Als je kind haar naam in twijfel trekt

“Ga je me nu eindelijk eens leren hoe ik mijn naam juist moet schrijven!”
Ik zat aan mijn bureau, onze jongste van vijf stond naast me met een boos gezicht en armen over elkaar. Vragend staarde ik haar aan? “Huh, wat zeg je?”
“Ik wil mijn naam juist leren schrijven!”
Nog steeds begreep ik niet waar ze het in hemelsnaam over had. Wat bedoelde ze toch?

“Je schrijft je naam toch al héél lang juist?! Eerst schreef je in drukletters en nu in het eerste schrijf je jouw naam in schrijfletters. Dat is toch juist?”
“Dat is NIET juist!”
“Hoezo niet dan?”
“Er staat el – eh – nnn – i (uitgesproken als de i van stip) – lennih dus! En zo heet ik niet! Mijn naam moet L – ee – n -ie geschreven worden.”
” Nee hoor, hoe je hem nu schrijft is het helemaal juist! Zo heb je hem in de klas toch ook geleerd!”
En daar kwam nog meer boosheid en frustratie boven drijven. Het kon niet, het was fout. De i was de i en niet de ie en de ee was geen e.
“Ja schatteke, maar dat is gewoon soms zo hoor, dat je een letter anders zegt als je hem schrijft. Dit is écht wel juist!”

Ze droop af en ik zag dat ze op haar tekening Leenie had geschreven.
*zucht* toch tof hè, zo van die kritische doordenkers! 😉

“Leni, hoe heet ik?”
“Ilse (niet met de i van stip 😉 )”
“Zal ik mijn naam eens schrijven?”

Ik schreef netjes ilse (want, ze heeft nog geen hoofdletters geleerd 😉 )
“Kijk, bij mijn naam is dat ook zo en bij Inthe ook. Het komt écht vaker voor hoor. Je naam is juist geschreven zoals mama en papa en de juf het altijd hebben geschreven”
En daar kwam grote zus nog even tussenbeide: “Ja dat is zo hoor, je zegt ook inthu als je mijn naam zegt maar je schrijft het ook met een e vanachter!”

Haar naam onder haar kunstwerkjes ging weer van Leenie naar Leni.

Liefs Ilse