Drie dingen die je niet zegt als een partner in het buitenland zit.

Mijn trouwe lezers weten dat mijn man vaak in het buitenland vertoeft en dat ik dan even alleenstaande mama ben van drie kleine kinderen.
Op dit moment zit hij in China, als hij terugkomt is hij 17 dagen van huis geweest.

Gisteren had ik een gesprek met een mevrouw waarvan de man vroeger veel in het buitenland heeft gezeten voor zijn werk.
Ze kon echt gerichte vragen stellen en ik verschrok een beetje over hoe goed ze wist hoe ik me voelde.  Er werd gesproken over wat ‘andere mensen’ soms kunnen zeggen wat pijnlijk is, me boos maakt of net héél verdrietig.
Ze legde de vinger op de wonde…
Ja, ze begreep het ‘echt’.
Uit ons gesprek komt deze blogpost gerold.  Misschien kan het een inzicht geven.
Dit zijn dingen die mensen tegen me zeggen als ze horen dat manlief (vaak) in het buitenland zit:

Het went wel!

Dat is niet erg, ze zijn dat gewoon, dat went. Euhm, het spijt me je te moeten teleurstellen, maar dat went dus nooit.
Elke keer als hij vertrekt weet ik dat zowel de kindjes als ik hem héél erg gaan missen.

Ik weet dat ik de dagen ga aftellen en dat ik mezelf ga uitnodigen bij mijn ouders om daar te gaan eten om minder te moeten koken en om eens ‘andere praat’ te hebben.
Als het went en je vindt het niet meer erg, dan schort er iets aan je relatie.
Ik kan hem nog steeds niet missen en liefst mis ik hem zo weinig mogelijk.
Je past je natuurlijk wel aan, maar wennen doet dat nooit.

Mijn man zou dat niet mogen

Ik vind dat zinnetje één van de vreemdste opmerkingen die ik krijg. Wij hebben daar als koppel over gebabbeld, babbelen daar nog vaak over. Naar mijn mening heeft mijn man een uitzonderlijk talent.  Dat bleek al tijdens zijn ingenieursstudie toen hij vlotjes surfte door de opleiding. Hij haalde vaak perfecte scores, soms ook omdat de docent niet meer de moeite nam om het te controleren: “Als Wouter het geprogrammeerd had, dan zou het wel werken.”Hij heeft die studies niet gedaan om dan dat talent niet te gebruiken.

Dat terzijde doet hij zijn job super graag.  Hij vindt de theaterwereld geweldig en heeft super collega’s. Natuurlijk zijn er overal mindere kantjes aan, maar die neemt hij er bij. Het is een uitdaging, hij kan er zo in opleven. Bij zijn vorige job was hij doodongelukkig.  Geef mij dan maar af en toe een reisje naar het buitenland en een gelukkige man. Dit is een beslissing die je samen maakt en waar je samen achter moet staan.

Ik vind het binnen een relatie niet verstandig om de andere dingen op te leggen, iemand te beperken.
Of dat nu zijn vrijheid is om een pintje te gaan drinken of om zijn werk in het buitenland te gaan doen.
Je zit met twee in een relatie.  Je zoekt en overlegt samen tot je een compromis hebt gevonden waar beiden partners zich in kunnen vinden.

Ik weet dat als het er echt op aan komt, (Bijvoorbeeld als je geen kant op kunt omdat je een ontsteking in je rug hebt) dat hij er zal zijn.
Dan zal alles aan de kant zal worden geschoven en er bergen zullen worden verzet om te zorgen dat hij er is.

Ik zie het niet als “Mogen”.
Ik voel het als “Vertrouwen”.

Mijn man altijd in het buitenland? Dat zou ik niet leuk vinden!

Ja, en wij wel dan?
Nee, dat is niet leuk.  Ik vind dat niet leuk, hij vindt dat niet leuk en de kinderen nog veel minder.
Voor hem is het dubbel: hij is een uitdaging aan het aangaan, hij is aan het werk.
Maar hij mist de familiemomenten en dat is soms echt wel pijnlijk.
In het leven zijn er nu eenmaal dingen die minder leuk zijn.
Wij compenseren door bij de grootouders te gaan eten, door demo-avonden te doen, door nog een netflix reeks erdoor te jagen.
We eten een keer in de zetel boterhammen en een keertje meer corn-flakes.  De menu is vaak wat meer pannenkoek en macaroni met ham en kaas gericht.
We maken er het beste van, maar nee wij vinden dat ook niet leuk en zoals hierboven staat: “Het went nooit.”

Wat zeg je dan wel? Waar hebben wij ’thuisblijvers’ wel wat aan?

Bijvoorbeeld aan mensen die hun telefoonnummer doorgeven en zeggen: “Bellen hè”
Mensen die naar de demonstratie avond kwamen die ik organiseerde om een avondje niet alleen te zijn.
Mensen die als noodlijn klaarstonden toen ik het ‘net niet’ haalde om de kindjes op te halen bij de naschoolse opvang.
Een super onthaalmoeder die kleine Leni even langer kon bijhouden toen ik rapporten moest uitdelen.
De vriendin die klaarstond om te luisteren toen ik hoorde dat manlief langer zou moeten blijven.
De juffen met de extra zorgen voor de kinderen.

De mensen die er ‘echt’ zijn, zonder oordeel, met hulp en luisterend oor!