Vier moederdag nederig en dankbaar! Over mijn miskraam.

Natuurlijk mogen we moederdag vieren, moeten we moederdag vieren.
Maar het is en blijft dubbel…

Vandaag even een héél persoonlijke blog…

Ik was er klaar voor.

Heel lang wilde ik geen kinderen!  (Niet te begrijpen, nu?!)
Achteraf gezien was ik er gewoonweg niet klaar voor.
Maar opeens was het daar… een gevoel, een gekriebel, een droom, een wens…
Ik wilde wel kinderen en ik had ook echt het gevoel dat we er als koppel klaar voor waren.

Gelukkig was mijn man ook enthousiast en ik wist: Hij zou een geweldige papa worden.

Het liep helemaal mis.

Ik stopte na 10 jaar met de pil en de spannende periode brak aan: wachten tot het zover was.
Iedereen weet dat je het een jaar de tijd moet geven, dat je geduld moet hebben…
Dus toen ik na 10 maand een positieve zwangerschapstest in mijn handen had, was ik dolgelukkig.
Ik begon te tellen wanneer ik dan zou bevallen.  Dat zou dan in september zijn…
Ik vertelde het al even aan mijn moeder en liet haar zweren het geheim te houden.

Ik was net geen zes weken toen ik op een zaterdag tegen mijn man zei: “Oei, dit komt niet goed!”
Ik weet niet juist waarom ik het zei, er was niet ‘echt’ een aanleiding, eerder een gevoel.
Manlief zei dat het vast hormonen waren en dat het wel goed zou komen.

Maar midden in de nacht liep het mis.  Vreselijke krampen, pijn, bloedverlies, een vruchtje in het toilet … verdriet!
Weg droom, weg baby, weg mama worden….

Ik vertelde het aan mijn moeder en die zei meteen: “Maar, dat is toch niet zo erg!”
Ze bedoelde natuurlijk dat er iets mis was met het vruchtje en dat de natuur al liet weten dat dit kindje het niet zou gehaald hebben.
Rationeel gezien begreep ik die reactie.  Maar emotioneel kon ik het even niet verwerken.
Ook manlief reageerde heel rationeel: “Dan heeft het zo moeten zijn!”
En ja, ook dat begreep mijn hoofd, maar mijn hart kon er niet mee om!  Ik had een gebroken hart, hoe onnozel dat ook klinkt over een vruchtje van nog geen zes weken!

De vraag “Waarom” waar je nooit een antwoord op zal krijgen.

Je zoekt naar een ‘waarom’ die er nooit zal komen.
De tijd verstreek en ik werd niet terug zwanger…
Om je heen zie je overal zwangere vrouwen lopen.
Je collega gaat oma worden en brengt de echo’s mee om te showen, twee dagen nadat ik mijn ‘kindje’ door het toilet had gespoeld.
Een andere collega wordt zwanger van haar tweede.
Een familielid wordt ongepland zwanger van de derde, ze wilde er maar twee – Ik kon op dat moment alleen maar denken: “Waarom geven ze haar een derde en nemen ze mijn kindje af?”
De twijfel: “Zal ik ooit wel een zwangerschap tot een goed einde brengen?”
Diegenen die het wisten van de miskraam vroegen vaak: “En?” – Ik kroop het liefst tien meter in de grond bij die vraag.

Ik ben een stress eter en dus kwam ik héél wat kilo’s bij, wat sommige mensen de idee gaf dat ik zwanger was.
Niet wetende dat het juist het feit dat ik niet zwanger werd ervoor zorgde dat ik zoveel bij aan het komen was.

Ik kon het niet verwerken.

Ik kreeg het niet geplaatst, mijn hoofd was chaos, pijn, verdriet, angst,…
Op het einde van de zomervakantie beginnen we op school met een startvergadering.
Ik heb één collega die ook héél lang alles had geprobeerd om zwanger te worden en die dan uiteindelijk geadopteerd heeft.
Zij had het gezien, de wanhoop en het verdriet en ze sprak me aan op de parking toen ik alleen was.
Ik barstte in tranen uit – eindelijk, want huilen had ik al lange tijd niet meer gedaan.
Ze gaf me een knuffel en nodigde me uit bij haar thuis.
Ze gaf me een boekje dat haar had geholpen met het plaatsen van haar verloren kindjes.

Ik weet de titel niet meer, maar ik heb zoveel aan dat boek gehad.
Ik hield er een mooi beeld aan over dat er ergens zieltjes wachten op de ‘perfect match’ en dat het zieltje alleen blijft als die match er ook echt is.
En zieltjes die bij elkaar horen, vinden elkaar ook altijd terug.
Het klinkt zweverig, ik weet het, maar het heeft me geholpen en dat is wat telt.

De verjaardag van hel die zo mooi werd.

In januari werd ik 29 en mijn ideale beeld was altijd geweest dat ik voor mijn dertigste mama zou worden.
Helaas zat er dat niet direct in en weer was ik doodongelukkig, op mijn verjaardag.

Manlief wilde me verwennen en nam me mee naar een prachtig, romantisch (en duur!) restaurant voor een prachtige romantische avond.
We babbelden ook over het ‘niet lukken’ en we beslisten dat ik een afspraak zou maken bij de gynaecoloog om een check-up te laten doen.
Ik zou de afspraak maken als ik de volgende keer ongesteld zou worden,…

Maar ik werd niet ongesteld.  
Ik durfde het amper te hopen, maar ging echt over tijd.
Op Valentijn 2010 deed ik super bang een test en jawel, ik was terug zwanger!
Mijn man was het plafond in de living aan het afwerken en stond op een ladder toen ik dolenthousiast de zwangerschapstest onder zijn neus duwde.

In oktober werd onze kleine prins geboren, in januari werd ik 30 (voor mijn deadline die ik nu zo belachelijk vind!)

Moederdag: vier hem, maar wees nederig.

Ik ben super dankbaar voor elke moederdag die ik mag vieren en besef héél goed dat het niet voor iedereen is weggelegd.
Vandaag wil ik denken aan alle ‘Ik wil zo graag mama worden’-vrouwen, aan ‘Ik mis mijn kindje’-mama’s en ‘Ik mis mijn mama’ -kinderen.
Vandaag wil ik vragen, vier moederdag nederig en dankbaar en besef dat je jezelf gelukkig mag prijzen als je deze dag kan en mag vieren!

Volg je al op Bloglovin – Facebook – Twitter – Instagram – Pinterest ?