Luizen in huis – ongelofelijk?!

“Arghhhh” wat is dat toch?  Die jeuk wil niet ophouden!” dacht ik een tijdje geleden.
Ik had net nieuwe shampoo in huis en ik wil daar wel eens verkeerd op reageren.
Maar zelfs toen ik mijn oude shampoo terug in de badkamer had gezet en al drie keer mijn haar had gewassen, bleef die irritante jeuk.
Het voelde net alsof ik last had van roos, alleen was het erger!

Lang leve het internet op zo’n moment, want dan vind je me op Google. Wees gerust ik ben niet zo’n self-made internet dokter, maar ik ga wel vaker wat opzoeken.
Wat zijn de redenen voor een jeukende hoofdhuid?  De belangrijkste was, je kan het al raden, luizen.
‘Ieeeeeeeeeeeuwwwwwww’ – Ik rende naar de spiegel, de lamp erop en inspectie.
“OEF” – geen gekruip te zien!
Mijn nichtje, die kwam babysitten moest ook controleren…. “Nope, geen luizen was het verdict!”

Ik ging dus maar naar de bio-winkel, want die jeuk – Arghhhh – ik werd GEK!
Ik kwam buiten met een mega dure bus shampoo om mijn huid terug te kalmeren en een preek over welke viezigheid aan chemische brol er allemaal in die andere shampoo’s zat.  Ja, ik had er goed aan gedaan om naar hen toe te komen!
Maar mijn ‘en-toch-klopt-er-iets-niet-gevoel’ zat toch nog te borrelen en ik stapte toch ook maar even de apotheek binnen voor zo’n luizen kammetje.
Zo’n ding waarmee mijn moeder, elke keer als er een waarschuwingsbrief van de school mee naar huis kwam, me panisch begon te kammen en nooit iets vond!

Het kammetje ging de lade in.

En toen vertelde één van de kindjes toen ze terug naar huis kwam van school : “Mama, mij ‘kop’ jeukt!” – “Hoofd, schatteke, hoofd!” 
*zucht*
No way dat twee jeukende ‘koppen’, die zich wassen met andere shampoo, dezelfde jeuk konden hebben!
Dus ik nam het kammetje en ging ermee door de haartjes van het klagende kind.
Ik zag niet direct iets, ik had me zo’n luis eerlijk gezegd veel groter voorgesteld!
Maar jawel, ik vond twee bewegende kleine scharminkels die eruit zagen als de fotootjes op Google.  Héél klein, maar ze waren er!

SHIIIIIIIIIIT

Ik dus naar de apotheek, want ik wilde de behandeling zo snel mogelijk uitvoeren!

Drie kindjes langs elkaar in het bad en meteen dat spul op de haartjes!  20 minuten laten trekken.  Dat duurt een eeuw!
Ik behandelde uiteraard ook mezelf!  Die jeuk, dat kon niet anders dan dat ik er ook had.
Bah – de gedachte alleen al – bloodsuckers! 

Ik knutselde nog een soort kapje voor de kleinste, want dat spul mocht absoluut niet in de ogen komen.
Met schaar en dik plastic zakje was dat gelukkig snel gefikst!
Haartjes uitspoelen, drogen, handdoeken meteen in de wasmachine en elk hoofdje strook voor strook uitkammen met de luizenkam.

Normaal gaan de kindjes hier om 19.00 uur naar bed op een schooldag.  Deze keer was het 20.30 uur – het was erg arbeidsintensief.
Drie van de vier hoofdjes hier in huis hadden prijs, waaronder ikzelf!

Melding maken van de luizen!

Ik belde de onthaalmoeder, want ook bij de jongste kamde ik een aantal luizen uit de haartjes.
’s morgens ben ik naar de juf gegaan om het te vertellen.  Twee dagen voor het einde van het schooljaar ging er dus nog een briefje mee naar huis dat de ouders moesten controleren bij hun kinderen.

Stop het taboe, alsjeblieft!

Wat me opviel is dat er nog steeds een taboe bestaat rond een besmetting met luizen.
Er worden pogingen gedaan om het ‘geheim’ te houden en ik betrapte mezelf er ook op.  Ik had aan de oudste gevraagd om niet aan iedereen te vertellen dat we luizen bij de meisjes hadden gevonden.
Toen bedacht ik me. Waarom eigenlijk?

Iedereen kan luizen krijgen – ja, echt iedereen!

Op al die jaren dat ik naar school ben geweest en zelf lesgeef, heb ik niet één keer luizen gehad!  Nu had ik prijs!
Laat het taboe verdwijnen zodat iedereen zonder schroom kan vertellen wat er aan de hand is.
De juf was oprecht dankbaar dat ik het kwam melden.
Wat voor mij een logische zaak was, blijkt dus niet voor alle ouders zo te zijn en daar zit het groot probleem!
Als er geen melding komt, worden de hoofdjes niet gecontroleerd en word die ene luis, waarmee alles begint, niet opgemerkt.
Zo blijven we met het probleem zitten, want één haard die niet snel genoeg wordt gezien blijft de anderen besmetten!

Wat ik heb geleerd over luizen.

* Luizen kunnen NIET springen!  Ze lopen (echt lopen, want ze maken heel wat snelheid) van het ene haar naar het andere.
* Luizen kunnen niet overleven als ze niet op een hoofdje zitten.  Het wassen van de lakens en de knuffels in zakken steken zou niet nodig moeten zijn… (maar euhm – no way dat ik dat wil uittesten!  Beddengoed werd gewassen op 60° en knuffels en verkleedkleren gingen in een dichte plastic zak!)
* Wat er ook op de flesjes staat, niet alle luizen en neten gaan dood van de shampoo!  De natte kam techniek moet je echt ook 14 dagen uitvoeren en na een week zeker niet vergeten om de shampoo nog een keer te gebruiken, moest er toch één ontsnapt zijn!
* Jeuk komt niet door de lopende luizen.  (Dat heb ik dus altijd gedacht) Jeuk komt door de allergische reactie op de beten en kan tot twee weken na je behandeling blijven opzetten.
* Niet iedereen krijgt jeuk, maar wat ben ik blij dat mijn dochter die wel had!
* Meisjes zijn vatbaarder voor luizen, gewoon omdat ze anders spelen en omdat ze vaak langere haren hebben.  Eén enkel contact is genoeg!
* Luizen zijn klein, veel kleiner dan ik had gedacht!  Haal dus een luizenkam om te controleren, want je ziet ze anders niet meteen.
* Luizen zijn lichtschuw, als je dus gaat kijken tussen je haren, rennen ze héél snel weg…
* Luizen (dode wel, gelukkig) vormen een geweldig studie-object voor een liefhebber van kriebelbeestjes onder de microscoop!

Waar ik op hoop als het op luizen aankomt?

1) Dat het hier in huis bij deze ene ontmoeting mag blijven!
2) Dat het taboe mag verdwijnen.  Een luis zoekt bloed en het maakt dat beest niet uit waar het dat kan halen: arm, rijk, elke dag onder de douche of net niet, jongen of meisje…

Dus alsjeblieft: praat!  Vertel het aan de onthaalmoeder, vertel het tegen de juf en doe niet alsof het jou niet kan gebeuren!  Eén luis is genoeg om je met de neus op de feiten te drukken!

En vertel eens, wie zat er tijdens het lezen in zijn haar te krabben? 😉
Ik alvast niet (meer) – OEF