Als je kleuter “moet” springen en je moederhart tegenspartelt.

Daar sta je dan, mijn baby van vier. Op 1 juli word je vijf en op 1 september start je op het eerste leerjaar. Een jaar sneller dan ‘normaal’ en mijn verstand weet dat het goed is. Maar mijn moederhart bloedt! Het gaat al zo snel en nu “moet” het ineens ‘nog sneller’. Ik ga er traantjes voor laten, zoveel is zeker! Ergens blijft dat stemmetje zich afvragen: “Is het wel de goede keuze om te laten springen?”

Slimme kleuter

Dat je net als je broer een snelle denker was, werd erg vroeg duidelijk. De manier waarop je puzzelt, smartgames speelt, stiekem sommetjes maakt,…
Het moment waarop mama en papa er achter kwamen dat je het geheim van de Sint had ontdekt en het spel had meegespeeld, omdat je donders goed wist dat kleuters van vier dat geheim nog niet horen te weten… Het was voor mij echt weer allemaal even slikken.

Je juffen beaamden het! Je kon alles al wel. Cirkels knippen, puzzels van (meer dan) honderd stukken maken, wiskundige begrippen, daar was je sterk in. Maar emotioneel had je het wat moeilijker. Je hoogsensitieve kantje speelde je wat parten, zeker toen mama ook nog burn-out ging. De juffen wilden dus inzetten om je welzijn te verbeteren. En dat lukte ook. Je hoofdtelefoon moest minder op in de klas en je ging weer zingen. Het ging beter…

Ik wil niet naar school

En dan kwam het moment dat je begon tegen te werken. Je wilde niet meer naar school. Vaak bracht je het aan na een weekend en ik kreeg je wel weer overtuigd om wel te gaan, maar je gaf het wel aan en niet één keer, maar meerdere keren.
Tijd om naar de juffen te gaan!
Ik trok aan de alarmbel en vertelde over mijn vermoedens. De juf liet door de zorgjuf de test van wiskundige begrippen afnemen. Die legde je bijna foutloos af.
Ik vroeg dan om nog door te testen om te zien tot waar je kwam met je schoolse kennis.

Het verjaardagsfeestje

Maar het meest schrok ik van je kinderfeestje. Toen ik je tussen je vriendinnetjes van de klas zag, wist ik echt niet meer wat ik zag! Papa en mama zagen een heel ander kind! Als we naar de speeltuin gaan ben je weg met je zus en broer en kom je terug als je dorst hebt. Ik loop jullie de hele tijd te zoeken en je hebt ons eigenlijk niet nodig, tenzij voor de centjes voor het ijsje! 😉 Nu kwam er telkens een ander vriendinnetje vertellen dat je jezelf had bezeerd. Wel vijf keer! En telkens was er totaal niets aan de hand! Ik moest je pannenkoek terug snijden, dat doe je al ongeveer een jaar zelf! Zelfs papa was er van aangedaan: “Dat was precies een ander kind!”

Terug naar school

Na het feestje was ik echt even niet oké – wat was dat nu toch? Wat had ik daar voor mijn ogen zien gebeuren?!
Ik trok de zorgjuf weer aan de mouw en de school ging mee in het verhaal. Dit was niet oké. Dit zag eruit als regressie en dat mocht echt niet.
De test om te zien wat je al kan van de derde kleuter zou nog voor het einde van het schooljaar gebeuren.

De test

Je vertelde over de test die werd afgenomen. Je vond het leuk en je vertelde wat je moest doen. Je zei ook dat je het hele boekje wilde afwerken (Ik hoorde achteraf dat die normaal in twee delen wordt afgenomen.)

Het gesprek op school

Op woensdag werd ik op school verwacht om de test te overlopen. Weer scoorde je hoog.
Ook de moeilijke dingen, die je pas ging leren op het einde van de derde kleuterklas, beheerste je al. Enkel het motorische, je lussen en je krullen, dat zou nog wel wat werk kunnen gebruiken. Maar blijkbaar starten er nog kindjes in het eerste met dezelfde motoriek.

De beslissing om je te versnellen

Samen met de school, de juffen en de zorgjuf hebben we dan beslist om je wel te laten springen naar het eerste leerjaar.
Een jaar geleden stond ik nog te roepen dat ik niet voor springen te vinden was, dat ik het niet begreep, “want het blijven wel jonge kinderen”. Een jaar later, na opleidingen, studiedagen, boeken, overleg met andere ouders, coaches en experten hoogbegaafdheid,  kom ik daarop terug.
De mythes rondom versnellen zijn hardnekkig en mijn verstand wéét dat dit de juiste keuze voor je zal zijn, zeker op lange termijn! Maar je bent mijn baby, mijn kleintje. Je hebt geen echte afsluiting, geen kleuterdiploma waar iedereen op facebook mee pronkt, de beslissing is er snel gekomen en ook zo helemaal op het einde van het schooljaar. Mijn moederhart spartelt nog wat na. Het gaat allemaal al zo snel en nu lijkt het alsof ik je nog sneller groot wil hebben.
Maar het punt is dat je even moet voelen hoe het is om iets nog niet te kunnen, hoe het is om écht iets te moeten leren. En hoe sneller je dat zal ervaren, hoe beter het zal zijn voor je toekomst. Daar zijn wetenschappelijke studies voor als bewijs.

Dus lieve Leni, ik leg mijn moederhart vandaag het zwijgen op en laat mijn verstand spreken!
Heel veel succes met ‘leren leren’ in het eerste leerjaar!

Liefs mama