Winteravonden

Er liep weer eens van alles mis, wat zijn wij toch goed in uitstapjes maken met grandioze blunders.

Even mijn missers op een rij:

Maandag gingen we naar “De kermis in het donker” oftewel de winteravonden in Bokrijk.
Warre noemt ze sinds vorig jaar zo.
Prachtige verlichte nostalgische kermis in het openluchtmuseum, het heeft een prachtige sfeer.

Vorig jaar was het koud – ijskoud.
We zijn er toen vertrokken omdat Inthe blauw begon te zien van de kou.

Dit jaar was het zo’n 10 graden warmer, dus was het niet echt nodig om zoveel mutsen en sjalen mee te sleuren.
Toch had ik voor de zekerheid Inthe haar poncho en een mutsje voor Leni in de auto gelegd.
En hoewel het niet zo heel koud was, waren handschoenen voor Inthe toch wenselijk geweest.

We vergaten de zaklampjes.  En juist dat is wat onze kindjes zo leuk vinden. Zelf de weg voor zich verlichten met een zaklampje.
Gelukkig was daar mijn schoonbroer, die altijd wel lampjes bij heeft.  Inthe kreeg een kop-lampje en Warre een groen verlichte armband.
Crisis vermeden, al hadden we beter ook een lampje voor onszelf meegebracht.
Leni zat op de schouders van manlief en op een gegeven moment gleed die in de diepe berm langs het pad (op een niet verlicht stukje).
Hij had Leni nog wel omhoog kunnen houden, die begon twee minuten later pas te huilen van het verschrikken.
Gelukkig geen kwetsuren, maar toch weer een ‘note to self’: vergeet volgende keer die zaklampen niet!

Ik had ook (bewust) geen hapjes meegebracht voor de kinderen.  Normaal heb ik rozijntjes, gezonde koekjes en/of fruit in mijn tas zitten, maar aangezien er zoveel eet-standjes zijn had ik dat maar thuis gelaten. (Geen gesleur, weet je wel)
Bij aankomst had ik twee pannenkoeken gekocht en die hadden we verdeeld onder de kindjes.  Het was toen nog te vroeg om al echt te eten.
Op een gegeven moment, na heel wat attracties en dus ook een paar uur later, begon Leni hartverscheurend te  huilen.
‘De honger huil’ – zo herkende ik hem.
Natuurlijk was op de plaats waar we op dat moment waren geen enkel eet-kraampje te bespeuren en moesten we de hele weg terug wandelen op zoek naar wat te eten met een hysterisch brullende bijna peuter.
Aangekomen bij de eet-standjes waren de rijen super lang.
Oh hoe ik gewenst heb dat ik toch mijn gebruikelijk knabbeltjes in mijn tas had gegooid.
De snoepwinkel was wel open en daar vond mijn zus gelukkig ook een speculaas koek – oef – daar was ze wel even stil mee.

Gelukkig maakte de gezichtjes van de kleuters op de pony’s, met een suikerspin en nippend van de chocolademelk weer alles goed.
Ik moest lachen met Inthe die in het fun-house te snel ging voor de begeleider en bij elke hindernis die ze goed deed een dansje deed.
De gezelligheid van de lampjes, de warmte van de vuurkorven.
Warme appelsap en choco.

Volgend jaar gaan we vast en zeker nog een keer naar ‘De kermis in het donker’.
Maar ik kom dan wel even mijn eigen lijstje checken:

* Warme kledij, zeker handschoenen ook al vriest het niet.
* Noodvoorraad kleine hapjes voor de kindjes.
* Zaklampjes voor klein en groot.