Daguitstap Archieven - Pagina 3 van 3

Overleven in de Efteling in de regen – onze tips

By Ilse Verhoeven | 2016-06-24 | Comments 13 comments

De Efteling is en blijft nog steeds één van de mooiste pretparken om met de kinderen te doen! Bij ons stond dus het pretpark nog in de planning voor de zomervakantie begon een paar jaar geleden. Maar het weer wilde niet meewerken en het bleef maar ‘regen’ aangeven op de voorspellingen.
Onder het motto: “Het kan toch niet de hele dag regenen!” gingen we dan toch op een maandag met de drie kinderen naar de Efteling. Het was er heerlijk rustig en droog… tot we de eerste attractie hadden gedaan, toen begon het te miezeren. Tegen het einde van de dag was het alleen maar harder gaan regenen! Echt de héle dag REGEN! Bleh!

Tips om de regen te overleven in de Efteling

1) Neem goede regenkledij mee.

Klinkt vrij vanzelfsprekend, toch?
De kinderen hadden blijkbaar best goede jasjes, dit was echt een ~~vuur~~ water-doop voor die dingen!
De jongste was niet zo goed voorzien! Ik spurtte dus naar de eerste winkel en kocht een Jokie-poncho – er is geen beter excuus om dat te kopen dan ‘Ik heb het NU nodig!’

Ook papa, eeuwig in T-shirt, vest of jeans jasje liep een aantal uren een winkeltje binnen voor een regen poncho.

Ik had wel een regenjas, het ding heeft het best lang uitgehouden. Toch bleek een hele namiddag in de regen te veel te zijn. Toen ik in de auto stapte was ik nat tot op mijn huid!

2) Kies de attracties ‘met dak’

De gondoletta’s, panda-droom, fata-morgana, carnaval festival, droomvlucht, …. ze hebben een dak en op een rustige dag als maandag sta je al snel aan te schuiven bij het overdekte stukje bij veel attracties. ~~Want welke gek gaat er nu met zo’n weer naar de Efteling?~~

3) Spreek met de werknemers van het park.

Het is me al vaker opgevallen, maar de werknemers van de Efteling moeten volgens mij een clausule ‘Vriendelijkheid en behulpzaamheid’ ondertekenen of zo.
Ze blijven lachen, ze blijven je een fijne dag toewensen, ze blijven het positieve benadrukken,… Echt – Efteling personeel is TOP!

4) Neem kinderen mee

Mijn gemoed is een paar keer helemaal onder nul gezakt… Ik had het me zo anders voorgesteld. Droog weer, niet te druk, genieten in de Efteling…
Het werd heel nat, niet druk, brompot mama in de Efteling… héél even toch.

Want kinderen maakt het allemaal niet uit! Ze zijn in de Efteling en het is er leuk en ze zijn samen met mama en papa!
“Gaan we nog eens” heb ik de hele dag gehoord en ‘nog eens’ was geen probleem, want het was niet druk.
“Ohhhh, mooi, mama kijk!” heb ik de hele dag gehoord en ze hadden gelijk, het was ‘oh mooi’.
De kindjes bleven lachen, bleven gaan, klaagden geen enkele keer (tot we naar huis moesten en ze van mij hun broeken en sokken moesten uitdoen om droge spullen uit de winkel aan te doen!)
Regen kon hen niet deren! Het is leuk in de Efteling – punt!
En eigenlijk hadden ze ook gewoon gelijk!

Wat je van kinderen leren kan, zo op de meest regenachtige dat in de Efteling…
Positief blijven mama!

De oudste dochter ging slapen en zei “Mama, de Efteling zit in mijn hoofd.” en ik wist precies wat ze bedoelde. (Taaatata taaaatata tatataaaaa – alsjelblieft, graag gedaan 😉 )
Het was een geslaagde uitstap, ondanks de regen was dit een top familiemoment!

Bezoek aan het Fort van Breendonk – waardevolle excursie

By Ilse Verhoeven | 2016-06-03 | Comments 11 comments

Daar stond ik dan, op de executieplaats in het Fort van Breendonk, voor de zevende of achtste keer, samen met mijn leerlingen, in de kou te staren naar de kogelgaten in de palen.
Elk jaar stond ik daar, het was dé excursie van het tweede jaar bij ons op school. Elk jaar opnieuw was ik daar, maakte ik ongeveer dezelfde foto’s, in de kou. De excursie was altijd in februari en de temperatuur onderstreepte telkens de gruwel van het doorgangskamp van de nazi’s tijdens de tweede wereldoorlog, nog net dat beetje extra.

Elk jaar werd de excursie voorbereid met een film zoals “La vita et Bella” of “The boy in the striped pajamas” – elk jaar veegde ik mijn tranen weg.

Elk jaar verbaasde ik me weer wat een indruk de gids maakte op mijn groep veertienjarige pubers. Hij brulde hen in het Duits toe op de manier van spreken van een SS’er.
Hij vertelde over de gruwel in de folterkamer en het feit dat ‘anders zijn’ je dood betekende.
Ik zag ze slikken, mijn groepje pubers…

Geen enkele keer heb ik ook maar één van hen tot orde moeten roepen, ik wees hen altijd op het plaatje net aan de buitenzijde van het fort:

Maar om de één of andere reden vertelt dat fort op zich al genoeg en voelden ze aan dat zich op die plaats niet gedragen ‘not done’ was.

Excursie “Fort van Breendonk” afgevoerd.

Een paar jaar geleden merkte ik op dat het bezoek aan het Fort van Breendonk niet op de agenda stond en vroeg aan de tafel onder de middagpauze aan mijn collega’s waarom.
Blijkbaar was het afgevoerd, dat jaar dat ik thuis was met loopbaanonderbreking, dus ik heb het juiste verhaal niet meegekregen. Waarschijnlijk heeft het te maken met de overvolle agenda en/of de prijs – want steeds meer mensen kunnen hun schoolrekening niet betalen…

*zucht* – zo jammer – zo spijtig – want leren doe je echt niet alleen op de schoolbanken! Maar ik begrijp de school ook. Je kan niet alles met een beperkt budget!

Ik wacht dus geduldig af tot ik het eerste hakenkruis zie verschijnen op één of andere tekening. Ik weet dat het moment gaat komen dat een onwetende puber een ‘cool sign’ ergens ongepast op zal zetten…
En ik weet dat dan mijn vele foto’s van het Fort van Breendonk nog van pas zouden kunnen komen. De foto’s, elk jaar genomen in ongeveer dezelfde setting, in de kou!
De kou die er niet zal zijn op de schoolbanken als ik de foto’s projecteer en die dus het gevoel niet kunnen weergeven. Het gebrul van de gids kan ik nog niet half benaderen.
De sfeer in de folterkamer kan ik niet in het klaslokaal blazen… maar mijn steentje bijdragen om het allemaal niet te doen vergeten, dat kan ik dus wel….

Take care en tot snel

liefs Ilse

De gouden kat van Don Quichot – schattentocht in Bosland

By Ilse Verhoeven | 2016-05-13 | Comments 6 comments

Voor deze week een erg recente ‘reisfoto’, het is er één van het voorbije Hemelvaart weekend.
Manlief was nog is China (ondertussen weer in China) en het was prachtig weer. Mijn nichtje, meter (peettante) van ons zoontje had een super leuk voorstel om samen met de kinderen te gaan doen.
We zouden gaan picknicken en dan op schattentocht gaan.
In Bosland (waar wij dus midden in wonen) ligt er in Lommel Kattenbos een super leuk speelbos met een schattenjacht: de gouden kat van Don Quichot.

Aangezien dit ‘risicogebied’ is voor teken, doen we er natuurlijk ook alles aan om tekenbeten te voorkomen.

Het is een geocach, maar er is een speciale route van 2,5 kilometer waarbij de allerkleinsten moeten zoeken en opdrachtjes moeten doen. Het is nog niet echt cachen, maar het is al een super goede oefening voor later. Ideaal voor mijn gezinnetje dus.
De opdrachten lezen en de getalletjes opschrijven als je de oplossing gevonden hebt, kan best wel een volwassene doen.

Mijn zoontje van 5,5 vond het GE-WEL-DIG. Nestkastjes zoeken, dieren zoeken die verstopt zaten in het bos of in glazen bollen in een wand, een reuze spin naar onder halen,…
En dan uiteindelijk na een leuke wandeling een ‘echte’ schat vinden.
Met de codes die je gevonden hebt, gaat het slot van de schatkist open en vind je de gouden kat van Don Quichot.
Voorzie jezelf van een 20 cent stukje en je kan een herdenkingsmunt ‘draaien’.

Je komt ook voorbij het speelbos, daar kan je even ‘afdraaien’ en even rusten van de zoektocht, maar mijn zoontje vond het niet zo fijn! Hij wilde verder zoeken naar de schat. 🙂

Dit is een zéér leuke gratis uitstap met uitdaging. Als je in de buurt bent (bijvoorbeeld als je logeert in Center Parks de Vossenmeren of zo) dan is dit zeker weten een aanrader.
Oudere kinderen kunnen echt cachen en de route van 6 km. doen.

Deze challenge komt van de blog van Thomas Pannenkoek. De bedoeling is om 52 weken lang een reisfoto of uitstap foto te delen met het verhaal erachter.
Als je zin hebt, kan je altijd meedoen.

Zijn jullie kinderen ook bosliefhebbers?
Wat is jullie leukste ‘gratis’ uitstapje om met kleine kinderen te doen?

Winteravonden

By Ilse Verhoeven | 2015-12-30 | Comments 4 comments

Er liep weer eens van alles mis, wat zijn wij toch goed in uitstapjes maken met grandioze blunders.

Even mijn missers op een rij:

Maandag gingen we naar “De kermis in het donker” oftewel de winteravonden in Bokrijk.
Warre noemt ze sinds vorig jaar zo.
Prachtige verlichte nostalgische kermis in het openluchtmuseum, het heeft een prachtige sfeer.

Vorig jaar was het koud – ijskoud.
We zijn er toen vertrokken omdat Inthe blauw begon te zien van de kou.

Dit jaar was het zo’n 10 graden warmer, dus was het niet echt nodig om zoveel mutsen en sjalen mee te sleuren.
Toch had ik voor de zekerheid Inthe haar poncho en een mutsje voor Leni in de auto gelegd.
En hoewel het niet zo heel koud was, waren handschoenen voor Inthe toch wenselijk geweest.

We vergaten de zaklampjes. En juist dat is wat onze kindjes zo leuk vinden. Zelf de weg voor zich verlichten met een zaklampje.
Gelukkig was daar mijn schoonbroer, die altijd wel lampjes bij heeft. Inthe kreeg een kop-lampje en Warre een groen verlichte armband.
Crisis vermeden, al hadden we beter ook een lampje voor onszelf meegebracht.
Leni zat op de schouders van manlief en op een gegeven moment gleed die in de diepe berm langs het pad (op een niet verlicht stukje).
Hij had Leni nog wel omhoog kunnen houden, die begon twee minuten later pas te huilen van het verschrikken.
Gelukkig geen kwetsuren, maar toch weer een ‘note to self’: vergeet volgende keer die zaklampen niet!

Ik had ook (bewust) geen hapjes meegebracht voor de kinderen. Normaal heb ik rozijntjes, gezonde koekjes en/of fruit in mijn tas zitten, maar aangezien er zoveel eet-standjes zijn had ik dat maar thuis gelaten. (Geen gesleur, weet je wel)
Bij aankomst had ik twee pannenkoeken gekocht en die hadden we verdeeld onder de kindjes. Het was toen nog te vroeg om al echt te eten.
Op een gegeven moment, na heel wat attracties en dus ook een paar uur later, begon Leni hartverscheurend te huilen.
‘De honger huil’ – zo herkende ik hem.
Natuurlijk was op de plaats waar we op dat moment waren geen enkel eet-kraampje te bespeuren en moesten we de hele weg terug wandelen op zoek naar wat te eten met een hysterisch brullende bijna peuter.
Aangekomen bij de eet-standjes waren de rijen super lang.
Oh hoe ik gewenst heb dat ik toch mijn gebruikelijk knabbeltjes in mijn tas had gegooid.
De snoepwinkel was wel open en daar vond mijn zus gelukkig ook een speculaas koek – oef – daar was ze wel even stil mee.

Gelukkig maakte de gezichtjes van de kleuters op de pony’s, met een suikerspin en nippend van de chocolademelk weer alles goed.
Ik moest lachen met Inthe die in het fun-house te snel ging voor de begeleider en bij elke hindernis die ze goed deed een dansje deed.
De gezelligheid van de lampjes, de warmte van de vuurkorven.
Warme appelsap en choco.

Volgend jaar gaan we vast en zeker nog een keer naar ‘De kermis in het donker’.
Maar ik kom dan wel even mijn eigen lijstje checken:

* Warme kledij, zeker handschoenen ook al vriest het niet.
* Noodvoorraad kleine hapjes voor de kindjes.
* Zaklampjes voor klein en groot.