Langlaufen in de Ardennen

Langlaufen

Jawel ik heb het in mijn leven toch een keer of vier gedaan, schat ik, dat langlaufen.
Telkens was het met school.  De eerste paar keren was ik zelf nog leerling en een stuk leniger 😀
De laatste keer was ik leerkracht en was het 2010.

Het ski-pak

Ik herinner me nog het “Oh jee, wat moet ik aandoen?” gevoel.  Ik heb namelijk geen ski-pak of thermisch ondergoed in huis.
Manlief zou graag eens op ski-vakantie gaan, ik heb het steeds weten te omzeilen.  De hele koude sneeuw en stijve plank (ik heb het over mezelf! ) combinatie komt naar mijn gevoel van zijn leven niet goed!
Dus ik ging naar de Scapino, want die was er toen nog in de stad waar ik werkte, en kocht me een leuk wit skipak met zwarte cirkels erop!

Op de foto ziet het er allemaal heel “professioneel” uit, maar dat mijn collega’s die me hebben zien stuntelen maar spreken: Ik bak er gewoon niks van!
Zolang ik gewoon vooruit moet langlaufen schuifelen lukt het nog wel, maar een mini heuveltje was voor mij een mega-obstakel.
Het resulteerde telkens in een terug glijdende Ilse en een hoop gelach rondom me van collega’s en leerlingen. *schaam*

Neen, ik zal er echt nooit goed in worden!

Dat leerlingen tellen in de bus belangrijk is!

Haaaaaaaaa, eindelijk gedaan met langlaufen! Aangekomen en een lekkere warme choco binnen!  Dat was het leukste van de hele ‘wintersportdag’.

Tijd om met de bus terug naar het verre Limburg te vertrekken!  De leerlingen eerst nog allemaal naar de sanitaire voorzieningen sturen, instappen en tellen.

En jawel, ik had één leerling te weinig.  Dat op zich is natuurlijk vreemd, dus ik telde opnieuw.
Echt wel één leerling te weinig!
Ik ging snel terug naar de toiletten, maar daar zat niemand meer!
En meteen zag ik een collega uit de andere bus stappen.  Hij miste er ook één.

Dat is natuurlijk al anders, er waren twee ‘vermisten’!

De directeur begreep er niets van, hij was namelijk diegene geweest die de rangen had gesloten.  Hij was als laatste vertrokken en was achter de laatste leerling gebleven om zo te voorkomen dat er achterblijvers waren.
We gingen op zoek en we stonden zelfs op het punt om terug de latten aan te trekken en de tegenovergestelde richting van het parcours te beginnen afleggen.

Daar ginder ver liepen een paar stipjes!

We keken op de heuvels van witte sneeuw en uiteindelijk zagen we helemaal in de verte twee zwarte stipjes verschijnen.
Een leerling haar langlauflatten waren kapot en een andere was bij haar gebleven.
Ze hadden een ‘shortcut’ genomen door de diepere sneeuw en hadden dus zo ook net de directeur gemist.

Gelukkig dat we toch altijd tellen in de bus voor we vertrekken.
Meestal is het maar een formaliteit, maar het is er één die ik zeker nooit zal vergeten, zeker niet na dit voorval!

Volgen kan  op Bloglovin – Facebook – Twitter – Instagram – Pinterest

Zijn er wintersportliefhebbers onder de lezers?