Als school een teleurstelling is.
Bijna twee weken gaan mijn kinderen en ik terug naar school. Bijna twee weken en het is al miserie! Wat ik had gevreesd, lijkt ook echt voor mijn ogen te ontplooien… School lijkt een complete teleurstelling te zijn voor onze oudste dochter.
Sinds januari weten we dat onze zoon hoogbegaafd is. Een heel verhaal van ongelukkig zijn, zoeken naar wat er aan de hand was, van school veranderen, leidde ons tot die conclusie bij een gespecialiseerde psychologe. Hij heeft nog twee zussen en die moesten we in het oog houden….
Bij de jongste heb ik al langer ook zware vermoedens. Bij de middelste, die een totaal ander kind is dan de andere twee, dacht ik lang dat er niets aan de hand was…. tot ik de verdieping bij Hoogbloeier ging volgen.
Het begon te dagen dat ik me in haar wel eens héél erg kon vergissen… Want ze is heel anders dan haar broer en jongere zus. Maar er zijn dan ook gewoon zoveel verschillen tussen hoogbegaafden onderling. Er kwamen stukken tekst in de cursus voor die me aan haar deden denken…
Het eerste leerjaar is een teleurstelling
Zo super enthousiast ze vertrok drie september naar de klas, zo super verdrietig lag ze gisteren op de zetel heel hard te snikken, tranen met tuiten… Het was helemaal niet leuk op school ! Ze is nog geen twee weken bezig en het enthousiasme is helemaal weg!
Ik begon dus door te vragen, net als ik bij haar broer had gedaan vorig jaar in november. “Neen, het is niet de juf, die is lief!” “Nee, ze heeft vriendjes!” “Nee, er is geen ruzie.” En toen kwam eruit: “Maar ik wil werken mama! De juf moet stoppen voor stoute kindjes en ik wil vooruit! Ik wil kunnen lezen! Ik mag van Warre de boeken van de boomhut lenen om te lezen als ik het kan! Het duurt allemaal zo lang!”
*slik*
Twee nachten geleden was er een bed helemaal nat geplast! (Oké, van die dingen is niet zo tof voor de privacy van een kind, maar ik heb beloofd eerlijk en open te zijn en dat hoort er dus ook bij!) Ze is al droog (dag en nacht) van haar 2 jaar! Dit is dus puur van de stress! School is een teleurstelling, wat had ze er toch veel meer van verwacht.Grote waarschijnlijkheid dus, dat ook zij bovenaan de curve zit.
Gesprek met de juf
Gelukkig weet ik dat de school zal willen meedenken. Ik ga morgen naar de juf. Ze had uiteraard niets aan haar gemerkt, want mijn kinderen zijn toppers in zich sociaal wenselijk gedragen…
Zeker geen verwijt naar haar toe dus! Maar wel heel grote bezorgdheid bij mij hoe dit weer verder gaat lopen! *zucht*
Ik trek aan de bel
Met het M-decreet zal de zorg op school vaak nog meer gaan naar diegenen onderaan. Begrijp me niet verkeerd, ook deze kinderen hebben daar recht op en ze moeten ook geholpen worden!
Maar wat gaat er nog veel fout in het onderwijs als het aankomt om hoogbegaafde kinderen! Leerkrachten weten te weinig, scholen hebben te weinig middelen of willen er geen middelen insteken!
De ene school doet het al beter dan de andere, maar wat is er nog veel onwetendheid en wat hebben nog velen een verkeerd beeld van ‘de hoogbegaafde leerling!’
Als dit zo doorgaat, gaan mijn kinderen straks, samen met veel andere hoogbegaafden, naar een speciale school die voor hen is uitgebouwd en niet naar een ‘gewone secundaire school’. Want de ‘know how’ is er gewoonweg NIET! Bij veel lagere scholen is er de wil om te leren en doen ze echt hun best. Er zijn er die kangoeroewerking hebben of een plusklas. Maar met zoveel zorgkinderen in huis is het echt niet simpel. Eens in het secundair worden héél veel van deze kinderen aan hun lot overgelaten. Velen halen geen hoger diploma, sommigen zelfs hun secundair niet. Depressie- en zelfmoordcijfers liggen bij hoogbegaafden veel hoger! Werk aan de winkel dus!
Blijf ik in het onderwijs?
Het is een vraag die al jaren in mijn hoofd spookt… ‘Is het dit nu wat ik wil?’
Door te zien wat de coaching van een Expert bij onze zoon teweeg heeft gebracht heb ik ingezien hoe belangrijk het is om met mensen samen te werken met kennis van zaken! Ik ben de opleiding bij The Gifted Academy deze zomer dus ook begonnen om ergens een verschil te kunnen maken. Ik wil graag scholen, ouders en kinderen helpen met de aanpak van hun hoogbegaafde kinderen. Daarvoor wil ik heel graag de opleiding bij hoogbloeier tot expert tot een goed einde brengen. (Voorlopig heb ik ‘enkel’ de verdieping afgerond.’) De expert opleiding op dit moment verderzetten zit er helaas niet in, tot mijn grote teleurstelling!
Toch heb ik een doel en op één of andere manier zal ik daar geraken. If the plan doesn’t work, change the plan, not the goal!
Momenteel ben ik bezig om op dat gebied mijn opties op een rijtje te zetten.
Maar eerst moet ik zorgen dat die middelste terug boven water komt! Want ze verzuipt in haar tranen op dit moment en een moederhart kan daar niet zo goed tegen!Take care en tot snel
Liefs Ilse
15 Replies to “Als school een teleurstelling is.”
Courage, Ilse! De opleiding heeft ons ongelooflijk veel inzichten gegeven. Ik ben er meer dan van overtuigd dat jij de beste mama ooit bent voor je kindjes en dat jullie zeker een oplossing zullen vinden… Ik denk aan jou en je kindjes. Lieve knuffels!!!
Dankjewel Ines.
De opleiding was inderdaad héél erg waardevol. We zijn er wat mee en ik hoop echt dat er meer zal veranderen in de toekomst voor onze kinderen.
Het is niet simpel. Niet op vlak van de opvoeding (zoals je vast en zeker weet!), niet op vlak van het schoolse leven.
Maar ik zeg tegen mezelf vaak de woorden van Sabine: “Heb vertrouwen dat het goedkomt!”
Wat verdrietig dit. Ik hoop dat je dochter / kinderen snel op de juiste plek zit. If the plan doesn’t work, change the plan, not the goal. Dat zegt je goed. Met een sterke moeder aan hun zij komt het vast goed. Sterkte
Dankjewel, Melanie! Ik doe mijn best, al geef ik toe dat er al heel wat tranen zijn gevloeid.
Wat jammer voor haar. Goed dat je ermee bezig bent,want elk kind verdient het om gelukkig naar school te gaan. Veel succes!
Zo is dat, elk kind verdient dat… Dankjewel!
Ook al hd je misschien een vermoeden en wist je dat je ze in het oog moest houden, dan komt dit nog best hard binnen. Helemaal ls je haar zo verdrietig ziet. Ik weet zeker dat ze er met jouw hulp en die van school er zal geraken. Veel sterkte!
Ik sta ook sterker in mijn schoenen. Ik weet veel meer en de school gaat zeker meewerken!
Ga eens luisteren bij De Libellenschool. Ze werken met leertrajecten in plaats van leerjaren. Onderwijs op maat van het kind, en toch de leerplannen volgen.
De school heeft het vorig jaar héél goed gedaan met Warre. Ik geloof in hun wil om te helpen.
Er zijn nog veel mogelijkheden, de Libellenschool of eventueel thuisonderwijs. Arkades als het echt niet anders kan…
We gaan eraan werken. Het voordeel is dat we nu wel veel korter erop zitten!
Jammer dat hoogbloeier voor ervaringsdeskundigen is, ik zou er best ook wel wat meer over willen leren 🙂
Al die zaken boeien me enorm
Weet je, meiden weten vaak dingen zo goed te verbloemen. Dus ook als ze wat slimmer zijn (of een boel slimmer zijn) dan de rest van hun klas. Misschien kan jouw dochten heel goed schakelen tussen verschillende niveaus van haar vriendinnetjes, omdat ze al begrijpt dat wat zijn begrijpt niet voor iedereen vanzelfsprekend is. En dat is alleenb maar goed.
Neemt niet weg dat ik ook heel goed begrijp dat ze verder wil. Maar ik denk ook dat ze dat gewoon kan, zonder dat de juf haar daarin begeleidt. Waarom zou ze niet lekker met een iets moeilijkere taak kunnen gaan zitten, of gewoon een boek pakken en kijken of ze al woorden kan lezen? (Okay, dat deed ik zelf, dus vandaar dat ik dat voorstel. Ineens besefte ik dat ik al kon lezen, ook al had ik nog niet alle letters gehad van mijn juf. Dat had ik blijkbaar niet nodig, of misschien had ik ze ergens anders al geleerd. Overigens zat ik op een Montessori school, waar ik dus lekker in een klas zat met kinderen die met het eerste, tweede en derde jaar bezig waren. Het was voor mij dus ook makkelijk om verder te werken op een ander niveau.)
Kop op 🙂 Traantjes zorgen ook voor opluchting en je weet wat er aan de hand is. Nu nog zorgen dat de school en de docenten ook meewerken.
omg, sorry voor de vele spelfouten XD
Amai, dit stukje is herkenbaar… Mijn tweede dochter (vier jaar) werd eind augustus getest en blijkt (heel) hoogbegaafd te zijn. We hadden dat vermoeden al lang, maar door onderpresteren, faalangst en perfectionisme heb ik een jaar lang tegen een muur gepraat op school. Bij de oudste (6) dacht ik dat ze ‘gewoon’ slim was. Ze leerde zich in de zomervakantie lezen en keek erg uit naar het eerste. Wat een HEL was die eerste week in het eerste! Ok, toegegeven, thuis was het stresslevel ook enorm (ik bleek net onverwacht zwanger van een vierde en papa was die week naar een conferentie in Barcelona), maar ik had toch de indruk dat ze gewoon ook echt teleurgesteld was dat ze niks leerde in het eerste. Ze zat en zit duidelijk niet goed in haar vel! Bij de info in het begin van het jaar, had ik me wel al de bedenking gemaakt dat er voor haar eigenlijk weinig nieuwe dingen aan bod gingen komen in dat eerste. Wist ik veel dat beetje kunnen rekenen en lezen niet gemiddeld is voor een kleuter! Met een HB-zus en papa (de onze is wel getest :p ), durf ik nu wel op school te zeggen dat ik vermoed dat ze misschien toch ook wel heel erg slim is en extra uitdaging nodig heeft! Ondertussen zijn we een half jaar verder, krijgt ze extra uitdaging (bij ons op school is er gelukkig wel wat kennis over hb, al blijft het bij een onderpresteerder heeeeeeel moeilijk om extra’s te eisen) maar blijft er ‘iets’ waar we ons zorgen over maken. Heel moeilijk om er de vinger op te leggen! We gaan alvast met het CLB in gesprek, maar ik blijf dus schrik hebben om “die moeilijke moeder die zo stoeft over haar kinderen” te zijn! Zelfs nu we bij de tweede zwart op wit een resultaat hebben, durf ik soms in twijfel te trekken dat ze echt wel heel slim is 🙁 .
Dat gevoel van opschepperige moeder is héél vervelend en daar heb ik ook lang mee geworsteld. Maar feit is dat het niet de reden is waarom we daar staan. Ik sta nooit aan school om op te scheppen, maar om bezorgdheid en hulp. Want nee, het gaat niet altijd goed met die kinderen. Dat hebben we bij onze zoon gezien. Doodongelukkig was hij, 7 jaar en doodongelukkig. Dat doet wat met een mama! 😉
We blijven waakzaam!