Schijn bedriegt – als kinderen thuis anders zijn dan buitenhuis
“Proficiat, mevrouw!” zei de dame in het restaurant toen ik met mijn drie kinderen vertrok. “Zo alleen met drie kleine kinderen gaan eten! Wat zijn ze flink! Dat doet niet iedereen u na!”
“Mijn complimenten over uw kinderen, mevrouw! Op die leeftijd zie je echt wel dat ze een opvoeding krijgen thuis!”, zei de stewardess op de terugvlucht van Macau!
Voor diegenen die nu denken: “Pfffff, weer zo één die komt opscheppen over haar kinderen!”. Lees de titel nog een keer, want schijn bedriegt!
Deze complimentjes doen goed, dat ga ik niet ontkennen – maar …. (yep, er is een “maar”!)
Meestal
Nu ga ik hier niet staan roepen dat ik ‘stoute kinderen’ heb of dat er geen huis mee te houden is! Meestal loopt het best oké!
Maar er zijn zo van die momenten!
Op dit moment (sinds een week of drie) gaan we door een helse fase met één van onze drie!
Een half jaar geleden
Een hele tijd geleden vertelde ik al eens over onze kleine koppigaard! Onze oudste dochter, met het sterke karakter.
En nog steeds ben ik trots op haar en haar karakter! Maar op dit moment weet ik me er even geen raad mee! Ik vertel mezelf dat het een fase is, doe mijn best en hoop dat deze fase weer snel voorbij gaat!
We hadden al een hele tijd dat het erg vlot ging met de oudste dochter. Ze had geen schreeuwbuien meer, ze deed flink wat er werd gevraagd.
In China liep het ook allemaal oké, geen koppig gedoe! Het liep op rolletjes! Ik zie me nog denken: “Ze is erdoor, ze weet nu dat wat we vragen om te doen niet onredelijk is en voor haar eigen goed!”
Een week voor de school terug begon
En toen kwamen we terug thuis van onze reis naar Kroatië. Papa vertrok twee dagen later terug naar Macau en het nieuwe schooljaar stond voor de deur.
Samen met het nieuwe schooljaar begonnen ook een paar heel stressvolle weken voor mij! Het nieuwe schooljaar is standaard choas! Geen ritme door de voorlopige lesrooster, ouderavonden, startvergaderingen van mijn andere activiteiten! Het was gewoon DRUK!
Uitvluchten
En daar kwamen zinnetjes: “Ik lig niet lekker!”, “Ik heb dorst!”, “Ik moet plassen”, “Ik wil toch andere kleren morgen!”, “Ik mis papa”, “Ik wil de raam open.”, “Ik wil de raam dicht!”, “Ik ben niet moe”, “Ik wil de olifant!”, “Ik wil de muis.”, “Mijn mat ligt niet goed!”, “Schud je mijn dekbed eens goed, mama!”….
Lief vragen, boos worden, knuffels geven, het hielp dan allemaal niets! Ze werd weer boos, begon weer te krijsen! Er was geen huis mee te houden!
Voor het eerst ging het mis bij een ander
Zo kwam ‘de aanval’ bij de babysit!
Ik had weer een ouderavond en ik kwam terug bij een babysit die vertelde dat ze twee uur gevecht had geleverd met haar! “Ik begrijp dat sommige mensen hun kind eens slaan hoor!” zei ze! En ja, ik begrijp dat ook! Het is echt uit pure onmacht hier ook al voorgevallen… een tik op de billen! Uiteraard had ik daar verschrikkelijk spijt van, uiteraard voel je jezelf dan een slechte mama en uiteraard weet ik ook dat het echt uit onmacht was!
Uiteindelijk had ze zich bij de babysit in slaap gehuild!
Zo stond ze ’s morgens ook op, met van die ‘ween-ogen!’
Ik schreef een briefje naar de juf, want ze zag er echt niet uit! Ik vertelde over de slechte nacht!
Afspraken
We maakten met onze dochter afspraken voor de volgende avond! Wat haar straf zou zijn als ze weer een scène zou maken. Want ze heeft natuurlijk zelf haar nachtrust nodig, maar haar zusje in de kamer ernaast en haar broer in de kamer tegenover haar ook! Haar Barbie-poppen zouden naar de zolder verhuizen en ze zou ze moeten terugverdienen.
Nog één keer was er geen huis mee te houden en gingen haar Barbie poppen op vakantie naar de zolder.
Maar ze had ze snel weer terugverdiend! Gelukkig! Het ging weer beter!
Het was ‘voorbij’ – ze deed weer flink wat er van haar werd verwacht bij het bed-ritueel!
Geen scène, geen geroep en geen getier!
Schijn bedriegt!
Maar om half één deze voorbije nacht stond er wéér een ‘Ik lig niet zo lekker’ gevalletje langs mijn bed. Ze was weer met geen stokken in haar bed te krijgen!
Ik probeerde haar te kalmeren, want ik wilde de rest van de huisgenoten niet wakker maken!
Op de één of andere manier is me dat slaapdronken gelukt! (Geen idee meer hoe!)
Om half vier deze nacht hoorde ik echter weer voetstapjes en was ze weer daar! Weer wilde ze absoluut niet weten van bed, ze was gewoon niet moe volgens haar! Wederom was niets goed en geen enkele oplossing aan te nemen… Het duurde weer een half uur en toen… heb ik haar omgekocht – Ik weet zelfs niet meer hoe.- Ik was moe en ik wilde gewoon slapen!
Onderbroken nachten!
Onderbroken nachten! Pfffffff! Ik was bijna vergeten hoe zwaar ze konden zijn als je gaat werken!
Ik ben dan ook doodmoe!
Mijn man, die een hele lange dag had gehad, had niets gemerkt van het hele nachtelijke avontuur!
Weer hebben we afspraken gemaakt! Weer proberen we iets anders uit! Dit zuigt gewoon de energie uit mijn lijf!
Waar komt dit vandaan?
Als ik nu zou weten wat er aan de hand is! Maar ze kan het zelf niet benoemen! Ze kan geen slechte dromen vertellen of wat dan ook!
In het begin dacht ik dat het weer ‘papa missen’ was en dat had gekund! Maar dan zou het deze week, nu dat papa een week terug thuis is, toch echt wel over moeten zijn!
Ligt het aan de klas?
Ik ging de juf dan maar eens navragen of ze iets aan haar had gemerkt! Maar nee, ze werkt super goed mee, doet heel goed haar best, ze vertelt flarden over China…
Nee, niks aan de hand!
Maar er is dus wel iets aan de hand. Er is ‘iets’ wat haar ongemakkelijk maakt, ‘iets’ wat haar aandacht doet vragen, ‘iets’ wat haar midden in de nacht klaarwakker maakt en ‘iets’ wat haar om aandacht doet schreeuwen (letterlijk!).
Ze kan de schijn daar in de klas precies toch hoog houden! Al weet ik dat er haar echt wel iets dwars zit.
Labeltjes
Mensen kwamen al met: “Heb je al eens een lezing over hoogsensitieve kinderen gevolgd.” en nog meer andere ideeën werden me te pas en te onpas aangebracht!
Lieve mensen… Een hoogsensitief kind lijkt mij een kind dat ‘altijd’ hoogsensitief is en niet één waarbij dat met fases naar boven komt…
Dit is iets anders… Ik weet ook niet wat juist… Ik weet alleen dat het komt en gaat…
Misschien maakt ze gewoon een sprong of heeft ze last van groeipijnen, want ze is op korte tijd wel erg veel aan het groeien geweest… Ik wéét het niet! Wist ik het maar!
Wel of niet schrijven
Ik heb getwijfeld of ik dit neer zou schrijven! Ik ben selectiever geworden in wat ik wel en wat ik niet op het net gooi! Maar het leven is niet perfect en opvoeden is soms een helse strijd! Elke mama twijfelt wel eens of ze goed bezig is! De schijn hoog houden is voor niets of niemand goed!
Vandaar vond ik dat ik dit wel even moest benoemen! Al is het maar voor die ene mama die er herkenning in leest… en die dan even weet dat het bij anderen ook voorvalt…
En ik wil niet de schijn opwekken dat het hier allemaal altijd op rolletjes loopt, want dat is gewoonweg nergens zo.
Het is bijna tijd om aan het bed-ritueel te beginnen!
Ik duim dat het vlot gaat! Ik duim voor een ononderbroken nacht…
Duimen jullie mee?
Liefs Ilse
20 Replies to “Schijn bedriegt – als kinderen thuis anders zijn dan buitenhuis”
Oh, Ilse, je bent echt niet de enige! Elke ouder zal dit, in meer of mindere mate, herkennen.
Het zal vast een fase zijn, misschien toch (onbewust) verwerken van wat ze allemaal heeft meegemaakt. Dat papa nu thuis is, betekent niet dat ze hem nu niet mist (het gevoel dat terugkomt toen papa weg was of de angst hem weer te moeten missen als hij straks weer weg moet). Ze zijn ook zo lang van huis geweest, hebben enorm veel meegemaakt. Dat allemaal kan bij haar nog na-ijlen. Dat, gecombineerd met een nieuw schooljaar, groeispurt, sprongetje… het is nogal wat voor die kleine mensjes. En de één fietst daar zo doorheen, de ander heeft het wat moeilijker om het een plekje te geven.
Schijn ophouden is negrens voor nodig. Dit openhartig vertellen laat alleen maar zien dat je ook gewoon maar een mens bent, die net als iedereen soms met de handen in het haar zit, het ff echt niet meer weet en denkt: WHY?!?!?!
?
Onze tjenne heeft dat ook regelmatig. Hij is ook 5 jaar. Vooral als mama onder druk staat. En meestal merken we daarna een verandering. Dan heeft ie iets bijgeleerd of is ie gegroeid.
We besteden wel heel veel aandacht aan communicatie. Zo leert hij vertellen wat er scheelt en weten wanneer er echt iets is of dat hij komedie speelt voor aandacht. Maar periodes met driftbuien komen geregeld nog eens voor…
Succes hoor!
Als mama onder druk staat… check…
Wij proberen ook om haar te laten benoemen wat er scheelt. Is altijd wel wat een ‘probleem ‘ geweest.
Heeft het gewoon niet te maken met alle veranderingen? In macau was jij full time met de kinderen en was papa In de buurt. Dan twee weken vakantie Kroatië met het hele gezin. Heeft ze gewoon niet langer de tijd nodig om te wennen? Ik heb er geen verstand van hoor, denk alleen met je mee ?
Dat kan ook. En dat ik het extra druk heb, helpt ook niet natuurlijk.
Hier heeft de jongste ook van die buien… we weten bij hem wel waar het vandaan komt, maar het zijn vaak bepaalde onzekerheden die hem triggeren. Hij wordt dan onzeker maar ipv datcre zeggen wordt hij woedend. Hier helpt het om zoveel mogelijk zekerheden te geven dmv een planningsbord met fotootjes. Hopelijk snel weer naar een betere periode xxx
We hebben een planning… misschien met haar overlopen. Bedankt voor de reactie.
Oi.. Hier eentje die overdag niet te genieten is.. Ze wil nergens mee naar toe, nergens zin in, slapen doet ze gelukkig wel (kan ook niet anders die is doodop) sochtends om half zes (soms al om 5 of eerder) staat ze al naast haar bedje..En een middagslaapje ho maar.. Ik leef met je mee. Ik denk ook aan een fase en een verd*mt lastige.. Een mens functioneert gewoon niet zonder een goede nachtrust.. Ik denk aan je.
Nee… nachtrust is cruciaal hè. Dankjewel.
Zo dat heb je van je af geschreven goed zo. Ik ben geen moeder maar ik weet wel dat onnodig aandacht vragen goed aangepakt moet worden. Kids worden daar vervelend van zeker als verkeerd gedrag de verlangde aandacht geeft. Ik hoop dat ik het mis heb maar mn ex schoonzusje had exact hetzelfde gedrag ook rond slapen in bed blijven en. en zij is een onspoorde narcistisch tiener geworden. Aanpakken niet om laten kopen wel een bedritueel.
De vraag is of het onnodig is – ik merk gewoon dat er ‘iets’ is. Als peuter was het ook geen ‘gemakkelijk’ kind, maar dat hebben we altijd erg consequent aangepakt en dat ging ook voorbij!
Hier is gewoon echt iets aan de hand! Toen ze wakker was twee nachten geleden had ze echt angst op haar gezicht staan….
Ik denk dus niet dat het onnodig is, want dat verschil zou ik zien en aanvoelen. Mijn buikgevoel zegt wat anders…
Het bedritueel is hier al jaren hetzelfde en dat werk ‘normaal’ perfect! Ze weten waar ze aan toe zijn!
Wat knap dat je dit deelt. Ik heb geen kinderen dus geen tips. Toch hoor ik ook vaak de nieuwe trend “hooggevoelig”.
Ik geloof echt in hoogsensitieve kinderen hoor, maar als er ééntje hier in huis daar iets mee heeft, dan is het niet deze van de drie.
En hoogsensitief is ook iets wat zich altijd in alles zal prijsgeven.
Je bent zeker niet alleen. Mijn jongste zoon was net zo. Later ben ik er achter gekomen, dat hij gepest werd op school. Zelf zei hij daar nooit iets van, maar hij vroeg wel heel veel aandacht thuis. Vooral dan negatieve aandacht.
Ik hoop echt, dat dit bij je dochtertje niet om dezelfde reden gaat. Misschien is het inderdaad gewoon een fase na een fijne vakantie terug naar het dagelijkse leven van school.
Om te beginnen, die positieve reacties die je krijgt zijn gebaseerd op een moment opname. En als je ze vaker hoort, betekent het dat jouw kinderen ook engeltjes kunnen zijn. En dat is gewoon een feit. Mag je gewoon vertellen, hoor en trots op zijn :).
Maar vanzelfsprekend gaat het er ook eens heel anders aan toe in andere omstandigheden. En het is goed dat je daar eerlijk over bent. Misschien juist alleen al omdat iemand anders het herkent en jou de gouden tip kan geven!
Om te beginnen heb ik veel respect voor je. Want hoe je het ook went of keert, je doet natuurlijk veel van de opvoeding alleen, omdat je man vaak weg is voor werk. En dat vind ik knap. Als je dan dit soort momenten hebt die tegen zitten, moet je het alleen ondergaan. En dat is mega pittig!
Ik heb niet het idee dat hier iemand onnodig aandacht vraagt. Dus het is goed om er achter proberen te komen. Puck (mijn oud-blog partner) schreef eens een goed blog over nachtangsten. Geen idee of je overeenkomsten ziet in haar verhaal, maar ik deel het toch voor de zekerheid: http://www.beineffable.com/nachtangsten/
Verder kan ik mijn ervaring delen dat mijn zoon de overgang van intensief samen zijn naar (eerste) keer opvang erg moeilijk vond. Niet raar, omdat we in Thailand natuurlijk zijn wezen backpacken voor 3 weken. Dat was intensief samen zijn met weinig contact met andere kindjes. Hij moest ze maar net tegen komen tijdens het reizen. En dan ben je ineens terug en moest hij naar de opvang. Een mega grote omschakeling natuurlijk. Gezien jullie tijd in Macau en Kroatië, is dat misschien ook iets wat speelt. Wat hielp was zeker aandacht geven aan zijn ‘hulpkreten’. Bijvoorbeeld erkennen dat het moeilijk is en dat hij dat gevoel ook mag hebben.
Geen idee of je iets hebt aan mijn reactie. Maar ik denk dat je vooral alle reacties hier moet lezen en er uit moet halen wat jou aanspreekt. Ook al is dat maar van één iemand, is het al meegenomen.
Ondertussen zijn we eruit dat ze nachtmerries had over een tv-programma dat de grote broer kijkt!
Maar super bedankt voor je uitgebreide antwoord, Sheila!
P.S. een vriend van ons heeft 2 kinderen. Bij één is hoogsensitief vastgesteld. En dat gaat er inderdaad heel anders aan toe dan wat jij omschrijft.
Ja, dat lijkt met echt niet het geval!