Verdrinken? Het overkwam onze jongste ook bijna.

De laatste maanden kwam het weer een paar keer in het nieuws dat er kinderen zijn verdronken. Je haren gaan recht omhoog staan als je de berichten leest en je kijkt naar je kinderen. Vaak zijn de slachtoffertjes rond dezelfde leeftijd als hen en dat maakt het bijna tastbaar…
Soms hoor je dan stemmen dat mensen niet begrijpen dat een kind kan verdrinken … Maar het kan echt iedereen overkomen – Het overkwam ons bijna.

Verdrinken… ik deed zelf ook een mini poging!

Ik was vijf. Mijn ouders zijn echte staycation mensen. Ze gaan niet vaak weg en al zeker niet ver weg. Mijn geluk in het opdoen van de reismicrobe was dat mijn zus zestien jaar ouder was. Ze nam mij gewoon mee op vakantie! Zo ook naar een camping in Frankrijk! Ik kon nog niet zwemmen.
Mijn schoonbroer speelde vaak met me en op een gegeven moment ging hij naar het diepe zwembad en was ik hem achterna gelopen. Hij had het echter niet gezien. Zo kwam het dat ik als vijfjarige de luchtbellen voor mijn ogen zag en mezelf voelde dieper zakken. Ik kan het beeld nog steeds voor ogen halen en ik voelde echt paniek. Gelukkig draaide mijn schoonbroer zich op tijd om. Ik herinner me de reddende armen die op me afkwamen en de grote hap lucht die ik kon pakken…

Zwemles

Meteen terug van vakantie werd ik op zwemles gestuurd, maar dat bleek nog niet zo simpel. Ik had een panische angst om onder water te gaan opgedaan. Voor het 25 meter diploma moest je echter in het zwembad springen en dan ga je natuurlijk onder water. En dat durfde ik niet. Ik hoor de zwemmeester nog zeggen: “Ze kan het perfect, maar ze durft niet springen!”

Lang geduurd

Het heeft echt veel tijd nodig gehad om daarover te komen. Die angst heb ik echt héél lang gevoeld, maar het is wel gelukt om er uiteindelijk overheen te komen!

Zwemmen als mama alleen met drie kleintjes

In Macau zaten we (bijna) dagelijks in het zwembad. Er was daar geen redder en er stond een groot bord waarop stond dat je bij je kinderen moest blijven en erop moest letten. Dat klinkt zo idioot dat ze dat als regel moeten geven als je het zwembad binnengaat, maar het bleek echt wel nodig!
Ik zat er dan met drie kleintjes alleen en dat was niet altijd even makkelijk. De oudste kan zwemmen, maar er kan nog wel iets misgaan of er kan iemand bovenop hem springen, dus ‘echt’ alleen liet ik hem natuurlijk niet. Hij moest in de buurt blijven. De meisjes konden in het begin beiden niet zwemmen. De oudste van de twee kan het ondertussen wel een beetje, maar ze is niet zeker genoeg en dat is ook wel belangrijk. We bleven dus altijd bij elkaar. Dik tegen de goesting van soms mijn oudste dochter en soms mijn zoon, want ze ‘hadden geen zin in het ondiepe badje’. Het was evenwicht zoeken in ‘voor elk wat wils’.

Als er één naar het toilet moest

Daar stond ik. “Mama, ik moet plassen!” en twee kinderen die geen zin hadden om uit het zwembad te komen. Ik gaf dan instructies zoals: “Je blijft op het ligbed liggen of je blijft op de trap zitten tot ik terug ben!”. Als we dan naar het toilet wandelden, dan zei ik ook tegen de security dat we even gingen en dat die andere twee van mij instructies hadden gekregen. De man kende de routine ondertussen en hield altijd een oog je in het zeil!

Vertrouwen

Macau gaf de kinderen vertrouwen in het zwembad. Langs de ene kant is dat natuurlijk super, maar het bleek ook een probleem te geven, een dikke week later in Kroatië.

Het zwembad van de camping.

Het mooie zwembad van de camping had twee lage peuter/kleuterbadjes en een diep zwembad. Dat diepe lag tussen de twee peuterbadjes in.
Op een gegeven moment zat ik op de rand van het peuterbadje te kijken toen ik de jongste knal in het grote zwembad zag springen, wel met zwemband, maar toch.
Ik kon niet snel genoeg daar zijn: “Meisje, dat mag je niet doen! Mama of papa moet er bij zijn”. Het was op 10 seconden gebeurd! Ze was op de glijbaan en tien seconden later sprong ze gewoon als driejarige in het grote, diepe zwembad. “Ik wil wemmen in grote zwembad”. En ja, in China zat ze altijd in het grote zwembad, op een trapje en zat ik er altijd naast! Ze had héél veel vertrouwen gekregen, te veel!

Glijbaan en waterkanonnen

Op een keer hadden ze het peuterbad met waterkanonnen en grote glijbaan ontdekt. De twee oudste hielden een watergevecht en de jongste deed voor de tweehonderdste keer de glijbaan. De glijbaan kwam uit in een bodempje water van 18 centimeter. Ik plaatste me zo dat ik kon zien waar ze in het water kwam, dat leek me de meest ‘gevaarlijke plek’. Ze gleed, stapte eruit, wandelde langs de blok met de glijbaan heen (daar was ze heel even uit mijn zicht), en kwam dan naar de trap waar ik ze weer zag en het hele proces begon weer opnieuw. Soms ging ze wel een beetje onder, het was een glijbaan hè, maar het ging super.

“Mama ik ging onder water”

Het hele glijbaan ritueel ging nog ene keer door en toen kwam ze naast me zitten: “Mama, ik ging onder!” en ik zeg doodleuk: “Ja, dat kan als je van de glijbaan afgaat, hè”. “Ja” zei ze!
Maar toen kwam er een mevrouw achter de blok met de glijbaan uit! “Your baby went under in the big pool.”
“Huh, wat?”
Ze was dus om de blok met de glijbaan gewandeld en in plaats van terug naar de trap te lopen is ze gewoon in het grote zwembad gesprongen. Net op het stukje waar ik haar misschien 5 seconden niet zag! Gelukkig was er wel een redder en oplettende ouders in de buurt!
Ik kijk mijn jongste aan en zeg: “Ben jij in het grote zwembad geweest en onder gegaan? Dat is héél gevaarlijk dan kan je verdrinken!”
Blijkbaar kwam haar besef in één keer boven – ze begon hartverscheurend te huilen en te schokken!
We drukten haar op het hart dat ze echt niet alleen in het grote zwembad mocht springen, dat het zo gevaarlijk was… maar ze heeft het gevoel van verdrinken duidelijk gevoeld, ik kan het me zelf ook nog zo goed voorstellen… die luchtbellen zien ontsnappen en jezelf voelen zakken naar de bodem!

Héél gevaa-lijk eh mama

Ze zegt nu wel honderd keer dat het grote zwembad gevaa-lijk is en dat ze niet alleen in het grote zwembad mag springen en dat mama of papa erbij moet zijn! Ze heeft ‘een schrik’ gepakt en ergens maar goed. Te veel vertrouwen is dus ook niet goed!

Hoe snel het kan gebeuren dat verdrinken…

Dit had héél anders kunnen lopen en dat besef ik maar al te goed. Ze was echt maar héél even uit mijn zicht en ik hield mijn andere twee aapjes ook nog in het oog. Ik ben dankbaar voor die mama die op heeft gelet aan het zwembad en haar eruit heeft gehaald en ik besef… Het kan echt bij elk kind gebeuren, veel is er echt niet voor nodig!

Meer over dit onderwerp?

De voorbije zomer was er wel wat te doen over verdrinken… Saskia schreef ook een mooi artikel over de verwijten die sommige mensen maken aan ouders die een kind hebben dat verdronk. Marguerita had een jongetje in haar dorp dat verdronk.… van vijf – net als mijn oudste dochter.