit helemaal uit zal gaan en hij geeft dat zelf ook al aan. Bedankt voor de tip van het boek.
Warre volgt ook coaching bij hoogbloeier nu en daar zijn nog trajecten die hij kan volgen. We merken dat het al heel wat voor hem doet… Gelukkig maar.
Komt tijd, komt raad, zei mijn oma altijd. Met andere woorden: maak je pas zorgen over dingen als ze ook daadwerkelijk voor de deur staan en voor problemen zorgen. Dan komt de oplossing ook wel. Anders draai je zo rond in je hoofd en je kunt er nog niks aan doen.
Toen ik op de middelbare/secundaire school zat vond ik het niet altijd nodig om te laten zien wat ik wist en wat ik kon. Ik weet niet of dat herkenbaar is, maar als ik iets begrijp dan is de lol er af voor mij. Ik ga dan liever verder met iets anders wat ik nog niet begrijp. Je snapt dat leraren daar niet veel mee konden, want die hadden meet-momenten nodig. En als ik dan dus door de wiskunde toetsen raasde, dan waren ze verbaas dat ik het dus wel kon. ‘Ze kan het wel, maar doet het niet’ was de standaard-uitdrukking die leraren aan mijn ouders meegaven.
Zo vonden de leraren het dus nodig dat ik moest leren ‘plannen’ en mijn huiswerk in schriftjes moest schrijven, zodat ik wist welke taken ik wanneer af moest hebben om mijn taken voor het blok van 6 weken allemaal op tijd af te ronden. Maar dat hielp dus niet 🙂 Ik kan wel heel goed plannen. Maar feit blijft dat als ik iets saais moet doen: dan doe ik het dus niet.
Op de basisschool liet mijn juf me nog wel eens dingen overslaan, omdat ze wel wist dat ik het begreep, en dat al dat herhalen saai was. Dat heeft me nooit in de weg gezeten. Maar op de middelbare zit je meer in een keurslijf, zelfs op het Montessori onderwijs (wat heel vrij is).
Het zou best kunnen zijn dat sommige mensen gewoon nooit structuur en routine kunnen inbouwen. Maar ik weet 100% zeker dat je ook met chaotisch denken toch het stuur van je leven kunt vasthouden, op je eigen manier. Jullie hebben nog voldoende tijd om te kijken wat wel werkt en wat niet werkt. Misschien is het zo iets eenvoudigs als geheugenspelletjes (om je te trainen dat je dingen op een bepaalde manier kan onthouden. Ik denk dat misschien voor hoogbegaafden die snel dingen aanleren en onthouden juist de dagelijkse en normale dingen lastig zijn, omdat dat … saaie routine is?), of op vaste tijden de volgende dag te plannen.
Trouwens, het Bullet Journal is bedacht door een slimme man die ook moeite had met het onthouden van dagelijkse dingen. Hij heeft lang gewerkt aan een systeem dat voor hem werkte, zodat hij nooit meer iets (simpels) vergat. Kijk maar eens op de originele website over BuJo: dat is echt meer dan je planner een beetje opvrolijken met washitape en doodles. Misschien is zo’n systeem wel iets waar je inspiratie uit haalt.
Punt is: je luistert al goed naar je zoon. Hij zal zelf goed aangeven wat wel werkt en wat niet.
En wb perfectionisme: ik wou dat ik eerder had geweten dat falen en iets niet meteen goed hebben juist de beste leermomenten zijn.
Wat ik hier vooral bij voel is, dat hij een prachtige mama heeft, waarop hij altijd zal kunnen leunen en zo komt het allemaal in orde..
Mohhhh wat lief, dankjewel.
Ik begrijp je onrust en angst, ookal ben ik geen mama. Wat ik vooral wil meegeven, is wat ik zelf wat gemist heb in mijn jeugd. Ik vind het zelfs een beetje erg dat ik dit hier zo zeg, maar ookal hebben mijn ouders zo goed mogelijk voor mij gezorgd, ik heb gemist wat jij nu doet voor je zoon. Jij denkt aan later en ik heb het gevoel dat jouw zoon met jou kan praten op welke manier dan ook. Dat kon ik niet. Zorg er gewoon voor dat je zoon niet te vaak dingen opkropt en je bijna alles verteld. Dan ben ik er zeker van dat hij een gelukkig en verstandig leven tegemoet gaat.
Wat een super lieve reactie zeg. Het stelt me zelfs wat gerust. Bedankt Evelyne.
oh lala wat herkenbaar, maar ik heb ASS.
wij hebben ook een zoon met een hogere begaafdheid en ASS hij heeft ook een ‘chaos’ hoofd, wij hebben uiteindelijk een knoop doorgehakt en hem naar type 9 ingeschreven. en waarom – omdat ze daar ook leren hoe de kinderen kunnen omgaan met hun hogere begaafdheid & met hun emotionele chaos in het hoofd.
emoties en HB worden ‘anders’ verwerkt, wat zo bijzonder is aan deze kinderen is dat ze zeer opmerkelijk zijn en zeer bijzondere aandacht aan ‘iets’ geven…
maar goed zoals het gaat in het leven, HSP – een karakterkenmerk en HB liggen dicht bij elkaar. ASS is een ontwikkelingsstoornis die zich niet zo zeer uit via het verstandelijk vermogen maar wel op sociaal vlak, en ook hier is die prikkeling een link dat dicht bij elkaar ligt.
we wonen volgens mij niet ver van elkaar, even wandelen met elkaar is misschien een optie?!
je bent alvast een geweldige mama! dat staat vast!
Warre is ook hooggevoelig. Die twee gaan vaak samen…
Misschien idd eens ergens afspreken 😊