De zoektocht naar waarom ons kind ongelukkig is in de klas.
Ongeveer twee weken geleden vertelde ik jullie over mijn gebroken moederhartje. Daar zat ik dan tranen met tuiten te huilen bij het zorgcontact van ons zevenjarig zoontje! Het verdict ‘hij is ongelukkig in de klas.’ was erg hard binnengekomen! Een ouder wil natuurlijk niets anders dan dat zijn kind gelukkig is. Als je dan hoort dat dit niet het geval is, dan doet dat pijn! Je wil het zo snel mogelijk oplossen maar een kant en klaar ‘plan van aanpak voor een kind dat ongelukkig is in de klas’, dat is er natuurlijk niet! Voor je kan beginnen met oplossingen zoeken, moet je uiteraard allereerst het probleem kennen! Waarom is hij ongelukkig? Waar komt het vandaan?Dus begon de zoektocht naar het het hoe en waarom van het ongelukkig zijn van onze zoon.
Er is ‘iets’ aan de hand
Eerlijk is eerlijk! Ik denk al veel langer dat er ‘iets’ met hem aan de hand is. Ik ben zelf zorgleerkracht geweest en ik herkende sommige kenmerken bij mijn eigen kind. Een heel apart gevoel, dat moet ik wel zeggen. Objectief kijken naar je eigen kind is soms moeilijk! Ik twijfelde dus enorm. Soms was het voor mij zo overduidelijk! Maar soms ook weer helemaal niet! Dan dacht ik: “Neen, je zit fout, je hebt je vergist!”
Het internet staat vol met informatie, maar ook met een hele hoop zever! Hoe filter je dat allemaal?
Ik sprak mijn gevoel ook uit tegen mijn echtgenoot en die zag het in het begin niet zoals ik het zag. Vooral ook het gevoel bij hem dat ik op zoek was naar een label stoorde hem in het hele verhaal.
Eigenlijk was/ben ik niet echt op zoek naar een label, maar wel naar handvaten om ons kind te helpen, hem beter te begrijpen…
Maar goed, zolang hij er geen ‘problemen’ van ondervond lieten we alles op zijn beloop gaan!
We spraken samen af dat we zouden afwachten, met mijn idee in ons achterhoofd houdend.
Waarschijnlijk was het voor mijn man ook allemaal erg confronterend, want hij herkent zichzelf voor een groot stuk in onze zoon…
Er is wel een probleem
Ons zoontje ondervindt blijkbaar dus wel problemen aangezien hij ongelukkig in de klas zit! Dat voelde voor mij ook een beetje als falen! Had ik mijn vermoeden al eerder moeten uitspreken? Had ik de zoektocht naar wat er aan de hand is met hem al eerder moeten opstarten? Was hij dan misschien niet zo ongelukkig geweest in de klas?
Had ik mijn buikgevoel eerder moeten volgen?
Maar al die ‘had ik maar’ en ‘was ik maar’ gedachten brengen ons natuurlijk geen stap vooruit! Constructief werken aan de toekomst, dat kan ons zoontje helpen, zeuren over het verleden niet!
De zoektocht naar hulp
Ik nam al contact op met het CLB, maar samenzitten met hen met mijn man erbij kan pas over een aantal weken! Zij zijn natuurlijk cruciaal in onze zoektocht en dat weten we ook wel! Dat gesprek komt dus nog. Maar omdat ik al langer met een vermoeden zit, ging ik ook meteen op zoek naar een gespecialiseerd centrum.
Intake
Bij dat gespecialiseerd centrum mochten mijn man en ik vandaag ons verhaal komen doen. Het gesprek heeft 2,5 uur geduurd en er kwamen echt heel gerichte vragen in voor!
De man die het gesprek afnam zei ook dat hij geen diagnose kon stellen. Dat moet uiteraard door een psycholoog gebeuren.
Maar na het gesprek vertelde hij ons dat hij heel veel dingen in ons verhaal herkende. Ik had hem ook een paar keer lachend zien knikken tijdens ons relaas. Dat alleen al deed erg goed! Het vermoeden blijft uiteraard een vermoeden, want er is nog geen diagnose of geen attest. Toch zei hij dat met dit verhaal alleen al er een plan van aanpak kan gemaakt worden, waarmee ze konden helpen om ons kind terug gelukkiger te maken in de klas. Want elk kind leert graag, dus zou in principe ook graag in de klas moeten zitten. Als je op zevenjarige leeftijd al ongelukkig in de klas zit, dan is er iets mis en daar moet zo snel mogelijk iets aan gedaan worden. Hij was er ook vast van overtuigd dat de negatieve spiraal doorbroken kon worden. Ook dat deed mij een zucht van verlichting slaan! Toch is dit nog maar een begin, er ligt nog een lange, moeilijke weg voor ons!
Boeken op aanraden van het centrum
Er werd ons ook aangeraden om meer te lezen over het onderwerp. Enkele belangrijke boeken kwamen op tafel. Daarbij was er ook één dat op kindermaat was geschreven om aan kinderen uit te leggen wat er met hen aan de hand is! Ik deed het boekje op willekeurige bladzijden open en las er zinnetjes uit. En daar stonden de tranen weer in mijn ogen! Ik herkende de zinnetjes, ik herkende het ‘anders’ zijn en het was zo mooi verwoord! Ik weet zeker dat hij daar veel uit zal halen!
De zoektocht gaat verder.
Wat gaat er in de nabije toekomst nog gebeuren?
- een gesprek met het CLB waarbij we ons verhaal gaan doen en ons vermoeden gaan uiten.
- onze zoon inlichten en uitleggen wat wij denken dat er aan de hand is en hem vertellen over het traject dat we graag willen gaan volgen.
- een test bij een gespecialiseerde psycholoog.
- CLB en school op de hoogte brengen van de bevindingen van de psycholoog.
- indien diagnose –> plan van aanpak opstellen in samenwerking met de school
- indien geen diagnose –> wat is er dan aan de hand? De zoektocht verder zetten.
- indien diagnose traject bij gespecialiseerd centrum opstarten.
Is het de zoektocht naar een label?
Wij zoeken geen label! Wij zoeken een manier om ons kind terug gelukkig te zien in de klas! Want ik ben er vast van overtuigd dat ‘leren’ niet of veel minder gaat lukken als je niet gelukkig bent! En daar moet dus echt iets aan worden gedaan voordat er een achterstand wordt opgelopen of dat hij nog ongelukkiger gaat worden.
Voor ons moet dat label op zich niet, die diagnose op zich ook niet!
Maar om hem zo goed mogelijk te kunnen helpen en om de school ook te ondersteunen in hun taak om ons kind te laten leren, is dat label, dat attest, dat ‘zwart op wit-je’ wel nodig. Dus gaan we zien of ons vermoeden straks zwart op wit op papier zal staan en hebben we gezegd dat het centrum contact mag leggen met een gespecialiseerd psycholoog.
Het gesprek van vandaag stemt me hoopvol dat er oplossingen zijn, zeker als we 100 procent zeker weten dat ons vermoeden juist zit! En zelfs al zitten we fout, dan nog ben ik van overtuigd dat we er wel achter gaan komen wat er dan wel ‘fout’ zit en hoe we hem dan zouden kunnen helpen!
Heel de zoektocht is nog maar net begonnen en er zijn ook al weer tranen gevloeid, maar ik ben wel overtuigd dat we de juiste stap hebben gezet!
Take care en tot snel
Ilse
19 Replies to “De zoektocht naar waarom ons kind ongelukkig is in de klas.”
Ten eerste; wat ontzettend fijn van het gesprek! Van 2,5 uur kan je wel uit gaan dat julliein elk serieus worden genomen. Heel veel sterkte de komende tijd. Fijn dat er ‘iets’ aan gedaan wordt, al is het voor nu een flinke zoektocht. Hopelijk pakt het allemaal positief uit.
Ik had ook echt een fijn gevoel bij het gesprek. De man zelf heeft ook twee kinderen met dezelfde problematiek en ook ongeveer in dezelfde leeftijdscategorie, dus hij herkende als papa zijnde ook héél erg veel. Ik hoop ook op een positieve uitkomst!
Been there done that.. spijtig genoeg 🙁
Heel veel succes met het vinden van handvaten en ik hoop, dat je zoontje zich snel beter mag gaan voelen in de klas.
Ik hoop mee. Er zijn veel ouders die op deze weg zijn beland.
Heel herkenbaar voor ons. Niet het ongelukkig zijn in de klas, wel het niet willen zoeken naar een label, maar wel de noodzaak daarvan inzien. Voor de hulp, de handvaten, het willen helpen zodat je kind verder kan. Fijn dat jullie zo’n goed gesprek hebben gehad. Hoop dat de weg, die jullie nu zijn ingeslagen, de antwoorden gaat brengen die je zoekt. xx
Dankjewel, Nicole. Ik hoop het ook!
Ik vind het nu ook héél moeilijk om Warre zelf te gaan inlichten over zijn problematiek. De begeleider heeft ons ook waarschuwingen meegegeven hoe het zeker NIET aan te pakken. Het boekje gaat er wel bij helpen. En dan nog… Het blijft moeilijk omdat er nog geen zwart op wit bewijs is, dus als hij straks getest is en het is niet zo? Dat moet hij ook begrijpen en dat is niet zo simpel. Maar natuurlijk als hij een test gaat doen bij een psycholoog, moet hij ook wel weten waarom hij naar daar gaat.
Het centrum zei ook meteen dat van school veranderen een piste is die we zeker in ons achterhoofd moeten houden, voor sommige kinderen is dat gewoon echt nodig.
Wij hebben Noah vóór het eerste gesprek verteld dat we naar de praatdokter zouden gaan om hem te helpen met zijn concentratie, focus en zijn moielijke momenten. Gelukkig is Noah zich heel bewust van zijn problematiek en vond hij het helemaal niet raar. Hij gaat ook heel graag, dat is mooi meegenomen. Wat de uitslag gaat zijn, weten we nog niet, maar wij hopen daar snel iets over te horen. We willen hem zo graag helpen… jammer dat daar een ‘stempel’ voor nodig is, maar dat is dan maar zo.
Idd terugkijken heeft geen zin, maar voel het niet als falen. Je wilde volgens mij juist geen label en hebt daarom zo lang mogelijk geprobeerd ‘normaal’ (stom woord eigenlijk, want wat is normaal?) te zijn. Dat je diep van binnen al iets herkende maakt juist dat je goed zat, en dus een goede oplettende moeder bent. Het lijkt me vreselijk te weten dat je kind ongelukkig is. Wens jullie alle kracht toe in het vinden van oplossingen.
Ja, het klinkt inderdaad ‘raar’ om te zeggen dat je hoopt dat je kind ‘normaal’ is. Uiteindelijk is elk kind een uniek exemplaartje met zijn eigen handleiding.
Hoe meer ik nu aan het lezen ben, hoe meer puzzelstukjes op zijn plaats vallen.
O dat herken ik ja ik haatte school werd vreselijk gezien maar er hoefde geen label op mij. Er moest een label op een paar mensen in mijn klas. Ik ben nog steeds een aparte maar het enige wat ze toen hadden moeten herkennen is discalculie dat had een hoop ellende gescheeld.
Erg dat kinderen de school al zo gaan haten hè. Voor mijzelf is dat vreemd, want ik ging doodgraag naar school. Vandaar dat ik leerkracht ben geworden zeker? 😉
Oh wat is het toch moeilijk. Hier wouden we ook geen label maar wel kost wat kost onze meid helpen.
Ik heb zelf in mijn puberteit heel ongelukkig in klas gezeten en weet dus wat het is. Van mij kwam het door gepest, maar dat zal wellicht de oorzaak niet zijn van jullie zoontje want normaal zou de school dat moeten melden. Ik hoop dat je snel de oorzaak vind en tot een oplossing kan komen! Veel succes!!
Ik heb nagedacht over wat ik je zou schrijven, want dat ik zou reageren stond vast. Voor mij is een diagnose een label zoals in een kledingstuk. Er staat informatie en advies in, het is een hulpmiddel voor in het gebruik. Een etiket heb je, je bent het niet. Voor mij gaf mijn diagnose en die van mijn middelste zoon informatie, begrip, houvast, inzicht en ook steun. De diagnose (Asperger) is voor mij, ook met terugwerkende kracht, verhelderend. Ik heb zwarte gaten gekend die ik nu kan verklaren en kan voorkomen. Ik ben niet gek, ik ben waardevol anders. Ik mag er zijn in mijn eigenheid en met mijn kwaliteiten. Mijn middelste zoon heeft zich in de brugklas op zijn 11e in oorlogsgebied gewaand. Wanneer ik de song Cool Kids van Echosmith hoor, voel ik weer mijn pure machteloosheid, woede en verlatenheid, toen hij bij dat nummer naast mij in de auto zo vreselijk verdrietig en radeloos was. Ook mijn man houdt van onze drie zonen en van mij zoals we zijn, maar middelste moest in de brugklas echt hulp hebben en die heeft hij gekregen (en wij ook). Misschien herken jij familieleden die hetzelfde hebben, want vaak is er sprake van erfelijkheid. Zo ben ik mijn vader en lievelingstante met terugwerkende kracht beter gaan begrijpen.
Het lijkt mij moeilijk om jullie zoon van zeven uitleg te geven. De Nederlandse uitgeverij Pica heeft veel goede en leuke boeken voor kinderen.
Lieve Ilse, ik denk aan je en echt, het komt goed. Jullie hebben hem zoveel te bieden, dikke kus X
Bedankt voor deze uitgebreide reactie… deed me goed.
Heb zelf als ouder geen ervaring hiermee, maar herken het wel terug in hoe het bij mijn broertjes ging.
En mag ik je even complimenteren hoe je dit opgeschreven hebt, zonder in te gaan op details van je zoon, maar wel jouw ervaring als ouder mooi in beeld brengend. Ik hou daar wel van.
Bedankt voor het compliment.