De reden van mijn crash uitzoeken.

In november 2018 ben ik gecrasht! Hard en diep! Ondertussen zijn we ongeveer negen maand verder en ben ik al een stuk uit mijn put gekropen. Maar om te voorkomen dat ik nog eens terug die kant op ga, moest ik wel op zoek naar het waarom van mijn crash. Dat klinkt misschien gek, want de meeste mensen rondom mij zeiden: “Dat was toch logisch, jij had gewoon te veel hooi op je vork genomen, natuurlijk ging je plat.!” In het begin ging ik daar nog enigszins in mee, maar later in mijn proces besefte ik dat het dieper zat dan dat. Ik moest de reden van mijn crash uitzoeken, want daar zat een stuk zelfkennis die ik blijkbaar had gemist.

Naar de psycholoog voor mijn crash

De beste man deed zijn best, maar na drie keer stuurde hij me wandelen omdat, zo zei hij zelf, hij zich onnuttig voelde. Ik maakte op drie weken enorme sprongen in inzicht en wist eigenlijk al vrij snel waar ik naartoe moest en wilde en kon perfect benoemen waar het fout gegaan was. Hij vertelde me dat ik ‘gewoon’ moest leren knopen door te hakken.

Het echte inzicht

Maar het echte inzicht kwam bij mij tijdens de opleiding tot expert hoogbegaafdheid. Eén van de laatste opleidingsdagen was het thema motivatie. En toen ik daar zat kwamen er enkele dingen kei hard binnen! Want daar, in de zelfdeterminatietheorie van Ryan and Deci, daar kon ik zo de linkjes leggen naar mijn diepe dal…

Automomie

In mijn job had ik totaal nul inspraak over de richting waar ik naartoe wilde. Directie worden, daar had ik geen ambitie voor, want dan zou ik, naar mijn gevoel, te ver van de leerlingen komen te staan. Maar ik deed al 15 jaar hetzelfde! En hoewel ik echt wel probeerde om daar zelf variatie in te brengen (Ik paste bijvoorbeeld elk jaar mijn jaarplan voor 75 procent aan met nieuwe ideeën), was ik leerkracht PO en dat zou ik blijven tot ik 65 (67, 68,…) was. Ik had al langer het gevoel van ‘Is het dit nu?’
En toen vond ik iets waarvan ik zag dat er nog veel werk was in het onderwijs: Zorg voor hoogbegaafden. Vol enthousiasme gooide ik me daarop! Dit kon ik! Dit wilde ik! Hier kon ik een verschil maken. Helaas ging dat niet op! Er was geen tijd, geen budget, er waren afspraken binnen de scholengemeenschap over opleidingen,… wat de redenen ook waren, het doet er eigenlijk niet toe. Ik kon de weg die ik op wilde gaan niet doen, het mocht/kon niet. En terugkijkend, is dat het punt waarop ik ben geknakt.
Ik was leerkracht PO en ik zou dat altijd moeten blijven! De benoeming voelde als mijn gouden kooi. Want wie, met zijn volle verstand, gooit dat nu weg? Een mooie job in het onderwijs, goed loon, veel vakantie en een goed pensioen? Zo reageerde mijn omgeving in het algemeen, tenminste. Ik voelde me gevangen.

Belonging

Je ergens thuis voelen. Tja, wat moet ik daarop zeggen?! Thuis voelde ik me thuis! 😉

Ik begrijp mensen vaak niet… Waarom zien mensen het grote geheel niet als het over milieu of klimaat gaat? Hoe kunnen volwassenen zich soms zo als kleine kinderen gedragen? Waarom gunnen ze elkaar vaak niets? Hoe kunnen volwassenen soms zo de pestkop uithangen? Waarom maken mensen zich vaak druk om dingen die in mijn ogen belachelijk zijn, maar trekken ze zich niets aan van de echt belangrijke zaken. Ik veralgemeen hier uiteraard…

Er werd me gezegd om ‘gewoon’ mijn job te doen. Eén oor in, ander oor uit principe, weet je wel. Maar met de beste wil van de wereld kan ik me niet voorstellen hoe je dat doet. Ik ben altijd zéér betrokken geweest met mijn job. Ik ken gaan werken ‘voor het geld’ niet.

Ik voelde me teleurgesteld en ik was vooral op mijn dieptepunt heel erg boos op alles en iedereen. Depressief? Absoluut niet! Gewoon enorm boos en teleurgesteld in mezelf, want op dat moment voelde de hele crash als een falen!

Competentie

Een mens moet zich competent voelen. En ook daar voelde ik het knellen. Want ik zat thuis met een hoogbegaafd kind en ik had geen clue hoe ik hem het best kon helpen! Ik zat met hoogbegaafden in mijn klassen en ik wist dat ze méér nodig hadden en wist niet hoe ik daar dan aan moest beginnen. Ik zag kinderen voorbij komen in mijn hoofd die ik nu wel onder ‘vermoedelijk hoogbegaafd’ zou aanduiden, maar die ik de voorbije 15 jaar had gemist. De kennis die ik al wel had wilde ik doodgraag doorgeven aan collega’s, maar dat werd niet altijd in dank afgenomen… Was ik dan ook niet bekwaam om die kennis over te brengen?

Ik voelde me dus niet competent en had geen beslissingsrecht om daar wat dan ook maar aan te veranderen in mijn gouden kooi.
DAT is de reden waarom ik plat ben gegaan – het had totaal niets te maken met mijn 101 projecten, planlast in het onderwijs of mijn man die de jaren daarvoor veel had gereisd voor zijn werk.

https://www.instagram.com/p/B2LiED_IAPJ/

Hoe zit het nu met mij?

Wel ik heb terug mijn eigen (beroeps)leven in handen genomen. Ik verdien er momenteel (bijna) niks mee, ik bouw (nog) geen pensioen op en ik heb zeker niet meer vakantie! 😉
Maar… IK beslis wat ik wel en niet doe en of dat 101 projecten zijn of maar 1.  Ik luister goed naar mezelf en mijn lijf, want een tweede keer zo’n crash zie ik niet zitten. Bovendien ben ik er ook nog niet helemaal uit, ik moet blijven opletten. De crash is dan ook nog geen jaar geleden.

Ik heb mijn opleiding ‘expert hoogbegaafdheid’ afgewerkt en examen afgelegd en ik ben met glans geslaagd. Mijn netwerk werd breder en ik leerde nieuwe mensen kennen, mensen die op dezelfde golflengte zitten.
Mensen met dezelfde frustraties.

En de toekomst…

Ik heb dus werkelijk geen idee! Het onderwijs laat me niet los en graag zou ik mijn nieuwe kennis en mijn 15 jaar onderwijs ervaring ergens samen kunnen inzetten. Maar tot ik een opportuniteit kan vinden waar ik dat kan doen, zet ik zelf kleine stapjes in de juiste richting van mijn grote doel.
In mijn droom is de zorg voor hoogbegaafden geen werkpunt meer voor scholen, maar een goed onderbouwd onderdeel van het dagelijkse schoolleven. Elk kind, hoogbegaafd of niet, zou zich in mijn droom goed voelen op school. Een utopie, maar elke kleine stap in de juiste richting is er één!

Diep vanbinnen voel ik me nog steeds een leerkracht. Eéntje die onbewust al jaren werkt aan een groeimindset, nog voor ik ooit van fixie en growie had gehoord. Nooit strevend naar perfectie in het product, maar altijd naar kinderen zelf laten ontdekken, proberen, falen en leren. En ik denk dat ik me hoe dan ook altijd diep vanbinnen een beetje leerkracht zal blijven voelen.
De crash zie ik niet meer als falen. Het was mijn wake-up call dat ik iets anders nodig had, iets anders wilde doen.

Take care

Ilse