Vingerknip van boven. Besef het mensen! Carpe Diem

Soms heb je zo van die weken waarin het besef weer eens tiendubbel zo groot is dat jouw zorgen geen echte zorgen zijn. Dat geld maar geld is, dat leerproblemen relatief zijn en dat je huis maar een blok met stenen is… Want dan komt er weer een vingerknip van boven in je omgeving en dan weet je weer hoe nietig je eigenlijk bent!

Vingerknip – dag nonkel.

Mijn man kreeg een berichtje dat zijn oom was overleden vorige week. Zijn gezondheid was niet optimaal, maar dat het zo slecht was ineens, dat hadden we niet door. Er werd nog een operatie gepland, hij zei nog: “Tot straks!”, maar ‘straks’ kwam niet meer en vandaag zitten we met de hele familie aan de koffietafel. Knip en gedaan. De ’tot straks’ werd een ‘vaarwel’.

Vingerknip – dag neef

Mijn nicht, aan de andere kant van de familie, kreeg ook slecht nieuws. Haar gezonde man kreeg een hartaanval. Zomaar, uit het niks, daar was de vingerknip weer! Hij heeft nooit een echte kans gehad, ook al heeft hij nog een tijdje in het ziekenhuis gelegen. Dit weekend is hij ingeslapen. Hij laat een verstomde familie achter. Zijn schat van een vrouw en dochter moeten alleen verder. Het was mijn nicht ook die zei: “Met een vingerknip kan het gedaan zijn!”.

Vingerknip voor de mevrouw.

Een paar weken geleden reed een mevrouw op de rotonde hier in het centrum en werd omver gereden door een bestelbusje. De chauffeur had haar niet gezien. Een kennis van mij was er bij en heeft de vrouw zien sterven. “Haar gezicht vergeet ik nooit, doodsangst was het!”.

Pluk de dag

Je weet niet wanneer je tijd van gaan is gekomen! Het kan zo onnoemelijk snel gaan. Als jouw tijd gekomen is, knippen ze je touwtje door en is het gewoon gedaan!
Dus leef vandaag, geniet vandaag, knuffel vandaag, heb lief vandaag, maak het goed vandaag, zeg sorry vandaag…

Vandaag ga ik huilen, want ik kan er niet tegen dat anderen verdriet hebben.
Ik ben ‘gene goeie’ om naar begrafenissen of herdenkingen te gaan, want zelfs al ken ik de persoon niet zo goed, dan nog zit ik te janken. Gewoon omdat ik me altijd zo inleef in de situatie van de mensen die achter blijven.

De dood, het is een deel van het leven. Je weet niet wanneer de vingerknip in jouw leven weer zal klinken, dus LEEF!

Take care en tot morgen

liefs Ilse
Dit is artikel 15/40 van 40 dagen bloggen.