Hoe maak je de keuze van een sport met je kind?

Toen onze zoon vier zou worden in oktober, vroeg iemand me of ik al een sport voor hem had gekozen. Haar zoontje, van hetzelfde jaar als hem, zou starten bij de lokale voetbalploeg. Het zou speels zijn en nog niet ‘echt voetballen’. Ze vroeg of hij niet mee wilde komen. Ik probeerde me een voorstelling te maken van onze oudste op een voetbalveld en ik kreeg er maar geen oog op. Maar hoe maak je de keuze van een sport voor je kind? Er zijn er zoveel? We beslisten om hem dan toch maar te laten starten met voetballen. Hij kon het niet weten als hij het niet probeerde en hij wilde zelf echt wel gaan!

Voetbal ging het dus niet worden

In april waren we zo ver dat we hem bijna het veld op moesten duwen! Dat voetballen, dat ging het dus echt niet worden. We hebben hem niet eens zijn seizoen laten afmaken. Ergens in mijn hoofd spookte de woorden van mijn mama: “Als je ergens aan begint, dan maak je dat jaar af! Ik heb daarvoor betaald! Je gaat!” – Maar als ik zag hoe ongelukkig hij daar stond en hoe hij echt geen oog had voor de bal! Alles had hij gezien! De madeliefjes op het veld en de regenworm die langs de kegel zat!
Hij ontwikkelt heel erg asynchroon en dat speelde hem ook parten…. Dat komt heus wel goed, maar het gaf en geeft toch wel wat problemen! In mei van 2015 namen we dus afscheid van de voetbal! Maar sporten is wel heel belangrijk, dus gingen we op zoek naar een andere sport!

Lees ook: Wat de Rode Duivels onze kinderen leerden over voetbal en karakter.

De danseres die niet meer wilde dansen.

De oudste dochter was ondertussen met de dansles begonnen, maar na vijf keer weigerde ze pertinent om nog mee te doen. Ze kwam aan mijn stoel hangen tijdens de les. Ook hier was het een suggestie van iemand anders om haar te laten starten.
Ik denk nu dat ze gewoon nog te klein was, want ik denk eerlijk waar dat als ik ze nu zou laten starten, dat ze het wel heel leuk zou vinden.

Bewegen is belangrijk!: De keuze van een andere sport

Omdat ik bewegen echt heel belangrijk vind gingen we voor de zoon op zoek naar een andere sport. Diezelfde week zat er een strookje in de brievenbus  van de lokale karate club. Dat zag ik hem dus wel doen. Karate is namelijk geen teamsport en super gedisciplineerd… Misschien was dit een goede keuze van sport!  We gingen het proberen!

De verandering

Onmiddellijk zagen we hem op de training van de karate veranderen! Waar ze hem bij het voetballen totaal niet konden motiveren, lukte dat bij de karate wel. Hij liep zijn kleine beentjes onder zijn gat uit! Hij lachte!
De structuur en de discipline deden hem zichtbaar goed!

Na zijn eerste jaar kreeg hij zijn witgele band! Wat was hij trots! Halverwege zijn tweede jaar kreeg hij geel! Hij werd nog trotser!

Nog steeds zag je het grote verschil tussen hem en zijn leeftijdsgenoten, maar hij straalde op training en nog meer met zijn gele band!

En toen vielen we even stil

Helaas werd het derde jaar naar de training gaan een ramp! De trainingen vielen gelijk met het uur dat zijn jongste zus moest gaan slapen! En als papa dan in Macau zat, dan geraakte ik niet bij de training! Ik had al zo vaak mijn familie en vrienden nodig om mijn sociale vangnet te spelen voor al bij activiteiten zoals de school en de gemeenteraad… Ik wilde hen niet nog een keer vragen voor de karate. En zo stelden we de trainingen maar uit.

Op een keer was hij héél erg verdrietig: “Wanneer ga ik nu terug naar de karate?”
Dat deed heel erg pijn, we hadden hem iets niet meer kunnen geven waar hij wel echt behoefte aan bleek te hebben!

Het is jouw schuld papa!

Op het einde van het trainingsjaar worden er standaard nog wat nieuwe banden uitgedeeld. Zijn kameraadje kreeg oranje-geel! Hij ging hem flink feliciteren, maar in de auto barstte hij uit tegen mijn man: “Waarom moest jij nu zoveel naar Macau? Nu ben ik niet genoeg gaan trainen en nu heb ik mijn oranje-gele band niet gehaald! Dat is jouw schuld!”

Papa voelde zich enorm schuldig… Tja… Te begrijpen deze reactie natuurlijk!

Oranje-geel

Maar vorige vrijdag, bij het einde van de training had de Sensei nog goed nieuws! Hij kreeg toch oranje-geel!
Zijn geluk kon niet op! Een grote glimlach verscheen… Kandidaat oranje! Yes! Ik heb nog nooit zo een opgeluchte papa gezien! 😉

Hij gaat volgend jaar voor oranje! En zijn oudste zus? Dat weten we nog niet juist, maar dat ze moet gaan sporten is duidelijk! Hoe lenig dat die is! Wow!

Tips voor de keuze van een sport voor je kind

Uit mijn eigen ervaring wil ik een paar tips meegeven voor de keuze van een sport.

1) Kijk naar het kind! Waar liggen zijn interesses? Mijn gevoel zei toen al dat voetbal niets zou zijn en dat bleek ook wel te kloppen.

2) Begin er niet te vroeg aan! Tenzij ze er zelf om vragen, zou ik niet beginnen voor ze 5 of 6 zijn. Ook hier kijk je natuurlijk best naar je kind!

3) Kijk naar het enthousiasme van je kind! Voelt het zich goed ik de club, gaat het met enthousiasme naar de training? Dan zit je waarschijnlijk goed.

4) Hoewel teamsporten tof zijn, zijn ze niet ideaal voor iedereen. Kinderen met hoogsensitiviteit bijvoorbeeld, voelen zich vaak beter bij een eerder individuele sport!

Zoektocht naar de juiste keuze van een sport

Het kan een hele zoektocht zijn! Maar ik denk echt dat elk kind wel een sport kan vinden waar het zich helemaal in kan uitleven!

Heb jij lang gezocht naar de juiste keuze van een sport voor jezelf of voor je kinderen?
Wie zijn kind koos ook helemaal verkeerd in het begin?
Zijn er sporten die je jouw kind nooit zou laten doen?

Take care en tot snel

Ilse