Daar heb je weer zo’n mama – gevoel sucks!

Vandaag was D-day voor onze kleine man. Hij werd in Leuven verwacht voor zijn test bij de psychologe. Vanaf vandaag hebben we dus zekerheid. Het vermoeden dat al jaren bij mij sluimerde werd bevestigd. Een opluchting langs de ene kant, want nu weten we het ten minste zeker. Maar tegelijk weten we dat dit nog maar het begin is. Heel lang bleef ik erg onduidelijk op de blog en in de omgeving over de problematiek waar ons kind mee te maken heeft. De grootste reden daarvoor was angst voor het “Daar heb je weer zo’n mama – gevoel.”

Welk probleem je kind ook heeft… het maakt niet uit!

Ik voelde al snel dat er ‘iets’ aan de hand was met onze kleine vriend. Maar je vinger erop leggen, het is niet zo simpel. WAT dan precies? Dat was de vraag. En ik nam jullie mee in onze zoektocht. Heel veel van jullie herkende erg veel in de dingen die ik schreef. De onzekerheid, het piekeren, het willen weten, het geen label willen, het willen weten welke handvatten je nodig hebt om je kind te kunnen helpen, de gekmakende onzekerheid, …

Het mooie aan al jullie reacties en berichten was ook dat ik bijval kreeg van alle verschillende mensen met allemaal andere ‘labeltjes’.

“Had ik vroeger eerder geweten dat ik dyscalculie had, dan had me dat een hoop miserie bespaard!”

“Het label kan je alleen maar helpen om je kind beter te helpen.” (Mama van twee kinderen met ASS)

“Een label heb je, je bent het niet!” (Mevrouw met Asperger)

“Heeft hij dyslexie? Wij weten wat dat is, we hebben er drie in de familie! Met een school met een degelijk handelingsplan kan er veel! Succes!”

“Dat is een HSP-kind zeker? Dat is niet gemakkelijk!” – Andere mama bij de bodystyling.

“Je moet niet bang zijn voor dat label waar ik denk dat je bang voor bent!” (mama met drie kinderen met ASS)

Dus de problematiek maakt helemaal niets uit! Want alle mama’s van labeltjes hebben met hetzelfde gevoel gezeten! Lieve mama’s en papa’s, ik voelde het – zelfs al waren die labeltjes waar jullie het over hadden vaak anders als het labeltje waar wij aan dachten… Er was herkenning en er was steun! Waarvoor ik jullie enorm wil bedanken!

Een mama wil gewoon altijd het beste voor haar kind!

En als je dan in een bepaalde richting denkt, welke dat ook mag zijn, dan wil je niet dat: “Daar heb je weer zo’n mama-gevoel” krijgen.
Helaas pindakaas werd ik wel met dat gevoel geconfronteerd. Er waren mensen die kwamen vertellen dat er echt wel meer ‘gewone kinderen’ deden wat ons zoontje deed.
En ja natuurlijk zullen er overeenkomsten zijn tussen kinderen onderling! Het zijn kinderen!

Maar vanaf het moment dat ouders een problematiek naar buiten brengen, dan doet ze dat echt alleen om één reden: ze vragen hulp! Ze doet dat omdat ze dingen zien, boeken hebben gelezen ….

Ze zoeken naar hulp van de school, herkenning van de omgeving, bijval van mensen die misschien tips kunnen geven!

Er is geen één ouder die een problematiek naar buiten brengt hopend dat ze “gelijk” hebben. Je wil als ouder liefst dat je kind ‘normaal’ (wat is normaal hè?!) is en gewoon mee kan met de gemiddelde stroom. Maar als dat niet zo is, dan moet er hulp komen! En dan moeten er mensen zijn die ECHT naar je luisteren en je niet zomaar aanstaren. Mensen die denken: “Oh jee, daar heb je weer zo’n mama!” daar heeft niemand iets aan. Het kind niet, de mama of papa niet …

Vandaag roep ik dus op om mama’s en papa’s die zich in dezelfde situatie bevinden als velen van ons hebben gezeten te blijven ondersteunen. Geen enkele mama verdient het: “Daar heb je weer zo’n mama – gevoel”. En ik kan het je zeggen: “It sucks!”

Mama’s en papa’s die roepen dat er iets mis is met hun kind, die oprecht de moedige stap hebben gezet om het naar buiten te brengen verdienen meer dan dat!

Het verdict

Ik telefoneerde daarnet met de psychologe en kreeg een heleboel cijfertjes, maar vooral ook: “Er is geen twijfel mogelijk! U bent terecht naar me toegekomen!”
Over twee weken krijgen we een uitgebreid verslag voor ons, maar vooral ook voor school.

Ik blijf met een dubbel gevoel zitten, want we zijn er nog lang niet!
Maar we weten wel wat er aan de hand is en vooral, onze kleine vriend weet nu zelf waarom hij anders is dan de rest. Dat voelde hij al erg lang zelf aan, maar net als wij, kon hij het niet plaatsen. Dat kan vanaf nu dus wel.

Vanaf nu weten we zeker dat onze kleine vriend hoogbegaafd is. Ik hoor sommigen denken: “Ohhhhhh, is het dat maar!”
Wel je kan je niet erger vergissen als je dat denkt. Hij is zeven en is nu al ongelukkig in de klas, Op sommige vlakken zit hij al zover voor op zijn leeftijdsgenoten dat hij zich is gaan aanpassen. Hij is aan het onderpresteren. Zichzelf zijn is onmogelijk geworden in de klas, hij loopt daar met een masker op.
Hoogbegaafden halen vaak geen diploma. Ze worden vaak depressief en de zelfdodingscijfers onder hen liggen ook erg hoog.
Je ziet, niet echt een reden om een gat in de lucht te springen…
Langs de andere kant is hij ook nog maar zeven, zijn we er nog redelijk snel bij en kunnen we hem beter laten begeleiden. We gaan er samen voor!

Geven we allemaal het “Daar heb je weer zo’n mama – gevoel” een schop?

Bedankt allemaal voor jullie lieve berichten en woorden, voor jullie steun en begrip!
En nogmaals – het label of de problematiek maakt helemaal niet uit – zolang we als ouders elkaar maar blijven ondersteunen en nooit iemand het gevoel geven van: “Daar heb je weer zo’n mama” – Of papa, uiteraard! 😉

Take care en tot snel

Liefs

Ilse