Wat als je kind geen wedstrijden wil doen?!

Gisteren nam onze oudste voor het eerst deel aan een kata wedstrijd van zijn karateclub. Het was een enorme stap, want hij wist dat hij nooit kon winnen.
Dat klinkt sneu als je het zo leest en misschien denk je wel: “Hoe weet je dat nu? Dat kan toch dat hij wint!”. Helaas weten wij en hij dat zijn niveau echt te laag is om te winnen. En natuurlijk is het dan erg moeilijk om die stap te zetten. Daarom was dit een mijlpaal die we hebben bereikt.

Motorisch

Zo ver voor onze oudste dochter is op vlak van motoriek, zo moeilijk is het voor onze zoon. Fietsen was een ramp geweest, ballen vangen is een hel. Hinkelen ging jaren niet. Zijn zussen staken hem voorbij…
Ook op karatetraining was het duidelijk zichtbaar dat hij daar achter stond op zijn leeftijdsgenootjes. Niet dat hem dat ook maar enigszins aan zijn motivatie knabbelde. Als er één ding is dat je van onze zoon kan zeggen, dan is het dat hij enorme doorzetter is! Honderd keer vallen, honderd keer opstaan. Echt wat ik hem al heb zien doen, ik had het soms al duizend keer opgegeven. Hij bijt zich echt! Andere ouders in de club zeggen dat ook: “Hij geeft niet op, hè!” Neen, hij geeft niet op! Dat woord staat echt niet in zijn woordenboek.

Hij ziet trouwens zelf heel goed het verschil met de anderen en dat maakt het niet gemakkelijker om een wedstrijd te gaan doen.

Lateralisatie therapie

Ondertussen hebben we een aantal weken geleden ontdekt dat hij lateralisatie problemen heeft. Daarvoor start hij met Mesker therapie bij een kinesist. Ik hoorde een aantal straffe verhalen over die therapie. ‘Van AVI 1 naar AVI 9 op vier weken tijd’ bijvoorbeeld. Het lezen gaat ondertussen redelijk op niveau, maar het kan nog beter. Het schrijven gaat, maar het is niet snel genoeg. We hopen dus echt dat de therapie hem zal helpen om een hoop frustratie kwijt te geraken.

En als die therapie helpt, dan zal ook zijn motoriek verbeteren. Misschien dat hij volgend jaar dan wel kans maakt om een keer te winnen! 😉

De club zet in op aanwezigheid

Gelukkig zit hij in een hele fijne club. Ze vinden deelnemen aan wedstrijden belangrijk en blijven hem motiveren! Ik vind dat echt mooi om te zien. En zelfs al verloor hij heel erg tijdens zijn eerste wedstrijd, hij krijgt punten die meetellen voor zijn volgende gordel.

Geen wedstrijden willen doen

Het heeft echt lang geduurd om hem zover te krijgen om toch mee te doen! Hij zei letterlijk: “Maar ik ga toch nooit winnen! Ik wil niet meedoen!”
Maar geen wedstrijden, dan ook geen punten voor zijn gordel! Dus geen wedstrijden doen was eigenlijk niet echt een optie. Hem tegen zijn zin een wedstrijd laten doen en hem dus gaan dwingen, nog veel minder! We zijn nu al jaren bezig met het voor te bereiden op die eerste keer.
We zijn al naar wedstrijden gaan kijken, zodat hij wist hoe het eraan toe zou gaan. We hebben met hem gebabbeld over het feit dat hij nooit opgaf en dat het een hele mooie eigenschap is om dat te hebben. We vertelden hem dat hij zoveel had bijgeleerd (en dat is echt zo, want vorig jaar kon hij die kata geen enkele keer foutloos doen – hij spiegelde of liep de verkeerde kant op!) en dat hij hem nu volledig kon uitvoeren.
De club doet dat echt  heel goed, ik ben ze enorm dankbaar, want bij hoeveel clubs zijn de mindere kinderen bankzitters of mogen ze niet meedoen?!

Trotse mama

Dus toen ik gisteren een filmpje kreeg toegestuurd van de papa was ik bijzonder trots. (Ik kon trouwens zelf  niet omdat ik op studiedag was voor die lateralisatie problemen van hem.) Hij heeft meegedaan, hij heeft de kata volledig in de juiste volgorde en de juiste richting gedaan en hij was maar een beetje teleurgesteld toen er 5 juryleden voor het andere kindje kozen.
Met een dikke knuffel vertelde ik hem deze morgen dat ik bijzonder trots was. Want als je weet dat je niet gaat winnen en je gaat er toch 100 procent voor, dan heb je een echte winnaarsmentaliteit en dat is veel belangrijker!

Hoe gaat jouw kind om met wedstrijden? Ik hoor het graag in de reacties.

Take care en tot snel

Liefs Ilse