Schooltas aan de haak voor onbepaalde tijd

De kogel is door de kerk, daar gaat mijn schooltas aan de haak. Voorlopig hang ik ze daar voor een half jaar.
Het heeft me enorm veel moeite gekost om bij die beslissing te geraken. Vooral ook door wat ‘anderen’ daarover te zeggen hadden. 

Hoe ik begon als leerkracht.

Vijftien jaar geef ik ondertussen les, met een jaar onderbreking voor ons derde kindje. En ik BEN leerkracht – echt een leerkracht. Ik heb nooit voor de klas gestaan, maar in de klas. Met bergen energie stak ik de leukste lessen in elkaar. En nog steeds, tot op het moment dat ik die bewuste maandag bij de dokter zat, zou ik voor mijn leerlingen door een vuur zijn gegaan! 

Maar ik verloor mezelf

Ergens onderweg ben ik mezelf verloren. Altijd heb ik gezegd dat ik zou stoppen als ik het niet meer leuk zou vinden. Maar na elke vakantie was ik blij dat ik terug naar mijn leerlingen kon. Ik zat weer vol ideeën en wilde ze uittesten, ik wilde met hen groeien.

Toch ging ik steeds minder schoolwerk doen. Jawel, uiteraard deed ik mijn job nog wel! Alles wat moest, dat deed ik en dat probeerde ik ook goed te doen. Maar mijn extra’s vielen weg. In mijn vakanties hield ik echt vakantie, terwijl ik ‘vroeger’ van alles en nog wat aan het zoeken was en aan het uittesten was. Een echte vakidioot was ik! 

En de voorbije herfstvakantie was de eerste vakantie dat ik echt NIETS voor school had gedaan. Niets! Die maandag vertrok ik voor het eerst in 15 jaar met tegenzin. En niet alleen tegenzin, het waren heuse tranen waarmee ik in de auto zat. Sinds die maandag vertrok ik elke dag met tranen naar school en ik kwam elke dag in tranen terug. En nee, dat had niets met lesgeven of de kinderen te maken… Maar ik vond dat ik er niet meer thuis hoorde. Ik was zo’n leerkracht aan het worden, die ik nooit wilde zijn. Zo één die juist haar werk doet.

Mijn vak collega zei letterlijk: “Ik heb je een duik zien maken.” Met haar arm maakte ze een beweging van hoog naar laag! En ze had echt gelijk. 

Is het onderwijs wat voor mij?

Zo een rare vraag voor mezelf, want nog een keer, ik BEN leerkracht. Ik vind dat nog steeds een roeping en het is echt niet iedereen gegeven! Maar al enkele keren kwam de vraag: “Is het dit nu?” in mij op. Ga ik dit nu nog 30 jaar doen? En wil ik het op deze manier doen?

Weet wat je doet als je stopt!

En dan komt iedereen zijn zegje doen: “Ik heb dat ook wel eens gehad, dat gaat over!” kreeg ik van collega’s te horen. Maar het ging niet over, het gevoel werd sterker.
“Denk aan je pensioen!”, hoorde ik weer van iemand anders.
“Wat ga je met je kinderen doen in de vakanties als je uit het onderwijs stapt!”, wist mijn mama dan weer te vertellen.

Al die dingen spookte in mijn hoofd. Daarbij kwam nog dat ik ook echt geen optie had. Sinds mijn man zelfstandig werd, was ik even diegene die het inkomen binnen bracht. Ik voelde me zo gevangen. 

Ondertussen kan ik die dingen counteren: Wat doen andere mensen die niet in het onderwijs staan met hun kinderen? En pensioen, bestaat dat nog wel. 😉

En daar zat ik bij de psycholoog

Ik ben er drie keer geweest en bij mijn laatste bezoek zei hij: “Jij hebt het helemaal zelf gedaan hè, dat besef je toch?! Ik heb niets gedaan voor jou, je bent er helemaal zelf uit geraakt. Je hoeft van mijn niet meer te komen, want ik heb niet het gevoel dat het verschil maakt. Je weet echt wel wat je te doen staat. Niet meer ‘wat alsen’, gewoon springen!”

Stopt het onderwijs voor mij voor altijd?

Geen idee! Ik weet alleen dat als ik terug ga zoals ik er nu tegen kijk, ik binnen de kortste keren weer een platte batterij heb. 
Het heeft tijd nodig om mijn weg te zoeken en die heb ik nu dan ook even genomen. Een half jaar heb ik nu de tijd om uit te zoeken wat ik dan wel wil en of het onderwijs echt voor me stopt.

Ik heb het geluk dat ik een benoeming heb. Als september daar is en ik weet en voel dat ik weer als die brok energie tussen mijn leerlingen kan gaan staan, dan doe ik dat.

En wat nu dan?

Tja,  niet veel … 
Uiteraard moet ik nog energie opdoen en me-time in mijn dagen voegen. Want nee, ik ben nog niet helemaal terug uitgerust. (Al meen ik soms van wel – typisch ik!)
Ik ben ondertussen aan een online blogcursus begonnen, want blijkbaar is dat iets waar ik enorm veel energie uit haal – schrijven.
Ik zou in principe als copyright SEO tekstschrijver kunnen worden, bijvoorbeeld.

De expertopleiding hoogbegaafdheid van bij Hoogbloeier zou ik ook heel graag volbrengen. Helaas staan er nog geen nieuwe sessies ingepland, dus ik weet nog niet of dat een optie is. 
Maar als coach zou ik bijvoorbeeld ook met kinderen kunnen werken. 

schooltas aan de haak

Mijn man zei: “Stop er maar mee voor een half jaar!”
Ondertussen loopt de  zaak goed en hebben we al minstens voor een jaar zekerheid van inkomen.
Met mijn blog heb ik een paar grote campagnes binnen gehaald, waar ik een mooi bedrag voor krijg.
Het gaat dus wel op financieel vlak nu.

En dus hang ik mijn schooltas aan de haak voor een half jaar.
Misschien wel voor altijd.

Geen idee wat de toekomst brengt – maar het was duidelijk dat ik moest springen en bezinnen.
En dat gaan we nu dus doen.

Take care en tot snel

Ilse