Venetië,

mijn man en ik waren er al eens een keer.  Blijkt dat het deze zomer precies tien jaar geleden was dat we nog eens in Venetië hadden rondgewandeld!
Deze keer gingen we echter niet met vrienden, maar met onze drie kinderen.  Wat tien jaren kunnen doen!

Eerlijk is eerlijk, we hadden ons niet goed voorbereid.
Of ja, ik had wel een poging gedaan bij het info-punt van de camping.
Ik was gaan vragen wat de beste manier was om met kinderen Venetië te bezoeken.
De vrouw leek een beetje geïrriteerd door de vraag.  Ik kreeg als antwoord: “Neem de boot, wandel er een paar uur rond, neem een gondel en kom terug.”
Ik was best een beetje in shock, anders had ik haar wel van antwoord gediend!

De opvouwbare kar

Manlief was in de winkel op de camping verliefd geworden op een opvouwbare bolderkar.
Ze had brede, grote banden (ideaal voor op het strand, schatteke!) en ze kon echt wel perfect worden opgevouwen. (De wielen kunnen er zelfs af, schatteke!)
Het was een duur ding, maar manlief was vast overtuigd van zijn nut en kocht zonder boe of bah de opvouwbare kar.
(Ideaal om mee te nemen naar Venetië, hoeven de kindjes niet de hele tijd te stappen, schatteke!)

(Diegenen die nu Venetië al bezocht hebben, voelen de bui al hangen!)

De reis naar Venetië

We namen vanuit Punta Sabbioni, waar we naartoe gewandeld waren vanuit de camping, de boot. (Het is maar twee kilometer, schatteke)
De kinderen vonden de boot geweldig! Het héérlijke windje deed goed bij de 30 graden!

We stapten uit de boot en wilden de dames in de kar installeren.
Helaas was dat niet gerekend op de peuter van 2. (Ik zeg nee!)
Ze was met geen stokken in de kar te krijgen en wilde ook niet stappen.
Ik had geen draagdoek meegebracht, want ze zou in de kar gaan zitten.
Het heeft, zonder te liegen, zeker twintig minuten geduurd voor de jongste uiteindelijk toch in de kar ging zitten.

We wandelden een klein stukje verder en daar kwam het dan:

De eerste trap!

Iedereen die Venetië al bezocht herinnert zich de vele trappen vast wel, ik was ze helemaal vergeten.
Of ja, het maakte toen, tien  jaar geleden, zonder kinderen, helemaal niets uit of er trappen waren!

Als je eenmaal de trappen over bent valt het nogal redelijk mee en hadden we best veel plezier aan die kar.
We werden aangekeken en er werd gewezen naar de kar:
“How cute!” – Yep, jij hebt ons daar aan de haven niet zien staan met het krijsend geweld dat er met geen stokken in te krijgen was, hè! 😉
“Such a good idea to put the children in there!” Yep, jij bent de trappen vast ook alweer vergeten, right?

Genieten van het mooie Venetië

Toch was het een fijne dag!
Duiven kijken op het San Marco plein, maskers kijken en vrouwen in prachtige kleding.

Bootjes kijken en window shoppen.

Geen gondel, want manlief wilde niet dat ik bij de vouwkar zou blijven zitten terwijl hij met de kinderen in een gondel zou gaan.
Geen hardrock café, want we moesten anderhalf uur wachten om te eten en met kinderen is dat not done, natuurlijk!

We gaan nog een keertje terug, zonder vouwkar, als de kinderen allemaal de hele dag kunnen stappen! 😉

Op de weg terug naar de haven was er een vriendelijke Engelse man die ons even hielp met de kar over een aantal trapjes te dragen! Thanks so much!
En dan geloof je weer even dat de mensheid niet helemaal rot is… want de berichten van Nice hadden ons net bereikt.

Oeps, de boot aan de haven van Venetië gemist!

Aangekomen bij de haven hadden we de boot blijkbaar net gemist!
De haven ligt in de blakende zon en bij de meer dan dertig graden was dat echt wel héét voor de kindjes.
Ik ging met de jongste op zoek naar een streepje schaduw bij een winkeltje.
Teruglopen had geen zin, de volgende boot was er over een half uurtje al.
Maar in die zon blijven zitten was ook niet de beste oplossing.

En daar was mijn onze reddende Italiaanse engel.

“Come, you mummy with baby out of sun, let me show you!”
Een lokale winkelbediende kwam naar me toe en loodste ons door een steegje naar een mooie binnenplaats in de schaduw.
Er hing was te drogen en er stond een prachtige wilde kastanjeboom met zitbankjes.
“Sit here, wait for boat!”, zei ze.

We hebben een half uurtje uitgerust op die bank onder de prachtige boom.
Even weg van de drukte van gidsen met parapluutjes en Japanners die overal foto’s van willen nemen.
Het was het fijnste moment in Venetië voor mij.
De jongste viel in slaap in de vouwkar. (Ja, schat, ik ben echt wel blij met de aankoop en we hebben er veel plezier aan gehad de rest van de vakantie.  Alleen voor Venetië was het niet zo’n goed idee, geef toe!)

De belangrijkste foto voor dit artikeltje is die van de binnenplaats van Venetië…
De foto genomen in de rust, in de schaduw…

De boot was er goed op tijd,  we liepen voorbij de winkel en ik zwaaide en lachte uitbundig naar de mevrouw die zo lief was om het voor ons ‘mooiste plekje van Venetië’ te laten zien.

Deze post maakt deel uit van de reisfotochallenge op de site van Thomas pannenkoek.

Volg je al op Bloglovin – Facebook – Twitter – Instagram?