Daar heb je weer zo’n mama – gevoel sucks!

Daar heb je weer zo’n mama – gevoel sucks!

Vandaag was D-day voor onze kleine man. Hij werd in Leuven verwacht voor zijn test bij de psychologe. Vanaf vandaag hebben we dus zekerheid. Het vermoeden dat al jaren bij mij sluimerde werd bevestigd. Een opluchting langs de ene kant, want nu weten we het ten minste zeker. Maar tegelijk weten we dat dit nog maar het begin is. Heel lang bleef ik erg onduidelijk op de blog en in de omgeving over de problematiek waar ons kind mee te maken heeft. De grootste reden daarvoor was angst voor het “Daar heb je weer zo’n mama – gevoel.”

Welk probleem je kind ook heeft… het maakt niet uit!

Ik voelde al snel dat er ‘iets’ aan de hand was met onze kleine vriend. Maar je vinger erop leggen, het is niet zo simpel. WAT dan precies? Dat was de vraag. En ik nam jullie mee in onze zoektocht. Heel veel van jullie herkende erg veel in de dingen die ik schreef. De onzekerheid, het piekeren, het willen weten, het geen label willen, het willen weten welke handvatten je nodig hebt om je kind te kunnen helpen, de gekmakende onzekerheid, …

Het mooie aan al jullie reacties en berichten was ook dat ik bijval kreeg van alle verschillende mensen met allemaal andere ‘labeltjes’.

“Had ik vroeger eerder geweten dat ik dyscalculie had, dan had me dat een hoop miserie bespaard!”

“Het label kan je alleen maar helpen om je kind beter te helpen.” (Mama van twee kinderen met ASS)

“Een label heb je, je bent het niet!” (Mevrouw met Asperger)

“Heeft hij dyslexie? Wij weten wat dat is, we hebben er drie in de familie! Met een school met een degelijk handelingsplan kan er veel! Succes!”

“Dat is een HSP-kind zeker? Dat is niet gemakkelijk!” – Andere mama bij de bodystyling.

“Je moet niet bang zijn voor dat label waar ik denk dat je bang voor bent!” (mama met drie kinderen met ASS)

Dus de problematiek maakt helemaal niets uit! Want alle mama’s van labeltjes hebben met hetzelfde gevoel gezeten! Lieve mama’s en papa’s, ik voelde het – zelfs al waren die labeltjes waar jullie het over hadden vaak anders als het labeltje waar wij aan dachten… Er was herkenning en er was steun! Waarvoor ik jullie enorm wil bedanken!

Een mama wil gewoon altijd het beste voor haar kind!

En als je dan in een bepaalde richting denkt, welke dat ook mag zijn, dan wil je niet dat: “Daar heb je weer zo’n mama-gevoel” krijgen.
Helaas pindakaas werd ik wel met dat gevoel geconfronteerd. Er waren mensen die kwamen vertellen dat er echt wel meer ‘gewone kinderen’ deden wat ons zoontje deed.
En ja natuurlijk zullen er overeenkomsten zijn tussen kinderen onderling! Het zijn kinderen!

Maar vanaf het moment dat ouders een problematiek naar buiten brengen, dan doet ze dat echt alleen om één reden: ze vragen hulp! Ze doet dat omdat ze dingen zien, boeken hebben gelezen ….

Ze zoeken naar hulp van de school, herkenning van de omgeving, bijval van mensen die misschien tips kunnen geven!

Er is geen één ouder die een problematiek naar buiten brengt hopend dat ze “gelijk” hebben. Je wil als ouder liefst dat je kind ‘normaal’ (wat is normaal hè?!) is en gewoon mee kan met de gemiddelde stroom. Maar als dat niet zo is, dan moet er hulp komen! En dan moeten er mensen zijn die ECHT naar je luisteren en je niet zomaar aanstaren. Mensen die denken: “Oh jee, daar heb je weer zo’n mama!” daar heeft niemand iets aan. Het kind niet, de mama of papa niet …

Vandaag roep ik dus op om mama’s en papa’s die zich in dezelfde situatie bevinden als velen van ons hebben gezeten te blijven ondersteunen. Geen enkele mama verdient het: “Daar heb je weer zo’n mama – gevoel”. En ik kan het je zeggen: “It sucks!”

Mama’s en papa’s die roepen dat er iets mis is met hun kind, die oprecht de moedige stap hebben gezet om het naar buiten te brengen verdienen meer dan dat!

Het verdict

Ik telefoneerde daarnet met de psychologe en kreeg een heleboel cijfertjes, maar vooral ook: “Er is geen twijfel mogelijk! U bent terecht naar me toegekomen!”
Over twee weken krijgen we een uitgebreid verslag voor ons, maar vooral ook voor school.

Ik blijf met een dubbel gevoel zitten, want we zijn er nog lang niet!
Maar we weten wel wat er aan de hand is en vooral, onze kleine vriend weet nu zelf waarom hij anders is dan de rest. Dat voelde hij al erg lang zelf aan, maar net als wij, kon hij het niet plaatsen. Dat kan vanaf nu dus wel.

Vanaf nu weten we zeker dat onze kleine vriend hoogbegaafd is. Ik hoor sommigen denken: “Ohhhhhh, is het dat maar!”
Wel je kan je niet erger vergissen als je dat denkt. Hij is zeven en is nu al ongelukkig in de klas, Op sommige vlakken zit hij al zover voor op zijn leeftijdsgenoten dat hij zich is gaan aanpassen. Hij is aan het onderpresteren. Zichzelf zijn is onmogelijk geworden in de klas, hij loopt daar met een masker op.
Hoogbegaafden halen vaak geen diploma. Ze worden vaak depressief en de zelfdodingscijfers onder hen liggen ook erg hoog.
Je ziet, niet echt een reden om een gat in de lucht te springen…
Langs de andere kant is hij ook nog maar zeven, zijn we er nog redelijk snel bij en kunnen we hem beter laten begeleiden. We gaan er samen voor!

Geven we allemaal het “Daar heb je weer zo’n mama – gevoel” een schop?

Bedankt allemaal voor jullie lieve berichten en woorden, voor jullie steun en begrip!
En nogmaals – het label of de problematiek maakt helemaal niet uit – zolang we als ouders elkaar maar blijven ondersteunen en nooit iemand het gevoel geven van: “Daar heb je weer zo’n mama” – Of papa, uiteraard! 😉

Take care en tot snel

Liefs

Ilse

29 Replies to “Daar heb je weer zo’n mama – gevoel sucks!”

  1. Hoi Ilse,
    Ik volg je blog verhaal al even… 🙂 Het was veel te herkenbaar voor mij!
    Wij hebben ons jongste zoontje in de laatste kleuterklas laten testen, op aanraden van de school. Met hetzelfde resultaat, een hoog IQ. Hoogbegaafd zeggen ze dan, al hoor ik dat woord helemaal niet graag, voor mij is mijn zoontje wel “normaal” uiteraard.
    Hij zit nu wel een jaartje hoger dan zijn leeftijdsgenootjes. Hij is meteen van de kleuterklas naar het tweede leerjaar gegaan, en tot nu toe gaat dat super goed! Hopelijk komt er voor jullie ook snel een oplossing 🙂
    Groetjes Annelies

  2. Hoi, wat fijn dat je nu duidelijk hebt. Of jullie moet ik eigenlijk zeggen. Hoogbegaafdheid wordt zo onderschat. Ik hoop echt dat je zoontje weer geluk kam vinden. Uitdaging en zin om te leren. Heel veel sterkte, je zit er bovenop en dat is goed.

    1. Inderdaad het wordt onderschat en de aanpak van onze zoon zal extra inspanning vragen. Ik weet niet of ze dat gaan kunnen waarmaken in een klas van 28…
      We zullen zien!

  3. Oh Ilse, wat fijn dat er nu duidelijkheid is en jullie het nu gericht kunnen aanpakken. Ik hoop zo dat je zoontje zijn zin om naar school te gaan weer terug krijgt. Heel veel sterkte gewenst de komende tijd. Hele dikke knuffel

  4. Hoogbegaafd is zeer zeker niet leuk. Wij zijn beide hoogbegaafd en hebben het er beide erg moeilijk mee gehad. En ook wij vrezen dat de kleine meid hoogbegaafd is gezien haar ontwikkelingsvoorsprong. We houden ons hart vast. Nee, het is geen pretje om hoogbegaafd te zijn. Maar omdat jullie op tijd de juiste diagnose hebben, kunnen jullie hem goed begeleiden en dat maakt het voor hem al weer een stuk makkelijker. Heel veel succes in de komende moeilijke periode.❤

    1. Dankjewel! Blij te lezen dat er mensen zijn die beseffen dat het echt geen geschenk is en dat het nog veel werk zal vragen!
      Het is erfelijk, dus met twee hoogbegaafde ouders…. veel goede moed!

  5. Hoogbegaafdheid is inderdaad iets waarvan men snel denkt ‘je moet juist blij zijn dat je kind slim is’. En dat is een verkeerde opvatting. Je wilt juist dat je kind gelukkig is en zich bijvoorbeeld prettig voelt op school. En helaas kan hoogbegaafdheid het geluksgevoel behoorlijk in de weg staan. Fijn dat jullie nu duidelijkheid hebben. En hopelijk kunnen jullie met gerichte hulp stap voor stap er weer aan werken dat dat lieve jochie weer met plezier naar school gaat. En Ilse, laat je niet kisten hè door rare opmerkingen van mensen!

  6. Ik kan mij voorstellen dat het niet leuk is als je kind zich niet goed voelt. Los van alle labeltjes, of net geen labeltjes, dat blijft prioriteit. Maar door een diagnose openen zich ook wat deuren. Mijn labeltjes zijn er op mijn 20e (HB) en 37e (ADD) gekomen, en ik heb het gevoel dat mijn leven op sommige vlakken wat eenvoudiger had kunnen zijn.

  7. Mensen hebben inderdaad vaak een heel verkeerd beeld van hoogbegaafdheid. Het is goed dat jullie nu duidelijkheid hebben, hopelijk krijgt je zoon snel de juiste ondersteuning en vindt hij terug plezier in het naar school gaan.
    Verder vind ik je artikel heel herkenbaar, het verwoordt heel goed wat ouders van een kind met een ‘labeltje’ vaak ondervinden.

  8. Wat ik verwacht had.. is dus zo. Als mama voel je het gewoon aan. En dat is nu bevestigd.
    Ik kan alleen maar hopen, dat men met de juiste begeleiding hem kunnen helpen om zijn masker te laten vallen.
    Want voor een kind van zeven, moet het verschrikkelijk zijn om nu al zichzelf niet te mogen/kunnen zijn.
    Maar hij heeft een fantastische mama. Met die begeleiding en jouw liefde moet je er in geloven, dat het nu alleen maar beter kan worden.
    Liefs xxx

  9. Lieve Ilse, powermom, wat goed dat je het hebt laten testen, nu kan je er wat mee. Tips heb ik niet persoonlijk niet voor je, maar ik weet dat Lisette, van lisetteschrijft.nl er wel ervaring mee heeft en er op haar blog veel over geschreven heeft

  10. Alles dat afwijkt van het gemiddelde vraagt nog meer zorg, aandacht. Ook wij hebben regelmatig als feedback gekregen dat het wel makkelijk is, drie van die (hoog-)begaafde zonen. Duidelijkheid is fijn en weten waar je met vragen en voor advies terecht kunt ook. Een leerjaar overslaan lost tijdelijk iets op, is onze ervaring. En het is makkelijk voor school zelf. Sociale ontwikkeling op leeftijdsniveau is veel belangrijker, want dat kan je niet inhalen.

  11. Ik ben het helemaal met Ageeth Mooij eens! Ook wij hebben zo’n ventje in huis. Nou ja… ventje… Volgende maand wordt hij 14 jaar. Hij mocht ook een klas overslaan, maar hij had het op sociaal-emotioneel gebied té goed in de klas. Bovendien help je het kind er niet mee, want binnen korte tijd heeft hij de nieuwe leerstof ook onder de knie. Nee, dit is een extra uitdaging voor de school. Want vrijwel altijd is er aandacht, tijd en geld voor de kinderen die ‘moeilijk’ mee kunnen, maar nu zullen ze ook iets moeten bedenken voor een kind dat ’te gemakkelijk’ mee kan!
    Succes Ilse en hou je ogen goed open!
    X

  12. We hebben er al uitgebreid over gebabbeld. Ik sluit me bij de rest aan: fijn dat er zekerheid is, hiermee kun je hopelijk stappen zetten, maar het zal geen makkelijke weg zijn. Voor de meeste reguliere scholen is het erg lastig om voor hoogbegaafde kinderen een programma op te stellen, zonder dat de kinderen uit de leeftijdsgroep worden gehaald. Mentaal zijn ze net zo oud als hun leeftijdgenootjes, maar worden qua kunnen niet voldoende uitgedaagd op dat niveau. Belangrijkste is dat Warre zich weer goed gaat voelen. Whatever it takes.

  13. Het zet me aan tot nadenken. Wat is het beste? Wel weten wat je kind heeft en het een label geven of juist niet, met het idee dat een kind is zoals het is. Na jouw stukje denk ik dat het toch goed is om je kind te laten testen. En misschien nog een keer laten testen. En als het nodig is nóg een keer. Als volwassenen staat je ontwikkeling ook niet stil, daarin neem je ook allerlei cursussen die je helpen in je ontwikkeling.
    Goed bezig mama!

  14. Ik denk dat er niks mis is met uitzoeken wat er aan de hand is. Je kind zegt dat hij niet naar school wil das genoeg reden en nu er dingen vast staan kunnen ze veranderen. Niks dan goeds trek je aub van niemand iets aan.

    1. Daar heb je ook gelijk in.
      Hetgeen waar ik vooral mee zat in mijn hoofd was dat ik het echt niet meer zou weten wat het dan wel geweest zou zijn, als het dit NIET bleek te zijn.
      Want alles leek echt naar één ding te wijzen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.