Voed je kind op, alsjeblieft.

“Aan de kaaaaaaaant,

AAN DE KA-HAAANT” roept de ongeveer vierjarige kleuter naar me toe.
Ik zit aan de rand van het peuterhoekje van de binnenspeeltuin, De Neut, mijn jongste in het oog te houden. Ze baant zich voor de tweehonderdste keer een weg naar het trapje van de mini-glijbaan.
Ik voel mijn gezicht in ‘leerkrachten-pose’ vertrekken, je weet wel, zo met één wenkbrauw omhoog?
Uit mijn mond komen automatisch de woorden: “Als je dat op die manier aan me vraagt heb ik eerlijk gezegd niet zoveel zin om op te staan.  Als je nu ‘alsjeblieft’ had gezegd, of ‘Zou je even opzij willen gaan, alsjeblieft?”, dan was ik waarschijnlijk al lang opgestaan hoor.” (Sorry, beroepsmisvorming!)
Het jongetje kijkt me aan en jawel: “Zou je alsjeblieft even aan de kant kunnen gaan?”, vraagt hij nu netjes en ik laat hem passeren.

Voed je kind op!

Ik kijk naar het peuterhoekje, waar het plaatje: ‘Niet voor kinderen boven de drie jaar’ op hangt!  Ik tel de kindjes die hun derde verjaardag nog niet hebben gevierd.
Het zijn er denk ik vier van de tien die aan de juiste leeftijd voldoen.
Begrijp me niet verkeerd, mijn oudste van vijf zat er ook!  Hij was zijn glansrol als grote broer weer eens met verve aan het vertolken.
Helaas was dat gewoon nodig, dat hij op zijn kleinste zusje paste en haar wat afschermde.  Vooral voor de kinderen die gemakkelijk (3 x 3) jaar oud waren.
De grote zachte blokken werden gesmeten (ik noem het zelfs niet meer gegooid) om elkaar te raken.  Ze rolden de grote, zware rol, waar de kleintjes door kunnen kruipen, wild op en neer.  Ze sloegen geen acht op de allerkleinsten.
De bediening kwam een enkele keer zeggen: “Volgens mij zitten hier kindjes die ouder zijn dan drie”  en dan vertrokken er weer een paar om vijf minuten later gewoon terug te keren.

In de speelzaal staat er een schattig, klein, knalrood, oud en opgemaakt autootje, eentje waar de kindjes in mogen gaan zitten en aan het stuur mogen draaien.
Ze “Vroemen” en  “Tuut-en” er op los.
Enkele kinderen vonden echter dat het autootje eerder op een trampoline leek en stonden met een aantal bovenop de motorkap te springen….

Als een kinderopvang.

En dan zucht ik eens diep.
Sommige ouders gaan naar zo’n binnenspeeltuin, droppen hun kinderen in de speelhoek en kijken er voor geen meter meer naar om.
Dat de groten in de peuterspeelhoek het super gevaarlijk maken voor net diegenen waar het speelhoekje voor bedoeld is, dat er zijn die onbeleefd (ouders van) andere kindjes afsnauwen en dat er een autootje als trampoline wordt gebruikt is niet de schuld van het de bediening van de binnenspeeltuin.
Lieve ouders, het is jullie verantwoordelijkheid om je kinderen in het oog te houden!  Het is geen dagopvang daar, hè.  De mensen die daar werken hebben allemaal een eigen taak en die is niet ‘let op de kinderen.’
Dat wil heus niet zeggen dat je daar als een politie-agent moet staan roepen en tieren.
Opvoeding begint al net iets eerder dan daar op dat moment dat je kind het voor de andere kinderen onveilig maakt, of de spullen van anderen respectloos behandeld.

Klein apen, apen andere apen na…

Als ouder heb je een voorbeeldfunctie, je kinderen doen jou na!
Aan het begin van onze namiddag in de binnenspeeltuin stonden we aan de ingang netjes te wachten.
Het was er super druk en het meisje dat instond voor de tafeltjes, zocht een tafeltje dat vrij was voor ons.
Ondertussen kwam er een oud vrouwtje met een rollator aangewandeld naar de deur.
Wat doet mijn man, hoffelijk als hij is, opent hij de deur voor het vrouwtje met de rollator en krijgt onmiddellijk een boze sneer: “Moet ik naar buiten of wat?”
“Neen, ik dacht dat u naar buiten wilde en ik open even de deur voor u.”
“Ik ga niet naar buiten, ik wacht hier!”
En toen kon ik het niet laten om die mevrouw van antwoord te dienen: “Goh, wat reageren mensen toch vriendelijk op hoffelijkheid tegenwoordig!”
De mevrouw die naast me, ook op een tafeltjes stond te wachten, verborg haar lach achter haar hand.

Hoe kunnen we van onze kinderen nu gaan verwachten dat ze beleefd en respectvol zijn als zelfs een oma in een binnenspeeltuin het niet kan opbrengen om gewoon vriendelijk te antwoorden: “Oh wat vriendelijk van u meneer, dat u de deur voor me opent, ik wil hier nog even wachten op de rest van mijn gezelschap voordat ik naar buiten ga, maar toch bedankt.”

Lees ook: momenten dat een klant zijn koningskroon verliest.

Hoe wij opvoeden

Het spijt me, mevrouw met de rollator, dat wij onze kinderen nog proberen op te voeden tot hoffelijke, respectvolle mensen, door het goede voorbeeld te geven.
Ik hoop dat ze later, ondanks u onbeleefde antwoord, toch de deur zullen openen voor mensen die slecht te been zijn.
Ik hoop dat ze door het leven gaan met alsjeblief en dankjewel.
Ik hoop dat ze respect zullen opbrengen voor alles en iedereen en dat mag ik alleen hopen, als ik zelf elke dag aan hen laat zien hoe het moet.
En ik hoop dat ze, net als ik, net dat tikje relativeringsvermogen gaan hebben om tegen mensen met zo’n reactie zoals die van u, een lekker sarcastisch antwoord te formuleren.

Lees ook: bereid je kind voor op het verwijderen van een gispverband.